Read SUGO: Reborn (Kabanata IV)

Written by celester

Title: SUGO: Reborn

Author: Celester

Genre: Fantasy, Horror, Adventure, Drama, Erotic, Romance

AUTHOR’S NOTE

“Ang sumusunod na kuwento ay isang gawa ng kathang-isip at hindi nilayon na kunin bilang isang pagmumuni-muni ng mga pangyayari sa totoong buhay o mga indibidwal. Ang anumang pagkakahawig sa mga tunay na tao, buhay o patay, o aktwal na mga pangyayari ay nagkataon lamang. Ang imahinasyon at lisensya ng may-akda ay ginamit sa paglikha ng kuwentong ito.”

KABANATA IV: HIS GRANDPARENT’S LOVE STORY AND HIS FATHER’S WILL

NARRATOR’S POV

“Sa kabila na mga pangyayari na panlilinlang ni Sarah kay Alex, ang sitwasyon ni Lando ay nangangahulugang napapaligiran ng panganib at kadiliman. Ang nakakatakot na amoy na natuklasan nila ay nagpapahiwatig ng masasamang nilalang, tila mga demonyo, na pumapalakas nang hindi nila namamalayan. Ang mga salitang lumabas mula sa mga Bolignok na sina Twilly at Fulgoso ay nagpalalim ng pangamba, habang dininig ito ni Lolo Pedro at Lola Dalia.

Nagluksa si Lola Dalia sa takot, na nadulas sa panalangin, habang naramdaman ni Lolo Pedro ang pagdapo ng kaba. Sa gitna ng paglapad ng dilim sa langit, nagkulog at kumulog ito. Nag-iba ang daigdig sa paligid, humahangos ang hangin na nagpapalundag sa mga puno, tila sumasayaw ang mga ito sa tibok ng kanyang puso. Sa mga sandaling iyon, tumingin si Lando sa kanyang mga kamay, saka ito kanyahin at ginawang mga kamao. Pikit ang kanyang mga mata, nagpatuloy siya sa panalangin.

Ginoong Lando, nakikita ko ang iyong kapalaran sa harap ko, at ito ay talagang kakila-kilabot, at gayon pa man ako ay may tiwala na ang lahat ay magiging tulad ng inaasahan ko.”

Bago ang panlilinlang ni Sarah kay Alex, balikan natin ang eksena ni Lando.

Kinakabahan si Lando pati na rin sina Lolo Pedro at Lola Dalia sa mga sinasabi ng mga Bolignok.

“Naamoy ko Lando. Ang masamang amoy na yun ay mga nilalang na kadiliman. Mga Dyablo!. Lalo silang lumalakas.” Sabi ni Fulgoso sa kanya habang narinig ito nila Lolo Pedro at Lola Dalia.

“Diyos ko! Ano ba mga sinasabi niyo?” Napadasal sa takot si Lola Dalia at habang si Lolo Pedro naman ay napayak kay Lola Dalia.

“Lalo ko silang nararamdaman Lando.” Sabi naman ni Twilly.

Unti-unting kumikulimlim ang langit at kumukulog ito. Lumalakas ang hangin na nagdulot ito nang ingay ng mga sumasayaw ng mga puno dahil sa daloy ng hangin. Tiningnan ni Lando ang dalawang palad niya pagkatapos ay kinamao niya ito. Pumikit si Lando at nagdarasal.

“Panginoon, bigyan niyo ko nang sapat na lakas para sa kinakaharap naming delubyo ngayon.” Sa isipan niya habang nagdarasal.

Sa loob ng ilang sandali, umulan nang malakas. Nagbilin si Lola Dalia kay Lolo Pedro na kunin ang kanilang pinag-isampay na mga labahin.

“Pedro! Pakikuha mo ang ating mga damit. Malakas ang ulan!” utos ni Lola Dalia sa kanyang asawa, si Lolo Pedro.

Agad na kinuha ni Lolo Pedro ang mga damit na kanilang pinag-isampay at dinala ito sa loob ng kanilang bahay.

Samantala, pinag-iisipan nina Lando, Twilly, at Fulgoso kung ano ang kanilang susunod na gagawin habang sila ay nasa kusina.

“Twilly! Fulgoso! Ano ang plano natin?” Lando ang nagsabi sa kanila. Ngunit patuloy pa rin ang atensyon ni Fulgoso at Twilly sa direksyon kung saan nila nadarama ang malakas na kadiliman.

Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, nagsalita si Fulgoso.

“Lando.” Tawag ni Fulgoso sa kanya habang humarap siya kay Lando.

“Ang gagawin natin ay…” Sabi ni Fulgoso.

“Ano, Fulgoso?” Tanong ni Lando na may pagkabahala, habang humaharap siya kay Fulgoso.

“Teka… Fulgoso, mayroong isang bagay na dapat mong malaman,” sabi ni Twilly sa kapwa niyang Bolignok na si Fulgoso.

“Ano ang dapat kong malaman, Twilly?” tanong ni Fulgoso kay Twilly.

“Lumingon tayo sa maliit na bodega sa likod ng bahay ni Ginoong Lando bago tayo magpatuloy,” sinabi ni Twilly kay Fulgoso.

Narinig ito ni Lola Dalia kaya nagtanong siya, “Ano ang meron sa bodega natin, Lando?”

“Dahil, Dalia, hinahanap ko kanina ang ating apo na si Lando, pero hindi siya sa kwarto natulog. Siya ay nasa loob ng ating bodega,” sagot ni Lolo Pedro kay Lola Dalia.

“Dagdag pa niya, kasama pa niya si Twilly,” sabi pa niya.

“Hayyy… Ikaw talaga, apo ko. Pinakaba mo ako,” sabi ni Lola Dalia kay Lando.

“Tanungin ko lang, Lando, bakit ka natulog doon sa bodega natin? Isa pa, ito ay isang lihim na tinatago namin sa iyo ng iyong Lola dahil mayroong underground doon na ibinilin sa amin ng iyong Tatay na si Jose,” sabi ni Lolo Pedro kay Lando.

Sagot ni Lando sa kanyang lolo at lola niya, “Lolo Pedro, Lola Dalia, dahil po sa litrato na nasa kwarto ko. Ito po ay tungkol sa atin at kay Papa.”

“Huh? Hindi kita maiintindihan, apo. Dahil sa litrato na ‘yun?” sabi ni Lola Dalia sa kanya.

Nang hindi maunawaan ni Lola Dalia ang paliwanag ni Lando, tumulong na si Twilly sa pagpapaliwanag.

“Mawalang galang na po, Lola Dalia, at pati na rin po kayo, Lolo Pedro, ito po ay dahil sa akin.” Sagot ni Twilly sa kanila.

Nagulat sina Lolo Pedro at Lola Dalia sa sagot ni Twilly.

“Kasi po Lola Dalia ay may nakasulat sa likod nang litrato pagkatapos ay bigla lumiliwanag ang nakasulat. Lumabas ito mula sa likod nang litrato at lumipad patungo sa bodega ninyo.” Paliwanag ni Twilly sa kanila.

