Init Sa Gitnang Silangan- (19)

Niyakap siya ng mahigpit at sinimulang halikan sa leeg, sa pisngi at sa labi. Litong lito sa ginagawa ng lalaki, iniharap siya nito para mas maging maayos ang pagkaka-kandong.

“Thank you! For making me the happiest man.”

Doon lang niya naunawaan ang nais ntio ipakita.

Sinimulan nito hubarin ang suot sa katawan at pareho na silang walang saplot ay maingat na dinala sa kama. Ito na yata ang pinaka gentle way na pag angkin sa kanya ng lalaki. Halos ilang minuto lang itong naglabas masok sa kanya ay sabay nilang narating ang sukdulan. Muling ibinuhos sa puke niya ang malapot na tamod ni Seif.

Pinag-planuhan nila ang mga susunod na gagawin, pinag resign siya sa work at nag book agad sila ng ticket. Ayaw na nilang pagtagalin bago umuwi, gusto nila agad para maalagaan ang pagbubuntis ni Lovely.

Mahigit isang buwan din bago sila nakalipad pabalik ng Pilipinas. Sa nanay Lena ni Lovely at asawa nito sila tumuloy habang inaayos ang lahat. Pagbili ng lupa sa di kalayuan sa kanila at ang pagpapatayo ng bahay.

Naguguluhan man man si Nanay Lena kung bakit at paano ay eventually naintindihan nadin nito dahil alam naman nilang matagal nang nawawala si David.

Nung una ay hindi sang-ayon ang mga magulang pero dahil na din sa ipinakitang pagmamahal sa kanya at pakikisama sa mga magulang ay natanggap nadin si Seif. Maging ang kapatid niyang lalaki ay kasundo ito.

Isang araw habang nasa grocery sila ay may nakita siyang pamilyar na tao, hindi siya maaring nagkamali. Maaring may ilang pagbabago sa itsura nito pero hindi maitatago ang katotohanang ito ang lalaking una niyang minahal.

“David!”

“Hon?”

“Wait Seif, I saw David.”

“David you ex-husband? I mean missing husband?”

“Yes. Stay here.”

Ngunit mabilis na nawala din ang lalaki. Ilang beses niyang inikot ang paningin ngunit hindi namakita ang lalaki.

“You found him?” kita ang lungkot sa mata ng binata.

“No, I lost him. Let’s go, maybe it is a mistake.”

Tahimik lang si Seif na binuhat ang mga pinamili nila, siya din naman ay tahimik nalang dahil nawalan siya ng ganang magsalita.

Pagdating sa bahay ay iniwan sa ina ang mga pinamili at umakyat nasa kwarto nila ni Seif. Dinatna na niya ang binata sa kwarto pero tahimik lang din ito.

Umabot ng ilang araw na parang nanibago sila, kahit si Seif ay walang kibo at madalas ay umiiwas sa kanya. Hindi siya sinubukang kausapin buhat nung parang nakita niya si David. Nagulat din siya na hindi din sila nag sex sa loob ng mahigit isang lingo.

“Anak may problema ba kayo ni Seif?”

“Wala naman po Nay, bakit po?”

“Napansin ko lang na parang hindi kayo katulad ng dati, saka tahimik lagi si Seif at malayo ang tingin.”

“Baka may iniisip lang nay, sige po kakausapin ko.”

Yun naman talaga ang plano niya, hindi lang niya alam kung paano sisimulan. Tiniyempuhan niya ito minsang nasa beranda nila, may hawak na isang canned beer.

“Hon, can we talk?”

“Hon. Sure, what about?”

“About us.”

Hindi ito sumagot sa halip ay tumingin sa malayo.

“About last week, about David.”

“Do you still love him?” diretsang tanong nito.

“I love you, that’s one thing I am sure. But with David, he is still my husband.”

“I know and I understand.”

“Please don’t be mad, I am just confused.”

“No need to worry Lovely, I know where to put myself.”

“Just give me some time.”

“Yeah. Don’t worry. I will just be around.”

“I’m sorry.”

