Sukubo ng Isla Antigo – 4
By qqq123
Chapter 4. Malas Parin!
Kinagabihan, hindi makatulog si Edna. Paulit-ulit na bumabalik sa kanyang isipan ang nangyari kanina—ang init ng palad ng Tito Fred niya, ang paraan ng kanyang paghawak sa kanyang hiyas, ang malaki at magaspang na mga daliri nito, ang mahina ngunit puno ng awtoridad na bulong sa kanyang tainga.
“Bakit ganito nanaman ang nararamdaman ko?” Hindi niya maikakaila, iba ang panaginip at ang sa tunay na buhay.
Nadagdagan ng iba pang sangkap ang sarap na naramdaman kumpara sa panaginip. Ang tunay na karanasan ay may mga nakakabaliw na interaksyon, mga tunog, mga amoy, at init… Naghahalo-halo na ang laman ng utak ni Edna. Ang mga haplos ni Fred, ang mga halik nito, ang mga bulong nito — lahat ay mas matindi, mas totoo, mas nakakabighani kaysa sa anumang naranasan niya sa kanyang mga panaginip.
Ang init ng katawan nito, ang amoy nito, ang lasa ng kanyang labi — lahat ay nakaukit na sa kanyang alaala. Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang nangyari, kung bakit parang iba na siya.
Ang dating Edna na kilala niya ay hindi kailanman mag-iisip ng ganito, hindi kailanman maghahangad ng ganito. Ngunit ngayon, ang mga pagnanais na ito ay nandiyan, nagkukubli sa ilalim ng kanyang konsensya, naghihintay ng tamang sandali para muling sumulpot.
Naalala niya ang kanyang asawa. Nalungkot siya dahil hindi niya naramdaman ang lahat ng ito sa nararapat na taong minahal niya. Parang sinasabotahe siya ng tadhana, ng kanyang utak. “Bakit ganoon?” Bakit hindi niya maramdaman ang parehong kasiyahan sa piling ni Bryan? Ang mga alaala ng kanilang pagniniig ay parang mga malabong larawan lamang sa kanyang isip.
Naalala ni Edna ang paglaki ng burat ni Fred, mula sa payat at maikling burat patungo sa nakakatakot na halimaw na burat. Ang larawan nito ay malinaw na malinaw sa kanyang isip, ang bawat detalye ay parang nakaukit sa kanyang alaala.
Ang pagbabago nito, ang paglaki nito, ang pagtigas nito — lahat ay nakapagdulot sa kanya ng isang halo ng pagtataka, pagkaba, at pangamba. Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang nangyari, kung bakit parang nag-iba ang anyo nito. Ngunit kasabay ng mga ito ay may kakaibang pag-akit, isang pagnanais na mas makilala pa ang bagay na ito, ang misteryosong bagay na ito na tila may sariling buhay. Ang mga ugat na pumupulupot dito, ang malaking ulo nito na parang handang sumalakay — lahat ay nakadagdag sa kanyang kuryosidad at pagnanais.
Para bang may binuksan itong bahagi ng kanyang sarili na noon pa man ay natutulog sa dilim. “Ano ba itong nangyayari sa akin?”
Napabuntong-hininga siya at tumitig sa kisame. Ngunit sa bawat pagpikit ng kanyang mata, bumabalik ang imahe ng sandaling kasama si Fred—nakahubad, matigas, at punong-puno ng kumpiyansa. “Nakakahiya!”
Napailing siya. “Hindi… hindi ito tama.” Pero bakit hindi ko maalis sa isip ko? Subalit hindi niya mapigilan ang sariling katawan na kumislot sa ilalim ng kumot. May init na bumangon sa kanyang tiyan, gumapang pababa sa kanyang mga hita. “Ano ba ‘to?”
Nais niyang maramdaman muli ang orgasmo, iba ito sa panaginip. Ang pamumuo ng kilig sa kanyang puson at ang dagliang paglabas nito palabas sa kanyang bukana kasama ng kanyang katas. Ang mga sensasyong ito ay mas totoo, mas malakas, mas nakakabighani kaysa sa anumang naranasan niya sa kanyang mga panaginip.
Napakagat-labi siya at nagbalik sa isang lumang alaala. Noong hindi pa nakakauwi ang kapatid at ina, nakita niyang may binuksang website si Ema sa kanyang phone, at tinukso siya nito na panoorin ang laman noon..
“Tingnan mo ito, ate, di ka naman magmamadre, eh! Para magkaroon ka naman ng konting alam pagkinasal kayo ni Kuya Bryan!” biro ni Ema noon, habang hinahagikhik siya.
Dahil sa kanyang pagiging inosente, agad niyang isinara ang browser. “Ang bastos!”
Pero ngayon… Ngayon, gusto kong malaman. Parang may bumubulong sa kanyang isip na balikan iyon.
Kinuha niya ang telepono. “Huwag, Edna, huwag mong gawin ito.” Pero parang may sariling buhay ang kanyang mga kamay, at ilang pindot lang ay naroon na siya sa browser history. “Hindi ko ito dapat tignan.” Nakita niya ang website. Isang pintig ng puso na parang tambol, at pinindot niya iyon.
Napasinghap siya.
Isang hubad na babae ang bumungad sa kanya, nakahiga, nakaliyad, at animo’y lasing sa matinding sarap habang may isang lalaking nagpapaligaya sa kanya. Ang halinghing nito’y malakas, halatang hindi mapigil ang emosyon.
“Ano ba itong ginagawa ko?” Unti-unting lumalim ang paghinga ni Edna, pero hindi niya maalis ang kanyang mga mata sa screen.
Isinunod niya ang isa pang video. At isa pa. At isa pa. Parang may boses sa kanyang ulo na nagsasabing, “Tingnan mo, Edna. Tingnan mo.”
Sa bawat eksenang pinapanood niya, lalo siyang nalulunod. Nakita niya ang pagkakahawig ng ginawa sa kanya ng Tito Fred niya kanina—ang mga hawak, ang bulong, ang galaw. Ngunit mas matindi, mas walang preno, mas marahas sa ibang eksena. “Mas grabe pa pala ‘to,” bulong niya sa sarili.
Mas lalong tumindi ang kiliti sa pagitan ng kanyang hita.
“Bakit ganito?”
Isang matinding init ang bumalot sa kanyang katawan. Parang may kung anong humihila sa kanya palapit sa apoy, isang apoy na hindi niya kayang pigilan. “Ano ba ‘to? Hindi ko ‘to maintindihan,” saad niya, kinakabahan ngunit sabik.