“Oo Lolo Pedro at Lola Dalia, yan po ang dahilan kung bakit po kami nandoon sa loob ng bodega.” Dagdag pa ni Lando sa paliwanag ni Twilly para sa kanila.

“Diyos ko ano ba ang kababalaghang ang nangyari ngayon?” Mukhang natakot nanaman si Lola Dalia sa mga paliwanag nang mga Bolignok at apo niyang si Lando.

“Huwag kang mag-alala Lola, alam namin hindi masama yung liwanag na sinusundan namin. At isa pa hindi pangkaraniwang tao si papa Lola Dalia, Lolo Pedro.” Sagot ni Lando sa kanila upang hindi mag-alala ang lolo at lola niya.

“Hmmm.. Mabuti puntahan natin ang bodega para makita ko ang nasa loob. Aw!” Sabi ni Fulgoso sa kanila.

“Sige Fulgoso.” Sabi ni Twilly sa kanya.

“Sama ako sa inyo apo.” Pati narin sina Lolo Pedro at Lola Dalia.

Makalipas nang ilang sandali ay nasa loob na sila ng underground nang bodega.

“Dito po tumigil ang liwanag pagkatapos ay kumalat ito sa paligid at bumungad sa amin ni Lando ang mga guhit nang kasaysayan ni Jose Dela Cruz.” Sabi ni Twilly sa kanila.

Nagulat si Lolo Pedro at Lola Dalia. “Ano kamo kasaysayan ni Jose Dela Cruz?” Sabay sabi nila.

“Opo Lolo Pedro at Lola Dalia. Si Twilly po ang nagpaliwanag sa akin tungkol sa mga guhit na yan.”

Sa pagkakataon na iyon ay inaamoy ito ni Fulgoso ang mga guhit sa paligid.

“Ano ginagawa mo Fulgoso?” Tanong ni Lando kay Fulgoso.

“Sniff.. Sniff… Hmmmm…” Pagkatapos inamoy ni Fulgoso ay pumikit muna siya at nag-iisip.

“Inamoy ko ito Lando para malaman ko kung kailan ito inukit ng papa mo ang guhit na ito. Base sa amoy ay matagal na ito naukit ng papa mo bago magsimula ang Ikalawang Digmaang Pandaigdig.” Paliwanag ni Fulgoso sa kanila.

“Ano?!” Sabay sabi nila sa pagkagulat.

“Hindi ako nagkakamali sa inyo. Tingnan ninyo ang mga larawan, makikita ninyo na may mga tanda ng nakaraang panahon. Ang ilang guhit dito ay kumukupas na dahil sa tagal ng panahon na ito’y nakahimlay dito,” paliwanag ni Fulgoso sa kanila.

“Lolo Pedro, Lola Dalia, tunay nga ba ninyong kilala ang aking ama?” tanong ng pagtataka ni Lando sa kanyang lolo at lola.

Tumingin sa isa’t isa sina Lolo Pedro at Lola Dalia bago sila huminga ng malalim. Lumapit si Lola Dalia kay Lando nang walang anumang galaw. “Dalia…” tawag ni Lolo Pedro kay Lola Dalia.

“Pedro, ito na ang tamang panahon para malaman ni Lando ang buong katotohanan,” sabi ni Lola Dalia kay Lolo Pedro. Nagulat si Lando at narinig ang sinasabi ng kanyang lola.

“Lola, mayroon po ba kayong sasabihin sa akin? Iyon nga ba ang totoo na sinasabi ninyo?” tanong ni Lando sa kanyang Lola.

“Apo ko, hindi ka tunay na aming apo, kami ay inampon lamang ng iyong ama,” sabi ni Lola sa kanya, at nagulat si Lando sa mga sinabi ni Lola Dalia.

“Lando, tama ang sinabi ng iyong Lola. Hindi ka tunay na aming apo,” sabi ng kanyang lolo.

“Mukhang nagsasabi ng totoo ang iyong lolo at lola, Ginoong Lando. Aw!” sabi ni Fulgoso sa kanya. Unti-unti, nadarama ni Lando ang kalungkutan at dumaloy ang kanyang mga luha. Niyuko niya ang kanyang ulo.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Kung ganoon, Lolo Pedro, Lola Dalia, sino nga ba talaga ako?” tanong ni Lando sa kanila habang dumadaloy ang kanyang mga luha. Lumapit pa ang kanyang Lola at niyakap siya.

“Apo, kahit hindi ka tunay na aming apo, inalagaan ka namin at minahal nang tapat. Para sa amin, ikaw ay tunay na apo,” sinserong sagot ni Lola Dalia kay Lando.

Lumapit si Twilly kay Lando at lumutang sa kanyang kanang balikat. “Huwag kang malungkot, Ginoong Lando. Marahil may dahilan kung bakit ito’y itinago sa iyo ng iyong lolo at lola,” sabi ni Twilly sa kanya, kumbinsido sa kanyang salita.

“Tama ka, Lando. Huwag kang malungkot, at mababait naman ang mga taong nag-aalaga sa iyo, lalo na sina Lolo Pedro at Lola Dalia. Aw!” dagdag ni Fulgoso, nagpapakumbaba.

Sa loob ng ilang sandali lamang, tumigil ang pag-agos ng mga luha ni Lando. Pagkatapos nito, humarap siya sa kanila.

“Naiintindihan ko, Lolo Pedro, Lola Dalia. Marahil may ibang dahilan kung bakit iniwan ako ng aking ama at itinago ninyo ang inyong tunay na pagkatao sa akin,” pahayag niya sa kanyang lolo at lola.

“Maraming salamat sa iyo, Apo. Patawarin mo kami at itinago namin ito sa iyo dahil ito ang utos ng iyong ama,” sabi ni Lola Dalia sa kanya.

“Hay… mahal ka namin, apo,” pabirong sabi ng kanyang lolo na si Pedro.

“Wala pong problema, Lolo Pedro at Lola Dalia. Mahal ko rin kayo at lubos niyo akong inalagaan. Maraming salamat sa inyong lahat,” tugon ni Lando sa kanila, kasunod ang yakap.

“Hmmmmm… apo ko,” sabi ni Lola habang niyayakap siya ni Lando.

Ngunit biglang binatukan siya ni Lolo Pedro sa ulo kaya nag-react si Lando, “Aray ko, Lolo Pedro! Bakit mo ginawa ‘yon?”

“Hahaha! May tama ka pa rin sa akin, apo,” biro ni Lolo Pedro.

“Hahahaha!” Nagtawanan silang lahat.

“Bweno, Lolo Pedro, Lola Dalia, mayroon akong tanong sa inyo,” sabi ni Lando sa kanyang lolo at lola.

“Ano ‘yon, apo?” tanong ni Lola Dalia kay Lando.

“Paano nga ba kayo nagtagpo ni Lolo Pedro at paano nangyari na kayo ay inampon ni Papa?” tanong ni Lando sa kanila.

