Read Ikapitong Utos - Black & White

Ikapitong Utos – Episode 20: Black & White

By ereimondb

Unti-unti kong tinanggal ang kanyang suot na damit.
Kani-kanina lang ay kagalang-galang siyang tignan sa suot na mamahaling bestida.

Hindi ako makapaniwalang matitikman ko ang isang babaeng tulad niya. Wala ito sa aking plano, maging sa aking hinagap.

At dahil sa tindi ng tama ng libog ng babaeng ito, ay sinikap ko na lang siyang sinabayan.

Sa bawat halik ko sa kanyang pisngi, patungo sa kanyang labi at pababa sa kanyang leeg, ay mararamdaman mong nasasarapan siya, tila matagal na niya itong plinano.

Sobrang kinis ng kanyang kutis. Sobrang lambot ng kanyang balat. Tumambad sa akin ang kanyang dalawang malaking suso. At para naman akong sanggol na gutom na gutom sa pagsipsip ng gatas.

Hindi ko ito pinalampas. Katulad ng sabi ko, sasabayan ko na lang ang libog ng babaeng ito.

“Ooooooooooooohhhh… Sige paaaaa… Sarap…”

Tangina!

Ang libog mo. Tinatamaan na rin ako.

Tinanggal ko na rin ang suot kong puting kamis de chino.

Tumatagaktak na rin ang pawis sa aking katawan habang hinahaplos niya ang aking likuran at hinahalikan ako sa labi.

Dahan-dahan akong nagtungo sa kanyang likuran. Hinalikan ko ang kanyang batok. Nakakapang-akit ang kanyang mahabang leeg.

Nilalapirot ko na lamang ang magkabila niya utong habang panay pa rin ang pag-abot ko sa kanyang mga labi.

Nararamdaman ko ang init ng kanyang katawan habang ang dalawang kamay naman niya ay inaabot ang aking batok.

Puta!

Mahigit dalawang buwan nang wala si Nessa sa piling ko. Kung kaya naman ay talagang naipon ang libog na ito sa katawan ko.

Tigas na tiga na ang burat ko at ikinikiskis ko sa kanyang likuran.

Ipanapadama ko sa kanya ang puwede niyang asahan sa gagawin naming kantutan.

Hanggang sa sinimula kong pagapangin ang aking kaliwang kamay patungo sa loob ng kanyang suot na panty.

Agad kong sinapo ang medyo mabuhok na puki ng babaeng ito.

At tama nga ang aking hinala… Sobra-sobra na pala siyang kumakatas…

Napangisi na lang ako habang patuloy na nilalaro ng aking kanang kamay ang kanyang utong at sa kabila naman ay ang init ng pinto ng langit.

May paglalagyan ang libog mo…

Puta kita ngayong araw…

Twenty Eight Days Earlier

♫ ♪I’m never gonna dance again.
Guilty feet have got no rhythm.
Though it’s easy to pretend,
I know I’m not a fool.
I should have known better than to cheat a friend.
And waste a chance that I’d been given.
So I’m never gonna dance again,
The way that I danced with you.
(Now that you’re gone)
Now that you’re gone
(Now that you’re gone)
Was what I did so wrong?
So wrong that you… that you had to leave me alone? ♫ ♪

**Careless Whisper. Written by George Michael and Andrew Ridgeley

Nang matapos ni Michael sa kanyang piniling kanta sa videoke ay agad nitong nilagok ang iniinom na beer. Halos mangalahati ang laman ng kabubukas lamang na alak.

“Astig kuya… 98 ang score mo. Hehehehe…”
“Ayos ba kambal? Hehehe… Hindi mo pa napapanood kung paano ko kantahin ang Wonderwall. Baka matulala ka sa 100 na iskor ko. Hehehe…”
“Naku kuya. Hinay-hinay muna at baka magalit yung ibang kumakanta… Hehehe…”
“Loko! Hehehe…”

Kahit na nagkakatuwaan ang dalawa ay halatang-halata pa rin ang lungkot na nasa mukha ni Michael. Hindi naman alam ni Francis kung ano ang mga tamang salita na puwede nitong sabihin sa kapatid. Alam nito ang sakit na nadarama ni Michael dahil naranasan na rin niya ito noong pansamantala siyang iniwan ni Linda.

Maya-maya ay itinaas ni Francis ang kanyang bote sa kaharap na kapatid.

“Tagay?!”

Ngumiti na lamang si Michael at agad na tinagayan ang kaharap na kainuman.

“Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sayo kuya… Pero gusto ko lang malaman mo na alam ko ang sakit na nararamdaman mo ngayon.”
“Ayos lang kambal. Ganoon talaga ang buhay. Lalo na ang buhay ko… Tangina! Kung sinusuwerte ka nga naman.” Seryosong saad ni Michael.
“Sinubukan mo na ba siyang tawagan? Kausapin sa telepono?”
Umiling naman si Michael at agad ibinaling sa iba ang kanyang paningin. Tila bumabalik nanaman sa kanyang alaala ang nangyari sa kanila ni Nessa at napapaluha na lang ito.
“Gustuhin ko man kambal, hindi ko na siya makontak. At kahit alam kong nagpalit na siya ng sim card, patuloy pa rin ako sa pagtetext sa kanya. Nagbabakasakaling matatanggap niya yung mensahe ko. Gusto kong kamustahin si baby Carl. Gusto kong tanungin kung nasaan na sila at kung maayos ba ang lagay nila. Puta! Kahit simpleng “oo ayos lang kami” na sagot, masaya na ako eh… kaso wala.”

Hindi naman makasagot si Francis at tahimik na pinapakinggan ang kanyang kapatid.

“Ngayon lang kambal… Ngayon lang ako bumuo ng pangarap. Ilang taon akong walang direksyon at alam mo yan. Ngayon lang talaga ako naging matino.”

Pinipigil na rin ni Francis ang kanyang mga luha at panay ang inom nito sa hawak-hawak na bote ng beer.