Bago pa niya namalayan, hinaplos niya ang kanyang sariling balat — una sa kanyang hita, paakyat sa kanyang tiyan, pababa muli, hanggang sa lagpasan niya ang nakaharang na gubat papunta sa kanyang hiwa.
“Ahhh…” Napasinghap siya nang dumampi ang kanyang daliri sa namamasa niyang pagkababae. “Ang sarap…”
Dahil sa tindi ng kati na kanyang naramdaman, pinagbigyan niya ang sarili. Wala nang anumang saplot sa kanyang katawan. Sinimulan niyang galugarin ang sarili habang patuloy ang pagpapalitan ng ungol ng mga tauhan sa screen.
Mabilis. Mas mabilis.
Hanggang sa marating niya ang isang matinding kasukdulan.
Napahingal siya, nanginginig ang kanyang katawan.
Ngunit nang humupa na ang init, may bumalot sa kanya—isang kakaibang pakiramdam. May kulang. “Bakit ganito?”
Hindi sapat.
Ramdam niyang hindi ito sapat. “Hindi… hindi ito ang kailangan ko.”
“Kailangan ko pa…”
Napatingin siya sa kanyang telepono. Sa likod ng kanyang isipan, isang baliw na ideya ang unti-unting umusbong. “Si Tito Fred…”
“Puntahan ko kaya siya?” Napakagat-labi siya. “Hatinggabi na…”
Bigla siyang napatayo mula sa kama, hinahabol ang kanyang hininga. Halos wala na sa tamang katinuan ang kanyang isip. Lumingon siya sa orasan—hatinggabi na.
Matinding kaba ang bumalot sa kanya. Ano ang sasabihin niya? Ano ang gagawin niya pagdating doon? Lalapit ba siya at yayakapin ang matanda? Ipaparamdam ba niyang gusto niyang ipagpatuloy ang nangyari kanina? “Jusko, ano ba ‘tong iniisip ko?” Napailing siya.
“Hindi ko magagawa ‘yon.”
Napaluhod siya sa kama at napakapit sa sarili. “Ano itong nangyayari sa akin?”
Dahil sa hiya sa sarili, sinubukan niyang iwaksi ang ideyang iyon. Pinilit niyang ibaling ang atensyon sa ibang bagay—kumuha ng libro, nagbukas ng TV, nag-scroll sa social media. “Kahit ano, huwag lang ‘yon.”
Ngunit hindi siya mapakali. “Bakit ba ganito?”
Animo’y may bumangon na bagong Edna sa kanyang loob—isang Edna na hindi niya pa nakikilala noon. “Sino ka ba?”
At ngayon, hindi niya alam kung paano niya ito babalik sa dati. “Paano ko ba ‘to aayusin?”
Nang sa wakas ay dumating si Bryan, bumungad sa kanya ang amoy ng alak sa hangin. Malakas pa rin ang TV, ngunit halos hindi na niya ito marinig sa lakas ng pagdagundong ng kanyang sariling dibdib.
“Kumain ka na ba?” tanong niya, pilit pinapalambot ang boses.
“Busog pa ako,” tipid nitong sagot, dumaan lang sa harap niya, tila walang pakialam. “Matutulog na ako.”
Ngunit bago pa ito makalampas, humarang si Edna.
“Bryan, saglit lang. Kailangan kitang makausap.”
Napailing si Bryan, padaskol na umupo sa kama. “Ano?”
Pilit itinatago ni Bryan ang lahat ng nararamdaman. Nabuo sa kanyang isip na kailangan niyang hiwawalayan si Edna, magsumikap at babalikan kapag kaya niya na itong maipagtanggol kay Liza.
“Maghiwalay na muna tayo Edna” madiin na sabi ni Bryan, habang pinipigilan niyang tumutulo ang kanyang mga luha.
Hindi agad nakapagsalita si Edna. Nanginginig siya, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa matinding pagkabigla.
Tumayo si Bryan, mukhang gusto niyang bumawi, lumapit pa sa kanya, pero hindi na niya ito kayang tingnan.
“Edna….” Hindi maituloy ni Bryan ang sasabihin..
Dahil dito, umalis na lamang si Bryan dahil sa hiya at pagkalito.
Nabagot siya tagal ng araw.. Wala paring tawag sa trabaho upang makapagsimulang muli at gugulin ang sarili upang makalimutan ang lahat ng bumabagabag sa kanya.
Hindi siya pwedeng manatiling ganito.
Sa tulong ni Fred dati, natutunan na niyang gumala mag-isa—pumunta sa mall, mamili, lumabas ng hindi kinakailangang sunduin o isama ng asawa. Ngayon, gusto niyang bumalik sa dating katawan niya. Maghanap ng trabaho.
Ngunit sa gitna ng kanyang paglalakad sa mall, may isang pamilyar na aninong dumaan sa kanyang paningin.
Napahinto siya.
Parang may dumagundong sa kanyang dibdib.
Si Bryan.
Ngunit hindi siya nag-iisa.
Katabi niya ang isang babae—bata, maputi, seksi. Magkadikit sila, magkahawak-kamay, at nagtatawanan habang kumakain sa isang mamahaling restaurant.
Parang pinagsakluban ng langit at lupa si Edna.
Dahan-dahan niyang sinipat ang mukha ng babae. Sa una, inisip niyang baka isa lang itong kasamahan sa trabaho ni Bryan, o isang kaibigan.
Pero nagtagal ang kanyang tingin.
At nakilala niya ito.
Si Mia.
Labing-siyam na taong gulang, isang papasikat na commercial model. Nakikita niya ito sa mga advertisement, sa mga billboard, sa TV.
Ang asawa niya ba ay may ibang babae?
Biglang nanginig ang mga kamay ni Edna. Sinubukan niyang pigilan ang emosyon, pero masyadong malakas ang poot na bumalot sa kanya. Naalala niya ang kagustuhan ni Bryan na sila ay maghiwalay, si Mia ang malamang na dahilan.
“Walang hiya ka, Bryan.”
Isang panginginig ang dumaan sa kanyang katawan. Hindi niya alam kung iiyak siya o kung lalapitan niya ang dalawa at gagawa ng iskandalo.
Habang sa mga sandaling iyon, Si Bryan naman ay tinitiis ang bigat na nararamadaman sa ginagawa kasama ang ibang babae, at hindi ang tunay niyang pinakamamahal na si Edna. Ito ang magiging panlinlang niya kay Liza..
Na sa mga oras na iyon ay natitiyak ng kumikilos at minamanmanan siya dahil sa mga pamilyar na mga mukhang nagsisilbi kay Liza..
Palabas si Edna, namumugto ang mata.. Pero bago pa siya makagalaw, tumunog ang kanyang cellphone.
