Tukso at Lihim: Ang Pagsuko ni Mayanne – Chapter 4
By Sjr666
Chapter 4
Pinagmamasdan ni Mayanne si Joel.
Nakayuko ang binata, halatang hindi makatingin nang diretso sa kanya. Ang mga kamay nito ay mahigpit na nakakapit sa gilid ng kama, at kita sa mga mata ang pagkalito at pag-aalinlangan.
“Hindi mo kailangang—”
“Joel,” mahinang putol ni Mayanne.
Napatingin sa kanya ang binata. Muli, nagtagpo ang kanilang mga mata.
Ang dapat sanang simpleng pangangalaga ay nauwi sa isang sitwasyong hindi nila inaasahan.
Sa loob ng maraming araw, itinanggi nilang pareho ang lumalalim na tensyon sa pagitan nila. Pero ngayon, sa loob ng kwartong iyon, kung saan silang dalawa lang ang magkasama, hindi na nila kayang balewalain.
Dahan-dahang lumapit si Mayanne.
Ramdam niya ang bilis ng tibok ng kanyang puso, ang lamig ng kanyang mga palad, ang alon ng kaba at pangamba sa kanyang dibdib.
Mali ito.
Alam niyang mali ito.
Pero bakit hindi niya kayang umatras?
“Joel…” muling bulong ni Mayanne habang inabot ang kamay ng binata.
Napapikit si Joel.
Ayaw niyang isipin. Ayaw niyang hayaan ang sarili niyang maramdaman ito.
Pero nang dumampi ang mainit na palad ni Mayanne sa kanya, wala na siyang nagawa kundi hayaang tangayin sila ng isang bagay na hindi na nila kayang pigilan.
Alam niyang dapat siyang umatras. Alam niyang mali ito. Pero hindi niya maipaliwanag kung bakit parang hindi niya kayang bitawan si Joel.
Sa dami ng taon niyang nagpakahirap sa ibang bansa bilang tagapag-alaga, alam niya kung paano panatilihin ang propesyonal na distansya sa isang taong inaalagaan niya. Pero bakit kay Joel, parang nagbabago ang lahat?
Bakit parang lumalambot ang puso niya sa bawat titig nito?
Bakit parang isang tawag lang ng pangalan niya mula sa bibig ng binata, at nawawala ang lahat ng rason sa isip niya?
“Ma’am Mayanne…”
Narinig niya ang basag na tinig ni Joel.
Napatingin siya rito. Kita niya ang pagkalito sa mga mata nito, ang hiya, ang takot, pero higit sa lahat—ang isang bagay na hindi nito masabi.
Tension.
Ramdam nilang pareho.
Hindi na ito tungkol sa pangangalaga lang. Hindi na ito tungkol sa simpleng pag-aalaga ng isang tagapag-alaga sa isang pasyente. May iba na. May bumabangon nang damdamin na hindi nila dapat maramdaman.
At iyon ang pinakanakakatakot.
Mabilis na inalis ni Mayanne ang kamay niya, parang napaso. Tumalikod siya, pilit na pinapakalma ang sarili.
“Hindi dapat.”
Mahina lang niyang sinabi, pero parang pumuno sa buong kwarto ang bigat ng mga salitang iyon.
Tahimik lang si Joel.
Alam niyang hindi dapat. Alam niyang walang patutunguhan ito. Pero hindi niya rin maikakaila na sa loob ng tatlong buwan na magkasama sila, si Mayanne lang ang nagparamdam sa kanya ng init—isang bagay na matagal na niyang hindi nararamdaman.
Pero hindi siya puwedeng maging makasarili.
May asawa si Mayanne. May pamilya itong babalikan.
At siya? Wala.
Napapikit si Joel.
“Pasensya na…” mahina niyang sabi, halos hindi lumalabas ang boses.
Ngunit sa loob nilang dalawa, pareho nilang alam na ang gabing iyon ay hindi matatapos na basta na lang.
Dahil minsan, ang mga bagay na hindi dapat… ay siyang lalong mahirap pigilan.
—————————–
Mainit ang pakiramdam ni Mayanne.
