Read Ikapitong Utos - Peter Pan

Written by ereimondb

Ikapitong Utos – Episode 4: Peter Pan

Lumipas ang mga araw matapos ang final exam, hindi ko na nakausap muli si Sheryn.

Madalas na niya akong iniiwasan. Siya na mismo ang lumayo sa akin.

Kahit panay pa din ang tingin ko sa kanya, at alam kong mayroon pa rin akong nararamdaman para kay library girl, hindi na kami nanatiling magkaibigan.

Hindi na ako sumasama sa tuwing lumalabas sila ni kuya Michael. Nagkaroon na kami ng wall sa isa’t isa, at isa iyon sa pinakamapaiit na karansanang kailangan kong lunukin.

Gusto niyang hiwalayan si kuya para sa akin, pero kailangan ko siyang panindigan.

Kaya ko iyon gawin, kaya ko siyang ipagtanggol at panindigan.

Tutal, iyon din naman ang plinano ko sa simula pa lang.

Pero may mga bagay na sadyang nagbabago. May mga bagay na hindi inaayunan ng pagkakataon.

Gusto ko si Sheryn, iniibig ko na nga yata, pero mali pa ring agawin ko siya.

Sayang…

Sayang ang pagkakataong iyon, pero gagawin ko pa din kung ano ang tama.

Importante para sa akin ang aking pamilya.

Mahalaga para sa akin ang isipin, gawin at isabuhay kung ano ang sa tingin ko ay tama at makatarungan.
Pinayagan ko ang aking sarili na masaktan.

Hinayaan ko na lang si kuya Michael at Sheryn na laging magkasama.

Umaalis silang dalawa ng sabay sa eskuwela, at umuuwi din silang magkasama.

May pagkakataong hindi ko alam kung nananadya siya.

Lalo na sa tuwing niyayakap niya si kuya sa tuwing nakikita niyang naroroon ako.

Hinahalikan niya sa pisngi… Hinahalikan niya sa may bandang leeg…

Nagbubulungan sila at paminsan-minsa’y tumatawa din siya ng malakas para makuha lalo ang atensiyon ko.

Ipinapakita niya sa akin na kinikilig siya kay kuya, na mahal na mahal niya ito.

Ipinipakaita niya rin sa akin kung ano ang nawala sa akin. Kung ano ang dapat kong pagsisihan.

Gustuhin ko mang magalit at magselos sa ginagawa niya, pero hindi ko yung magagagawa.

Mas galit ako sa sarili ko kung minsan.

May pagsisisi akong nadarama sa tuwing nakikita kong tumitingin siya sa akin habang hinahalikan at niyayakap niya si kuya.

Pero ano ang magagagawa ko?

Ito ang pinili ko. Buo ang desisyon ko.

At paninidigan ko na lang ito.

Nagparaya ulit ako para kay kuya.

2001

Lumipas ang isang taon, parehas na kaming nasa 4th year highschool ni kuya Michael, at nasa kolehiyo na si Sheryn.
Naging madali para sa akin ang lahat dahil hindi ko na halos nakikita si Sheryn.
Magkaiba na kami ng school.

Madalas sa bahay ko na lang siya naabutan tuwing sabado o linggo.

Gusto ko siyang kausapin o kamustahin manlang, pero sadyang hindi niya ako pinapansin.

Umaalis na lang ako o nagkukulong sa kuwarto sa tuwing magkasama sila ni kuya Michael sa sala.

Ayoko na silang panoorin. Ayoko nang makaramdam ng selos.

Ayoko nang sisihin ang sarili ko.

Mali nga siguro ang naging desisyon ko, dahil nasasaktan ako.

Pero, bahagi lang iyon ng buhay ko.

May kailangan pa akong pagtuunan ng pansin, mga mas mahalagang bagay.

Itininuon ko ang buong atensyon ko sa aking pag-aaral.

Importante sa akin na makatapos, lalo na ang makamtan ko ang maging valedictorian.

Running for valedictorian ako. Kung kaya’t kailangan kong patunayan sa lahat na kakayanin ko iyon at lalaban ako. Iyon na lamang ang isinaisip ko. Dapat ako ang magiging pinakamagaling sa amin.

Ngunit si kuya Michael…

Tila hindi nakabuti para sa kanya ang pakikipagrelasyon.