Nag-vibrate ito sa kanyang kamay, isang bagong numero at mensahe.
“Edna ako ito ang Tito Fred mo, Pwede ka bang makausap?” ang nilalaman ng mensahe.
Napatitig siya sa text.
At sa gitna ng kanyang galit at sakit, isang ideya ang pumitik sa kanyang isipan. Isang ideyang kasing-init ng apoy na sumusunog sa kanyang puso.
“Bakit hindi?” Isang ngiti ang gumuhit sa kanyang labi, hindi ang ngiti ng saya, kundi ng isang babaeng handang sumugal. Isang ngiting may pangako ng pait at paghihiganti.
Pag-uwi sa bahay, parang robot na kumilos si Edna. Hindi niya alam kung saan nanggaling ang kanyang lakas ng loob, kailangan niyang maging ibang Edna ngayon.
Dahan-dahan niyang hinanap ang nighties na minsang pinili niya—ang itim na satin na halos wala nang tinatakpan. Nang maisuot niya ito, tumayo siya sa harap ng salamin, at isang mapait na tawa ang kumawala sa kanyang lalamunan.
“Hindi ko naisip noon kung gaano ako kaganda—kung gaano kasayang tingnan ang aking katawan. Isang binalewala, sinaktan.. Pero hindi.. At maganda pa rin ako. Mas maganda pa nga yata ngayon.”
Sa kanyang pagninilay, sumagi sa isip niya ang naunang sandali nila ng Tito Fred niya.
Ang kanyang unang orgasm sa totoong buhay—isang lasang hindi niya malilimutan.
Ang init ng kanyang katawan, ang mga bulong nito na parang musika sa kanyang tenga. Ang hindi pa niya nararanasang ipasok sa kanya ang isang tunay na lalaki—isang karanasan na ngayon ay parang apoy na nag-aalab sa kanyang kalooban.
At habang abala siya sa kanyang mga iniisip, isang tunog ang pumuno sa kanyang tainga, isang tunog na nagpa-alarma sa kanyang puso.
Ding-dong!
May tao sa labas.
Isang matamis na ngiti, na ngayon ay puno ng ibang kahulugan, ang gumuhit sa kanyang labi.
Kinuha niya ang isang malaking tuwalya, ipinatong sa kanyang balikat bilang takip—isang manipis na takip lamang. At marahang lumakad patungo sa pinto, ang bawat hakbang ay parang isang hakbang papalapit sa isang bagong mundo.
Alam niyang naroon na si Fred.
At sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, handa na siyang tanggapin ang lahat ng mangyayari. Handa na siya sa kahit ano.
Ding-dong!
Narinig ni Edna ang sunod-sunod na tunog ng doorbell. Bahagyang nag-alinlangan siyang lumapit sa pinto. Inakala niyang si Fred iyon, pero nang silipin niya sa bintana, isang hindi pamilyar na lalaki ang nakatayo roon.
Matangkad ito, malaki ang katawan, at ang balat nito’y mala-ebony sa tingkad. Sa kabila ng matikas na tindig, may lungkot sa kanyang mga mata, animo’y may mabigat na pasanin.
Dahan-dahang binuksan ni Edna ang pinto.
“Magandang gabi,” magalang na bati ng lalaki. “Pasensya na kung naistorbo kita. Hindi na kita aabalahin pa, gusto ko lang ibigay ito.”
Iniabot nito ang isang sobre.
Hindi agad kinuha ni Edna ang papel. “Ano ‘to?” tanong niya, nagtataka sa biglaang bisita.
Huminga nang malalim ang lalaki, tila pinipigil ang anumang emosyon na gustong kumawala.
“Ako si Jack. Ang gusto ko lang ay pakiusapan mo ang asawa mong tigilan na ang asawa ko. Hindi ko siya pinagbabawalan sa kung sinong gusto niyang makasama, pero nalulunod na siya sa pagsusugal. Minsan, nagawa niya ng huminto, pero sa tuwing may kasama siyang tulad ng asawa mo, bumabalik siya sa bisyo. Hindi ko na alam kung paano ko siya matutulungan. Ayoko nang dumating sa puntong tuluyan na siyang masira.” Nagpipigil itong mapaluha.
Saglit na hindi nakakibo si Edna. “Anong ibig mong sabihin? Ano ba talaga ang nangyayari?”
Muling itinulak ng lalaki ang sobre palapit sa kanya. “Ikaw na ang bahalang humusga.”
May kung anong kumurot sa sikmura ni Edna. Dahan-dahan niyang kinuha ang sobre at binuksan ito.
At sa isang iglap, bumaliktad ang kanyang mundo. Iba ito sa nakita lang na may kasamang ibang babae ang asawa..
“Ano ‘to?!” sigaw niya, halos manginig sa galit.
Nahulog mula sa kanyang kamay ang ilang larawan. Mga litrato ng kanyang asawa—walang saplot, nasa iba’t ibang kama, kasama ang iba’t ibang babae. May ilang larawan pang tahasang nagpapakita ng mga katawan nilang magkadikit, magkasugpong, walang itinatago.
Sa gitna ng kanyang panlalambot, nakita niya ang mukha ng isang pamilyar na babae.
Si Mia.
Parang may sumabog sa loob ni Edna. Sumasakit ang kanyang ulo, bumibigat ang kanyang dibdib, parang hindi siya makahinga.
“Hindi… hindi ito totoo…” bulong niya, nanginginig.
Ngunit totoo ito. Nasa harap niya ang ebidensya.
Mga ebidensyang tinahi ni Liza, walang kaalam-alam maging ang asawa nitong si Jack na isa ito sa mga kapangasang gawa-gawa lamang ni Liza. Maging ang mga alibi nito sa asawa na nahumaling siya sa sugal dahil kay Bryan.
Naging sobrang bigat ng kanyang katawan. Uminit ang kanyang paligid, unti-unting lumabo ang kanyang paningin. Hanggang sa tuluyan siyang bumagsak.
At nawalan siya ng malay.
Sa labas ng bahay ni Edna, isang lalaki ang papalapit.
Si Berto.
Animnapung taong gulang, dating trabahador sa konstruksiyon. Malaki ang pangangatawan, matibay, sanay sa mabibigat na trabaho. Ngunit sa kabila ng kanyang matigas na anyo, ang puso niya ngayon ay punong-puno ng galit.
Bitbit niya ang isang dyaryo.
Sa pabalat, naroon ang isang eskandalosong litrato ng anak niyang si Mia—hubad at may blurred na takip sa maseselang parte, nasa kama, kasama ang isang lalaki. Malabo ngunit malalaman nong siya ay si Bryan sa mga nakakakilala sa kanya.