Humarap sa kanya ang binata ay dinampian ng halik sa noo bago pumasok sa loob ng bahay. Nanatili muna siya sa beranda ng ilang minuto bago sumunod sa lalaki.

Sa pagtulog ay nakatalikod sa kanya si Seif, Madaling araw ng maramdaman niya ang mahigpit na yakap nito, humarap siya sa binata ang iniunan ang ulo sa dibdib.

Pag-gising sa umaga ay wala sa tabi ang binata, bumangon lang nag toothbrush at hilamos bago bumaba para hanapin ang lalaki.

Tahimik ang bahay, kahit ang ina sa kusina ay tiningnan lamang siya.

“Nay san si Seif.”

“Umalis, may dalang maleta.”

“Huh! Saan daw pupunta?”

“Hindi nagsabi pero babalik daw siya mamaya.”

“Okay po nay.” Naupo na siya sa hapag at kumain.

Bandang hapon na ng bumalik ang binata. Malungkot pa din at tahimik.

“Why did you leave?”

“I just want to give you space and time to think.”

“I can do that even if you are here.”

“It is better that way. Don’t worry I will just be around for you and for our baby.”

Malungkot na tumutig siya dito.

“Seif, don’t worry about me. I will be fine.”

“Just take care of yourself and our baby.”

Hindi na din nagtagal ang binata, ni hindi nito sinabi kung saan siya tumutuloy. Unang gabi nawala ito ay hindi siya nakatulog mabuti. Kahit na nga nangako ang binata na every now and then ay pupunta sa bahay.

Dalawang lingo pa ang lumipas nang may dumating na babae sa kanila.

“Magandang umaga po, hinahanap ko po si Lovely.”

Agad naman siya lumabas nang marinig ang pangalan.

“Ano po ang kailangan nila?”

“Ms. Lovely, kamag-anak po ako ni David.”

“David? Nasaan siya?’

“Puntahan nyo nalang po sa General Hospital.”

“Bakit?”

“Siya nalang po ang tanungin nyo.”

Hindi na niya namalayang umalis ang babae. Agad siyang gumayak at nagpasama sa ina sa ospital na sinabi ng babae. Matindi ang pag-aalala niya.

Tama nga na si David yung nakita niya, hindi lang niya masigurado dahil sobrang payat nito at may sakit nga.

Pag pasok palang niya sa kwarto ay nakita na niya ang nawawalang asawa, naiyak siya ng malapitan ito. Malaki ang inihulog ng katawan kumpara nuong huling nakita niya. Malalimang mata at ang pisngi ay humpak na humpak. Malayong malayo sa lalaking pinakasalan niya.

“David, ano an gnangyari.”

Hindi na nakapagsalita pa ang lalaki dahil umagos na ang luha sa mga mata. Niyakap nalang niya ang asawa at pilit pinakalma. Matagal din bago kumalma ang asawa.

Nagising nalang daw siya na nasa Morocco, hindi alam kung paano napunta doon. Ang huling natandaan niya ay natulog kasama siya pag gising ay nasa ibang bansa na at mahigit tatlong taon na pala ang nakalipas. Wala siyang matandaan aa nakalipas na tatlong taonIlang araw siyang naglakad lakad lang hanggang maalala si El-Husein. Ito daw ang nag-ayos ng lahat para makauwi siya ng Pilipinas.

“Alam ko ang tungkol sa inyo ni Seif, alam din ni El-Husein.”

“I’m sorry, hinanap ka namin pero…”

“Wala kang dapat alalahanin. Masaya ako para sayo.”

Tumutok ang mga mata sa bahagyang nakaumbok na tiyan.

“Hindi na din ako magtatagal. Gusto lang kitang makita kahit sa ilang pagnahon pa Love.”

“Wag mong sabihin yan, tutulungan kita. Tutlungan ka namin.”

“Gustuhin ko man ay huli na Love, kinain na ng cancer ang utak ko. Isang buwan ang pinakamahaba.”

“David… I don’t know what to say.”

“Just be with me, at least until the day I die.”

