LEA
By Sjr666
Madilim at may halimuyak ng alikabok ang lumang boarding house. Ang mga pader ay may biyak, ang sahig ay may mga lamat, at ang mga kahoy na bintana ay may mga siwang kung saan pumapasok ang malamig na hangin ng gabi. Matagal nang hindi nalilinisan ang kwartong iyon—isang maliit at sira-sirang espasyo na ngayo’y magiging tahanan ni Erwin.
Kakarating lang niya kanina, bitbit ang ilang pirasong gamit. Wala siyang ideya kung anong klaseng buhay ang naghihintay sa kanya sa lumang bahay na ito, pero isa lang ang sigurado—hindi ito komportable.
Matapos ayusin ang kanyang kama, dumampot siya ng basahan at sinimulang punasan ang alikabok sa dingding. Doon niya napansin ang isang maliit na butas—hindi pangkaraniwan, tila sadyang binutas, sapat lang para makasilip. Sino kaya ang gumawa nito?
Naupo siya at sinilip ang kabilang kwarto.
Agad na bumilis ang tibok ng kanyang puso nang makita niya kung ano ang nasa loob.
Si Lea.
Nakaharap ito sa salamin, nakasuot lang ng manipis na daster na halos kita na ang katawan. Walang suot na bra, kaya’t bumabakat ang malulusog nitong dibdib sa malambot na tela. Bagong paligo ito, basa pa ang buhok, habang pinupunasan nito ang leeg at balikat gamit ang maliit na tuwalya.
Tangina.
Hindi niya magawang alisin ang tingin. Bawat kilos ni Lea ay tila sinusukat ang kanyang pasensya—ang pagdampi ng tuwalya sa balat, ang bahagyang pagyuko habang hinihila ang daster pababa, at ang paraan ng paghaplos nito sa sariling hita na tila walang kaalam-alam na may isang pares ng mata ang nakatitig sa kanya mula sa dilim.
Mainit ang pakiramdam ni Erwin. Isang bagay ang nagsimulang mabuo sa kanyang isipan—isang bagay na hindi dapat, pero hindi rin niya kayang pigilan.
“Tangina, Erwin. Ano ‘tong pinasok mo?”
Pero sa gabing ito, isa lang ang sigurado niya—hindi ito ang huling beses na sisilip siya sa butas na ito.
Mula sa maliit na butas sa dingding, nanatiling nakasilip si Erwin, halos hindi gumagalaw. Bawat paghinga niya ay kontrolado, natatakot na kahit isang maling galaw ay baka madiskubre siyang pinapanood si Lea.
Sa kabilang kwarto, tahimik lang ang babae, walang kaalam-alam na may isang pares ng mata ang mataman siyang pinagmamasdan. Napalunok si Erwin habang pinapanood ang paraan ng paghaplos ni Lea sa kanyang sariling katawan—ang pagdampi ng tuwalya sa leeg, pababa sa balikat, hanggang sa dumaan ito sa ilalim ng kanyang dibdib.
Putangina.
Napakagat-labi siya. Nakita niyang bahagyang inangat ni Lea ang manipis na tela ng daster, pinunasan ang ilalim ng kanyang hita. Mula sa anggulo niya, tumambad sa kanya ang makinis nitong balat, ang kurba ng hita na matagal niya nang gustong mahawakan.
Napahigpit ang hawak ni Erwin sa gilid ng dingding. Mainit ang pakiramdam niya, lalo na nang makita niyang bumaba ang kamay ni Lea—hindi na gamit ang tuwalya, kundi ang sarili nitong palad. Bahagya nitong hinagod ang sariling balakang, dahan-dahan, para bang nasasarapan sa init ng gabi.
Napalunok siya. Hindi niya alam kung sinasadya ni Lea ang bawat kilos nito o talagang wala itong ideya sa epekto nito sa kanya. Pero isa lang ang sigurado niya—hindi niya kayang alisin ang tingin.
At doon, sa pagitan ng matinding pagnanasa at kabog ng kanyang dibdib, isang ideya ang unti-unting nabubuo sa isip niya.
Hindi siya mananatiling isang tahimik na manonood.
Sa lalong madaling panahon, siya na mismo ang gagalaw.
Nananatili pa ring nakadikit si Erwin sa dingding, ang mata’y hindi na maalis sa butas. Pero bago pa niya mas masilayan ang susunod na kilos ni Lea, isang tunog ang pumunit sa katahimikan—isang kaluskos sa labas ng kwarto nito.
“Tangina.”
Agad siyang umatras, mabilis na sumandal sa sariling dingding, pinakikiramdaman ang nangyayari sa kabila. Nasa pinto na ang atensyon ni Lea, nakakunot ang noo habang pinapakinggan ang tunog. Maya-maya pa, may marahang katok.
“Lea?”
Napahigpit ang kamao ni Erwin. Kahit hindi niya nakikita, alam na niyang kung sino ang nasa pinto. Si Butch.
Ang lalaking may-ari ng kwartong iyon. Ang asawa ni Lea.
Bigla siyang nakaramdam ng inis.
Mula sa butas, nakita niyang binuksan ni Lea ang pinto. Sumalubong sa kanya ang isang matipunong lalaki, naka-uniporme pa ng kanyang panggabi—itim na pantalon at polo, may sinturon na may holster sa gilid. Nakita niyang hinawakan ni Butch ang braso ni Lea, hinila ito palapit at agad na hinalikan sa labi.
Putangina.