“Puta! Isang palpak ko lang, nawala ang lahat sa akin. Ganoon na ba ako ka-walang kuwenta at hindi manlang mabigyan ng isang pagkakataon?”
“Mahal ka ni Nessa, kuya.”
“Iyon nga iniisip ko kambal eh… Kung mahal niya ba talaga ako… Kasi parang hindi naman.”

Maya-maya ay bumalik sa gunita ni Francis ang kakaibang pangyayari sa pagitan nila ni Nessa. Tama nga siguro ang kanyang kapatid, dahil kung mahal siya nito ay hindi siya papayag na halikan siya ng binata. Sa halip, ay umungol pa ito habang hinahalikan siya ni Francis.

“Pasensya ka na kuya ha… Alam kong ikaw ang gumawa ng paraan para magkaayos kami ni Linda, ngayon naman, eh hindi ako makagawa ng hakbang para sa inyo ni Nessa.”
“Hayaan mo na yun kambal. Siya ang umalis at kung babalik siya sa akin, tatanggapin ko naman siya eh. Sa ngayon, tama na muna ang pag-iisip ko tungkol sa kanya.”
“Tama ka diyan kuya. Magpatuloy lang tayo sa buhay natin. Marami pa diyan…”
“Hehehe… siyempre kambal. Madami pang puwedeng barurutin diyan. Hahaha…”
“Hehehe… Sa tinik mo sa babae kuya, hindi malayong makakahanap ka nanaman ng iba.”
“Hehehe…”
“Ano na nga palang plano mo kuya? Papasok ka na ba susunod na sem?”
“Oo kambal. Magseseryoso pa rin ako sa buhay ko. Malay mo bumalik si Nessa at baby Carl, siyempre dapat handa ako. Hehehe…”
“Sige kuya, malamang nakapag-ipon na ako nun.”
“Hindi na kambal. May pera pa ako pang-enroll. Wala na naman akong paggagamitan ng pera ko eh, ako na lang muna ang bahala sa tuition fee ko.”
“Talaga kuya?! Ayos!”
“Bakit parang masaya ka?”
“Kasi kuya… May pinaplano rin kasi ako eh… Hehehe…”
“Ano yun?”
“Balak ko nang ibigay ang apelyido ko kay Linda… Hehehe…”
“Ayos nga yan kambal! Kelan naman?”
“Magtatanong-tanong pa ako… Pero sa huwes lang muna. Gusto ko lang kasi maayos na rin ang birth certificate ni baby Jacob. Para maging Jacob Alcantara na siya. Hehehe…”
“Tama yan kambal. Lalaki pa naman anak mo, siya magpapasa ng lahi nating mga barako. Hehehe…”
“Hehehe… Kaya nga eh. Eh dahil nga sa sinabi mong ikaw na muna bahal sa tuition fee mo, kukuhanin ko nang pagkakataon iyon para tuparin ko ang pangako ko kay Linda.”
“Matagal-tagal na nga rin yun kambal. Mabuti naman at magagawa mo pa rin yung pinlano mo.”
“Kaya nga eh… Gusto kong mapaligaya ko si Linda at makasama habambuhay.”
“Magagawa mo naman yan kambal. Ikaw pa? Eh lahat ata ng pangarap mo nasusunod.”
“Hehehe… Tama ka kuya. Kaya nagpupursige din ako sa trabaho ko para mabigyan ko ng magandang kinabukasan pamilya ko.”

“Ayos yan Francis. Tsaka suwerte mo kay Linda. Wala ka nang mahahanap na tulad niya. Maganda, mabait, at higit sa lahat marunong magpatawad…” Seryosong saad ni Michael sabay tungga sa kanyang iniinom na beer.

Napangiti na lamang si Francis habang hawak ang kanyang bote ng beer. Naiisip din nitong suwerte nga siya kay Linda at hindi niya alam ang mangyayari sa kanyang buhay kung sakaling mawalay sa kanya sina baby Jacob at Linda.

Kung kaya naman ay ginagawa ang lahat ni Francis para maibigay ang pangangailangan ng kanyang mag-ina. Gusto rin niyang mapanindigan ang lahat ng kanyang nagawang desisyon, magmula noong mabuntis ang kinakasamang si Linda.

“Ingatan mo siya kambal… Huwag na huwag mo na siyang papakawalan…”
“Siyempre naman kuya… Kahit hindi mo pa sabihin sa akin yan, eh talagang aalagaan ko ang mag-ina ko…”
“Huwag kang tutulad sa kuya Michael mo. Hehehe…”

Hindi naman na sumagot si Francis at sa halip ay inubos na lamang ang kanyang natitirang beer.

“Minsan kasi, mararamdaman mong mahalaga ang isang tao kapag nawala na ito. Kaya madalas eh napapabayaan nating yung mga mahal natin sa buhay. Madalas mas iniisip natin yung sarili nating kapakanan, kaysa sa kung ano ang makakabuti para sa kanila.”
“Hindi naman masamang mangarap kuya eh. Basta ba’t nasa tama ang pag-abot mo dito.”
“Doon nga siguro ako hindi nagtagumpay. Masyadong matayog ang ambisyon ko para sa kanila at hindi ko na inisip kung makakasama ba o makakabuti sa kanila ang pamamaraan ko.”
“Hindi pa naman huli ang lahat. Madami ka pang pagkakataong itama yang pagkakamali mo. Umpisahan mo sa pag-iwas sa taong nagdadala sayo ng kapahamakan. Umiwas ka na kuya…”
“Pasensya ka na kambal. Hinding-hindi na talaga ako uulit. Alam kong para na akong sirang plaka sa iyo, pero talagang sinusumpa ko… tinatapos ko na ang ganoong gawain.”
“Mabuti naman kuya kung ganon. Makakahanap ka rin ng para sa iyo.”

Bigla namang natahimik si Michael at tila nag-iisip ng malalim.

Alam niyang para siyang walang pinagkatandaan, sa bawat desisyon at pagkakamali sa buhay, pero sinisikap na niyang ituwid lahat ng hindi magandang nagawa sa kanyang nakaraan.