Lalo siyang nawalan ng oras para sa kanyang pag-aaral. Hindi na siya nakakapagreview dahil madalas ay hatit-sundo niya ang kanyang girlfriend.

Siya ang laging gumagawa ng paraan upang mapuntahan si Sheryn sa kanyang eskuwelahan.

“Kambal, maghahalfday ako ngayon.”
“Huh? Bakit kuya? Masama ba pakiramdam mo?”

Madalas ding lumiban si kuya sa pagpasok at kung minsan, half day lang ito sa eskuwelahan.

“Huwag ka maingay, kambal… Wala daw yung teacher nila Sheryn sa isang subject eh. Pupuntahan ko na siya.”
“Pero kuya, nag-absent ka na kahapon di ba? Madami ka nang na-miss na lessons natin.”
“Hihiramin ko na lang notebook mo. Kailangan ko lang talaga umalis.”
“Anong idadahilan mo kay ma’am? Tsaka baka malaman nila mama at papa yung ginagawa mo.”
“Kaya kailangan ko ang tulong mo kambal. Nagpunta na ako sa clinic kanina para humingi ng gamot. Sabihin mo na lang na may lagnat ako.”

Hindi ko alam kung dapat ko pa bang sundin si kuya at magsinungaling sa aming guro at magulang.

“Kuya… huli na ito ha. Next time hindi na kita matutulungan. Ayoko na magsinungaling.”

Ito rin ang sinabi ko noong isang araw. Patuloy pa rin naman ako sa pagsunod sa utos at bilin niya.

“Last na ito kambal. Pasensya ka na talaga. Kailangan lang kasi eh… Alam mo na…”

Hindi ko alam.

Hindi ko maintindihan.

Wala akong maunawaan sa sinasabi sa akin ni kuya Michael.

Sinisira niya ang buhay niya.

Hindi ko rin siya mapigil, dahil hindi rin naman siya paawat.

Nagpatuloy pa rin siya sa mga kalokohan niya. Madalas ay bagsak siya sa mga exam namin. Minsan naman ay hindi siya nakakakuha ng mga quizzes dahil sa absences. Hindi ko na rin siya tinutulungan sa tuwing nililingon niya ako para mangopya sa exam namin.

Sobra na para sa akin ang ibigay ang lahat para kay kuya.

Gusto ko rin magtira para sa akin.

May isang araw na nahuli siya ng teacher naming nangongopya. Tinawag siya agad nito sa harapan para magpaliwanag.

“Ma’am, hindi naman po ako nangopya eh.”
“Paano mo maipapaliwanag ito? Pareho kayo ng sagot ng katabi mo. Mapa-tama man o mali?”
“Nagkataon lang yun ma’am.”

Pinagtatawanan na siya ng mga kaklase namin dahil sa baluktot niyang dahilan.

“I won’t tolerate this.”

Gigil na gigil naman sa galit ang aming teacher sa kuya ko at sa katabi nito noong exam.

“Ang di ko maintindihan, nagkopyahan na nga kayo, pareho pa kayong bagsak!”

Lalo namang nagtawanan ang lahat dahil sa kapalpakang ito ni kuya.

Halos hindi ko siya matignan na napapahiya sa harapan.

Gusto ko magtago dahil sa kahihiyan.

Napapailing na lang ako sa halip na matawa.

Napansin ko namang tinutulak siya ng kanyang kasama sa harap at napapadunggol naman ang harapan ni kuya Michael sa likod ng aming teacher.

Nakita ko ang mukha ni ma’am. Parang napapahiya siya sa tuwing bumabangga ang ari ni kuya Michael sa likod niya.

Sinasadyang ikiskis ni kuya ang kanyang sandata sa likod ni ma’am.

“Ma’am hindi po talaga ako nangongopya.”

Hindi gumagalaw ang teacher namin habang nadarama ang kung anong bagay na tumutusok sa kanyang liko.

Loko-loko talaga si kuya Michael. Sinasamantala niya ang pagiging matandang-dalaga ni ma’am
Nabigla naman ako nang pumunta sa kabila ang kanyang kasamahan at ginagaya na din niya ang ginagawa ni kuya Michael.

Nililingon ko ang aming mga kaklase upang tignan kung napapansin din nila ito.

Pero dahil sila ay nagdadaldalan, hindi nila nakikita ang kalibugang ginagawa ng dalawa sa aming teacher.