Napakuyom ang kamao ni Erwin. Parang may kung anong kumulo sa loob niya habang pinapanood ang pagsalubong ni Lea sa asawa. Nakita niyang bumaba ang kamay ni Butch, sinapo ang bewang ni Lea, saka dahan-dahang pinagapang pababa sa puwitan nito.
“Miss mo ‘ko?” mahinang bulong ni Butch.
Natawa si Lea, pero hindi niya napigilan ang mahinang ungol nang pisilin ng asawa ang kanyang balakang. “Ano ka ba, baka may makarinig.”
Muli silang naghalikan.
Mas tumindi ang inis ni Erwin. Gago. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero may kung anong sumisipa sa loob niya habang pinapanood ang tagpong iyon. Kanina lang, mag-isa si Lea. Kanina lang, siya ang may hawak ng kontrol—siya lang ang nakakakita sa bawat sulok ng katawan nito.
Pero ngayon, may harang na naman.
At ito ang lalaking dapat niyang alisin.
Huminga siya nang malalim. Alam niyang hindi pa ito ang oras para kumilos. Pero ang isang bagay ay sigurado—hindi na siya makakapayag na hanggang tingin na lang siya.
Sa lalong madaling panahon… siya naman ang hahawak kay Lea.
Tahimik ang buong boarding house. Tanging ang marahang ugong ng bentilador at ang mahinang tirik ng poste ng kuryente sa labas ang nagbibigay ng tunog sa gabing iyon.
Sa madilim na pasilyo, maingat na binuksan ni Butch ang pinto. Galing siya sa trabaho—pagod, pero alam na alam na ang gagawin. Lagi naman ganito ang ritwal niya tuwing gabi.
Dahan-dahan niyang isinara ang pinto. Ibinaba ang bag, saka isa-isang hinubad ang kanyang kasuotan—unang tinanggal ang sapatos, sinunod ang sinturon, pagkatapos ay ang itim na polo at ang puting sando sa loob. Sa loob ng ilang segundo, tanging ang kanyang pantalon at brief na lang ang natira sa kanyang katawan.
Dumiretso siya sa maliit na lababo sa sulok ng kwarto. Binuksan ang gripo, ipinaagos ang malamig na tubig sa kanyang palad bago niya ito ipinahid sa kanyang mukha. Laging ganito. Isang banayad na paglilinis ng katawan bago matulog, bago puntahan si Lea.
Isang basong tubig ang isinunod niya—isang buong lagok, ininom nang walang patid. Alam niyang kailangang mapreskuhan siya, malinis, bago niya maramdaman ang lambot ng kanilang kama. Bago niya maramdaman ang init ni Lea.
Matapos ang ilang minuto ng paghahanda, lumingon siya sa kama. Naroon ang kanyang asawa—mahimbing ang tulog, nakaikot ang katawan patalikod sa kanya, ang daster nitong mahigpit na bumagay sa kurba ng kanyang balakang. Laging ganito.
Dahan-dahan siyang lumapit, iniangat ang kumot, inilantad ang hita ni Lea. Huminga siya nang malalim habang marahang sumampa sa kama. Laging ganito ang ritwal niya.
Pero ngayong gabi, hindi niya alam na may isang pares ng matang nakasilip mula sa dilim.
Si Erwin.
Madilim ang lumang boarding house, at tanging ang mahihinang ingay ng mga insekto sa labas ang pumupuno sa katahimikan ng gabi. Sa isang sulok ng dingding, sa isang maliit at halos di-mapansing butas, may isang pares ng matang maingat na nakasilip.
Si Erwin.
Matagal niya nang nadiskubre ang butas na ito noong unang araw niyang naglinis sa kanyang kwarto sa taas. Hindi niya akalaing may direktang tanaw pala ito sa silid nina Lea at Butch. Noong una, nagdalawang-isip siyang gamitin ito. Pero hindi niya napigilan ang tukso—lalo na noong minsang masilip niya si Lea na nagbibihis, ang malambot nitong katawan na bumabalot sa bawat galaw.
At ngayon, heto siya ulit. Tahimik. Hindi gumagalaw.
Nakikita niya si Butch, kakatapos lang sa kanyang ritwal—nakahubad na maliban sa suot nitong brief, unti-unting lumalapit sa kama kung saan mahimbing na natutulog si Lea.
Laging ganito.
Walang kamalay-malay si Lea sa presensiya ng asawa niyang papalapit. Nakatalikod ito, nakabaluktot ang payat nitong baywang, ang laylayan ng kanyang daster ay bahagyang nakataas, sapat para maaninag ang makinis niyang hita.
Pinanood ni Erwin kung paano lumuhod si Butch sa kama, dahan-dahang inangat ang kumot, saka marahang idinikit ang kanyang palad sa hita ng asawa. Tahimik. Banayad. Para bang ayaw niyang magising ito.
Napakapit si Erwin sa dingding. Alam niyang dapat siyang tumigil. Dapat na siyang lumayo. Pero hindi niya magawa.
Ramdam niyang umiinit ang kanyang katawan. May isang bahagi ng isipan niyang gustong siya ang nasa posisyon ni Butch.
Habang patuloy niyang pinapanood, naramdaman niya ang unti-unting paninigas ng kanyang katawan. Tinitigan niya kung paano lumalalim ang paghinga ni Lea, kung paano lumalapit si Butch, hinahaplos ang katawan nito sa paraang banayad pero puno ng pag-aangkin.
Naiinggit siya.
Sa gabing ito, hindi lang si Butch ang may ritwal.
At ngayong alam na niya kung paano ito nagtatapos, nagsisimula nang mabuo sa isipan niya ang sariling plano.