Hindi dahil sa temperatura ng silid, kundi dahil sa bilis ng tibok ng kanyang puso.
Ang kanyang kamay, bahagyang nakapatong sa dibdib ni Joel, ay hindi niya kaagad naalis. Pakiramdam niya’y nakapako siya sa posisyong iyon, walang lakas para umatras ngunit may takot na humakbang paabante.
Napansin niyang bumilis ang paghinga ni Joel. Hindi ito gumagalaw, ngunit halata sa paraan ng paggalaw ng kanyang dibdib na may kung anong bumabagabag dito.
Alam kong mali ito.
Isang paalala iyon sa sarili ni Mayanne, ngunit bakit parang hindi niya kayang sundin?
Nasa harapan niya ang isang binatang halos wala nang ibang kakapitan sa buhay. Malamlam ang mga mata nito sa lungkot, puno ng kawalang-pag-asa ang ekspresyon. At siya? Alam niyang siya na lang ang tanging taong nagbibigay kay Joel ng kahit kaunting liwanag sa mundong tila itinakwil na ito.
Dahan-dahang lumunok si Mayanne.
“Ayos ka lang ba?” mahinang tanong niya, pilit pinapakalma ang sariling tinig.
Tumango si Joel, ngunit hindi siya makatingin nang diretso.
“Kung may masakit sa’yo… sabihin mo lang.”
“…Wala.”
Isang saglit na katahimikan ang bumalot sa kanila.
Ngunit sa loob ng katahimikan na iyon, mas lalong lumakas ang hindi nila binibigkas.
Dapat siyang tumigil.
Dapat niya nang ibaba ang bimpo at matapos ang ginagawa.
Ngunit sa hindi maipaliwanag na dahilan, hindi agad bumitaw ang kanyang kamay sa init ng balat ni Joel.
Hanggang sa naramdaman niyang unti-unting nag-iinit ang kanyang sariling katawan.
Huwag.
Isang salita lang iyon sa kanyang isip, ngunit hindi niya magawang umatras.
Bakit?
Bakit parang, sa unang pagkakataon matapos ang napakaraming taon ng pagiging isang ina, isang asawa, at isang tagapag-alaga—ngayon lang niya muling naramdaman na siya ay isang babae?
At bakit, sa harapan ng binatang ito, ngayon niya lang muling naramdaman na buhay siya?
Pilit na kinakalma ni Mayanne ang sarili habang hinahagod ng bimpo ang dibdib ni Joel.
Wala ito. Wala lang ito.
Gabi-gabi na niyang ginagawa ito. Dati, wala naman siyang nararamdaman. Pero bakit ngayon, parang bawat galaw niya ay may bigat?
Ramdam niyang hindi kumikilos si Joel, ngunit alam niyang gising ito. Kita niya sa gilid ng kanyang mata ang pagtaas-baba ng dibdib nito, ang paraan ng pagpigil nito sa paghinga sa tuwing dumarampi ang kanyang kamay.
Hanggang sa napansin niyang masyado nang tahimik ang silid.
Nag-angat siya ng tingin.
Doon niya naaninag ang ekspresyon ni Joel—hindi sigurado, hindi makatingin nang diretso, pero halatang may bumabagabag sa kanya.
Dapat siyang tumigil.
Ngunit hindi niya magawa.
Ano bang nangyayari sa akin?
Bumaba pa ang kanyang kamay, patungo sa tagiliran ni Joel. Napapikit ang binata, at sa saglit na iyon, doon niya napagtanto—pareho silang nakakulong sa parehong damdamin.
Pareho silang litong-lito.
Pareho silang hindi dapat nandito, sa puntong ito.
Muli, napuno ng katahimikan ang silid.
Kahit pa hindi sila nagsasalita, kahit walang sinasabing direkta, nararamdaman nilang pareho ang tanong na hindi nila kayang bigkasin—
Paano kung hindi tayo huminto?
Pero bago pa tuluyang lumampas sa hangganan, Mayanne ang unang bumitaw.
Mabilis niyang ibinalik ang kumot kay Joel, tumalikod, at mabilis na tinapos ang ginagawa.