Nakatingin na lamang si Francis sa kanyang kapatid at para namang binabasa nito kung ano ang nasa isipan ni Michael.

“Tama na nga itong kalungkutan na to! Naandito tayo para mag-enjoy. Kaya humanda ka… ipapadinig ko na sayo kung papaano ko kinakanta ang “Wonderwall”. Hehehe…”
“Hahaha… Sige na nga kuya. Padinig na lang, tutal mapilit ka naman…”

Pinindot naman agad ni Michael ang mga numero sa videoke para sa kantang iyon. Tumayo ito at kinuha ang mikropono sa harapan.

Napapatawa na lang si Francis sa ginagawa ng kanyang kapatid.

Mas gusto na lang niya na sa ganitong paraan ilabas ni Michael ang matinding lungkot at sakit na nararanasan.

♫ ♪ Today is gonna be the day that they’re gonna throw it back to you
By now you should, somehow, realized what you gotta do
I don’t believe that anybody feels the way I do about you now
…
Because maybe
You’re gonna be the one that saves me
And after all
You’re my wonderwall ♫ ♪
** Wonderwall. Written by Noel Gallagher

—

“Pshhhhttt…” Saad ni Linda nang pumasok sa kanilang kuwarto si Francis.

Ayaw nitong magising si baby Jacob dahil sa pahirapan pa itong patulugin. Kung kaya’t dahan-dahan namang nagtanggal ng sapatos si Francis at naglakad papunta sa kama.

Hinalikan nito sa pisngi ang girlfriend habang ang mga mata nito ay nakatuon sa tulog na tulog na anak.

“Kakadede at kakatulog lang niyan.”
“Ahhh buti naman. Kumain ka na ba?”
“Oo. Ikaw? Si Michael naandiyan na rin ba?”
“Oo. Magkasabay na kaming umuwi.”
“Mukhang napasarap ang kuwentuhan ninyo ha…”
“Hehe… Medyo. Nilunod ni kuya sarili niya sa pagkanta sa videoke.”
“Hehehe… Okay. Mabuti naman at ganun kaysa sa lasing na lasing siya.”
“Hmmm… Uminom din kami babes…”
“Oo. Amoy na amoy ko. Baka naman nagpakitang gilas ka nanaman sa pag-inom babes.”
“Hindi. Kaunti nga lang ininom ko eh. Para alalayan si kuya.”
“Hmp! Kamusta naman si Michael?”
“Ayun. Medyo ramdam mo pa ring nalulungkot at nasasaktan siya. Pero mukha okay-okay na rin naman siya.”
“Ahh… Kawawa naman siya…”

Hindi naman nakasagot agad si Francis dahil tinanggal nito ang kanyang suot na t-shirt at pantalon. Naiwan lamang ang kulay asul na boxer shorts at mabilis na sumampa sa kama.

“Hilutin mo nga ulo ko babes…”

Lumapit naman si Linda at tinabihan ang kanyang boyfriend.

“Hindi ka ba muna maliligo? Amoy chico ka… Hihihi…”
“Hehehe… Sorry babes tinatamad na kasi ako eh… okay lang?”
“Hmmm… Ano pa bang magagawa ko…”
“Sige na… Ngayon lang naman ako tinamad maligo eh… Hehehe…”
“Sige na nga…”

Hinalikan naman ng magandang babae si Francis.

“Sundan na natin si Jacob? Hehehe…”
“Sira! Huwag ka ngang ganyan… Hihihi… Hihilutin na lang kita.”
“Sige na… Isa pa.”
“Bahala ka nga diyan…”
“Hehehe… Sige hilutin mo na nga lang ako…”
“Hihihi… Okay…”

Nilagyan naman ni Linda ng lotion ang kanyang kamay at marahang minasahe ang bandang ulunan ni Francis. Napapapikit naman sa sarap ang binata, dulot ng sensasyong nararadaman sa paghilot ng kanyang girlfriend.

“Oo nga pala babes… Yung sinasabi ko sayong plano ko, mukhang maisasagawa na natin.”
“Ano dun babes?”
“Yung kasal natin.”

Napahinto naman si Linda nang madinig ang sinabi ng kanyang boyfriend. Hindi nito akalain na desidido pala si Francis sa kanyang balak na pagpapakasal.

“Talaga babes?” Saad ni Linda sabay yakap sa kanyang boyfriend.

“Oo naman. Naghahanap lang talaga ako ng tiyempo. Tsaka puwede na natin galawin yung kaunting naipon para sa kasal. Kahit sa huwes iyon, siyempre magiimbita din tayo ng bisita.”
“Oo babes. Saka na tayo magpakasal sa simbahan… I love you…”
“I love you too… Tsaka babes, dapat na rin natin ayusin ang birth certificate ni Jacob. Dapat apelyido ko na gagamitin ninyo… Hehehe…”
“Hihihi… Siyempre naman babes… Pinangarap ko naman talaga maging Mrs. Linda Alcantara…”
“Hehehe… Kaya nga eh, dapat maayos na natin yung kasal natin agad.”
“Pero babes, kung gagalawin natin yung nakatabing pera, eh papaano yung pag-aaral ni Michael? Hindi ba naipangako na natin yun na next semester eh babalik siya sa school?”
“Oo babes. Pero sinabihan niya ako na may naipon na daw siya at siya na rin ang bahala sa tuition niya next sem. Kaya nga nakapagplano na rin ako sa isip ko eh, dahil makakagalaw na tayo ng maayos gamit yung naitabing pera.”
“Ahh… Okay. Mabuti naman pala at ganoon ang nangyari sa usapan ninyo. Siyempre, inaalala ko rin naman yung kalagayan ni Michael.”
“Tama ka babes. Pero nakikita ko na talagang nagpupursige si kuya Michael na ayusin ang buhay niya. Sana nga magtuloy-tuloy na rin siya at mahanap ang kapalarang nakatadhana para sa kanya.”
“Haaayy… Sana nga nagtiis pa ng kaunti si Nessa. Lagi rin namang iniisip ng kapatid mo ang kapakanan nilang dalawa ni baby Carl.”
“Ganoon talaga. Hindi mo mapipilit ang isang tao na magtiis para sa iyo. Dahil kusa iyang ibinibigay, lalo na kung mahal mo. Katulad mo, tiniis mo ako ng ilang taon. Hehehe…”
“Hihihi… Mahal kasi kita babes…”
“Kaya nga… Mahal na mahal ko din kayong dalawa ni baby Jacob. At pangako ko sayo, gagawin ko ang lahat para guminhawa ang buhay natin.”