Sa loob ng maliit at sira-sirang kwarto, ang ritwal ay nagpatuloy. Si Butch ay nakasampa na sa kama, ang katawan niya ay nakadikit na sa likod ni Lea, ang kanyang kamay ay dahan-dahang gumapang sa makinis na hita ng asawa.
Sa kabila ng dingding, sa maliit na butas na halos hindi napapansin, may isang pares ng mata na matamang nakatingin. Si Erwin. Tahimik. Nakatago sa anino.
Pinapanood ang lahat.
Hinaplos ni Butch ang bewang ni Lea, dinama ang init ng katawan nito. Bahagyang gumalaw si Lea sa kanyang pagkakahiga, pero hindi pa rin nagising. Sanay na ang katawan nito sa bawat kilos ng kanyang asawa. Laging ganito.
Isinubsob ni Butch ang kanyang mukha sa likod ng leeg ni Lea, malalim ang paghinga, tila langhap ang natural na bango nito. Dahan-dahan niyang inilapit ang kanyang katawan, ikiniskis ang matigas niyang pagkalalaki sa likod ng asawa. Mula sa kanyang bibig, lumabas ang isang mahinang ungol.
“Lea…” Mahinang bulong niya, habang ang kamay niya ay gumapang paakyat, hinanap ang dibdib ng asawa sa ilalim ng manipis na daster.
Sa kabilang kwarto, nanginginig ang kamao ni Erwin. Hawak niya ang sarili, tinitimpang huwag mag-ingay, ngunit hindi niya mapigilan ang pagpintig ng kanyang katawan.
Napakapit si Butch sa balikat ni Lea, inilapit ang sarili sa likod nito. Nagsimulang gumalaw ang kanyang balakang—mabagal, paulit-ulit. Hindi pa niya hinuhubad ang suot niyang brief, pero sapat ang pagkiskis upang maramdaman niya ang lambot ng katawan ng asawa.
Mula sa butas, nakita ni Erwin kung paano napanganga si Butch, paano niya hinigpitan ang hawak sa asawa, paano lumalim ang paghinga niya.
Napakapit si Erwin sa dingding. Tangina. Alam niyang maling panoorin ito—pero hindi siya makaalis. Ang katawan niya ay nanatili roon, nakalapat sa pader, nakamasid, nakikiramdam.
Gusto niyang siya ang nasa pwesto ni Butch.
Pero hindi lang iyon. Gusto niyang makita kung paano ito nagtatapos.
Gabi-gabi.
Gabi-gabi ay nauulit ang eksenang ito.
Si Butch—pagod sa trabaho, babalik sa kanilang kwarto matapos ang kanyang ritwal: maghuhubad ng uniporme, maghuhugas ng katawan, kakain, iinom ng tubig—at pupunta kay Lea.
Si Lea—laging nakahiga, tulog, walang kamalay-malay. O baka sanay na? Sanay na sa haplos, sa init ng hininga ng kanyang asawa sa kanyang leeg, sa kamay nitong gumagapang sa kanyang katawan, sa unti-unting pagdikit ng init nito sa kanya.
At si Erwin—laging nasa dilim. Nakatayo sa kabilang panig ng dingding, tahimik na saksi sa lahat.
Nagsimula ito bilang isang aksidente. Isang pagkakataon lang. Pero ngayon, hindi na. Gabi-gabi, inaabangan na niya ito.
Gabi-gabi, nag-aalab ang kanyang katawan habang pinapanood ang mag-asawa.
Gabi-gabi, nag-iisip siya.
Ano nga ba ang balak niya?
Una, sinabi niya sa sarili na wala lang ito—isang simpleng kuryosidad. Pero habang lumilipas ang mga gabi, habang pinagmamasdan niya kung paano sinasamba ni Butch ang katawan ni Lea, habang nakikita niyang hindi man lang nagigising si Lea, isang ideya ang unti-unting sumisiksik sa kanyang isipan.
“Paano kung ako?”
Ano kaya ang pakiramdam kung ang kanyang kamay ang gagapang sa hita ni Lea? Kung ang kanyang labi ang maglalandas sa balat nito? Kung ang kanyang katawan ang tatakip sa katawan nito?
At paano kung hindi ito magising?
Napalunok si Erwin. Ramdam niya ang kabog ng dibdib niya. Alam niyang mali ito.
Pero alam din niyang… hindi siya titigil.
Sa bawat gabing lumilipas, ang kanyang pagmamasid ay hindi na sapat.
Kailangan niyang kumilos.
At ngayong gabi… magpapasya siya.
Mainit ang hangin nang gabing iyon. Malagkit sa balat, nagpapawis kahit hindi gumagalaw. Si Erwin ay tahimik na naglalakad papunta sa kanyang kwarto nang marinig niya ang tinig ni Butch.
“Hindi ba puwedeng iba na lang ang sumalo?”
May kausap ito sa telepono. Malalim ang boses, halatang hindi masaya sa narinig mula sa kabilang linya.
“Bukas ng gabi? Tangina naman…” Napakamot ito sa batok. “Oo na, sige. Ako na. Wala naman akong choice, ‘di ba?”
May narinig si Erwin na buntong-hininga mula kay Butch bago nito binaba ang tawag.
Bukas ng gabi… wala si Butch.
Isang gabi na si Lea ay mag-isa.
Nanginig ang kamay ni Erwin habang marahang hinahaplos ang pader, ang kanyang daliri ay dumaplis sa butas na ilang linggo na niyang ginagamit upang sumilip.
Ngayon na ang pagkakataon.
Napadila siya sa kanyang labi. Ramdam niya ang biglang pagbilis ng tibok ng kanyang puso.