Muli ang galamay ni Liza ay umabot sa mga bayarang Journo, na di man lang naisip na maari ng maedit ang mga larawan..
Gayunpaman..
Hindi niya matanggap na masisira ang kinabukasan ng anak niya nang ganun-ganun lang. Hindi niya matanggap na ang isang lalaking alam niyang may asawa na ang gagamit sa nag-iisa niyang anak.
Alam niya na matagal nang may nagsasabi sa kanya na may asawa na si Bryan. Pero ngayon, hindi lang ito usap-usapan. May ebidensya na.
At ngayon, hindi niya hahayaang makatakas ito.
Sa harap ng bahay ni Edna.
Napansin ni Jack ang matandang palapit sa pinto. Mapait ang mukha nito, at ang kanyang mga kamao’y mahigpit na nakasara.
“Ano’ng kailangan mo rito?” tanong ni Jack, tila nangangapa.
“Si Bryan. Nasaan siya?” malamig na tanong ni Berto.
Sumingkit ang mata ni Jack. “Mukhang pareho tayo ng hinahanap.” Bulong niya sa sarili at hindi pinansin ang matanda.
Nagpatuloy lang si Jack sa paghakbang, ngunit hindi lumayo sa lugar.
Nagmamadaling kumatok si Berto. Malakas, pwersado. Parang gustong gibain ang pinto. Ngunit sa kanyang pagtulak, napansin niyang hindi ito nakapinid nang maayos. Bumukas ito.
Napanganga si Berto sa bumungad sa kanya.
Isang babae ang nakahandusay sa sahig.
Naka-nighties lang ito, at nakalilis ang naipatong nitong tuwalya. Sa ilaw mula sa lampshade, kitang-kita ang hugis ng kanyang katawan. Ang mahaba niyang buhok ay nakalatag sa sahig, at ang kanyang dibdib ay mahinang tumataas-baba.
Hindi ito si Mia.
Babae ito ni Bryan.
Asawa ni Bryan.
Dali-daling lumapit si Berto at lumuhod sa tabi ng babae. “Putangina… buhay pa ba siya?”
Dahan-dahang inilapat ni Berto ang kanyang dalawang daliri sa leeg ni Edna. Saglit siyang natigilan, tapos ay tumango. “Buhay pa siya. Nahimatay lang siguro.”
Napatingin si Berto sa mukha ng babae. Malambot ang kanyang mga tampok, kahit na halatang pagod at puno ng hinanakit. Pero may isang bagay pang pumukaw sa kanya.
Ang kwintas nito, isang kislap lang ay..
Sa kabila ng sitwasyon, sa kabila ng galit na nararamdaman niya kay Bryan, hindi niya maitatangging grabe ang alindog ng babae. Parang bagong ligo, may halimuyak ng sabon at pabango.
Napalunok si Berto.
Alam niyang asawa ito ng hayop na si Bryan.
Pero sa isang iglap, may kung anong masamag hangin ang sumagi sa kanyang isipan.
Gantihan niya si Bryan gamit ang sarili nitong asawa?
Itinaboy niya ang ideyang iyon sa isip niya. Hindi iyon tama. Hindi siya tulad ni Bryan.
Pero alam niyang simula sa gabing ito, hindi na magiging tahimik ang buhay nilang lahat.
Madilim ang paligid ni Edna.
Hindi niya alam kung gaano siya katagal nawala sa ulirat, pero nang dumilat siya, ang una niyang naramdaman ay ang bigat sa kanyang katawan. Para siyang binagsakan ng isang toneladang bakal.
Magulo ang isip niya, pakiramdam niya ay muli siyang napadpad sa paniginip ng kawalan.
Dahan-dahan niyang inunat ang kanyang mga daliri, ngunit bago pa niya maisip kung ano ang nangyayari, isang kakaibang pakiramdam ang gumapang sa kanyang dibdib.
Mainit. Mabigat. May humihimas.
Nanlaki ang kanyang mata.
May dumadampi sa kanyang suso!
Mabilis niyang nilingon ang kanyang dibdib at nakita niya ang isang malaking kamay—kulubot, magaspang, at nanginginig sa pananabik. Dahan-dahang lumalamas ito sa kanyang malambot na laman, nilalaro ang kanyang utong sa ilalim ng manipis na tela ng kanyang nighties.
At doon niya nakita ang lalaking gumagawa nito.
Si Berto, hindi niya ito kilala.
Nakadilat ang matanda, ang mga mata nito’y puno ng isang bagay na hindi niya maipaliwanag.
“Ito na..” sumingkit ang mga mata ni Edna at napakagat sa labi..
Napakapit siya sa kamay ng matanda at humimas pa ng pangengganyo sa kanyang katawan. Ngunit bago pa siya malunod nanaman ng tuluyan, isang dagundong ang pumuno sa hangin.
“Putangina mo!” Sigaw ng lalaking nasa pinto.
Biglang sumugod si Jack at walang pag-aalinlangang dinambahan si Berto!
Nagpambuno ang dalawa, at sa isang iglap, tumilapon si Berto sa sahig. Mabilis ang pangyayari—napasubsob ang matanda at napahiyaw sa sakit, nahilo sa biglaang pagbagsak.
Hingal na hingal si Jack, kitang-kita ang galit sa kanyang mukha. Napadako siya sa nakabuyang-yang na dibdib ni Edna na nageenganyo.. Sa pagitan nito ay kumislap, ang pendat ng kwintas..
Hindi pa siya nakakabawi nang may isa pang boses ang gumulat sa kanila.
“Layuan n’yo si Edna!” Nasa pintuan si Fred, nanginginig sa galit. Mabilis itong tumakbo at sumugod..
Nagulat si Jack. Napaatras siya nang bahagya, at nailagan si Fred na bumato ng napakalamyang suntok..
“Aghhh!” natalisod pa ito ng sarili niyang mga paa.. ng..
Mabilis ang pangyayari. Napasadsad si Fred sa pagkakatalisod, at sa isang iglap—
PLAG!
Narinig ni Edna ang isang tunog mula sa bungo ni Fred nagpahinto sa kanyang mundo.
Nabagok ang ulo ni Fred sa matigas na unang baitang ng hagdan.
Nanlaki ang kanyang mga mata.
“Tito Fred!!!”
Mabilis niyang tinakbo ang matanda at lumuhod sa tabi ng walang malay na katawan ng matanda. Ang kanyang kamay ay nanginginig habang hinahawakan ang duguang ulo ni Fred.
“Tito Fred, gumising po kayo!”
Hindi ito sumagot.