Ako lang pala ang nakakapanood sa ginagawa nila kuya Michael.

Ang hindi ko maintindihan ay kung bakit hindi gumagalaw si ma’am.

Hinahayaan niya lang ba na ikiskis ng dalawang ito ang kanilang ari sa kanyang likuran?

O dahil sa sobrang kahihiyan ay ayaw na lang magpahalata ni ma’am.

“Both of you, sit down!”

Napabuntong hininga ako nang kumibo na sa wakas an gaming teacher.

“Thanks ma’am!”

Halatang halata namang tinatakpan ng dalawa ang kanina pang tigas nilang titi.

Yumuko na lang ako sa sobrang kahihiyan sa kalokohang ginagawa ni kuya.

Parang hindi na tama ang kanyang pag-iisip.

Alam niya ang tama at maling gawin, pero patuloy pa din siya sa mga naiisip niyang kalokohan.

Hindi ko na talaga siya maunawaan.

Nang tumunog ang bell, agad naman akong tumayo at lumabas ng silid-aralan.

Hindi ko na hinantay si kuya Michael.

Naiinis ako sa mga pinaggagawa niya.

Ayoko nang makasama siya dahil nahihiya ako sa ginawa niya sa aming teacher.

Alam kong sinusundan niya ako ng tingin.

Hindi ko siya pinapansin at mabilis akong naglalakad papalabas ng eskuwelahan.

Siya ang kuya ko at ako naman ang bunso. Pero bakit parang ako at ako na lang ang tumatayo bilang nakakatandang kapatid niya.

Gusto kong sabay kaming grumaduate at umalis sa eskuwelahan na iyon. Gusto ko mabago ang buhay ni kuya Michael, pero hinihintay ko pa din dumating ang araw na tulungan din niya ang kanyang sarili.

Pagdating ko sa bahay, nagulat ako sa aming bisita.

Nagtago ito sa likod ng pintuan at bigla niya akong hinalikan sa labi.

“Oh?! Anong ginagawa mo dito? Hindi ba may klase ka pa?”
“Siyempre dahil half day ka at kailangan kitang puntahan.”
“Kaya ko naman umuwing mag-isa eh.”
“Gusto lang kita makasama.”
“Magkasama naman tayo kahapon di ba? Nag-absent ka pa!”
“Eh siyempre, iba yung kahapon sa ngayon.”

Nasasakal ako…

Lagi na lang siyang naandiyan para sa akin.

Sweet siguro para sa iba. Pero hindi para sa akin.

“Pwde naman tayong lumabas muna di ba? Tutal, wala naman prof mo, nood na lang tayo ng sine.”
“Nanaman?!”

Hindi ko alam kung nakakapansin na si Michael, pero nagsasawa na ako sa mga ginagawa niyang ito para sa akin.
Hindi ko hinihingi sa kanya na lagi dapat siyang nasa tabi ko. Na dapat palagi niya akong ihatid at isundo sa bahay namin.

“Puwede ba Michael, huwag ka nang mag-absent o mag-half day para sa akin. Ayokong masira ang pag-aaral mo nang dahil sa akin.”

Kahit sigawan ko pa siya ng sigawan, talagang hindi siya nakikinig sa mga sinasabi ko.

“Babe naman, huwag ka naman magalit sa akin. Ginagawa ko lang ito para sa iyo.”
“Eh nakakainis na kasi eh. Lagi ko na lang sinasabi sa iyo na huwag mo akong gawing dahilan para makapag-absent ka. Kung parati na lang ganyan, maghiwalay na lang tayo.”
“Huwag naman babe. SIge pramis! Hindi ko na uulitin yun. Hindi na ako mag-aabsent… Pero last na yung next month kasi first anniversary natin yun eh!”
“Humirit ka pa talaga! Hindi! Ako magsasabi kung kalian nating icecelebrate yun. Hindi ka na aabsent okay? Graduating ka na eh!”
“Babe naman, importante iyon sa ating dalawa hindi ba?”
Sabi sa inyo eh, makulit talaga itong si Michael.
“Hindi puwede! Hindi kita sisiputin, bahala ka.”

Hindi ko na alam kung paano ko siya makukumbinsi na huwag nang mag-absent. Ginawa ko na ang lahat ng paraan. Nilambing ko na siya noong minsan, pero mali ang tanggap niya at lalo pa siyang nag-absent. Nag-galit-galitan na ako sa kanya, pero nag-absent siya para suyuin ako.