Gabi-gabi niyang pinapanood ang mag-asawa—pero bukas ng gabi, wala ang asawa.
At si Lea?
Si Lea ay magiging kanya.
Hindi niya napigilan ang pagngiti. Isang malamig, mabagal na ngiti.
Sa loob ng kanyang utak, isang maitim na plano ang unti-unting nabubuo.
Bukas ng gabi, wala nang sagabal.
Bukas ng gabi… magsisimula na siya.
Tahimik ang buong boarding house. Sa labas, tanging ang mahihinang huni ng mga kuliglig at ang marahang pag-ugong ng hangin ang naririnig. Sa loob ng isang kwarto sa ikalawang palapag, nakaupo si Erwin sa gilid ng kanyang kama, hindi mapakali.
Mula sa maliit na butas sa dingding, muling tumambad sa kanya ang tanawin na ilang linggo na niyang pinagmamasdan.
Si Lea.
Nakasuot ito ng maluwag na daster, ang tela’y manipis, bahagyang humahapit sa kanyang katawan tuwing gumagalaw. Hindi maayos ang pagkakabutones sa harap, kaya’t sa bawat kilos nito, sumisilip ang makinis na balat, ang malambot na kurba ng dibdib, at ang maputing hita na parang nang-aakit.
“Malapit na,” bulong ni Erwin sa sarili habang marahang sinasalat ang gilid ng butas, ang mata’y hindi kumukurap sa tanawing nasa harapan niya. “Wala nang atrasan.”
Gabi bago ang plano…
Sa dilim, maingat siyang gumalaw. Walang dapat makahalata.
Una, siniyasat niya ang buong paligid. May CCTV ba? May tao bang maaaring makakita? Isa-isang tinandaan ni Erwin ang bawat sulok ng compound. Alam niyang wala nang ibang boarders na naglalagi sa likod-bahay. Tanging si Lea at si Butch lang ang nasa unang palapag. At bukas ng gabi… aalis si Butch.
Napangiti siya habang naaalala ang pag-uusap nito sa telepono.
“Bukas ng gabi? Tangina naman…”
“Oo na, sige. Ako na. Wala naman akong choice, ‘di ba?”
Wala kang choice, Butch. Pero ako, may choice ako. At ang pipiliin ko ay si Lea.
Pagbalik sa kanyang kwarto, dumiretso siya sa maliit na drawer sa tabi ng kama. Kinuha niya ang lumang susi—isang bagay na matagal na niyang pinaghandaan. Ito ang magpapapasok sa kanya sa kwarto ni Lea.
Muling dumako ang kanyang paningin sa butas. Nakahiga na si Lea, nakatagilid, mahimbing ang tulog. Nakalilis ang laylayan ng daster, tumambad sa kanya ang kinis ng balat nito. Isang hakbang na lang, at magiging kanya na ito.
Nag-init ang kanyang katawan. Kagat-labing pinigilan niya ang sarili. Hindi pa ngayon. Bukas ng gabi… doon siya gagalaw.
Muli siyang ngumiti. Mabagal, puno ng pananabik.
“Bukas ng gabi, Lea… magiging akin ka na.”
9:30 PM
Tahimik ang buong boarding house. Malamlam ang ilaw mula sa lumang bombilya sa kusina, bahagyang nagkukubli sa anino ng isang babaeng abala sa kanyang panggabing ritwal.
Si Lea.
Walang kamalay-malay sa matang nakamasid sa kanya, sa isipang may lihim nang nagbabalak.
Mula sa trabaho, dumating siya sa bahay na pagod, ang katawan’y nangangailangan ng pahinga. Inilapag niya ang bitbit na bag sa mesa at dumiretso sa maliit na kusina. Una niyang ginawa ang palaging ginagawa tuwing ganitong oras—uminom ng isang basong tubig.
Pinagpag niya ang pawis sa batok, saka hinubad ang kanyang manipis na jacket. Ang suot niya sa ilalim ay isang hapit na sleeveless top at maluwag na shorts, presko sa pakiramdam, bagay na hindi niya iniisip kung may makakakita. Isa lang naman ang kasama niya sa bahay—ang asawa niyang si Butch, na ngayong gabi’y wala.
Ngunit may isang pares ng mata na nagmamasid sa kanya.
9:45 PM
Matapos magpahinga ng kaunti, dumiretso siya sa banyo. Palaging malagkit ang pakiramdam niya bago matulog, kaya hindi siya sanay na hindi maligo.
Sa loob ng banyo, maririnig ang tunog ng dumadaloy na tubig. Basa ang kanyang balat, dumadampi ang malamig na buhos sa kanyang dibdib, sa kanyang tiyan, sa kanyang hita… Hinagod niya ang leeg pababa sa balikat, pinakikiramdaman ang pagkalusaw ng init ng katawan matapos ang buong araw na pagod.
Ang bawat kilos niya, mula sa paghaplos ng sabon sa kanyang braso hanggang sa mabagal na pagmasahe sa kanyang hita, ay hindi niya alam na may nanonood.
Sa kabilang dingding, may isang aninong hindi makapagpigil na pagmasdan siya.
10:10 PM
Nakabalot lang ng tuwalya, dumiretso siya sa kanyang kwarto. Pinatuyo ang buhok gamit ang kamay bago naupo sa gilid ng kama. Ang una niyang ginagawa matapos maligo? Maglalagay ng lotion sa kanyang balat.