“Hmmm… Gusto ko rin marinig kung paano kayo nagkakilala, Lolo Pedro, at Lola Dalia,” sabi naman ni Bolignok, o si Fulgoso.

“Tama ka Fulgoso.” Sabi naman ni Twilly kay Fulgoso.

Umupo muna sila sa sahig maliban kay Twilly dahil nakalutang siya sa harap nila.

“Sige na Dalia sabihin natin sa kanila ang estorya natin at paano natin nakilala ang ama ni Lando na si Jose.” Seryosong sabi ni Lolo Pedro sa asawa niyang si Lola Dalia.

“Sige makinig kayo…” Sabi ni Lola Dalia sa kanila.

“Naalala mo ba ‘yung mainit na araw ng tag-init noong Dekada ’70, Pedro? ‘Yun ‘yung panahon na nagkrus ang ating mga landas sa gitna ng kaguluhan ng Martial Law.” Nakangiting sabi ni Lola Dalia kay Pedro habang nakikinig sina Lando, Mga Bolignok na sina Twilly at Fulgoso.

“Oo, Dalia, paano ko makakalimutan ‘yun? Pareho tayong naghahanap ng takasan mula sa pang-aapi na bumabalot sa atin.” Sagot ni Lolo Pedro sa kanya.

“Isa pa, iniwan ko ang pagiging Madre dahil sa pangungulit na panliligaw mo sa akin Pedro. Hihihi…” Sabi ni Lola Dalia na may halong kilig para kay Lolo Pedro.

“Ayyiieee, Lola Dalia, kinikilig… Hahaha!” tuwang-tuwa ang sabi ni Lando habang tumatawa.

“Hehehe… ikaw talaga, apo,” ngiti ni Lolo Pedro, na medyo nahihiya sa kwento ng kanyang asawa, si Lola Dalia. Pagkatapos ay binatukan niya si Lando nang biro.

“Aray… ulit… Ikaw talaga, Lolo Pedro,” reaksiyon ni Lando nang binatukan siya ng kanyang lolo.

“Dati kasi akong sundalo, hindi madali ang aming trabaho noong kasagsagan ng Batas Militar. Araw at gabi ay may trabaho kami,” sabi ni Lolo Pedro sa kanila.

Napangiti si Lola Dalia, na tila nagbabalik-tanaw sa mga alaala ng kanilang nakaraan. “Oo, ganoon nga ang nangyari. Pero, alam mo Lando, noong mga panahong iyon, sobrang tapang at katapatan ang ipinamalas ni Pedro bilang sundalo.”

“Totoo iyan, apo,” pag-amin ni Lolo Pedro. “Naranasan naming harapin ang mga panganib at mga hamon ng panahon na iyon. Pero hindi namin iniinda ang hirap dahil sa layunin naming protektahan ang mga inosente at maglingkod sa bayan.”

“Wow, talaga naman kayo, Lola at Lolo! Napakatapang ninyo!” sabi ni Lando, puno ng paghanga sa kanilang kuwento.

Ngunit si Lola Dalia ay tumawa at humiling, “Huwag na nating pag-usapan ang mga iyon. Mas maganda nang alalahanin ang pagmamahalan nating nagpatibay ng ating pamilya. Sa kabila ng mga pagsubok, kami ni Pedro ay nagtulungan at nagmahalan upang maitaguyod ang isang masayang buhay.”

“Tama ka, mahal ko,” tugon ni Lolo Pedro, saka niya hinalikan ang kanyang asawa. “At ang pagmamahalan na iyon, hanggang ngayon ay hindi nagbabago.”

Sa mga sandali na iyon inaalala ni Lola Dalia ang nakaraan kung paano sila nagkakilala ni Lolo Pedro.

Dekada 70′

Noong 1972, sa pinakamalalim na panahon ng Batas Militar sa Pilipinas, may isang kuwento ng pag-ibig na naganap kina Dalia, na noon ay 24 taong gulang, at si Pedro, na noon ay 26 taong gulang. Sa mga panahong iyon, si Dalia ay naglilingkod bilang isang madre sa loob ng isang kumbento sa Maynila. Sa isang pagkakataon, nagkrus ang kanilang landas sa isang simbahan kung saan si Dalia ay nakaluhod upang magdasal. Sa pagdating ni Pedro, isang sundalo, nagpakilala siya sa kanya.

“Paumanhin po, miss?” sabi ni Pedro na may paggalang.

“Opo?” tugon ni Dalia habang nananatiling nakaluhod at nananalangin.

“Ikaw po ba si Dalia?” tanong ni Pedro sa kanya.

“Oo. Sino ka?” sagot ni Dalia matapos siyang tanungin kung sino siya.

“Ako nga pala si Pedro. Isa akong sundalo. Hinahanap ko ang isang lugar ng kapayapaan at naririnig ko na ang simbahang ito ay magandang simula.” sagot ni Pedro na may ngiti sa kanya.

“Tama iyon, Ginoong Pedro. Ano ang maitutulong ko sa iyo?” sabi niya habang ngumingiti. Mula sa kanyang pagluhod, tumayo si Dalia at humarap kay Pedro.

“Sana maaari kitang makausap ng kaunti. Bago pa ako dito sa lugar na ito at wala pa akong masyadong kakilala.” sabi ni Pedro sa kanya.

“Syempre. Masaya akong makausap ka pa.” pumayag naman si Dalia ng walang pag-aatubili.

Sa loob ng ilang sandali, pareho silang umupo sa mga upuan at nakaharap sa altar sa loob ng simbahan. Muling nagtanong si Dalia para kay Pedro.

“Maari mo bang sabihin sa akin Ginoong Pedro kung taga-saan ka? Kasi kanina sabi mo sa akin ay hindi ka taga-rito sa Maynila.” Sabi niya habang tumingin ito kay Pedro habang si Pedro naman ay nakaharap parin sa altar.

“Ano kasi Dalia ay taga-Mindanao ako. Napadpad lang ako dito sa Maynila kasi pina-assign kami nang Major namin dito para magbantay sa lansangan.” Sagot ni Pedro sa kanya.

“Malayo-layo pala ang narating mo Ginoong Pedro.” Yun lang ang sabi ni Dalia sa kanya. Napansin niyang humarap sa kanya si Pedro at nakangiti sa kanya. Nagtanong ulit si Dalia para kay Pedro.

“Ano ang dala-dala mo dito?” Sabi niya.

“Hinahanap ko ang gabay. Kamakailan lang ako umalis sa hukbo at sinusubukan kong malaman kung ano ang susunod kong gagawin.” Sagot ni Pedro sa kanya.

“Mahirap na paglipat iyon. Ano-ano ang mga bagay na naisip mo?” Tanong ni Dalia kay Pedro. Unti-unting lumalapit si Dalia kay Pedro habang si Pedro naman ay muling humarap sa altar at pumikit siya. Humingi muna ito nang malalim pagkatapos tsaka niya ito sinabi kay Dalia.