Hinalikan naman ni Linda sa labi si Francis dahil sa tuwang nararamdaman niya. At alam niyang kahit may pinagdadaanan silang problema sa pera, ay patuloy pa ring lumalaban ang dalawa.

—

Lumilipas ang mga araw nang hindi ko na kapiling sina Nessa at baby Carl. Halos mag sisiyam na linggo na nga yata kung bibilangin.

Patuloy pa rin ako sa mga plano ko. Sa mga naudlot na plano ko.

Wala na akong magagawa. Hindi ko na puwedeng ibalik ang nakaraan, at dahil hindi na ako nagbigyan ng pagkakataong itama ang pagkakamali ko.

Kailangan kong bumangon. Kailangan kong harapin ang bukas ng mag-isa.

Sabi nga nila, ang mundo ay patuloy na iikot – kasama ka man o hindi.

Kung hindi ka sasabay sa daloy ng buhay, ay malulugmok ka at tuluyang maiiwan.

Tanggap ko na. Unti-unti ko nang tinatanggap ang lahat.

Na hanggang dito na lang talaga kami ni Nessa.

Kahit na napapailing pa rin ako kung minsan, sa tuwing naalala ko sila, ay pilit kong pinatatatag ang damdamin ko.

Patuloy pa rin ako sa aking pamamasada.

Katulad ng dati, maaga akong umaalis ng bahay at uuwi ako ng alas-diyes – para kumain at matulog.

Ayokong mapag-isa. Tapos na akong magluksa.

Ang tangin nasa isip ko ngayon, ay ang mag-ipon.

Ipunin lahat ng kinita ko para matustusan ang pag-aaral ko sa susunod na sem.

Tangina! Kung dati ko pang naisip na magseryoso sa buhay, malamang wala ako sa kinalalagyan ko ngayon.

Pero, tapos na yun. Wala na rin akong magagawa.

At ang mas importante, ay kung ano ang kaya kong gawin ngayon.
Siyempre hindi ko pinangarap na maging tricycle driver habang buhay. Gusto ko ring maging katulad ni kambal.

Alam kong hindi niya ako sing-talino, pero susubukan ko. Wala naman sigurong mawawala.

Hanggang isang araw, may natanggap ako tawag galing sa inapplyan ko noong nakaraang buwan.

Kung hindi pa ako nagdesisyong mananghalian sa bahay ay hindi ko masasagot ang kanilang tawag.

“Hello… Can I speak with Mr. Michael Alcantara?”

Kinabahan ako.

Sa tuwing kinakausap ako ng ingles sa telepono ay napipilipit ang dila ko.

“Ah eh… Who is this?”
“I’m Emily. Sa agency po ito.”

Agency?

Medyo nakalimutan ko na kung ano ang inapplyan ko sa opisina nila.

“Ah okay. This is Michael po. Bakit po?”
“Ah, Michael, report ka naman sa agency naming. May opening kasi at kinuconsider namin ang application mo.”
“Okay po. Ano po palang trabaho?”
“Office Utility. Janitor.”

Naptaigil ako.

Inisip ko na ito na ang pagkakataon kong makapagtrabaho sa isang opisina.

Hindi nga lang tulad nang kay kambal, pero marangal din naman ang maging janitor.

“Sige po. Pupunta ko ako.”
“Good! Report ka dito sa Cubao branch, mga alas-nuwebe ng umaga.”
“Okay po. Salamat po.”
“Thanks Michael, see you tomorrow.”

Kinabahan ako.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o ano…

Basta masaya ako dahil magkakaroon na ako ng ibang trabaho.
Sana matanggap ako, at para mapaalam ko na sa operator ng tricycle na pinapasada ko.

Sila kasi ang unang nagtiwala sa akin, kaya mas magandang maayos akong aalis sa kanila.

Naisip ko naman kaagad sina Nessa at baby Carl. Kahit wala na sila sa piling ko, alam ko namang sa puso ko ay gusto ko pa rin magtabi para sa kanila. Kasama sila sa pangarap ko. Bahagi pa rin sila ng buhay ko.

Bahala na.

Hindi ko na rin iniisip kung ano ang susuotin ko. Pupunta ako doon at ipapakita sa kanila kung sino ba talaga ako. Sigurado namang malinis at mabango akong haharap sa kanila, at hindi amoy araw.

Kinabukasan…

Inagahan ko ang gising at nagmadali din akong maligo at magbihis.
Hindi na ako nag-almusal. Kasi parang nasusuka ako sa sobrang kaba.

“Oh! Mukhang may lakad tayo ah! Hihihi…” Bungad sa akin ni Linda pagkababa ko ng hagdan.

“Oo nga eh… May interview ako.”
“Naks! Galingan mo ha…”
“Oo naman…”
“Pero teka, bakit hindi ka na naka long-sleeves? Ayos na ba yang suot mo?”
“Oo. Okay na ito. Maayos naman suot at istura ko eh. Hehehe…”
“Okay sige. Daanin mo na lang sa kapogian mo. Hihihi…”
“Hehehe… Sana nga madaan ko sa itsura.”
“Sige ingat ka.”

Nakita ko si baby Jacob na gising na gising habang kalong siya ni Linda.

“Puwedeng pa-kiss? Pampasuwerte lang? hehehe…”
“Huh?”

Napansin kong parang namula sa kahihiyan si Linda. Nagtataka naman ako noong una, pero naisip kong parang mali ang pagkakatanong ko.