Hindi ko na talaga alam…

“Sige na nga. Sa weekend na lang natin icelebrate.”
“Good!”
“Pero ngayon, nood muna tayo ng sine okay?”

Dahil sumang-ayon na siya sa akin, sumama na lang ako sa kanya para manood ng sine.

Mahal ko naman itong mokong na ito eh. Pero sadya lang na nakukulitan at naasar ako sa tuwing naandiyan siya.

At ayoko din ang pagiging malikot niya sa tuwing nanonood kami ng sine.

“Oh teka, baka may makakita sa atin Michael.”
“Wala yan. Bibilisan ko lang. Pahawak lang babes.”

Kung saan-saan pumupunta ang kamay niya.

Madalas ay nasa boobs ko siya. Nilalamas niya ito at pinaglalaruan ang utong ko.

Minsan sinusuway ko, pero kapag nasasrapan naman ako, hinahayaan ko na lang din siya.

Naeexcite din kasi ako sa tuwing ginagawa niya ito sa loob ng sinehan.

Madaming tao, at posibleng mahuli kami sa ginagawa niyang iyon.

Hindi ko rin mapigilan ang mapaungol sa ginagawa sa akin ng boyfriend ko.

“Aaaaaahhh Michael tama na…”

Madalas ay basang-basa na ang panty ko sa tuwing nilalamas niya ang dede ko.

“Uy Michael, huwag diyan please… Huwag…”
“Sandali lang ito… Basa ka na nga eh…”

Madalas din hinahawakan niya ang pekpek ko.

Nagtatakip na lang ako ng bag sa tuwing nasa loob na ng panty ko ang kamay niya.

At dahil nakapalda naman ako, madali niyang nagagawa iyon sa akin.

Hindi ko siya mapigil sa kanyang ginagawa… Sarap na sarap na din kasi ako.

Napapakagat labi ako sa tuwing hinahalukay niya ang kaloob-looban ng puke ko.

“Tama na Michael… Hindi ko na kaya… Nakikiliti ako…”
“Saglit na lang… Pagbigyan mo na ako…”

Pabilis ng pabilis ang kanyang daliri sa may kuntil ko.

Pinagpapawisan ako sa sobrang sarap.

“Ayaaann na Michael..tama na…”
“Ilabas mo lang babes, ilabas mo lang..”

Tuluyan nang bumulwak sa kaloob-looban ko ang kanina niya pang gustong palabasin.
Napakapit na lang ako sa braso niya habang nagkukunwaring pinapanood ang palabas.
Nanginginig ang buong kalamnan ko.

Ang sarap lang talaga.

“Kantutin na kita babes please..”

Iyon ang laging hinihiling sa akin ng boyfriend ko.

Ngunit hindi ko pa siya pinagbibigyan.

“Hindi ba may usapan na tayo?”
“Tagal pa nung anniversary natin eh… Inurong mo pa ng weekend.”
“Ngayon ka pa ba susuko sa paghihintay?”

Hindi ko alam kung bakit wala pa sa isip kong ibigay ang lahat-lahat kay Michael.

Halos isang taon na kami, pero wala pa talagang nangyayari sa aming dalawa.

Hanggang oral sex lang, wala nang iba pa.

Bilib din ako sa pagrespeto sa akin ni Michael, kapag sinabi kong hindi pwede, talagang susundin niya ito.
Walang tanong-tanong.

Kaya mahal ko ang mokong na ito. Dahil nararamdaman kong mahal na mahal niya din ako.

Alam kong takot siyang mawala ako sa kanya.

Alam kong hindi niya gugustuhing iwan ko siya.

Hindi katulad ng kapatid niyang si Francis.

Duwag.

Natatakot siya sa kuya Michael niya.

Hindi niya ako kayang panindigan.

Tinitikis niya akong hindi makausap.

Pinakawalan lang niya ako.

Kaya kong ibigay sa kanya ang lahat ng gusto niya, dahil nasa sa kanya ang lahat ng hinahanap ko sa lalaki.

Pogi, matalino at mabait.

Kakaiba si Francis. Tingin pa lang niya sa akin, natutunaw na ako. Hindi ko nakakayanan ang mga ginagawa niyang pagtitig sa akin.