“Ewan ko, interesado ako sa pagtulong sa mga tao, pero hindi ako sigurado kung anong uri ng trabaho ang dapat kong hanapin.” Sabi ni Pedro habang nakapikit at nakaharap sa altar.

“Magandang simula iyon. Ano-ano ang mga bagay na nasa puso mo?” Tuwang sabi ni Dalia sa kanya. Sa sandaling iyon ay binuksan ni Pedro ang mata niya mula sa pagkapikit pagkatapos humarap ito kay Dalia. Hindi niya namalayan na malapit na si Dalia sa kanya. Nakatutok ito sa kanya na parang wala lang kay Dalia. Mukhang nahihiya si Pedro.

“Ahh… ehhh… hehehe…” Nauutal si Pedro habang si Dalia naman ay nakatutok parin sa kanya.

“Naaaliw ako sa musika at sa pagtulong sa iba.” Sabi ni Pedro. Natutuwa lalo si Dalia sa sinabi sa kanya ni Pedro.

“Iyan ay napakaganda. Naisip mo na ba na pagsamahin ang dalawang iyan? May maraming paraan para gamitin ang musika upang makatulong sa mga tao, maaaring sa pamamagitan ng therapy o pagtuturo.” Tuwang tuwa si Dalia lalo na rin si Pedro.

“Iyan ay isang magandang ideya. Hindi ko pa iyon naisip dati.” Sagot naman ni Pedro sa kanya.

Patuloy silang nag-uusap, unti-unting nakikilala ang isa’t isa. Ilang oras ang nakalipas ay nasa labas na sila nang simbahan,

“Napakasaya na makilala ka, Pedro. Sana makahanap ka ng mga sagot na hinahanap mo.” Sabi ni Dalia sa kanya.

“Salamat, Dalia. Lubos akong natutuwa na pumunta ako rito.” Sagot naman ni Pedro sa kanya.

NARRATOR’S POV

“Si Dalia ay isang dalagang puno ng buhay at walang sawang pagmamalasakit sa iba. Nanilbihan bilang isang madre . Lumaki siya sa mga lansangan ng Maynila at sanay na makakita ng paghihirap ng mga taong kapos-palad. Bagama’t si Dalia ay bata pa at marami pang pangarap sa buhay, determinado siyang magkaroon ng pagbabago at ibuhos ang sarili sa iba’t ibang adhikain at mga organisasyon na naglilingkod sa mga nangangailangan.

Sa isa sa mga pagtitipon na ito, unang nagkrus ang landas nila ni Pedro, isang sundalo sa Philippine Army. Si Pedro ay kaunting taon lamang ang tanda kay Dalia, ngunit ang kanyang mga karanasan noong panahon ng Batas Militar ay nagdulot sa kanya ng pagka-bulag at pait. Nakita niya ang napakaraming mga Pilipino na nagdurusa, at ito’y nagdulot sa kanya ng pagkawalang-kasiyahan at pagka-mapanghusga. Ngunit nang makilala niya si Dalia, nagbago ang lahat. Nakita niya ang likas na kagandahan ng buhay sa pamamagitan ng pagmamahal at pag-asa na dala nito.”

Pagkaraan nang ilang taon sa loob nang Batas Militar

Lumalalim ang kanilang ugnayan sa pag-lipas nang mga buwan at taon. Hanggang sa nililigawan na ito ni Pedro sa pamamagitan nang magpapadala nang liham dahil si Pedro noon ay sumabak sa giyera laban sa mga nangangaliwang organisasyon. Nagpapadala rin nang sulat si Dalia para sa kanya at sinagot niya ito si Pedro.

Sa gabing iyon ay nasa kampo si Pedro para buksan ang sulat na ipinadala ni Dalia para sa kanya. Ito’y labis niyang pagkatuwa nang sinagot na siya nang pinakamamahal niyang si Dalia.

“Yehey! Yehey! Sinagot na niya ako! Mga kasama ko. Wooohoo!!” Tuwang-tuwa siya at tumalon-talon sa loob nang kwarto nila pagkatapos ay lumabas siya mula sa loob nang kwarto at ipinagyabang niya sa mga kasamang kapwa sundalo. “Woooohhooo!! Salamat Panginoon! Dahil tinupad mo aking panalangin.” Nakahangad si Pedro sa langit at nagpapasalamat sa maykapal.

“Hahaha! Congrats sa iyo mistah!” Bati sa kanya ang kapwa niyang sundalo.

“Congrats sa inyo mistah!” Bati naman yung isa. Lahat sa kanya ay bumabati at natutuwa. Hinalikan ni Pedro ang sulat mula kay Dalia.

Samantala, sa kumbento naman ay nasa tapat nang bintana si Dalia at iniisip niya na natutuwa si Pedro sa kanyang ipinadalang sulat. Sa isip niya ay hindi siya nagkakamali sa kanyang desisyon.

Pagkalipas nang ilang araw ay humingi ng permiso si Dalia na iwanan ang pagiging madre sa kumbento at pagkatapos ay sumama kay Pedro para tulungan sa digmaan pero hindi sumang-ayon si Pedro sa kagustuhan niya baka may hinding maganda mangyari kay Dalia. Kaya ay ipinaghintay niya ito at nangako si Pedro na darating siya para ka Dalia na buong-buo.

Matagal nang nasa digmaan si Pedro at unti-unti niyang nakikita ang buhay bilang isang malabo at walang-katapusang kasalatan. Wala nang mukhang tunay na mahalaga tulad ng inaasam niya, at kapag tinatanong siya ng mga tao kung para saan siya lumalaban, tila hindi na niya alam ang kasagutan. Ngunit isang araw, natanggap niya ang isang sulat mula sa babae na iniwan niya sa tahanan, at biglang nagbalik sa kanya ang kahulugan ng lahat.

Umalis siya ng tahanan upang hanapin ang uri ng pag-ibig na iniisip niya na posible lamang sa mga walang-hanggan na kwento ng mga pantasya, at ngayon na sumulat si Dalia sa kanya, biglang nagkakaroon ng pag-asa na ito ay halos abot-kamay na. Agad siyang umuwi sa Maynila at sa buong paglalakbay, inihanda niya ang sarili para sa sandali na muli niyang makikita ang mga mata ng kanyang minamahal.

Pagdating niya sa bahay, mag-iingat siyang tumingin sa bintana baka may ibang tao sa loob. Nang tiyakin niya na walang ibang tao sa loob ng bahay, pinasok niya ito nang may kaba sa kanyang mga kamay at nagtungo sa silid na kanyang binabahagi ni Dalia.

“Tok! Tok! Tok!” Kumatok siya nang malumanay sa pinto, halos hindi makahinga sa sobrang kaba, at saka binuksan ni Dalia ang pinto.

Tumapak siya papasok at niyakap siya ni Dalia, “Pedro!” at bagama’t inakala niya na hindi niya kaya ito, bigla na lamang sumabog ang kanyang pag-ibig para kay Dalia nang walang babala. “Huhuhu! Pedro! Miss na miss kita…” Lubos ang kaligayahang nararamdaman ni Dalia habang umagos ang kanyang luha dahil nandito at dumating na ang pinakamamahal niyang si Pedro.