“Hanggang dito lang tayo,” bulong niya, hindi sigurado kung para kay Joel iyon o para sa sarili niya.
Ramdam niya ang bigat ng tanong na hindi niya kayang sagutin.
Ramdam niya ang init na hindi niya dapat nararamdaman.
At ramdam niya ang tukso na hindi niya dapat hayaan.
Ngunit kaya niya pa bang pigilan ang sarili sa mga susunod na araw?
——
Nag-iisa si Mayanne sa kusina, pero parang hindi siya mapakali.
Kanina pa niya iniwasang bumalik sa kwarto ni Joel. Alam niyang tapos na siya sa kanyang tungkulin ngayong gabi—napunasan na niya ito, naasikaso na, at wala nang kailangang gawin. Pero bakit parang may humahatak sa kanya pabalik?
Dapat tapos na ito.
Paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili.
Pero sa tuwing ipipikit niya ang kanyang mga mata, naaalala niya ang mukha ni Joel.
Ang lungkot sa mata nito.
Ang paraan ng pagpigil nito sa kanyang hininga.
At higit sa lahat… ang paraan ng pananahimik nito, na parang may hinihintay.
Hindi. Hindi ako puwedeng bumalik.
Nagpalinga-linga siya sa paligid, pilit na hinahanap ang dapat niyang pagkaabalahan. Wala. Tahimik ang bahay. Wala siyang ibang kasama. Wala siyang ibang kausap.
Ang asawa niya, malayo.
Ang anak niya, abala sa sariling buhay.
At siya?
Naiwan dito… kasama si Joel.
Napakapit siya sa mesa, pilit na kinakalma ang sarili.
Pero sa kabila ng lahat, bumigay pa rin siya sa isang bagay—ang awa.
Siguro… silipin ko lang kung ayos siya.
Kahit anong palusot niya sa sarili, alam niyang hindi lang iyon ang dahilan.
Pero kahit anong pilit niyang pigilan ang sarili, nahulog pa rin ang kanyang mga paa sa direksyong iyon.
Pabalik kay Joel.
Tahimik ang silid nang buksan niya ang pinto.
Nakita niyang nakatihaya si Joel, nakatingin lamang sa kisame. Walang imik, walang galaw.
Parang isang aninong iniwan.
Nakadama siya ng kirot sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung ano ang iniisip ni Joel, pero ramdam niya ang bigat nito.
Bumalik si Mayanne sa kwarto ni Joel nang sandaling iyon, ngunit may ibang determinasyon sa kanyang hakbang.
Hindi na siya sigurado kung para saan pa ang ginagawa niya—kung ito ba’y para kay Joel o para sa sarili niya.
Pero alam niyang isang bagay ang dapat nang matapos.
Huminga siya nang malalim bago lumapit sa kama. Nakatitig lang sa kanya si Joel, halatang naguguluhan.
“Tapusin na natin ito,” mahina ngunit matigas ang boses ni Mayanne.
Bahagyang kumunot ang noo ni Joel. Kita sa mukha nito ang pagkalito, ang pag-aakalang tinutukoy ni Mayanne ay ang pangangalaga sa kanya.
“Ma’am Mayanne… anong ibig mong sabihin?”
Hindi sumagot si Mayanne. Sa halip, dahan-dahan siyang naupo sa gilid ng kama.
At doon, sa saglit na iyon, nagawa niyang abutin ang kamay ni Joel—isang bagay na hindi pa niya kailanman nagawa nang ganoon kahigpit.
May kung anong bigat sa kilos niya, isang pag-aalinlangan na hinahalo ng hindi maitatangging pagnanais.
Ngunit bago pa niya tuluyang mawala sa sarili, mabilis niyang binitiwan ang kamay ni Joel at umatras.
Hindi.
Hindi ito ang dapat mangyari.
Mabilis siyang tumayo, tumalikod, at halos napatakbo palabas ng silid.
Ngunit sa kanyang paglayo, alam niyang may iniwan siyang mas malaking tanong—hindi lang kay Joel, kundi lalo na sa kanyang sarili.