“Kay baby Jacob… Hehehe…”
“Ahhh… Hihihi…”
“Gising naman siya eh… Kiss lang ako…”
“Sige. Kiss mo na.”

Lumapit naman agad ang mukha ko sa kanya. Sobrang lambot ng pisngi ni baby. Naalala ko tuloy si baby Carl. Lagi ko ring pinanggigigilan ang pisngi nun.

Maya-maya ay napalingon ako kay Linda.

Nakatingin siya sa akin.

Ngumiti naman ako at agad kong inilayo ang mukha ko sa kanilang dalawa.

“Sige alis na ako.”
“Galingan mo Michael ha… Kayang-kaya mo yan!”

Naptango na lang ako bilang pagsang-ayon kay Linda.

Hindi ko naman sinasadya pero nagkakaroon kami ng parang ilangan sa isa’t isa. Siguro dapat hindi ako masyadong naglalalapit sa kanya. Baka kasi sabihin niyang nananamantala ako.

Antok na antok naman ako habang nakasakay sa jeep mula Antipolo – Sumulong, papunta sa Cubao. Sa sobrang kaba ko eh hindi ako nakatulog agad.

Maya-maya eh may kumalabit sa akin.

“Hoy bayad mo! Malapit na tayo sa Cubao.”

Nagulat ako sa kunduktor ng jeep. Nalimutan kong hindi pa pala ako nakakabayad.

Akala ata niya eh tatakbuhan ko sila.

Mabilis naman ako naglabas ng singkuwenta pesos mula sa bulsa ko. Papungas-pungas pa ako habang naghihintay ng sukli.

Hanggang sa bumaba na ako sa may tabi, malapit sa isang eskinita kung saan naroroon ang opisina nila.

Naalala ko pa ang lugar na ito. Akala ko ay hindi na nila ako tatawagan at habang buhay na akong aasa sa pangako nilang tatawag.

Pero ayos na ito. Ang mahalaga ay nabigyan nila ako ng pagkakataon.

At nasa kamay ko na kung papaano ako makakapasok sa trabaho.

Pagpasok ko ay ngumiti sa akin ang babaeng nakaupo sa may tapat ng pintuan. Medyo may kalusugan, pero okay na okay na ito sa akin, dahil maganda rin naman siya.

“Yes sir?”
“Hmmm… May interview po ako ngayon…”
“Name mo sir?”
“Michael Alcantara.”
“Ahh okay po, umupo muna kayo tatawagin na lang kita.”
“Okay. Salamat Jessy.”
“Huh? Paano niyo po nalaman name ko?”

Nagulat siya dahil alam ko ang pangalan niya. Agad ko naman inginuso ang folder na nasa harapan niya. Hindi ako sigurado na pangalan niya nga iyon, pero nagbaka-sakali pa rin ako.

“Ahhh hihihi… Kayo talaga sir kung saan-saan kayo tumitingin…” Ngiti naman niya sa akin.

Agad akong umalis sa tapat niya at umupo sa may malambot na sofa.

Kinakabahan pa rin ako. At ginagawa ko na lang pantanggal sa kaba ko ay ang pagtitig kay Jessy.

Malaman siya. Mahaba ang buhok. Matangos ang ilong. Maputi. Maganda rin, kahit papaano.

Hmmm… Mukhang okay nga ito.

“Michael Alcantara?”

Nagulat ako nang may tumawag sa pangalan ko. Agad kong nilingon kung sino yung taong isinigaw ang aking pangalan, at pagkakita ko ay isa pala siyang matandang lalaki.

Mabilis akong tumayo at lumapit.

Pinauna niya akong makapasok sa silid at agad na pinaupo.

Seryosong tao ito. Hindi siya ngumingiti, at talaga namang nakakadagdag sa kaba ko.

“I’m Mr. Flores.” Maikli niyang saad sa akin.

Tumango na lamang ako dahil hindi ko alam ang isasagot ko.

Maya-maya ay binuklat niya ang isang folder na nakalagay sa lamesa niya.

“Michael Alcantara. 24 years old. High school graduate?”
“Yes sir.”
“College level. First year college…”
“Yes sir.”
“Working student?”
“Nagstop po ako sir… Wala na pong pambayad ng tuition fee…”
“Planning to go back to school?”
“Yes sir.”
“So paano yan? Kaya mo bang pagsabayin?”
“Yes sir. Sa totoo lang po habang nag-aaral po ako dati, eh namamasada din ako ng tricycle. Sa palagay ko po kaya kong pagsabayin.”
“Okay. That’s good. Hindi rin naman ganoon kahaba ang oras mo sa trabaho dito. And we accept working students. Naiintindihan kita, kasi dati working student din ako. And believe it or not, nagsimula din ako sa pagiging janitor.”

Nabuhayan ako ng loob. Tinitignan ko lang si Mr. Flores at mukha namang nasa maayos na siyang katayuan sa buhay.

“Talaga po sir?”
“Yes. Nagsumikap ako. Inabot ko ang mga pangarap ko. Kaya ngayon, heto, may sarili na akong kumpanya. Hehehe…”
“Astig niyo pala sir… Hehehe…”
“Kaya, bibigyan kita ng pagkakataon. Prove to me na kaya mong pagsabayin ang trabaho at pag-aaral. I can see a potential in you.”

Kumakabog ang dibdib ko sa magkahalong tuwa at kaba. Ngayon lang ako nasabihan ng ganoon sa tanam-buhay ko.

“Yes sir. Hindi ko po kayo bibiguin.”
“Good. You can start on Monday. Hingiin mo kay Jessy yung mga requirements then submit it on Monday, okay? So, Michael, welcome to the company.”
“Salamat sir… Salamat po talaga… Maraming maraming salamat.”

Tangina!

Hindi ko alam kung yayakapin ko ba si Mr. Flores habang umiiyak, sa sobrang tuwa.