Sinimulan niya sa kanyang mga binti, dahan-dahang minamasahe habang unti-unting sinisipsip ng balat ang halimuyak ng cream. Walang pagmamadali ang kanyang mga kilos. Isa itong ritwal, isang bagay na nakasanayan na niya. Hindi niya alam na ang bawat kilos niya’y parang isang mabagal na pagpapahirap sa isang taong kanina pa nagmamatyag.
Sinundan ng kamay niya ang kanyang hita, marahang idinaan ang palad pataas bago dumako sa kanyang mga braso. Nang matapos, dumapa siya sa kama, pilit na pinapakalma ang sarili upang makatulog nang mahimbing.
Walang kaalam-alam si Lea na ngayong gabi, may ibang plano para sa kanya ang dilim.
10:30 PM
Mainit ang gabi, pero mas mainit ang pakiramdam ni Erwin.
Ang kaba at pananabik ay magkasabay na sumisirit sa kanyang dugo, nagpapabilis ng kanyang tibok ng puso.
Nasa harapan niya si Lea—mahimbing, walang kamalay-malay.
Ang kumot ay halos tuluyan na niyang naiangat, inihayag sa kanya ang kabuuan ng babaeng matagal na niyang pinagnanasaan.
Malambot ang tela ng kanyang sando.
Mula sa kanyang anggulo, kitang-kita ni Erwin kung paano ito dumidikit sa balat ni Lea, sumusunod sa hubog ng kanyang katawan. Ang utong nitong bahagyang bumabakat sa manipis na tela, ang maluwag na laylayan ng kanyang shorts na halos hindi na natatakpan ang kanyang hita.
Parang sinusubukan siyang tuksuhin ng pagkakataon.
Pero hindi na ito tukso.
Dahan-dahang yumuko si Erwin, inilapit ang kanyang mukha sa leeg ni Lea. Naamoy niya ang natural nitong bango, isang halimuyak na mas lalong nagpatindi ng kanyang pagnanasa.
Hinagod niya ng tingin ang bawat detalye ng babae—mula sa banayad na bukas ng kanyang labi hanggang sa mahinang pag-angat ng kanyang dibdib sa bawat paghinga.
Napadila si Erwin sa kanyang labi.
Itinaas niya ang kanyang kamay, muling nag-alinlangan saglit bago inilapat ang kanyang palad sa hita ni Lea. Mainit. Makinis.
Marahan niyang hinaplos ang balat nito, dahan-dahang ipinasada ang kanyang daliri pataas.
Napasinghap si Erwin.
Hindi dahil nagising si Lea, kundi dahil sa sensasyon ng unang dampi.
Dumikit ang kanyang katawan sa gilid ng kama. Wala na siyang ibang maririnig kundi ang sariling paghinga, mabigat, mabagal.
Wala nang atrasan.
Tahimik ang buong boarding house. Ang tanging tunog ay ang mahihinang ugong ng bentilador sa isang sulok at ang langitngit ng kahoy sa ilalim ng mga yapak ni Erwin. Nakatayo siya sa madilim na bahagi ng silid, hindi halos humihinga habang nakatingin sa babaeng mahimbing na natutulog sa kama.
Si Lea—ang maybahay na matagal na niyang pinagnanasaan.
Ang maninipis na kurtina ng kwarto ay bahagyang nakabukas, hinahayaang pumasok ang malamlam na liwanag ng buwan. Sapat iyon upang makita niya ang bawat kurbada ng katawan ni Lea na natatakpan lamang ng manipis na sando at maikling shorts. Ang tela ay dumidikit sa kanyang balat, bakat ang malulusog nitong dibdib. Halos lumitaw na ang bandang hita nito sa pagkakagalaw ng kumot.
Napalunok si Erwin. Sa loob ng mga linggo niyang paninirahan sa lumang boarding house na ito, gabi-gabi niyang iniisip ang pagkakataong ito. At ngayon, hawak na niya ang sandaling iyon.
Dahan-dahan siyang lumapit, halos hindi lumilikha ng ingay. Ang pagnanasa at kaba ay magkasabay na bumalot sa kanya. Alam niyang wala si Butch ngayong gabi—ang lalaking dapat ay nasa tabi ni Lea.
Sa loob ng kanyang isipan, naglalaro ang matagal na niyang iniisip. Lahat ng nakita niya sa maliit na butas ng dingding, lahat ng gabi ng pagsilip at pagbibilang ng oras hanggang sa dumating ang tamang pagkakataon.
Sa isang iglap, naroon na siya, nakatayo sa gilid ng kama. Pinagmasdan niya ang bahagyang nakabukang labi ni Lea, ang pagtaas-baba ng kanyang dibdib sa bawat mabagal na paghinga. Hindi na niya napigilan ang sarili.
Dahan-dahan niyang iniabot ang kamay, hinaplos ang makinis nitong hita. Wala pa ring reaksyon.
Lalong nag-apoy ang kanyang laman.
Inilapit niya ang kanyang mukha sa leeg nito, inamoy ang natural na bango ng kanyang katawan. Bahagya niyang dinampi ang kanyang labi sa balat nito, ninanamnam ang init na matagal niyang inaasam.
At sa isang iglap—
“Uhhh… Hon…”
Napakapit si Lea sa kama, ang kanyang kamay ay gumalaw na tila hinahanap ang init ng isang katawan. Napahigpit ang hawak ni Erwin, lalo siyang naging mapangahas. Hindi niya alintana na sa bawat galaw niya, ang babaeng pinagnanasaan niya ay maaaring magising anumang sandali.
Nang maramdaman niyang handa na siya, dahan-dahan niyang ibinaba ang sarili. Ang sabik niyang mga kamay ay nagsimulang gumapang pababa.
Ngunit biglang—
“… Sandali.”