Ang kanyang puso ay tumitibok sa matinding kaba.
Hindi niya alam kung paano siya nakatawag ng pulis, pero bago pa niya namalayan, naririnig na niya ang malalakas na sirena sa labas ng bahay.
Mabilis ang mga pangyayari.
Sa loob lamang ng ilang minuto, napuno ang bahay ng mga pulis. Agad na dinampot si Jack at Berto, parehong hindi makapaniwala sa nangyari.
Si Jack, bagaman wala siyang intensyon na saktan si Fred, ay nabulid sa sitwasyon.
Si Berto, na kanina lang ay pinipigilan ang sariling galit, ay ngayon napagbintangang may masamang balak kay Edna.
Habang si Fred naman, isinugod sa ospital—walang malay, hindi alam kung kakayanin pa.
Operating Room
Nag-iingay ang makina. Naririnig ang mabilis na tunog ng heart monitor habang patuloy na ginagamot si Fred. Ang dugo mula sa kanyang ulo ay mabilis na sinasalo ng puting tela, ngunit ang bawat segundo ay tila isang habambuhay na paghihintay para sa mga nasa labas ng operating room.
Sa Labas ng Operating Room
Nakayuko si Edna, nanginginig ang mga kamay, hindi maalis ang tingin sa sahig. Katabi niya si Laura, halatang hindi pa ganoon katanda, ngunit kita sa kanyang mukha ang pag-aalala—hindi lang bilang isang ina kundi bilang isang babae na nawawalan ng pasensya sa anak niyang si Bryan.
Ang tensyon sa paligid ay lalo pang tumindi nang may isang pigil na hininga ang marinig nila.
Si Bryan.
Nagmamadali itong dumating, halatang walang ideya sa mga nangyari. Halos mabali ang kanyang leeg sa pagmamadaling lingunin ang ospital, hinahanap kung nasaan ang tiyuhin niyang si Fred.
“Ano’ng nangyari?!” takot nitong tanong. “Nasaan si Tito Fred?!”
Pero bago pa siya makalapit kay Edna—
PLAK!
Isang malakas na sampal ang tumama sa kanyang mukha.
Napatigil si Bryan.
Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita kung sino ang gumawa nito—
Si Laura, ang sarili niyang ina.
Hindi pa siya nakakaimik nang muling sumigaw ang babae.
“Wala kang karapatang magtanong, Bryan! Wala kang karapatan!”
Napanganga si Bryan. “Ma—gusto ko lang alamin ang kalagayan ni Tito”
Pero bago pa siya makasagot, si Edna na ang nagsalita.
“Hindi maganda ang lagay ni Tito.”
Tumulo ang luha sa mga mata ni Bryan.. Maliban sa problemang kinakaharap kay Liza, ngayon ang Amahin niya..
“Lumayas ka!”
Nanlamig si Bryan sa narinig. “Ma?”
Lumapit sa kanya si Laura, ang mga mata nito’y nag-aapoy sa galit. “Sabi ko, lumayas ka. Hindi na kita anak. Hindi na kita kinikilala!”
Dahan-dahang napaurong si Bryan. “Ma…” hindi niya masundan ang lahat ng kanyang sasabihin..
“Mula ngayon, wala ka nang pamilya. At kung may natitira ka pang hiya sa sarili mo, umiwas ka na sa amin. Dahil kahit kailan, hindi na kita mapapatawad!”
Nanlumo si Bryan. Hindi siya makapagsalita.
At doon niya napagtanto—ito na kaya ang katapusan?.
Nilingon niya si Edna, hindi upang humingi ng tawad ngunit upang makita niya muli sa huling sandali ang kanyang pinakamamahal.
Tahimik lang siyang tinitigan ni Edna, at parang nangungusap ang mga mata.
Hindi na muli pang umimik si Bryan, sa likod ng kanyang tingin, may isang bagay siyang nais ipahiwatig. “Mahal ko patawarin mo ako, kung ang katumbas ng iyong kaligtasan ay ang kamunghian ako.. Ayos lang..”
Tinanggap ni Bryan ang lahat, kapalit naman nito ay paninigurong hindi mapapano si Edna at maging Ina nito.. Mga babaeng kanyang pinakatatangi sa kanyang puso..
Sa mga sandaling iyon ay nabalitaan na ni Bryan ang pagkasira ng buhay ni Mia, at alam niyang bilang narin ang mga araw niya.
Muli siyang tinitigan ng kanyang ina—sa pangalawang pagkakataon magkakahiwalay sila na may pait sa kaniyang puso.. “Ito na nga ba ang huli?” tanong niya sa sarili.. May kurot iyon sa kanyang puso.. Alam niyang ni minsan ay hindi rin naman siya naging mabuting ina..
Hindi na niya nakuhang tumingin di sa ama-amahang itinuring na niyang kanya, nanalangin na lamang siyang sana ay iligtas sa kapahamakan. Tahimik siyang tumalikod, naglakad palayo.
At sa kanyang paglayo, alam niyang hindi na siya maaaring bumalik.
Tahimik ang paligid. Ang tanging tunog ay ang mabilis na tibok ng mga makina na nagmo-monitor kay Fred. Nakaupo si Edna sa gilid ng kama ni Fred, ang kanyang mata’y hindi maalis sa malapandang mukha ng asawa, na patuloy pa ring hindi nagigising mula sa pagkaka-coma.
Habang nagmamasid siya, isang tinig ang gumising sa kanyang mga guniguni.
“Malaya ka na, Edna.”
Lumingon siya, at nakita ang biyenan —si Laura, ang babaeng matagal niyang nakalinya sa mga magulang ng kanyang asawa, ngunit sa mga sandaling ito, siya na rin ang naging ina ng puso ni Edna.
“Ano po Mommy?” tanong ni Edna, hindi makapaniwala.
“Malaya ka na. Puwede kang umuwi sa probinsya, o dito sa Maynila. Marami kang oportunidad dito. Hindi ka na kailangang magbalik doon.”
Napansin ni Edna ang hirap sa mga mata ni Laura, pero hindi siya nagdalawang-isip. “Dito na lang po ako, sa inyo, mommy. Hindi ko po kayang umalis.”
Tumango si Laura at ngumiti. “Kung maaari, ituring mo akong ina, o kahit kaibigan. Nandito ako para sa iyo, para sa tulong at gabay. Kung gusto mong magpahinga o magsimula ng bago, aalagaan kita.”
Yumakap si Edna kay Laura. “Opo, mommy,” ang kanyang tinig ay puno ng luha. Sa kabila ng lahat ng hirap na dinanas niya, si Laura ay nariyan—para magbigay ng pagmamahal at gabay.