Gusto ko ring halikan sa labi si Jessy, pero pinigilan ko ang sarili ko. Baka matanggal ako kaagad pag ginawa ko yun… Hehehe…

“Ayos na? Pasok ka na?” Tanong sa akin ng bebot.
“Oo… Pasok na pasok ako Jessy hehehe…”
“Hihihi… Pasok na pasok talaga?”

Masaya ako.

Hindi lang dahil nakarinig ako ng papuri mula kay Mr. Flores, kundi ang magkaroon ng panibagong pag-asa sa buhay.

Malamang matutuwa sa akin sina kambal at Linda. Sa wakas, makakapagtrabaho na rin ako sa isang opisina. At hinding-hindi ko ikakahiya ang trabaho ko. Payag akong magsimula sa pinakamababa, at mangangarap din ako na isang araw ay mamamahala din ako ng sariling kumpanya.

“Talaga?! May trabaho ka na kuya?”
“Naks naman! Sabi sayo magkakaroon at magkakaroon ka rin ng trabaho eh. Basta’s galingan mo lang palagi.”
“Hehehe… Oo kambal. Bilang janitor sa isang agency. Tsaka Linda, salamat pala sa masuwerteng halik ni baby Jacob…”
“Ayos yan kuya. Good news talaga yan. Pero, alam ko naman na itutuloy mo pa rin ang pag-aaral mo di ba?”
“Oo kambal. Nasabi ko na rin sa may-ari ng kumpanya yan. Pumayag naman sila at tumatanggap daw sila ng working student.”
“Ayos. Mabait pala sila doon. Galing mo kuya!”
“Hehehe… Salamat. Makakapagtrabaho na rin ako sa opisina.”
“Oo nga eh… Pero teka, paano pala yung tricycle.”
“Papunta nga ako kina mang Jerry para makapag-paalam ng maayos. Sa Lunes pa naman ako magsisimula. May tatlong araw pa naman ako para makapamasada sa kanila.”
“Ahhh oo tama yan kuya, magpaalam ka na lang ng maayos sa kanila.”
“Oo nga eh… papunta na ako doon, hatid na kita kambal sa sakayan. Papasok ka na ba?”
“Oh sige kuya. Doon na lang ako maghahapunan.”
“Sige babes, ingat ikaw.”
“Love you babes. Love you baby Jacob. Pakiss nga din para suwertehin si papa sa opisina… Hehehe…”
“Hehehe… Naku kambal, mabisa yang halik ni baby Jacob. Sinuwerte talaga ako. Hehehe…”
“Sige tara na kuya.”

Sarap sa pakiramdam.

Tipong mabuting balita naman ang sinasabi ko sa kanila at hindi yung puro kasawian at kamalasan lang sa buhay.

Nakakapanibago kung tutuusin, pero sobrang gaan sa pakiramdam.

Sunod-sunod ang mga magagandang araw na dumaan sa buhay ko.

Unti-unti ko nang nakakalimutan ang sakit na naranasan ko sa pag-alis ni Nessa dahil na rin sa pagod at daming ginagawa sa trabaho.

Kahit hirap na hirap ako sa pagiging janitor ay pinagtitiyagaan ko talaga.

Ayokong magreklamo. Gusto ko lang maging positibo sa lahat ng ginagawa ko.

Sinasamatala ko ang mga araw na hindi pa ako nakakabalik sa eskuwelahan.

Panay ang overtime ko. Gusto ko rin kasi makakuha ng malaki-laking suweldo sa katapusan.

Unang suweldo iyon, kaya mahalaga para sa akin.

Minsan pa nga ay inuutusan nila akong bumili ng pagkain sa labas. Naiintindihan ko naman dahil sobrang abala sila sa mga papeles ng kumpanya.

Madalas pa nga ay nagkukusa na akong maglibot-libot kung sino ang magpapabili. Gusto ko rin kasing makasundo ang mga empleyado dito.

Kung minsan pa eh, ako na rin ang nagpapa-xerox para sa kanila. Basta’t tapos ko nang linisin ang banyo at makapagwalis sa gilid-gilid ng opisina nila ay kumukuha ako ng puwede kong maitulong at magawa.

Kaya ayun, pagdating ko sa bahay, pagod na pagod ako. Lupaypay.
At kahit ganoon ang nararamdaman ko, hinding hindi ako magrereklamo. At lalong hindi ko bibiguin ang mga taong nagtiwala sa akin.

August 15, 2006

Isa sa pinakamasuwerteng araw ang dumating sa buhay ni kambal. Iyon ay ang mapakasalan ang babaeng mahal na mahal niya.

Kahit sa huwes lang sila mag-iisang dibdib ay talaga namang naging abala si kambal sa paghahanda dito.

Maging si Linda ay talaga namang naging abala upang maging kaaya-aya sa paningin naming lahat.

Sobrang ganda ni Linda. Kahit simple lang na puting bestida ang kanyang suot ay talagang lumulutang pa rin ang kagandahan niya.

Matalino. Mabait. Maganda. Sa isang lalaki, wala ka nang hahanapin pa. Kumpletos Rekados ika nga.

Suwerte ni kambal at nakahanap siya ng katulad ni Linda.

At alam kong suwerte din ng babae dahil natagpuan niya si utol.

Ako kaya? Kailan kaya ako susuwertehin na makahanap ng para sa akin?

Tangina! Huwag naman sana pag matanda’t ugod-ugod na ako.

Pero sa ngayon, pokus muna ako sa trabaho ko.

Ang floor mop muna ang gf ko.

Halos kalahating minuto kaming naghintay sa labas para sa kasal nina Linda at Francis.

Kaunti lang ang mga bisita. Maliban kay tiya Susan at ang nanay ni Linda, nakarating din sina Bob at Felix (kaklase namin noong highschool), isang babae na maigsi ang buhok (kaklase daw nina Francis at Linda sa UP) at si Ms. Abella.

Si Ms. Abella.

Takte!

Naalala ko yung kalokohang ginawa ko sa kanya noong nasa highschool pa kami ni kambal.