“Namimiss na kita, mahal ko…” Ganito rin ang nararamdaman ni Pedro. Dumaloy rin ang kanyang mga luha. Matapos ang kanilang matamis na pagyakap, nagsalita si Dalia at sinabi, “Dito tayo, mahal.” Pumasok sila sa loob ng kwarto at isinara ang pinto.

“Ano ang gagawin natin…” Hindi na niya natapos ang tanong dahil bigla siyang halikan ni Dalia. Napakasabik si Dalia dahil sa matagal nilang hindi pagkikita.

“Nasasabik na ako sa’yo, mahal ko,” sabi ni Dalia habang mahigpit na niyayakap siya.

“Ako rin, mahal, namimiss na namimiss kita,” sagot ni Pedro na tiningnan ang paligid. Nagtaka si Dalia.

“Bakit?” Tanong ni Dalia, at bigla siyang halikan ni Pedro sa leeg na nagdulot ng pagkabigla at nagpaiyak sa kanya.

“Oohh… Pedro…” Umungol si Dalia habang dahan-dahan na ibinaba ni Pedro ang kanyang mga kamay patungo sa puwet ni Dalia at pinisil niya ito.

“Oooohhh… mahal ko…” Sabi ni Dalia, at naghalikan silang dalawa.

Dahang-dahan papunta sa kama at dahang-dahan nitong hinubad ang suot ni Dalia at hubo’t hubad na ito nung nakatayo sa gilid ng kama at tumingin kay Pedro. Hindi nakagalaw si Pedro, sa nakikita niya at napalunok ng laway nung makita niyang humiga sa kama si Dalia at kinakawayan siya nito para lumapit sa kanya.

“Mahal,” sabi ni Pedro na naglakad narin siya palapit sa kama at hinubad na rin ni Pedro ang mga damit niya at hubo’t hubad na siyang gumapang at pumatong sa ibabaw nang minamahal niyang si Dalia.

Hinimas niya ang magandang mukha ni Dalia habang nagkatinginan silang dalawa.

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Mahal ko, ” sabi ni Pedro kay Dalia.

“Mahal… Ibibigay ko ang lahat para sa iyo” sabi ni Dalia na walang pag-aalinlangan kaya bumukaka siya na naramdaman ito ni Pedro ang pagkababae ni Dalia nung tumama ang ulo ng alaga niya sa hiwa nito.

“Oh mahal ko,” sabi ni Pedro at muli silang naghalikan.

Inabot ni Dalia ang puwet ni Pedro at hinila niya ito para maipasok ang ulo ng titi ng binata sa hiwa niya.

“Aaahhh… Mahal..,” sabi ni Dalia nung bumaon na ito sa loob niya. Umagos ang dugo niya dahil sa pag donselya ni Pedro sa kanya.

“Ang gandang-ganda mo talaga mahal, ” nakangiting sabi ni Pedro na naghalikan muli silang dalawa at gumulong sila para si Dalia na ang nasa ibabaw niya.

Inupoan ni Dalia ang titi ni Pedro dahilan para maibaon ito sa lagusan niya. Napapikit si Dalia at napasinghap ito nung naramdaman ang hapdi sa pagkababae niya.

“Nasaktan ba kita, mahal?” tanong ni Pedro na may pag-alala tapos ay bumangon ito at niyakap niya si Dalia.

“Medyo… Hihihi.. pero kakayanin ko para sa iyo mahal,” nakangiting sabi ni Dalia para sa kanya ay hindi sagabal ang sakit na nadarama niya dahil ito na ang kanyang pinakahihintay na pagkakataon na makasama niya ang pinakamamahal niyang si Pedro. Nagkatinginan silang dalawa at naghalikan.

“Aaahhhh…,” napaungol si Dalia nung gumalaw siya sa ibabaw ni Pedro tapos ay napahalik niya sa dibdib ni Pedro. Napaungol na din ito sa ginawa sa kanya ni Dalia.

“Mahal… mahal kooohhhh…,” sabi ni Pedro habang tinulak siya pahiga ni Dalia at tinaas-baba ni Dalia ang sarili niya para kay Pedro at na napapikit ang binata sa sarap na nararamdaman niya.

Dumapa sa ibabaw ni Pedro na si Dalia at niyakap siya nito. Yumakap din si Pedro sa kanya at naghalikan sila habang si Pedro na ang gumalaw para mailabas pasok ang alaga niya sa lagusan ni Dalia. Gumulong ulit sila tapos ay si Lorenzo na ang nasa ibabaw ni Dalia at bumukaka si Dalia. Binalot niya ang mga binti sa beywang ni Pedro.

“Oohh.. mahal… ” sabi ni Dalia na nagkatinginan sila ni Pedro.

“Mahal na mahal kita…” sensirong sabi ni Pedro para sa kanyang minamahal na si Dalia. Napangiti naman Dalia. Pumikit ito sabay taas ng ulo niya nung maramdman niyang malapit na niyang maabot ang kaligayan nang pagmamahal.

“Mahal.. mahaall..” sabi ni Dalia kay Pedro na ngayon ay bumibilis narin ang paglabas pasok ng alaga niya sa lagusan ni Dalia.

“Mahal.. mahal…,” tawag ni Pedro sa para kay Dalia.

“Mahal…,” tawag muli Pedro. Mukhang malapit na silang dalawa.

Hinawakan ni Pedro ang dalawang kamay ni Dalia habang mabilis niyang kinantot si Dalia.

“Oooohhh!.., ” lumakas ang ungol ni Dalia. Naramdaman ni Pedro sa loob nang lagusan ni Dalia na umaagos ang likido. Ibig sabihin ay nilabasan na si Dalia.

“HAAAAA HAAAAAAHHHHH….” napaungol ng malakas si Pedro nung nilabasan na siya at kita niyang parang natutulog si Dalia.

Humiga siya sa tabi ng dalaga na nakita niyang mahimbing na itong natutulog. Hinalikan niya sa labi si Dalia at kinumotan niya ito pagkatapos.

NARRATOR’S POV

“Pinaghalikan nila ng buong pagnanasa at ang pag-ibig na matagal nang nawala ay biglang nagliyab muli nang buong lakas. Sila’y nagkulong sa kanilang silid at nagmahalan nang walang pag-aatubili. Ang mga taon ng pag-iisa biglang natunaw habang kanilang pinagmasdan ang pagiging malapit at kaligayahan na dulot lamang ng pag-ibig. Para silang sinumpaan, para silang hindi kailanman nagkahiwalay.

Nang sumikat ang umaga, nagkulong sila sa yakap ng isa’t isa, na abang-abang na sa isang magandang kinabukasang puno ng kaligayahan. At sa gayon, silang dalawa ay nagtayo ng isang buhay na puno ng pag-ibig, kasiyahan, at kaligayahan mula sa araw na iyon—isang buhay na patuloy na namumuhay hanggang ngayon.”