Napahinto siya.
Dahan-dahang iminulat ni Lea ang kanyang mga mata, tila may kakaibang pakiramdam na bumalot sa kanya. Sa liwanag ng buwan, nakita niya ang mukha ng lalaking nasa ibabaw niya.
Isang saglit ng katahimikan ang lumipas.
Hanggang sa—
“Sinong… Sino ka?!”
Napamulagat ang babae. Biglang lumakas ang pagtibok ng puso niya, mabilis niyang tinulak ang lalaki mula sa kanyang katawan.
“ANONG GINAGAWA MO SA AKIN?!”
Napaatras si Erwin, halos mahulog sa kama. Ang kanyang mata ay nanlaki sa takot at pagkabigla. Nakita niya ang hubad na lalaki sa harapan niya, ang lalaking hindi niya asawa, ang lalaking patuloy na gumapang sa kanya habang natutulog.
Napuno ng kilabot ang kanyang katawan. Ang kaninang sensasyon ng sarap ay biglang napalitan ng matinding panginginig.
“Ano ‘to…? BAKIT IKAW?! NASAAN ANG ASAWA KO?!”
Nagsimula siyang magpumiglas, tinutulak palayo ang lalaki habang pilit na hinahanap ang kanyang saplot. Nanginginig ang kanyang buong katawan, nangingilid ang kanyang luha sa matinding pagkabigla at takot.
Samantala, si Erwin ay hindi makakilos. Alam niyang tapos na ang lahat. Alam niyang hindi na siya makakalusot.
“HAYOP KA! LUMAYO KA SA AKIN!”
Mabilis siyang bumangon, kinuha ang unang bagay na mahawakan—isang lampshade—at inihagis ito sa lalaki. Nagkalabugan ang kwarto, sabay sa kanyang malalakas na sigaw.
Nagising ang buong kabahayan.
Mga yabag, mga tinig sa labas—paparating na ang mga tao.
Alam niyang wala na siyang ibang pagpipilian.
Mabilis siyang tumakbo, hinanap ang pinakamalapit na daan palabas.
Pero sa kanyang isipan, isa lang ang umiikot—hindi na ito isang panaginip. Isa na itong bangungot.
Si Lea ay nakahiga sa kanyang kama, nakatitig sa kisame habang pinaglalaruan ng kanyang isipan ang isang matagal nang lihim—ang maliit na butas sa dingding. Hindi niya kailanman iyon nakalimutan. Noon pa man, alam na niya kung ano ang gamit nito.
Dati, ito ang kanyang kwarto. At nang mapansin niya ang butas noon, wala siyang pakialam. Isa lang itong sira sa lumang boarding house. Pero ngayong iba na ang nakatira roon—ngayong si Erwin na, isang lalaking tahimik ngunit puno ng lihim na pagnanasa—nagkaroon ito ng kakaibang halaga sa kanya.
Ilang linggo na niyang napapansin ang paraan ng pagsulyap ni Erwin sa kanya—mabilis ngunit may bahid ng pananabik, palihim ngunit lumalalim sa bawat araw. Hindi man ito nagsasalita, pero dama ni Lea ang hindi mabigkas na pagnanasa sa mata nito. At ngayong alam niyang may pagkakataon siyang subukin ang katinuan nito, paano niya palalampasin?
Bahagyang napangiti si Lea, isang pilyang ngiti na puno ng pag-aanyaya.
Tumayo siya mula sa kama, at sa marahang kilos ay hinayaang dumulas sa kanyang balikat ang manipis na daster, unti-unting lumalandas pababa sa kanyang katawan, hanggang sa tuluyan itong bumagsak sa sahig. Hubad. Walang saplot kundi ang init ng kanyang balat.
“Hmm… parang mainit ngayong gabi,” bulong niya sa sarili, bahagyang tumalikod sa dingding kung saan naroroon ang butas. Kung nariyan si Erwin—kung natuklasan na niya ang puwang na iyon sa dingding—sigurado siyang ngayon pa lang ay hinahabol na nito ang kanyang hininga.
Dahan-dahan siyang lumapit sa aparador, kunwari’y may hinahanap. Yumuko siya, sinasadya ang bawat kilos—ang pagdiin ng kanyang hita sa isa’t isa, ang marahang paggalaw ng kanyang balakang, ang banayad na hagod ng kanyang kamay sa kanyang hita, paakyat sa kanyang bewang. Walang nakatingin… o baka mayroon?
Bahagya siyang lumingon sa butas, ngunit hindi niya ito tinitigan. Alam niyang hindi dapat halatang alam niya. Hinayaan niyang manatili ang ilusyon ni Erwin na siya lamang ang nakakaalam.
Pagkatapos ng ilang sandali, dahan-dahan niyang iniangat ang kanyang katawan at tumapat sa salamin. Tiningnan niya ang kanyang repleksyon—ang mga matang may lihim na apoy, ang mga labi niyang bahagyang nakabuka, ang balat niyang tila nag-aanyaya ng haplos. Gumapang ang kanyang daliri sa kanyang leeg, pababa sa kanyang dibdib, at marahang idiniin ang kanyang palad sa kanyang hubad na balat.
Gusto niyang malaman kung hanggang saan ang kaya ni Erwin. Gusto niyang marinig ang kanyang pigil na buntong-hininga sa kabilang panig ng dingding.
Kung tama ang hinala niya… kung tama ang iniisip niya… tiyak, hindi magtatagal si Erwin bago tuluyang bumigay sa kanyang patibong.
——————————————
“HAYOP KA, ERWIN!”