“Walang anuman,” sabi ni Laura, hinaplos ang buhok ni Edna, nag-aalalang tinitingnan ang mga mata ng kanyang anak na si Fred sa kama.
Nailipat na si Fred sa pribadong kwarto. Si Laura ang nagbayad ng lahat ng gastusin—ang mga doktor, ang ospital, at pati ang mga gamot na kailangan ni Fred. Si Edna, bagamat nagpapasalamat, ay nananatiling tahimik.
Habang si Edna ay nag-iisip, isang babae ang lumapit sa ospital. Umiiyak ito, at halatang naguguluhan at nawawala ng pag-asa.
“Edna…”
Lumingon si Edna at nakilala agad ang babae. Si Mia. Ang babae na nakita niya kasama ni Bryan sa restaurant.
“Mia…?” naguguluhang tanong ni Edna.
Si Mia ay tumingala, at sa kanyang mga mata ay makikita ang pagsisisi. “Edna… please. Gusto ko lang po sanang makiusap…”
“Ano’ng nangyari?” tanong ni Edna, may galit na sumasabay sa kanyang mga tanong.
“Gusto ko pong iatras niyo ang demanda kay papa. Wala na po akong ina, tapos lumabas pa ‘yung scandal na kasama ako kay Bryan…” nag-panic si Mia. “Nawalan ako ng project, at nagpasya po akong mag-aral na lang muli. Si papa lang po ang tangi kong sandigan.”
Napatingin si Edna kay Mia, ramdam ang hirap ng babae. Ngunit hindi siya makapagpatawad, hindi kayang magsinungaling sa sarili, lalo na’t naguguluhan siya sa nangyari sa kanya.
Ngunit bago pa siya makasagot, dumating si Laura at nakita ang sitwasyon.
Naglakad si Laura papunta kay Mia, at tumigil ng saglit. “Anong ginagawa mo dito?” tanong niya ng matalim, puno ng poot.
“Mommy, sandali lang po…” ngunit hindi pa natatapos ni Edna ang kanyang sasabihin, tinitigan siya ni Laura at sinadyang paalisin si Mia mula sa kwarto.
“Mia, may kailangan akong sabihin.”
Si Laura ay nagtakda ng kondisyon: “Wala akong pakialam kung anong nangyari sa iyo, pero kung gusto mong magpatawad, kailangan mong malaman kung gaano mo nasaktan si Edna. Bibigyan kita ng leksyon, hindi dahil gusto ko, kundi dahil may karapatan akong gawin ito.”
Muling tinitigan ni Laura si Mia at inabot ang kanyang Business Card. “Tawagan mo ako. Pag-usapan natin ang mga kondisyon.”
Naglakad si Laura pabalik sa loob ng ospital at sumunod si Edna, na tila naiwan na lang si Mia, naguguluhan sa nangyari.
Pumili si Laura ng isang private nurse upang alagaan si Fred. “Kailangan mong magpahinga, Edna,” sabi ni Laura.
Si Edna, na hindi pa rin lubos na matanggap ang nangyari kay Fred, ay iniisip na ang mga sandaling iyon, na ang lahat ay parang panaginip. “Damdamin lang niya ang nangyari sa amin… Si Tito Fred, malamang nadarang siya sa sandali ng nangyari.”
Hindi niya malaman kung ang nararamdaman niya ay takot, pagkakasala, o pagtanggap. Si Fred ay nagligtas sa kanya mula sa isang masalimuot na sitwasyon, ngunit natatakot siyang mawalan siya ng kontrol sa kanyang buhay.
Ngunit sa kabila ng lahat, si Laura—ang kanyang bagong ina—ay nariyan upang magbigay ng lakas at gabay.
Sa isang penthouse sa kilalang condo sa Makati, ipinakita ni Laura kay Edna ang bagong nitong titirhan—isang tahimik at magarang lugar, malayo sa masalimuot na alaala ng nakaraan. “Dito ka muna. Huwag ka munang bumalik sa dating bahay,” sabi ni Laura, habang ipinapasyal si Edna sa kwarto kung saan naroon na ang kanyang mga gamit.
Puno ng paboritong bagay ni Edna ang bagong tahanan, at naroon din ang ilang gamit mula sa lumang bahay. “Huwag mong alalahanin ang lahat. Nandito ako para sa iyo.”
Tumango si Edna at tumanggap sa alok ni Laura. “Salamat po,” ang kanyang simpleng sagot, ngunit ramdam ni Laura ang lungkot sa kanyang mga mata.
Habang nag-uusap sila, hindi maiwasan ni Laura na magtanong tungkol sa desisyon ng anak.
“Seryoso ka ba sa paghiwalay kay Bryan?” tanong ni Laura.
Ang tanong ay bumigat sa puso ni Edna, ngunit tinanong din niya si Laura tungkol sa kanyang sariling desisyon. Naalala ni Edna na siya rin naman ay nagkasala..
Nag-isip si Laura sandali, at napansin ni Edna ang bigat sa mga mata ng ina ni Bryan. “Hindi ko na yata kayang baguhin siya, Edna. Katulad rin siya ng kanyang tunay Ama. Walang ginawa kundi ang mang-abuso.”
Ilang sandali pa, nagsimula ang isang malalim na usapan. Hinawakan ni Laura ang kamay ni Edna, at nagsimulang magkwento ng isang kuwento na matagal na niyang itinago. “Bago ako magbuntis, nagkaroon ako ng una kong pag-ibig—si Ana May.”
Ikinuwento ni Laura ang kanyang mga alaala kay Ana, isang pagmamahal na puno ng pangarap. “Nagkaroon kami ng magandang relasyon, at nang malaman kong buntis siya, nagdalawang-isip ako.”
Hindi na niya inisa-isa ang mga detalye ng kanilang pagkakakilala, sa halip ay nagpatuloy sa kuwento ng pagkawala ni Ana at kung paano siya iniwan. “Nakipagtanan siya sa tauhan ni Brando, ang ama ni Bryan. Hindi ko alam kung paano ko iyon natanggap.”
Sa kabila ng kanyang sakit, may nangyaring hindi inaasahan. “Kinulong ako ni Brando at ginamit sa paraang hindi ko kayang ilarawan.” Isang malupit na salaysay ng pang-aabuso na nagpatuloy—hanggang sa siya ay magbuntis at ipinanganak si Bryan.
Hindi naging matatag si Laura. “Gusto ko sanang ipalaglag ang bata. Pero hindi ko kaya. Naisip ko na kailangan ko itong tanggapin.”
Lumipas ang panahon at kahit na sa pagkakaroon ng anak, patuloy ang pang-aabuso ni Brando kay Laura. Hanggang sa makatakas siya.