Balik sa kasalukuyan

“Lola… lola uyy.. Lola…” sabi ni Lando habang lumalapit siya kay Lola Dalia.

“Ahhh.. Apo.. Pasensya na, may iniisip lang ako… Hihihi!” sabi ni Lola Dalia, nagbabalik ng kanyang katinuan.

“Kami’y matagal nang nagtatanong sa inyo ni Lolo Pedro… Lola Dalia.” Sabi ni Lando sa kanyang lola.

“Dalia… Mahal… Ano ba ang iniisip mo?” taka ni Lolo Pedro sa kanyang asawang si Lola Dalia.

“Ahhh wala, Pedro hehehe… Iniisip ko lang ang ating nakaraan.” ngiti ni Lola Dalia bilang sagot kay Lolo Pedro.

“Ikaw talaga, mahal, ang dami mong iniisip. Hahaha!” tawa ni Lolo Pedro kaya kinurot siya ni Lola Dalia.

“Ikaw talaga!” sabi ni Lola Dalia.

“Lola Dalia… Lolo Pedro, paki-sagot po ang aking tanong… Paano niyo po nakilala ang aking ama?” sabi ni Lando sa kanila.

“Oo nga, Lola Dalia at Lolo Pedro.. Gusto po namin malaman kung paano kayo nakakilala ni Jose. Aw!” sabi ni Fulgoso, ang Bolignok na aso.

“Sige na po, Lola Dalia at Lolo Pedro, may kutob po kami, mga Bolignok, na may kaugnayan sa amin si Jose Dela Cruz.” Kasama na rin ang Tarsier na Bolignok na si Twilly.

“Sige, pagbibigyan namin kayo.” sabi ni Lolo Pedro sa kanila.

“Pedro… mahal, ikaw ang magkwento sa kanila ng kasunod na bahagi ng kuwento.” Pakiusap ni Lola Dalia sa kanyang asawang si Lolo Pedro.

“Matapos namin magpakasal ni Lola mong si Dalia ay nagtrabaho kami sa bahay ampunan. Ang mahal kong si Dalia ay nagtrabaho bilang tagapag-alaga sa mga bata habang ako naman ay nagtratrabaho bilang gwardya.” Sabi ni Lolo Pedro sa kanila. Nakikinig naman si Lola Dalia at nakangiti ito kay Lolo Pedro.

Biglang yumuko si Lolo Pedro pagkatapos ay tumingin ito kay Lola Dalia. “Ituloy mo lang Pedro mahal ko.” Pakiusap ni Lola Dalia sa kanya.

“Pangarap namin magkaroon nang sariling anak nang lola mo apo. Ngunit may pangyayari ang nagdulot sa amin nang kalungkutan.” Sabi niya sa kanila at nalungkot ito.

“Bakit po Lolo Pedro? Ano ang nangyari?” Takang tanong ni Lando. Nakikinig naman ang mga Bolignok na sina Twilly at Fulgoso. Patuloy lang ang kwento ni Lolo Pedro sa kanila.

“Nagkaroon nang pagkakamali sa pagbubuntis ang lola mo apo kaya naging sanhi ito nang aming kalungkutan at pagkabigo.” Sabi niya. Kaya niyakap siya ni Lola Dalia.

“Pedro… mahal okay lang yan. Ang importante ay mahal kita at kasama parin kita hanggang ngayon.” Sensirong pagkumbinse ni Lola Dalia para kay Lolo Pedro. Pagkatapos ay hinaplos niya ang mukha ni Lolo Pedro at umalis ito sa pagkayakap.

“Andito naman kami Lolo Pedro. Huwag kanang malungkot.” Sabi naman ni Lando sa kanya.

“Gayunpaman ay hindi ito hadlang sa amin ang pagmamahalan namin ni Lola Dalia mo apo. Kaya nagpatuloy rin kami sa buhay.” Sabi ni Lolo Pedro sa kanila at nawawala na ang kalungkutan niya.

“Pagkalipas nang panahon ay nagka-edad na rin kami. Isang araw may lalaking kasing edad namin na bumisita sa bahay ampunan pagkatapos ay tinawag kami ang namamahala sa bahay-ampunan.” Kwento ni Lolo Pedro sa kanila.

“Nang nasa silid kami nang namamahala sa bahay-ampunan ay lumabas nang sandali yung may-ari nang bahay ampunan pagkatapos ay kaming tatlo ang nasa loob. Kumausap siya sa amin ang lalaking tumawag sa amin.” Sabi ni Lolo Pedro sa kanila.

“Tapos Lolo Pedro? Ano ang nangyari? Anong pangalan nung lalakeng tumawag sa inyo?” Tanong ni Lando sa kanya.

“Pagkakaalam ko ay nagpakilala siya bilang “Z” sa amin ni Lola Dalia. Parang taga-ibang bansa ang lalake ito dahil sa pananamit niya.” Sabi nang Lolo nila.

“Z? Anong pangalan yan? Letrang Z ang ang ibig mo sabihin Lolo Pedro?” Takang tanong ni Lando kay Lolo Pedro dahil nanibago siya sa binanggit nang kanyang Lolo Pedro ang lalakeng nagpakilala sa kanila ni Lola Dalia na si Z.

Tinuloy nila ang kanilang kwento.

“Nag-alok ito sa amin ni Lola Dalia na may aampunin kami.” Sabi ni Lolo Pedro sa kanila.

“Pero nagtanong muna ako kay Lola Dalia kung papayag siya pero hangad rin ni Lola Dalia na gusto niyang magkaroon nang sariling anak kahit hindi namin ito kadugo.” Dagdag pa ni Lolo Pedro. Tumingin muli siya kay Lola Dalia pagkatapos ay tumango lang ito sa kanya.

“Kaya’t pumayag kami sa kanyang alok,” sabi niya.

“Ilang araw ang nagdaan, umalis kami sa bahay-ampunan sa Maynila at sumama kami sa lalakeng nag-alok sa amin, patungo dito sa Mindanao,” kuwento ni Lolo Pedro sa kanila.

“At ako rin, nakabalik na sa aking pinanggalingang Mindanao,” dagdag niya, at tuwang-tuwa si Lola Dalia para sa kanya.

“Nang makarating kami sa airport dito sa Cagayan de Oro, hinihintay kami ni Lando ng iyong ama,” sabi ni Lolo Pedro sa kanila. Nakangiti si Lando sa kuwento ng kanyang lolo.

“Sumakay kami sa kanyang kotse, at matapos ang ilang oras na biyahe, narating na namin ang probinsya ng Bukidnon,” sabi niya.

“Ipinakita niya sa amin ang tahanang tinutuluyan natingayon, apo,” kuwento ng kanyang lolo.

“Nagpakilala siya sa amin, si Jose Dela Cruz,” dagdag pa niya.

“Kaapelyido ko pa siya, tila nagkataon o kamag-anak ko siya. Kaya ako’y lubos na natuwa sa kanya, apo,” sabi ng kanyang lolo.