Isang malakas na tulak ang pinakawalan ni Lea, dahilan upang mapaatras si Erwin nang wala siyang sapat na panimbang.
“BANG!”
Sumalpok ang kanyang likod sa matigas na sulok ng kama. Napangiwi siya sa sakit, pero hindi niya nagawang magreklamo. Dahil ang mas matinding bagay na bumalot sa kanya ay hindi ang kirot sa kanyang katawan—kundi ang titig ni Lea na ngayon ay nakatutok sa kanya.
Isang titig na puno ng galit.
Isang titig na biglang napako sa isang bagay na hindi niya inaasahang makikita.
Napansin iyon ni Erwin—ang pagbaba ng tingin ni Lea, ang bahagyang pagkagat ng kanyang labi, ang mabilis na pagtaas-baba ng kanyang dibdib.
At doon niya napagtanto—kitang-kita na ni Lea ang kanyang matigas na sandata.
Dahil sa gulat at tensyon ng sitwasyon, hindi niya napansin na bumakat na pala ang kanyang pagnanasa sa kanyang suot. Hindi niya inasahan na sa kabila ng pagkabigla, takot, at galit, ang katawan niya ay nagpakita ng tunay nitong nararamdaman.
At ngayon, nakita na ito ni Lea.
Ang kanyang galit na ekspresyon ay biglang nagbago.
May isang iglap ng katahimikan.
Hanggang sa…
Biglang lumapit si Lea.
Nagpumiglas si Erwin, pero wala siyang mahanap na matatakasan. Ang katawan niya ay nasa pagitan ng sulok ng kama at ni Lea na ngayon ay dahan-dahang yumuko sa kanya.
“Lea… anong ginagawa mo?” Napalunok siya, pilit na itinatago ang lumalalim niyang paghinga.
Ngunit hindi sumagot si Lea.
Sa halip, sa isang iglap, pumatong siya kay Erwin.
Nagtagpo ang kanilang mga katawan, ang init ng balat ng isa’t isa ay nagdikit sa paraan na parehong hindi nila inasahan.
“Lea…”
Isang pangalan. Isang pagsusumamo.
Ngunit sa halip na lumayo, lalong dumiin ang katawan ng babae sa kanya.
At doon niya napagtanto—hindi lang siya ang may nararamdaman sa gabing iyon.
Nanatili silang nakatitig sa isa’t isa—si Erwin na nakasandal sa gilid ng kama, at si Lea na nakapatong sa kanya, ang katawan nitong mainit na dumadampi sa kanya sa bawat paghinga.
Ngunit ang inaasahan niyang galit mula kay Lea ay unti-unting naglaho… at napalitan ng isang mapanuksong ngiti.
Isang ngiti na nagbigay ng kilabot kay Erwin—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa isang bagay na mas mapanganib.
Pagsuko.
“Akala mo siguro matatakasan mo ako, ha?” bulong ni Lea, ang kanyang mga labi ay ilang pulgada lang ang layo mula kay Erwin.
Napalunok siya. “Lea…”
Pero hindi na niya naituloy.
Dahil bago pa siya makapag-isip ng kahit anong rason para pigilan ito, kumilos na si Lea.
Ang kanyang mga hita ay mas lumapat sa katawan ni Erwin, ang kanyang balakang ay gumalaw nang bahagya—isang munting paggalaw na nagpadama sa kanila pareho kung gaano sila kainit sa sandaling iyon.
Napakapit si Erwin sa sapin ng kama, nagpipigil, ngunit ramdam niyang bumibigay na siya.
At si Lea?
Lalong lumalim ang ngiti nito. Alam niyang siya ang nagwagi.
Dahil sa gabing iyon—inangkin nila ang isa’t isa.
Isang iglap lang, at natagpuan ni Erwin ang sarili niyang nakasandal sa gilid ng kama, habol ang hininga.
Si Lea, na kanina lang ay galit, ngayon ay nakapatong sa kanya, ang mga hita nito ay nakapulupot sa kanyang baywang.
“Akala mo siguro matatakasan mo ako, ha?” bulong nito, may kasamang mapanuksong ngiti.
Napalunok si Erwin, ramdam ang bigat ng katawan ni Lea sa kanya—ang malambot nitong balat, ang init na nagmumula sa pagitan ng kanyang mga hita.
Ngunit bago pa siya makapag-isip ng kahit anong rason para pigilan ito, kumilos na si Lea.
Dahan-dahan niyang isinentro ang hiyas niya sa matigas na sandata ni Erwin, ang manipis niyang saplot ay halos wala nang saysay sa pagitan nila.
“Tangina, Lea…” bulong ni Erwin, nanginginig ang boses sa pinaghalong pagpipigil at matinding pagnanasa.
Ngunit hindi siya sumagot.
Ngumiti lang si Lea—isang ngiting alam niyang siya ang nagwagi.
At sa gabing iyon, wala nang lumaban.
Hindi pa rin humuhupa ang init ng kanilang katawan, ngunit sa gabing ito, si Lea ang may hawak ng kapangyarihan. Hindi niya hinayaang makabangon si Erwin mula sa kama. Sa halip, itinulak niya ito pabalik at marahang pinigilan ang paggalaw nito gamit ang kanyang mga kamay sa dibdib ng lalaki.
“Hindi mo ako madadali ngayong gabi,” bulong ni Lea, may matamis ngunit mapanuksong ngiti sa kanyang mga labi.