“Iniwan ko si Bryan kay Bayaw (Fred).” si Laura habang malayo ang tingin, “Inako niya na ang magpalaki sa bata. At hanggang ngayon, pakiramdam ko ay hindi ako naging mabuting ina kaya nagka ganyan si Bryan.” pumatak ang luha nya at gumapang sa kanyang pisngi.
Inalo ni Edna si Laura habang nagalalabas ng kanyang saloobin..
Kinabukasan, nagulat si Edna nang marinig ang balitang nagising si Fred mula sa coma. Ang matagal na pag-aalala ay napalitan ng bagong pag-asa. Agad siyang pumunta sa ospital upang makita ang kalagayan ni Fred.
Pumasok siya sa kwarto at nandoon si Fred, nakaupo at may mga wires sa katawan, ngunit may mga mata na buhay na, na may mga tanong sa paligid. “Edna… ilang araw na ba?” tanong ni Fred, ang boses niya ay mahina ngunit puno ng kalinawan.
Nang mapag-usapan nila ang nangyari kay Jack, sinabi ni Edna na iniligtas siya nito at hindi masamang tao.
“Sinugod ko siya,” sabi ni Fred, bahagyang nahihiya. “Akala ko kasi may plano siyang masama sayo.”
“Ang laking tao ni Jack Tito,” sabi ni Edna. “Lakas ng loob mo ha.”
“Ano na lang sasabihin ni Bryan, na pinabayaan kita,” napa yuko ito at umiiling. “Ang laking tao ni Jack nagulat ako napatid kaya ayun.”
Natawa si Edna sa tinuran, ito ang totoong Fred na kilala niya. Malumanay at palabiro, hanggang sa huli, kapakanan parin ng anak anakan niyang si Bryan ang mahalaga.
Sa paghahabi niya sa mga pangyayari, walang alam si Fred sa naganap sa kanilang dalawa.
Habang tumagal ang kanilang usapan, nagbukas si Fred ng ibang paksa. “Sa tingin ko, hindi ko pa nasabi sa iyo, pero salamat at hindi nag iba ang tingin mo sa akin iha.” Umiwas ito ng tingin sa ginang “Nakita mo akong nakababa ang salawal.. Yung ano..”
“Wala talaga akong matandaan at nakita mo ako sa ganong pustura.” pagdadahilan ni Fred.. “Hayy.. nakakahiya!”
Dinaan na lang ni Edna sa ngiti at tawa upang masabi lang na wala siyang dapat ipagalala.
Nagpatuloy sila sa mahaba-habang usapan tungkol sa mga nangyari, at naramdaman ni Edna na ang relasyon nila ni Fred ay bumalik sa dating simula.
Pagkatapos ng kanilang pag-uusap, si Edna ay masaya at nagmadali upang ibalita kay Laura ang magandang balita tungkol kay Fred. “Mommy, nagising na si Tito Fred!”
Sa sala, inimbitahan ni Laura si Edna na manood kasama niya. “Halika, tabi ka sa akin,” sabi niya, tinapik ang sofa sa kanyang tabi.
Nag-atubili si Edna sandali bago tumabi kay Laura.
Habang tumatakbo ang pelikula, nagtawanan at nagkwentuhan sila, nasisiyahan sa isa’t isa. Sa isang punto, sumandal si Edna kay Laura para may sabihin, at napahiga ang kanyang ulo sa balikat nito. “Ang bango niya,” naisip ni Edna.
Bahagyang nanigas si Laura sa unang sandali. “Tama ba ito?” tanong niya sa sarili. Pero pagkatapos ay nakarelaks din, nasisiyahan sa init ni Edna na nakadikit sa kanya. Dahan-dahan niyang hinaplos ang buhok ni Edna.
Sa screen, naghalikan ang mga bida ng pelikula nang napaka-init. Biglang napatingala si Edna at napatingin kay Laura.
Nang siya’y yumuko, lumitaw ang pendant ng kwintas, agad na nakuha ang atensyon ni Laura—isang maikling kislap ng liwanag. Subalit ang sandali ay parang tumagal, naging isang malayong paglalakbay para kay Laura.
Ang liwanag ng kwintas mula kay Edna ay nagbalik sa kanyang alaala ng liwanag mula sa kanyang singsing—isang espesyal na bagay na nagpapaalala sa kanyang nakaraan at kung sino siya. Ang singsing na iyon ay ang pinakamahalaga at pinakaiingatan niyang bagay, nilagay niya ito sa isang kwintas na ngayon ay nakasabit sa kanyang leeg.
Ang sandali ay nagdala sa kanya sa ibang dimensyon, kung saan siya’y lumalangoy sa malinaw na tubig, kasama ang iba pang mga babaeng walang mga saplot. Lahat sila ay sumusunod sa kanya, isa sa mga babae ang humawak sa kanyang mga kamay.
Isang pamilyar na mukha. Ang mga matang talagang kaakit-akit, ang ilong at mga labing nakakaakit halikan.
Isang mainit na kapangyarihan ang gumapang sa buo niyang katawan.
Nagising siya at nakita si Edna na nakatitig sa kanya. Ang mukha ni Edna ay kalmado, ang mga mata’y kumikinang na parang mga bituin.
Nagulat si Edna dahil nakatingin din ito sa kanya. Ramdam niya ang tibok ng kanyang puso. “Bakit ba ako kinakabahan?”
“Alam mo ba kung paano humalik ng ganoon?” tanong ni Edna, halos hindi niya marinig ang sarili niyang boses.
Ngumiti si Laura, may kislap sa kanyang mga mata. “Oo naman,” sagot niya. “Pero matagal na iyon. Nakalimutan ko na yata.” Ang kanyang tingin ay nanatiling nakapako kay Edna. “Gusto mo bang tulungan akong makaalala?”
Napalunok si Edna. Ang kanyang puso ay lalong bumilis.
“Joke lang,” sabi ni Laura, pero hindi pa rin nito inaalis ang tingin kay Edna. “Unless… seryoso ka?”
Naramdaman ni Edna ang init na pumupunta sa kanyang mga pisngi. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin.
Inabot ni Laura ang kanyang kamay at dahan-dahang hinawakan ang kamay ni Edna. Ang kanyang balat ay mainit at makinis. “Huwag kang mag-alala,” sabi niya, malambing ang boses. “It’ll be our little secret. Strictly for educational purposes, of course.” sabay ngiti ni Laura na may pangengganyong mga mata.