“Apo, napakahalatang nagmana ka sa iyong ama,” sabi naman ni Lola Dalia.

“Pero Lola, hindi ko pa siya nakita. Sanggol pa lamang ako noon,” sabi ni Lando sa kanila.

“Pero apo… Dumating ang araw na ibinilin sa amin ng iyong ama na ampunin ka, dahil may isang misyon na kinakaharap ang iyong ama. Hindi niya ito inilarawan sa amin. Kami ng iyong Lola ay patuloy na nagtatanong, ngunit hindi niya kayang sabihin sa amin, dahil ito’y mapanganib at baka malaman ng kalaban niya,” sabi ni Lolo Pedro sa kanya, at nararamdaman niyang kinakabahan.

“Nag-aalala kami para sa kanya, apo,” sabi naman ni Lola Dalia.

Matapos ang ilang sandali ng katahimikan, muli na namang nagsalita si Lolo Pedro.

“Makalipas ang ilang araw, natanggap namin ang masamang balita, at ito’y kumalat sa dyaryo. Binasa namin ito, at nabasa namin na ang eroplano na sinakyan ng iyong Papa ay bumagsak sa karagatan ng Romblon. Wala kaming natagpuang anumang bakas at walang na-rekober na mga gamit mula sa mga pasahero,” kuwento ni Lolo Pedro sa kanila, at nalungkot siya.

“Kasama rin niya ang katulong na nag-alok sa amin, si Z,” dagdag pa niya. Kaya umagos ang luha ni Lando, at tumulo ito sa sahig, at muli’y tumakbo ang kanyang mga luha sa kanyang pisngi.

Pagkatapos na iyon ay kanyang luha ay pumatak sa sahig at muli namang lumiliwanag ang luha at gumapang ito patungo sa aparador kung saan nakatago ang sandata nang kanyang ama. Nagulat sina Lola Dalia, Lolo Pedro at ang Bolignok na Aso na si Fulgoso.

“Waahh! Ano nanaman kababalaghan yan?” Napasigaw sa takot si Lola Dalia.

“Hahaha! Huwag po kayo matakot Lola Dalia.” Tumawa nalang si Lando. Kaya binatukan siya ni Lolo Pedro.

“Aray ko Lolo. Pang-ilang ulit muna ginawa mo sa akin.” reaksyon niya sa sakit dahil binatukan siya nang kanyang lolo.

“Ikaw talaga apo. Hindi mo sinabi sa amin. Alangan naman hindi kami magugulat ni Lola Dalia dahil sa kababalaghan nangyari dyan.” Sabi naman nang Lolo niya habang kinakabahan sa takot.

Binuksan ito ni Twilly ang aparador sa pamamagitan nang kanyang kakayahang Telekenesis pagkatapos ay inaamoy-amoy ito ni Fulgoso.

“Sniff… Sniff… Woohh!” Namangha si Fulgoso sa taglay nang sandatang nasa loob nang Aparador.

“Lolo Pedro… Lola Dalia… Sa maniwala po kayo o sa hindi.. ito ay sandata nang aking papa.” Sabi ni Lando sa kanyang lolo at lola.

Pati narin sina Lolo Pedro at Lola Dalia ay namangha sa taglay nang ganda at kumikinang ang sandatang ginamit ni Jose Dela Cruz.

“Ang ganda!!! Mahal ko sino ba talaga si Jose?” Namangha at napatanong si Lola Dalia kay Lolo Pedro.

“Hindi natin alam Dalia. Hindi nga natin alam na may nakatagong sandata pala dito sa bodega.” Sabi ni Lolo Pedra kay Lola Dalia.

“Ginamit po ito ni Ginoong Jose ang sandata na ito laban sa kampon nang kadiliman at kasamaan.” Sagot ni Twilly sa kanila.

“Hindi ako nagkakamali Twilly, ito ay isang Combat Cross yung kulay pilak na hugis krus at yung isa naman ay Scythe., isang karit. ” Sagot nang Bolignok na si Fulgoso matapos niyang inaamoy ang mga sandatang ginamit ni Jose Dela Cruz.

“Tama ka Fulgoso.” Pasang-ayon sagot ni Twilly sa kapwa niyang Bolignok na si Fulgoso. Muli namang inaamoy-amoy ni Fulgoso ang sandata pagkatapos ay nagtataka siya lalo na sa Combat Cross.

“Sniff.. Sniff.. Hmmmm.. Parang nakulangan ako sa sandatang krus ha.” Sabi ni Fulgoso sa kanila.

“Bakit naman Fulgoso?” Tanong ni Lando sa kanya.

“Twilly, palutangin mo nga yung Combat Cross.” Utos ni Fulgoso kay Twilly. Kaya pinalutang ito ni Twilly sa gitna.

“Paikutin mo nga Twilly.” Utos ni Fulgoso sa kanya.

“Sige.” Sagot naman ni Twilly. Tiningnan ito nang mabuti ni Fulgoso.

“Tama nga hinala ko maraming kulang sa sandata ito.” Sabi ni Fulgoso sa kanila.

“Oo nga no. Bakit ngayon ko pa ito napansin. Hayss” Sabi naman ni Twilly.

“Teka, para saan ba talaga yang sinabi nyo na “Combat Cross”, tama ba ako?” Tanong ni Lola Dalia sa mga Bolignok.

“Ito’y ginamit na sandata para sa kampon nang kadiliman. Lalo na nang mga Bampira, Lola Dalia. Aw!” Sagot ni Fulgoso sa kanya.

“Ano?!” Nagulat si Lola Dalia at natakot. “Totoo ba talagang may nabubuhay na Bampira noon?” Dagdag pa niya.

“Oo Lola Dalia. Sa katunayan, base sa kasaysayan ni Ginoong Jose ay nakalaban niya ang Reyna nang Bampira tapos ay mag-isa niya ito hinarap.” Sagot ni Twilly sa kanila

“Grabe totoo pala sila Dalia. Noong bata pa ako kay isa lang ito gawa-gawa nang magulang ko para panakot sa mga bata.” Sabi naman ni Lolo Pedro.

“Hahaha! Totoo po sila Lolo Pedro. Aw!” Sagot naman ni Fulgoso.

“Balik tayo kanina ano kulang sa sandata yan Fulgoso?” Tanong ni Lando kay Fulgoso habang nakatuon si Lando sa Combat Cross na pinalutang ni Twilly sa gitna nila.

“Kasi Ginoong Lando yung Combat Cross na yan ay hindi buo. Wala itong matulis na dulo sa ibaba nang katawan nang krus na yan na pampatay nang Bampira. Pagkatapos ay wala ring kadena para maging latigo o panggapos para panghuli sa mga mabibilis na nilalang.

“Kung ganon Fulgoso paano natin ito ibuo ang Combat Cross?” Tanong ni Twilly kay Fulgoso.