Tuluyang tumulo ang luha sa kanya, nangakong hindi iiwan ang asawa.

Hindi pa siya nakakabawi ng pag iyak nang may pumasok sa kwarto.

“El-Husein?”

“Lovely.”

Kasunod ay ang isa pang lalaki.

“Seif?”

Gusto niyang himatayin sa pagharap sa tatlong lalaki sa buhay niya. Hindi alam kung ano ang mararamdaman.

May galit, may lungkot, may kaba, halo halong emosyon. Sa pagkalito ay napakapit nalang siya sa upuan kung hindi ay baka bumigay ang mga tuhod.

Mabilis namang nakalapit si Sief upang alalayan siya habang si El-Hussein naman ay tumayo sa gilid nila.

Hindi niya napaghandaan ang pagkakataong ito. Bakit kina-kailangang magkita kita silang lahat ngayun na ang emosyon niya sa pagkakakita sa asawa ay hindi pa maayos.

Gusto niyang mag-isip ng maayos pero kailangan din siya ni David. Ano ba ang tamang gawin.

Sa sobrang pagkalito ay muling tumayo siya at lumakad palayo.

“Love.”

“Seif please leave me alone,” mariing utos niya sa binata.

“I will just bring you home.”

“I can take care of myself.”

“Please.”

“Leave me ALONE!”

Kahit anong pilit ng binata ay hindi siya pumayag dahil gusto niyang mapag-isa.

Lakad lang siya ng lakad hindi alam kung saan pupunta. Malayo na din ang narating niya nang may humintong sasakyan.

“Get in!”

“Leave me…”

“GET IN NOW!”

Nagulat siya sa taas ng boses nito kaya wala siyang nagawa kung hindi ang sumakay sa sasakyan.

Nakarating sila sa isang bakanteng lote, tahimik lang si Lovely.

“I’m sorry if I left you, I’m sorry if I did not tell everything. I wanted to but I just can’t.”

Duon sumabog ang galit ni Lovely, hinarap ang lalaki at ibingay ang lahat ng lakas sa paghampas at pag suntok dito. Hindi sinalag ng lalaki ang mga hampas niya, tinanggap lang lahat hanggang mapagod siya.

Sinubukang ipaliwanag ni El-Husein ang nangyari ngunit wala na siyang maintindihan. Patuloy lang siyang lumuluha.

Natigil lang ang lalaki ng tumunog ang telepono.

“Hello! Yes. Okay well be back.”

Pagpasok nila sa ospital ay bumungad sa kanila si Seif, nakaupo sa waiting area. Gulat nang makitang magkasama sila ni El-Husein. Hindi nalang niya pinansin kahit na puno ng katanungan ang mata nito.

Mabilis na nilapitan si David at hinawakan ang kamay.

“Love, please stay.” Matapos sabihin ito ay ipinikit ang mga mata.

Unti unting lumuwag ang hawak sa kanya, ito na pala ang huling pagkakataong babanggitin nito ang pangalan niya. Sinubukan pa ng mga doctor i-revive ang lalaki pero wala na.

Dahil konti lang ang kamag-anak ni David kaya hindi na din nagtagal ang burol. Si El-Husein ang nagbayad ng lahat kasama ang hospital bill at pagpapalibing.

Sa loob ng ilang araw na burol ay si El-Husein din ang naka-alalay sa kanila. Ilang beses na sinubukang lapitan siya ni Seif pero laging nauunahan ni El-Husein. Nang mailibing na si David ay si El-Husein din ang naghatid sa kanya sa bahay. Dinatnan nalang niya si Seif kasama ang pamilya niya.

Alam niya na gustong gusto siyang lapitan ng binata, hanggang sa magpa-alam na ito ay hindi nakasingit.

Nang mga sumunod na araw ay laging nasa bahay niya si El-Husien.

“Love, I want us to be back together. I will talk to my wife so you could join us.”

“El, please I am still confused. Our situation is different. See I am pregnant now with Seif.”

“I am willing to be responsible for your child. I regret leaving you.”