Minsan, sinasadya kong maging malambing kay Michael. Ipinaparamdam ko sa kanya ang init ng pagsasama namin ng kanyang kuya.

Panay silip lang siya. Nakatingin lang siya sa aming dalawa. Para siyang nanonood ng porno.

Pero tuwang-tuwa ako sa tuwing may epekto sa kanya ang ginagawa ko kay Michael.

Alam kong may nagagalit din sa kanya sa tuwing hinahalikan at niyayakap ko ang kuya niya sa kanyang harapan.

Madalas, nagpupunta siyang banyo o sa loob ng kanyang kuwarto.

Alam kong tinatablan din siya.

Ano naman kayang ginagawa niya sa loob?

Tanging siya lang ang may alam. Tanging siya lang ang nagpapakasarap.

Pero…

Isang taon. Isang taon na akong naghihintay sa kanya.

Wala siyang ginagawang paraan para agawin ako sa kuya niya.

Wala siyang balak na kunin ako at ilayo kay Michael.

Duwag siya.

Tuluyan na siyang naduwag.

Sinayang niya ang pagkakataong ibinigay ko sa kanya.

Pero…

Tignan natin, hindi pa rin naman sarado ang utak at puso ko para kay Francis.

Alam kong darating din ang araw na iyon.

Sa hindi ko inaasahang pagkakataon… Sa isang hindi ko inaasahang sitwasyon.

Hanggang sa dumating ang araw ng first anniversary namin ni Michael.

Panay ang text niya sa akin. Kinukulit niya ako at gusto niya akong puntahan sa school namin.

Ang hindi niya alam, may plano na ako sa araw na iyon.

Susurpresahin ko siya sa bahay nila.

Sinadya kong agahan ang pagpunta sa kanila at ako na lang ang maghihintay sa kanila.

Tanging ang katulong lang nila ang nadatnan ko.

“Juice po, ma’am Sheryn.”
“Salamat. Mga anong oras po ba umuuwi si Michael?”
“Hmmm… Ang alam ko, sabay nauwi sina sir Francis at sir Michael eh. Baka maya-maya naandito na iyon.”
“Okay salamat. Mag-aantay na lang ako. Salamat din po sa orange jucie. Sarap ng timpla.”

Kinakabahan ako.

Gusto ko talagang masorpresa si Michael.

Alam kong final exam nila ngayon at malapit na din siyang grumaduate. Regalo ko na lang din ito para sa kanya.

Lagi na lang na siya ang sumusurpresa sa akin.

Ako naman ang may pagkakataong gumawa nun sa kanya.

Maya-maya, may nadinig akong nagbukas ng gate. Sa sobrang excitement ko, agad akong pumunta sa may likuran ng pinto.

Ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

Excited ako sa magiging reaksiyon ng boyfriend ko.

Heto na siya…

Heto na…

Sa sobrang excitement, hinila ko siya at binigyan ng madiin na halik sa kanyang labi.

Pero…

Bakit parang mas matangkad siya ngayon. Mas malambot din ang labi niya.

Unti-unti kong idinilat ang aking mga mata.

Sobrang nagulat ako sa aking nakita.

Si Francis…

Si Francis pala ang kahalikan ko.

Nakatingin lang siya sa akin. Bakas sa kanyang mukha ang pagkagulat, pagkataranta at pagkalito.

Bumitaw ako sa kanya at napayuko.

“Sorry… Akala ko si Michael…”

Hindi ako makatingin sa kanya. Nanatili siyang nasa harapan ko.

Hindi siya sumasagot at parang hindi rin siya humihinga.

Sa sobrang kahihiyan ay agad akong pumunta sa may sofa, umupo at uminom ulit ng juice.

Alam kong sinusundan niya lang ako ng tingin.

“Pauwi na yun.”

Maikli lang siyang sumagot at ibinaba niya ang kanyang backpack sa may lamesa.

Umupo siya sa tabi ng aking inuupuang sofa.

Mabilis ko siyang sinulyapan at nakita kong nakatitig siya sa akin.

“Kamusta ka na? Kamusta ang college life? Mahirap ba?”

Totoo ba ito?

Kinakausap na niya ako ulit?

Hindi na ba siya galit sa akin?

Tumatalbog ang puso ko sa tuwa.