“Hanggang dito lang ang kasagutan ko Twilly dahil hindi na kaya sa pang-amoy ko.” Sagot ni Fulgoso sa kanya.

“Yung karit naman Twilly pakiusap palutangin mo.” Utos ni Fulgoso kay Twilly. Pinalutang niya ang Karit.

“Parang karit ni kamatayan.” Sabi ni Lolo Pedro.

“Hay nako mahal kung anu-ano nalang ang pinagsasabi mo.” nag-reak tuloy si Lola Dalia sa sinasabi ni Lolo Pedro.

“Woooh!” Fulgoso exclaimed in amazement at the remarkable weapon.

“Bakit ka nagulat, Fulgoso?” Tanong ni Lando kay Fulgoso.

“Kamangha-mangha, Ginoong Lando. Aw! Itong Primordial Scythe! Aw!” Sabi ni Fulgoso, puno ng pagkamangha.

“Primordial Scythe? Ano ‘yon, Fulgoso?” Tanong ulit ni Lando kay Fulgoso.

“Hindi ko rin masabi, Lando, pero sa palagay ko matagal nang umiiral ang sandatang ito. Mukhang noong panahon pa bago ipinanganak si Hesukristo.” sagot ni Fulgoso sa kanya.

“Ibig mo bang sabihin, Fulgoso, na ito’y nag-iral noong sinaunang panahon?” Tanong ni Lola Dalia kay Fulgoso.

“Sa palagay ko, Lola Dalia,” simpleng sagot ni Fulgoso kay Dalia.

“Baka tulad mo rin, Fulgoso, sa tagal natin sa pagkakahimlay, unti-unti ring nawawala ang ating memorya kaya hindi mo kayang sagutin ‘yan,” sabi ni Twilly kay Fulgoso.

Humingi naman ng paumanhin si Fulgoso at sabi niya, “Tama ka, Twilly. Aw! Pasensya na sa inyo, Lando, Lola Dalia, Lolo Pedro. Aw!”

Ginamit ni Twilly ang kaniyang kakayahan sa telekinesis at ibinigay niya ang sandata kay Lando. Hinawakan ito ni Lando.

“Bagay na bagay sa iyo, Lando. Aw!” sabi ni Fulgoso sa kanya. Habang hawak-hawak ni Lando ang dalawang sandata, biglang kumislap ang mga ito at pumasok sa kanyang katawan.

“Ano’ng nangyari?” nagtataka pang tanong ni Lando. Nagulat sina Lolo Pedro at Lola Dalia sa pangyayari.

“Okay ka lang ba, apo?” tanong ni Lola Dalia habang lumapit siya kay Lando at nag-alala.

“Okay po ako La.” Sagot niya.

“Dahil pinili ka nila Lando. Lalabas rin yan kung kinakailanganing gamitin.” Sabi ni Twilly sa kanya.

“Fulgoso may ipapakita ko rin sa iyo.” Sabi ni Twilly kay Fulgoso. Gumamit naman siya nang kanyang kakayahang Telekenesis pagkatapos pinalutang niya yung nakasabit na medalyson sa loob nang aparador.

“Waah! Waah! Twilly?!” Nagulat si Fulgoso at namangha.

“Isa yang Agimat ni Kleidos, Twilly!” Napalakas na sabi ni Fulgoso sa kanila.

“Agimat ni Kleidos? Akala yung nakaukit ay isang Sagisag. Tama ba ako Twilly?” Sabi ni Lando kay Twilly.

“Tama ka Lando pero ang ibig kong sabihin ay yung nakaukit ay symbolo nang isang Sagisag kung saan duon naninirahan ang magigiting na mandirigma yung sinabi ko sa iyo kahapon Ginoong Lando.” Sagot ni Twilly sa kanya.

“Tama si Twilly Ginoong Lando. Ang symbolong nakaukit sa medalyon na iyan ay isang Sagisag. Pero hindi na namin maalala kung ano ang pinagmulan nang medalyon na yan. Tanging si Kleidos lang naalala namin.” Sagot ni Fulgoso sa kanila.

“Akala ko kumukupas ang iyong memorya Fulgoso diba sabi ninyo sa tagal ninyong pagkatulog ay kumukupas ang inyong alala.” Takang sabi ni Lolo Pedro sa kanila.

“Tama ka Lolo Pedro pero hindi lahat nawala ang aming alala.” Sagot naman ni Fulgoso.

“Kung ganun sino si Kleidos, Fulgoso?” Tanong ni Lola Dalia kay Fulgoso. Inaamoy-amoy ito ni Fulgoso. Ngunit hindi niya maisagot ang katanungang binigay sa kanya ni Lola Dalia.

“Aw! Aw! Pasensya na Lola Dalia pero hindi ko maisagot ang katanungan.” Sabi niya.

“Haayyss.. Okay lang yun Fulgoso.” Sabi naman ni Lola Dalia.

“Mabuti pa isuot mo yang medalyon Lando. Mukhang bagay sa iyo.” Sabi nang Lola niyang si Dalia. Kaya ginamit ni Twilly ang kakayahan pagkatapos ay isinuot ito kay Lando.

“Bagay nga sayo Apo.” Manghang sabi ni Lolo Pedro sa kanya.

“Talaga po lo? Mukhang ordinaryong medalyon lang eh.” Sabi naman ni Lando sa kanya.

“Sagrado yang medalyon Lando. Aw!” Sabi naman ni Fulgoso.

“Malalaman natin yan pagdating nang tamang panahon Fulgoso.” Sabi ni Twilly sa kanya.

“Tama Twilly. Aw!”

“Papalubog na ang araw. Ano ang susunod na hakbang ang inyong gagawin apo?” Tanong ni Lola Dalia sa kanila.

“Nag-iisip pa kami Lola Dalia.” Sabi ni Lando sa kanyang Lola.

“Yung sandatang pumasok sa katawan mo Lando. Dapat kang mag-sanay.” Sabi ni Twilly sa kanya.

“Hmmmm…” Sabi ni Lando habang nag-iisip siya. “Kailangan mo muna magsanay Lando gamit ang mga sandata mo.” Sabi rin Fulgoso sa kanya.

“Oo nga pero sino magtuturo sa akin?” Napatanong si Lando kay Fulgoso.

“Hmmm…” Napaisip si Fulgoso.

“Kung nabubuhay pa ang iyong papa mo Lando siguro siya ang magtuturo sa iyo.” Sabi ni Twilly sa kanya

Join our new website to chat and read more updated stories at www.libog-stories.com

“Pero wala na ang papa ko Twilly.” Sagot ni Lando kay Twilly

“Hay nako. Paano ito.” Sabi ni Fulgoso.

NARRATOR’S POV

“Kasabay nang malakas na ulan, unti-unting dumilim ang paligid na nagpapahiwatig na malapit na ang gabi. Nag-iisip parin si Lando at pati narin ang mga Bolignok na sina Twilly at Fulgoso kung sino magtuturo kay Lando upang magsanay kung paano gamitin ang sandatang pumasok sa kanyang katawan.”

ITUTULOY…