Ano ba talaga ang gusto niyang tapusin?
At kaya ba niya talaga itong tapusin?
—–
Pinihit ni Mayanne ang door noob, akmang aalis na, pero mali, imbis na buksan ay sinugurado nito na naka lock ito, at dahan dahang bumalik kay Joel.
Nakatingin si Joel sa kanya, may bahagyang pagmamakaawa sa kanyang mata. Hindi niya kailangang sabihin kung ano ang kanyang kailangan—alam na ni Mayanne.
“Diyos ko… ano itong ginagawa ko?” bulong niya sa sarili, ngunit hindi niya na rin kayang itanggi ang kilabot ng excitement na gumagapang sa kanyang balat.
Dahan-dahang inilapit ni Mayanne ang kanyang kamay sa kumot. Nanginig ang kanyang mga daliri nang marahang hinaplos ang tapat ng matigas na bukol na pilit itinatago sa ilalim ng tela.
Napasinghap si Joel. “Ma’am Mayanne…” Mahina ngunit puno ng pananabik ang kanyang boses.
Hindi siya sumagot. Sa halip, pinagpatuloy niya ang kanyang ginagawa—maingat na dinadama ang katigasan sa ilalim ng tela, hinahagod ito nang marahan. Ramdam niya ang init nito, ang tibok na tila pumipintig sa kanyang palad.
Si Joel ay napapikit, kagat ang labi, ramdam ang matinding sensasyon mula sa bawat banayad na galaw ni Mayanne.
Pagkalipas ng ilang segundo, hindi na niya kayang pigilan ang sarili. Dahan-dahan niyang hinila pababa ang kumot, unti-unting inilantad ang katawan ni Joel. Napalunok si Mayanne nang tuluyan niyang makita ang kabuuan nito—matikas, matigas, at nag-aanyaya.
Hindi niya dapat ito ginagawa, pero parang may sariling isip ang kanyang mga kamay. Maingat niyang inabot ang mainit at matigas na laman, marahang hinawakan, pinagmasdan kung paano napakislot si Joel sa kanyang pagdampi.
“Ahh… Ma’am…” Napapaungol na si Joel, hindi na maitago ang sarap na nararamdaman.
Nagsimulang gumalaw si Mayanne, dahan-dahan sa simula, hinahagod ng kanyang malambot na palad ang kabuuan nito.
Mainit.
Matigas.
At sa bawat galaw ng kanyang kamay, nararamdaman niya ang pag-init ng sarili niyang katawan.
Unti-unting bumilis ang kanyang kilos, ang bawat hagod ay nagdadala kay Joel sa rurok ng pagnanasa.
Napapaarko ang kanyang katawan, napapakapit sa bedsheet, habang ang kanyang paghinga ay nagiging mas mabigat.
Si Mayanne naman ay tuluyang nadarang sa sariling ginagawa. Hindi niya alam kung ano itong nag-udyok sa kanya upang ipagpatuloy, pero wala na siyang balak pang umatras. Hinayaan niyang lumunod siya sa init ng kanyang sariling tukso.
Sa loob ng madilim na silid, naghalo ang mabibigat na ungol at mahihinang daing. Sa bawat galaw ng kanyang kamay, mas lalong napapatingala si Joel, hanggang sa tuluyan na itong mawalan ng kontrol.
Isang malalim na ungol ang lumabas mula kay Joel. Napakagat-labi si Mayanne, nakatingin sa ekspresyon ni Joel habang ito’y dumadama ng matinding sarap sa kanyang tulong.
At sa sandaling iyon, alam ni Mayanne—wala nang atrasan ang kasalanang kanilang sinimulan.
Puno ng tensyon ang madilim na silid. Nawala na ang alinlangan sa katawan ni Mayanne—tuluyan na siyang nadarang sa init ng sitwasyon. Patuloy niyang hinahagod ang kahabaan ni Joel, marahan sa simula, ngunit habang lumilipas ang bawat segundo, hindi niya napigilan ang pagbilis ng kanyang kilos.