Noong tinawag niya kami sa harapan ng klase dahil sa pangongopya at habang nagpapaliwanag ako, ay marahan kong ikiniskis ang medyo matigas kong burat sa kanyang likuran.

Hindi ko alam kung naaalala niya pa iyon hanggang sa ngayon.

Pero hindi pa rin ako makatingin sa kanya ng diretso.

Wala pa rin siyang asawa hanggang ngayon. Balita ko noong highschool pa kami eh sadyang pihikan itong si Ms. Abella. Hindi ko naman alam kung nakatikim na rin ito ng kantot dahil noong nangyari ang insidenteng iyon sa amin ay iba na siya kung makatingin sa akin.

Ewan ko ba kay Francis kung bakit niya pang kinuha si Ms. Abella.

Puta! Parang nakukunsensya tuloy ako sa ginawa ko sa kanya.

Siguro ay nasa trenta-otso hanggang kuwarenta anyos ang edaran ng dati naming titser. Maganda rin naman siya at medyo matangkad. Hindi ganoon kalaki ang kanyang dibdib kung titignan mo, pero muka namang wala pang masyadong tumitikim dito.

Tangina! Ano ba itong iniisip ko? Kasal ito ni kambal pero puro kalibugan ang nasa isipan ko.

At…

Huwag niyo na ring tanungin kung ano ang hitsura ng kaklase nina Linda at Francis.

Dahil wala akong maikukumento tungkol sa kanya… Hehehe…

Pero siyempre, iba pa rin ang kagandahang taglay ni Linda.

Simpleng simple lang siya at hindi na niya kailangan pang maglagay ng kolorete sa kanyang mukha.

Habang pinagmamasdan ko silang dalawa ni Francis ay nakakaramdam ako ng tuwa at pagnanais na sana ay balang araw ay may maiharap din ako ng para sa akin.

Bakas na bakas sa kanilang mukha ang kaligayahan, na sa wakas ay dumating na rin ang araw na ito.

Hindi ganoon katagal ang seremonya ng kasal nila kambal, at agad din kaming nakauwi ng bahay para pagsaluhan ang kaunting handa.

Nagkukuwentuhan ang lahat sa sala, habang tinutulungan ko naman si tiya Susan na maghanda para sa mga bisita.

Nakikinig lang ako sa kanila at hindi nagbibigay ng kahit anong kumento.

Madalas kasing hindi ko nakakasundo ang mga kabarkada ni utol.

Bukod sa matatalino sila, eh may kayabangan din kung magsalita. Pataasan ng ihi, kung baga.

“Oi pare! Congratulations ha. Ganda ni misis… Hehehe…”
“Hehehe… Salamat pre. Mabuti nakarating ka.”
“Siyempre naman, kasal mo ito eh…”
“Yan ang gusto ko sayo eh, maaasahan ka…”
“Kasal sa simbahan na ang sunod nito? Hehehe…”
“Wala pa akong pera eh… Pero siyempre pinaplano yan.”
“Saan ka ba nagtatrabaho Francis?”
“Sa isang BPO sa Ortigas.”
“Ganun? Bakit hindi mo subukang maghanap ng trabaho sa ibang bansa?”
“Ibang bansa? Ayos sana yan pare, kaso wala naman akong alam na maaapplyan.”
“Naku pare, ibigay mo sa akin resume mo. Matutulungan kita!”
“Talaga pare? Sige, ayos yan. Susubukan ko, total wala rin namang mawawala eh.”
“Oo pare, sa talino mong yan, malamang makukuha ka dito. Tsaka swak sa course mo. Marami silang hinahanap na Computer Science graduates.”
“Ayos nga yan pare, sige isesend ko sa email mo.”
“Okay pare, hihintayin ko tapos submit ko agad. Naandoon na nga iba nating kaklase eh, sina Jayson,Wewe, pati si Patrick.
“Ayos ah! Tignan mo nga naman ang kapalaran. Saan pala yan?”
“Singapore.”
“Singapore? Naku pare gusto ko diyan ah. Paano ba mag-apply?”
“Dadaan kang agency pare. Sige ako bahala sayo, irerekumenda kita sa agency na pinasukan ko.”
“Sige pare, salamat. Aasahan ko yan ha. Alam mo na, may pamilya na rin ako, kailangang kumayod at kumita ng malaki.”
“Naku pare! Matitiis mo bang iwanan si misis mag-isa? Hehehe…”
“Hmmm… Kaya naman siguro yan. Tiis-tiis lang para guminhawa ang buhay.”
“Hehehe… Huwag kang tumulad sa amin, mga binata at walang asawa, kaya heto enjoy na enjoy magtrabaho sa malayo. Hehehe…”

Kaya nga kaya ni kambal na malayo kay Linda at sa anak nito?

Pero tama rin siya. Puwede namang magtiis-tiis muna para makaipon ng pera at sa kinabukasan ng pamilya niya.

Alam kong pag-iisipan ng mabuti ito ni utol. Hindi rin naman kasi kadali ang magtrabaho doon at lalo na ang ma-home sick.

Maya-maya paglingon ko sa aking tabi ay nakita ko si Ms. Abella habang sumisipsip sa bote ng softdrinks. Hindi ko alam na sumusunod pala siya sa akin sa kusina.

Nakatingin siya sa akin at agad ko naman siyang nginitian.

“Kain pa po kayo, ma’am” Sabi ko sa kanya dahil wala nang laman ang kanyang plato.

“Naku! Tama na… Nagdidiyeta kasi ako. Hihihi…”
“Si ma’am talaga oh! Palabiro. Hehehe… Seksing-seksi na nga ho kayo eh…”
“Talaga?”
“Oo naman ma’am. Kahit noong estudyante niyo pa kami eh hinahangaan na kayo sa kaseksihan ninyo.”

Bola 101 by Michael Alcantara.

“Tsaka daanin niyo na lang po sa ganda. Di ba po ma’am? Hehehe” Sabay kindat ko sa kanya.