“Ayos naman… Mahirap na masarap. Mahirap dahil bago lahat, school, wala akong kakilala – mga ganoong bagay. Masarap dahil mas malaya na ako ngayon. Kaya ko nang puntahan lahat ng gusto kong puntahan. Gawin ang lahat ng gusto kong gawin.”

“Ahh okay naman pala.”

Nakita ko ulit ang ngiti ni Francis.

Napapatulala ako sa kanya.

Parang agad akong nakakalimot sa kung anung meron ako.

Unti-unti ko ding nakakalimutan, na may boyfriend ako at anniversary namin ngayon.

Hindi ko alam kung bakit nagmamadaling umuwi si kambal. Parang badtrip ata siya ngayon at iniwan ako.

Ni hindi manlang niya ako nilingon. Alam kong nakita niya akong nakatingin sa kanya.

Mabilis siyang naglakad at hindi ko na maabutan.

Umuwi na lang akong mag-isa.

“Michael! Tara sama ka sa amin, bilyar tayo!”
“Uwi na ako tol eh!”
“Sus! Killjoy naman nito. Tara na!”

Isa ito sa mga kahinaan ko. Hindi ako marunong huminde.

Ang sandali lang ay umaabot ng tatlong oras sa akin.

Napapasarap ako sa paglalaro sa tuwing kasama ko ang aking mga kabarkada.

Kaya gusto ko kasama si Francis, dahil may dahilan ako sa kanilang umuwi kaagad. Hindi din nila magalaw si Francis dahil nahihiya sila sa talino nito.

Naalala ko nanamang bumagsak ako sa exam kanina. Hindi ko alam kung gagraduate ako.

Patay ako kina mama at papa.

Pati kay Francis…

Tama!

Iyon nga siguro ang dahilan kung bakit parang galit sa akin si Francis. Dahil nahuli akong nangongopya sa katabi ko kanina sa exam.

Hindi ko siya masisisi. Mahina talaga ang utak ko. Kulang ako sa diskarte.

Hindi ako katulad ni kambal. Malayong-malayo ang agwat niya sa akin.

Ako ang nahihiya sa tuwing nadidinig niya ang kapalpakan ko sa klase.

Katulad kanina.

Hindi ako makatingin sa kanya ng diretso.

Lalo na nung yumuko siya. Alam kong ikinakahiya niya ako.

Kaya gumawa ako ng paraan para paupuin na kami ng buwiset naming titser.

Hiyang-hiya ako kay kambal.

Nararamdaman kong wala akong silbing tao.

“Malalim ata ang iniisip mo Michael?”
“Eh papaano, bagsak nanaman ako.”
“Tagay na lang tayo pare. Tutal, tapos na ang exam. Bagsak ka. Wala na tayong magagawa doon.”
“Bigyan mo nga ako ng beer diyan pare. Yung malamig.”

Ano ba ang dapat kong sabihin kay Francis?

Paano ko maipapaliwanag sa mga magulang ko na bagsak ako.

Ito na lang ang ginagawa ko para makalimot.

Inurong pa ni Sheryn ang celebration ng anniversary namin.

Malas talaga. Tanginang buhay to!

“Sige pa! Inom pa pare! Magpakalasing tayo ngayon!!!”

Boom!

Lagot nanaman ako dahil uuwi akong nakainom.

Kailangan kong ituwid ang paglalakad ko para hindi makahalata si kambal.

Daig pa naman niya ang magulang namin sa pagsermon sa akin. Mas takot pa nga ako sa kanya kaysa kina mama at papa.

Kaya ko ito. Lalakad lang ako ng matuwid at hindi magsasalita para hindi niya maamoy ang hininga ko.

Teka..

Nasa bahay na pala ako. Muntikan pa akong lumagpas.

Nabigla ako sa aking nakita pagkapasok ko ng pinto ng bahay namin.

Tangina! Si Sheryn! Patay ako!

“Saan ka galing?”
“Ah eh…”
“Susurpresahin pa naman sana kita.”
“Hindi ko naman alam eh.”
“Tanga ka ba?! Kaya nga surpresa eh. Bahala ka nga diyan.”
“Sheryn please, huwag ka munang umalis.”
“At nakainom ka pa! Amoy na amoy kita kaya huwag ka nang magkaila pa.!”

Putang Ina – times two, times two, times two!!!!!!