Ramdam niya ang pamamasa ng kanyang palad dahil sa sariling init ng binata, at sa bawat ungol na lumalabas sa bibig ni Joel, mas lalong umiinit ang kanyang pakiramdam.
“Ahhh… Ma’am Mayanne…” Halos hindi na makahinga si Joel sa sensasyong bumabalot sa kanya.
Hindi na siya nagsalita.
Nakatutok siya sa ginagawa, sinasabay ang paggalaw ng kanyang kamay sa ritmo ng pag-ungol ni Joel.
Pero sa hindi niya namamalayan, habang lumulubog siya sa init ng kanilang kasalanan, may isa pang bagay na gumagalaw sa kanyang katawan—isang bagay na hindi niya inasahang mangyayari.
Ang kanyang kaliwang kamay, na dapat ay nakatukod lamang sa kama bilang suporta, ay unti-unting gumalaw pababa… papunta sa pagitan ng kanyang sariling hita.
Noong una, hindi niya ito napansin. Abala siya sa pagpapaligaya kay Joel, sa panonood ng kanyang ekspresyon, sa pakikinig sa bawat mahina at paulit-ulit na pag-ungol. Ngunit nang maramdaman niyang ang kanyang sariling daliri ay dumadampi sa basa niyang kaselanan, napasinghap siya.
“Diyos ko…” Napapikit siya saglit, pinipigilan ang sariling ungol.
Pero huli na ang lahat. Masyado nang sensitibo ang kanyang katawan. Naramdaman niya ang pamamasa ng kanyang sariling daliri, ang init na nagmumula sa pagitan ng kanyang hita. Hindi niya inasahan na ganito kabilis sasagot ang kanyang katawan sa sitwasyong ito.
Napakagat-labi siya, sinusubukang kontrolin ang sarili, pero kusang gumagalaw ang kanyang mga daliri. Una, marahang dampi lang sa ibabaw ng manipis na tela ng kanyang shorts. Ngunit habang tumatagal, napansin niyang idinidiin na niya ang kanyang sarili laban sa sariling kamay.
Sa gitna ng lahat ng ito, hindi niya namalayan na nakatingin na sa kanya si Joel. Mahina man ang liwanag, kitang-kita niya ang itsura ni Mayanne—bahagyang nakabukas ang labi, namumungay ang mga mata, at ang kamay nitong hindi na niya maitago ang ginagawa sa sarili.
“Ma’am…” Mahinang bulong ni Joel, puno ng pagtataka at pagnanasa.
Nagulat si Mayanne, mabilis na binawi ang kamay niya mula sa sarili. Pero nakita niya ang paraan ng pagtitig ni Joel sa kanya—hindi inosente, hindi nagtataka… kundi may halong pananabik.
Sa sandaling iyon, nagkatinginan sila. Walang nagsalita. Walang gustong bumitaw sa init ng sitwasyon.
Hindi na kinaya ni Joel ang tindi ng sarap. Napakapit siya nang mahigpit sa bedsheet, nanginginig ang kanyang katawan habang umaabot sa sukdulan. “Ma’am… Ahhh—!”
Isang mainit na pagragasa ang lumabas mula sa kanya, bumalot sa kamay ni Mayanne. Pero kahit tapos na siya, hindi pa rin ito lumambot—nanatili itong matigas, matikas, at tila mas nag-aanyaya pa kaysa kanina.
Si Mayanne naman ay malalim ang paghinga, namumula ang pisngi, at nanginginig ang kamay. Hindi niya inasahan ang tindi ng epekto nito sa kanya—ramdam niya ang pulso ng sariling katawan, ang pagkasabik na hindi na niya kayang pigilan. Basang-basa na siya, hindi lang sa pagitan ng hita kundi pati na rin sa matinding pagnanasa na bumalot sa kanyang buong pagkatao.
- Tukso at Lihim: Ang Pagsuko ni Mayanne – Chapter 7 - April 2, 2025
- Tukso at Lihim: Ang Pagsuko ni Mayanne – Chapter 6 - April 2, 2025
- Tukso at Lihim: Ang Pagsuko ni Mayanne – Chapter 5 - April 2, 2025