Dahil siguro sa minahal niya talaga si El-Husein kaya nahihirapan siyang mag desisiyon. Sa ilang araw na umalalay ito sa kanya ay naradaman din niya ang pagmamahal nito. Hindi siya iniwan, nung una ay nagalit siya pero nang maipaliwanag nito ang pangyayari ay naintindihan at tinanggap niya.

Sa religion nila ay allow magkaroon ng higit sa isang asawa at ito ang ino-offer sa kanya. Sa dami nang pinagdaanan niya ay gusto niyang makasigurado sa ano mang desisyon na gagawin.

Pati ang pamilya niya ay pinaliwanagan nito, pero alam niyang mas matimbang si Seif dahil narin sa ipinakita ng binata.

Lumabas sila ni El-Husein kaya late na nakauwi, gusto pa sana nitong manatili pero sinabi nalang niya na pagod at kailangan nila ng baby ng pahinga.

Hindi niya inaashan na dadatnan si Seif na naghihintay sa kanya sa kwarto. Nakaupo lang ito sa kama at nakatitig sa kanya.

Sa kulang isang buwan ay ngayun lang ulit sila nagkalapit ng binata, marahang isinara ang pinto at napasandal.

“Hi!” bungad nito.

“Hi”

“How are you?”

“Not okay.”

“Why?”

“I don’t know.”

Nilapitan siya ng binata ay hinila paupo sa kama.

“It will not be good for our baby.”

“I know but…”

“I just came to say goodbye.”

“What?”

“I don’t want to add stress to you.”

“What do you mean.”

“This is really hard Hon, I mean Lovely.”

“Yeah.”

“But I am letting you go, I choose to let you be happy.”

“Seif, I don’t understand.”

“I do, I tried to be there but I guess he is the one who was there.”

“What do you mean?”

“Lovely, don’t be so hard on yourself. Just one promise that I want to hear from you.”

“Promise?”

“Yeah. Please take care of our baby and allow me to be there whe he come.”

“Seif.”

“Lovely, Thank you!”

Nakatitig lang siya sa binata, hindi alam ang sasabihin dahil litong lito. Nang lumapit ang mga labi nito sa labi niya ay ipinikit nalang niya ang mga mata.

“Goodbye.”

Pagdilat niya ay nakatayo na ang binata, hindi na ito lumingon hanggang makalabas ng pintuan. Nakatingin lang siya sa pintong nilabasan ng lalaki. Gusto niyang habulin ito pero parang walang lakas ang paa niya. Gusto niyang tawagin ang lalaki pero walang boses nalumalabas sa bibig niya.

Narinig nalang niya ang isang sasakyang paalis saka siya natauhan. Mabilis na tumayo at tinungo ang lalaki ngunit malayo na ito. Sinubukan niyang tawagan pero cannot be reached. Marahil ay alam nito na tatawag siya.

Napaupo nalang siya sa sofa, pagod na pagod. Nang mahimasmasan ay bumalik na sa kwarto.

Matagal na nakahiga sa kama at nag-iisip, matatanggap ba niyang mawala o lumayo ang binatang naging sandalan niya, ang taong nagbalik sa sarili at nagmahal kahit hindi siya sigurado.

Kaya ba niyang maging unfair kay Seif?

Ito ang nakatulugan niya, hanggang pag gising sa umaga ay ito pa din ang laman ng isip.

Bandang tanghali ng dumating si El-Husein, nang makita ang lalaki ay saka niya natiyak sa sarili kung sino ang mas gusto.

Isang ngiti ang ibinigay niya sa lalaki nang palapit na sa kanya, ngiting matagal na hindi sumilay sa mga labi.

“I am glad to see you smile again.”

“I am glad too.”

“Want to share why?”

“Seif came last night to say goodbye.”

“What do you mean?’

“He is letting me go.”

“That’s great.”

“Yeah, I am relieved.”

Hinawakan niya ang kamay ng lalaki.

“El thank you for helping David, thank you for being there when I needed someone.”

“It is my joy to be there for you.”