Dahan-dahang gumalaw si Lea, ikiniskis ang kanyang maiinit na hita sa tagiliran ng binata. Ramdam niya ang matinding paninigas ni Erwin, ngunit hindi niya ito pinayagang lumaya. Sa halip, sinentro niya ang kanyang hiyas sa matigas na sandata nito—ngunit hindi niya ito pinapasok. Naglaro siya rito, kumikilos nang mabagal, dinarama ang init, habang si Erwin ay halos mabaliw sa pagtitimpi.
“Lea… lalabasan na ako,” halos pabulong na pakiusap ni Erwin, nanginginig ang kanyang boses sa pinaghalong pananabik at paghihirap.
Ngunit ngumiti lamang si Lea at lalong binagalan ang kanyang paggalaw. Nagpakawala siya ng mahihinang ungol, sinadya niyang iparamdam kay Erwin ang bawat dampi ng kanyang katawan, bawat paggalaw na tila ba siya lang ang may karapatang malasap ang sarap ng gabing ito.
Bawat indayog ni Lea ay nagdadala sa kanya sa tuktok ng kaligayahan. Ramdam niya ang pamumuo ng matinding init sa kanyang kaloob-looban, unti-unti niyang nararamdaman ang pag-abot sa rurok ng kanyang pagnanasa. Sinadya niyang ilapat ang kanyang katawan kay Erwin, ang kanilang balat ay nagkikiskisan, nagpapalitan ng init.
“Ahhh… Erwin…” Napahawak siya sa balikat ng binata, idiniin ang sarili habang siya ay nilamon ng matinding pagsabog ng sensasyon. Napakapit siya nang mahigpit, nanginginig ang buong katawan habang hinahabol ang kanyang hininga.
Si Erwin, sa kabila ng matinding pananabik, ay nanatiling hindi pa naabot ang sukdulan. Ramdam niyang hinigpitan ni Lea ang kanyang pagkilos, sinadya nitong pigilan ang kahit anong maaaring magpawala sa kanyang pagpipigil. Halos mabaliw siya sa matinding pagpigil sa sarili.
Habang si Lea ay humihingal sa ibabaw niya, napangiti ito nang mapanukso. Hinaplos ang pisngi ng binata, ang mga mata’y kumikinang sa tagumpay.
“Hindi pa tapos, Erwin,” bulong niya sa pagitan ng kanyang mga ungol. “Hintayin mo ako.”
Sa gabing ito, si Lea lang ang nakarating sa rurok, habang si Erwin ay naiwan sa matinding pananabik—isang laro ng pagpapahirap na siya lang ang may kontrol.
Habang nanginginig pa si Lea, ramdam pa rin niya ang matinding sarap na bumalot sa kanyang katawan. Nakapikit siya, ninanamnam ang init, habang si Erwin naman ay nanatiling walang magawa sa ilalim niya, bitin at naghihintay ng kasunod. Ngunit bago pa siya muling kumilos, biglang bumukas ang pinto.
“Lea—” Napalunok si Erwin, hindi makagalaw nang makita ang pigura sa pintuan.
Si Butch.
At sa mismong sandaling iyon, sa presensiya ng bagong dumating, muling nanginig ang katawan ni Lea. Isang hindi inaasahang kiliti ang dumaloy sa kanyang kalamnan, at sa hindi maipaliwanag na dahilan, tuluyang lumiyad ang kanyang katawan sa isang matinding rurok—habang nakatitig si Butch sa kanila.
Napasinghap siya, hinahabol ang kanyang hininga, habang si Erwin ay napatingin sa kanya nang may matinding gulat. Hindi niya akalain na sa mismong pagbukas ng pinto, doon mararanasan ni Lea ang sukdulan.
Si Butch naman ay napatigil sa may pintuan, hindi makapagsalita. Kita sa kanyang mukha ang halo-halong emosyon—gulat, pagtataka, at kung ano pang hindi maipaliwanag na nararamdaman.
Si Erwin, na halos sumabog na sa pagnanasa ngunit nanatiling hindi pa nakakarating sa kanyang sukdulan, ay nanlilisik ang tingin kay Butch, hindi makapaniwala sa pangyayari. Samantalang si Lea, na tila lalo pang naengganyo sa presensya ng bagong dumating, ay mas lalong naglaro.
“Parang napaaga ka, Butch…” malamyos na sabi ni Lea, hindi bumababa sa ibabaw ni Erwin.
Tahimik na lumapit si Butch, ang kanyang mga mata’y nakapako sa katawan ni Lea na nakapatong pa rin kay Erwin. May bahid ng pag-aalinlangan ang kanyang kilos, ngunit ang ekspresyon sa kanyang mukha ay nagpapahiwatig ng isang bagay na mas malalim—isang matagal nang balak na ngayo’y naisakatuparan.
Sa isang iglap, tumunog ang isang putok ng baril.
Nanlaki ang mga mata ni Erwin, hindi makagalaw. Si Lea ay napapikit, habol ang hininga, habang si Butch ay nanatiling nakatayo, hawak ang baril na usok pa ang dulo.
Sa labas, maririnig ang sigaw ng mga kapitbahay. Ang madugong pangyayari ay mabilis na kumalat sa balita—isang trahedyang sinadya, isang balak na noon pa isinakatuparan.
Sa mga radyo at telebisyon, paulit-ulit ang ulat tungkol sa isang lalaking natagpuang walang buhay matapos mahulog sa isang makamundong patibong.
At sa loob ng madilim na kwarto, isang ngiti ang gumuhit sa labi ni Butch at Lea.
“Sinong susunod?” bulong ni Lea, kasabay ng mahinang halakhak.
The End.
- LEA - March 23, 2025
- Elaine – Chapter 4 - March 23, 2025
- Elaine – Chapter 3 - March 23, 2025