“Please Sheryn, wait.”
“Kuya tama na..”
“Kambal, please habulin mo si Sheryn.”
“Hayaan mo na muna siya. Galit siya eh.”

Tanginang buhay yan.

Wrong timing.

Bakit ba kailangan niya akong surpresahin ng ganon?

Nagkausap na kaming sa weekend magkikita.

Iniba niya ang usapan. Tapos ngayon, siya pa itong galit.

Hindi niya sinasagot ang text at tawag ko.

Badtrip!!!!

Kantot na nga, naging bato pa!

Malas talaga! Malas!!!!

Pero…

Hindi lang diyan natapos ang kamalasan ko.

Ipinatawag ng aming adviser sina mama at papa kinabukasan.

Nagpunta kami sa principals office.

“I am sorry. Ibinigay na namin ang dapat niyang gawing special projects pero wala pa rin misis.”
“Please isang chance pa. Gagawin naman na ni Michael iyon eh.”
“Misis, kung alam niyo lang kung ilang beses namin binibigyan ng special quizzes at special exam ang anak ninyo para makahabol… Wala talaga misis. Hindi aabot ang grades niya. Mabuti sana kung palakol lang eh… abay, nasa 65.”

Para akong nahihilo.

Umiikot ang buong paligid ko sa mga nangyayari sa akin.

Galit ang teacher ko.

Galit ang principal ng school namin.

Galit si kambal.

Galit si mama.

Galit si papa.

Galit si Sheryn.

Putangina!!!!!

Pagkalabas namin ng principal’s office, umiiyak si mama. Sabay naman sila ni papa lumabas habang inaalalayan si mama papunta sa kotse namin.

Nakatulala si Francis sa may corridor.

Ako naman – nganga!

Magpapaliwanag sana ako kay kambal, pero bigla siyang tumayo at umalis.

Iniwan nila akong lahat sa tapat ng principal’s office.

Gusto ko na sanang basagin ang ulo ko sa pader. Pero baka sa tigas nito, gumuho pa ang buong building.

Wala na… Wala na talaga akong pag-asa..

Makalipas ang halos dalawang oras, nagpalakpakan ang lahat ng tao na nasa loob ng coliseum, dahil natapos na rin sa wakas ang graduation rites ng eskuwelahan.

Bakas ang kaligayahang nadarama ng lahat ng estudyanteng grumaduate ng highschool.

Nagyakapan, nagiiyakan at nagpiktyuran ang mga magulang kasama ang kanilng mga bagong graduate na anak.
Isa itong mahalagang okasyon sa kanilang lahat, lalo na sa mga taong importante ang makatapos at mahalaga ang edukasyon.

Naglakad naman patungo sa kinauupuan ng kanyang mga magulang si Francis at niyakap siya ng mga ito.

Valedictorian si Francis. Siya ang tinanghal na pinakamagaling sa kanilang eskuwela noong taong iyon.

“We are so proud of you Francis.” Saad ng kanyang ina.
“Manang-mana ka talaga sa akin anak.” Pabirong hirit ng kanyang ama.
“Thanks ma, pa. Kayo po ang inspirasyon ko.” Sagot naman ng bagong graduate na si Francis.

Tumingin naman sa kanyang kanan at kaliwa na tila may hinahanap ang binata.

“Nasa labas siya….” Biglang sagot naman ng kanyang ina.
“Puntahan mo na siya… Susunod kami.”

Ngumiti naman si Francis sa kanyang mama at papa at agad naglakad papalabas ng coliseum.

Nakita niya sa may labas ng pinto ang taong kanyang hinahanap.

“Bakit lumabas ka kaagad? Hindi mo manlang tinapos ang graduation rites kuya?”

“Pasensya ka na kambal. Nainip kasi ako sa haba ng program eh. Congratulations nga pala kambal.”

Bakas naman sa mukha ni Michael ang tuwa nang makita niya ang kanyang nakababatang kapatid na grumaduate ng highschool.

“Hayaan mo kambal. Next year, gagraduate din ako.”

Tila nalungkot si Francis habang nadidinig niya ang mga sinasabi ni Michael.

“Ganun talaga ang buhay. Pana-panahon lang. Wala eh, bumagsak pa din ako kambal. Next year, pangako ko yan sayo, gagraduate na ako.” Positibong saad ng kuya ni Francis habang nakatanaw ito sa malayo.