Sinabihan ni Laura si Edna na pumikit, at halos wala sa isip niya, sumunod ito sa kanyang biyenan. Naramdaman ni Edna ang dahan-dahang paglapit ng labi ni Laura. Nang maglapat ang kanilang mga labi, hinawakan ni Laura ang mukha ni Edna, ang kanyang mga daliri ay marahang sumusuri sa mga kurba ng kanyang panga. Ang init ng halik ay nakapagpabago sa kanyang nararamdaman.
“Kakaiba ang pakiramdam ng mga labi ni Mommy Laura” sa isip ni Edna.
Ang halik ay lumalim, at kusang tumugon si Edna, ang kanyang mga kamay ay umakyat para hawakan ang mga braso ni Laura. Nakaramdam siya ng init na kumakalat sa kanyang katawan, isang pakiramdam ng pananabik na iba sa naramdaman dati.
Bahagyang lumayo si Laura, ang kanyang mga mata ay sumasaliksik kay Edna. “Okay lang ba ito?” bulong niya, ang kanyang boses ay bahagyang paos.
Tumango si Edna, ang kanyang puso ay dumadagundong sa kanyang dibdib. Kinakabahan siya, hindi pa siya kailanman nahalikan nang ganito, hindi talaga. Ito ay iba sa mga halik na ibinigay ng mga nagdaan niyang karanasan.
Muling lumapit si Laura, ang kanyang mga labi ay dumadampi sa mga labi ni Edna. Sa pagkakataong ito, ang halik ay mas tiwala, mas sigurado. Umungol si Edna nang mahina, isang tunog na kalahating kasiyahan, kalahating sorpresa.
Ang mga kamay ni Laura ay gumalaw sa likod ng leeg ni Edna, ang kanyang mga daliri ay sumasalo sa kanyang buhok. Hinatak niya si Edna palapit, ang kanilang mga katawan ay nagdikit. Ramdam ni Edna ang init na nagmumula kay Laura, ang lambot ng kanyang dibdib laban sa kanyang sarili.
Lumalim ang halik, at nagsimulang mag-ikot ang ulo ni Edna. Naligaw siya sa isang dagat ng mga sensasyon, ang kanyang isip ay isang blangko na canvas kung saan si Laura ay nagpipinta ng isang obra maestra ng haplos at lasa.
Ang halik ay nagpatuloy nang nagpatuloy, ang oras ay tila lumalawak at sumisiksik sa parehong oras. Ito ay isang paglalakbay ng pagtuklas, isang sayaw ng mga labi at dila, isang tahimik na pag-uusap na nagsasalita ng maraming bagay.
Sa wakas, sila ay naghiwalay, hinihingal, ang kanilang mga mata ay nagtama sa isang pinagsasaluhang sandali ng pagtataka at pagkalito.
Tumalon ang puso ni Edna at lumakas pa lalo ang tibok nito. “Ano ba ‘tong nangyayari sa akin?” Ramdam niya ang init ng katawan ni Laura, ang bango ng kanyang buhok. Naramdaman niya na pati ang kanilang mga hininga ay nagsasama na, parang sumasayaw sa ere.
Lumayo ng bahagya si Laura at nakita niya si Edna na pilit inaabot ang labi niya. Isang ngiti ang sumilay sa mga labi ni Laura. “Gusto niya pa.” At muli silang nagtagpo.
Tumayo si Laura habang magkahawak pa rin ang kanilang mga labi, dahan-dahang umayos ng upo. Nakuha naman ni Edna ang nais ni Laura at kumalong ito paharap sa biyenang nakaupo. Ang kanyang puso ay parang sasabog na.
Si Laura ay nakakapit na lang sa sandalang ng Sofa habang si Edna naman ang humihimas sa ulo ng biyenan. Ginaya rin nito ang paghimas sa kanyang suso—isang kilos na parehong natural at mapangahas. Ramdam ni Edna ang pagbilis ng tibok ng puso ni Laura sa ilalim ng kanyang kamay.
Lumayo na ang ulo ni Edna ng bahagya at nagpasalamat ito sabay ang napakatamis na halik paharap. “Ang lambot ng labi niya”, naisip ni Edna. “Parang gusto ko pa.”
“Goodnight Mommy,” bulong ni Edna, ang kanyang boses ay bahagyang nanginginig.
“Goodnight Honey,” sagot ni Laura, ang kanyang mga mata ay nakatingin ng diretso kay Edna. May isang katanungan sa kanyang mga mata na parang naghihintay ng sagot.
“Ang sarap ng halik mo mommy,” sabi ni Edna, hindi sigurado kung bakit niya iyon sinabi. Parang kusa na lang itong lumabas sa kanyang bibig.
Bahagyang ngumiti si Laura. “Salamat,” sagot niya. “Ikaw din.”
Isang katahimikan ang bumalot sa kanila. Ang tanging naririnig ay ang tibok ng kanilang mga puso.
“Laura,.. Mommy..” pabulong na sabi ni Edna.
“Hmm?”
“Ano… ano ang ibig sabihin nito?” tanong ni Edna, ang kanyang mga mata ay puno ng pagtataka at pag-aalala.
“Hindi ko alam,” sagot ni Laura, ang kanyang boses ay mahina ngunit puno ng emosyon. “Pero… gusto ko.”
Narito ang isang pagbabago sa iyong talata, na ginawang mas angkop bilang pagtatapos ng kabanata:
Humalik sa pisngi na lang ang batang ginang at bago nagpasiyang tunguhin ang kuwarto. Ngunit di siya agad makatulog at nanatili siyang gising kakaisip kung paano niya haharapin ang biyenan kinabukasan.
Ang init ng halik ni Laura ay nanatili sa kanyang mga labi, isang pangako ng mas marami pang sandali na magkasama. “Ano kaya ang mangyayari bukas?” Naitanong ni Edna sa sarili.
Sa kabilang kwarto, si Laura habang di rin makatulog ay iniisip ang pangyayari kanina. Naalala nito ang kanyang singsing, namamangha siya ng makita ito. Dati ay maliit ito at hindi nagkakasya sa kanyang daliri, ngunit ngayon ay mukhang hinihikayat siyang isukat niya.
Lumapat ng maayos ang singsing sa kanyang daliri. Nagliwanag ito kasabay ng dagliang pagluwag ng kanyang pakiramdam at mga ideyang naglaro sa kanyang isip. Isang malamig na ngiti ang sumilay sa mga labi ni Laura. “Maghanda ka, Laura,” bulong niya sa dilim. “Malapit na ang simula.”
- Sukubo ng Isla Antigo – 7 - March 8, 2025
- Sukubo ng Isla Antigo – 6 - March 8, 2025
- Sukubo ng Isla Antigo – 5 - March 8, 2025