“Ikaw talaga Michael masyado kang bolero… Hihihi…”
“Hindi naman po bola iyon. Nagsasabi lang ako ng totoo…”
“Hihihi… Ganoon ba? Sige salamat na lang…”
“Hehehe… malamang sa malamang niyan, maraming nagkakagusto sa inyo, ano po ma’am?”
“Mayroon naman… Pero mapili talaga ako eh… Hihihi…”
“Ano po bang gusto niyo ma’am?”
“Ewan ko, basta pag nakita ko yung tao, alam ko na gusto ko na siya.”
“Hmmm… Mahirap po yan ma’am ah…”
“Hindi rin naman… Basta alam kong gugustuhin rin ako ng totoo puwede na yun sa akin…”
“Eh ako ma’am. Yung mga ganitong ka-gwapong lalaki, okay na po ba sa inyo? Hehehe…”
“Hihihi… Loko ka talaga Michael…”
“Si ma’am naman… Nagdyodyok lang ako. Hehehe.
“Eh ikaw? Bakit wala ka pang baby? Wala ka pang asawa?”
“Pihikan din po kasi ako ma’am eh… hehehe.”
“Hihihi… Ganoon? Parehas pala tayong pihikan…”
“Hehehe… Biro lang po ma’am.”
“Dapat ikaw, gumawa ka na ng baby, tignan mo naunahan ka pa ni Francis.”
“Wala pa ma’am eh… Gusto ko nga rin po gumawa ng baby… Ikaw ba ma’am?”
“Ako? Anong ako?”
“Gusto niyo gawa tayo ng baby? Este, kalian kayo gagawa ng baby? Hehehe…”
“Hihihi…”

Tangina! Sarap panoorin itong si Ms. Abella habang namumula sa tindi ng kahihiyan.

Pakiramdam ko kapit na kapit na rin ang libog nito sa katawan.

“Eh wala namang gustong gumawa ng baby kasama ko eh… Hihihi…”
“Hehehe… Palabiro talaga kayo ma’am.”
“Hihihi… sorry ganun lang talaga ako…”
“hindi ko alam yun ma’am. Kung gusto niyo, igagawa ko kayo…”
“…ng baby?”
“ng juice ma’am. Hehehe… Parang naiinitan na po kasi kayo eh… hehehe…”
“Hihihi… Akala ko ng baby…”
“Hehehe… Kayo ma’am ha…”
“Akala ko lang naman…”
“Hehehe… Madami pong nabubuntis sa maling akala, ma’am.”
“Hihihi… Sige na nga, diyan ka na lang. Puro ka biro. Uupo na lang ako sa sala.”
“Kung gusto niyo ma’am akyat kayo sa itaas. Tapos pasok kayo sa pinaka-unang kuwarto sa kanan. Para makapag-pahinga muna kayo. Tapos ihahatid ko itong juice sa kuwarto ninyo.”
“Hihihi… Talaga? Totoo ba iyan? Hindi yan joke?”
“Si ma’am naman… ayaw niyo po ba?”
“Hihihihi… Bilisan mo ha, baka mapansin nilang wala ako.”

Boom!

Tangina! Nakuha ko rin kiliti ng babaeng ito.

Malibog pala si ma’am.

Nakasimple siyang umakyat sa kuwarto ko at maging ako ay nag-ingat na huwag makita nina kambal. Nagmadali akong umakyat sa itaas at pagpasok ko ng kuwarto ay nakita ko si Ms. Abella na nakaupo sa kama.

“Oh, nasaan ang juice ko? Hihihi…”
“Aba ma’am. Paghirapan ninyo muna bago ko ibigay ang juice niyo… Hehehe…”

Agad agad akong lumapit sa kanya at inalalayan ko siya sa kanyang pagtayo.

Unti-unti kong tinanggal ang kanyang suot na damit.

Kani-kanina lang ay kagalang-galang siyang tignan sa suot na mamahaling bestida.

Hindi ako makapaniwalang matitikman ko ang isang babaeng tulad niya. Wala ito sa aking plano, maging sa aking hinagap.

At dahil sa tindi ng tama ng libog ng babaeng ito, ay agad ko na lang siyang sinabayan.

Sa bawat halik ko sa kanyang pisngi, patungo sa kanyang labi at pababa sa kanyang leeg, ay mararamdaman mong nasasarapan siya, tila matagal na niya itong plinano.

Sobrang kinis ng kanyang kutis. Sobrang lambot ng kanyang balat. Tumambad sa akin ang kanyang dalawang malaking suso. At para naman akong sanggol na gutom na gutom sa pagsipsip ng gatas.

Hindi ko ito pinalampas. Katulad ng sabi ko, sasabayan ko na lang ang libog ng babaeng ito.

“Ooooooooooooohhhh… Sige paaaaa… Sarap…”

Tangina!

Ang libog mo. Tinatamaan na rin ako.

Tinanggal ko na rin ang suot kong puting kamis de chino.

Tumatagaktak na rin ang pawis sa aking katawan habang hinahaplos niya ang aking likuran at hinahalikan ako sa labi.

Dahan-dahan akong nagtungo sa kanyang likuran. Hinalikan ko ang kanyang batok. Nakakapang-akit ang kanyang mahabang leeg.

Nilalapirot ko na lamang ang magkabila niya utong habang panay pa rin ang pag-abot ko sa kanyang mga labi.

Nararamdaman ko ang init ng kanyang katawan habang ang dalawang kamay naman niya ay inaabot ang aking batok.

Puta!

Mahigit dalawang buwan nang wala si Nessa sa piling ko. Kung kaya naman ay talagang naipon ang libog na ito sa katawan ko.

Tigas na tiga na ang burat ko at ikinikiskis ko sa kanyang likuran.

Ipanapadama ko sa kanya ang puwede niyang asahan sa gagawin naming kantutan.

Hanggang sa sinimula kong pagapangin ang aking kaliwang kamay patungo sa loob ng kanyang suot na panty.

Agad kong sinapo ang medyo mabuhok na puki ng babaeng ito.
At tama nga ang aking hinala… Sobra-sobra na pala siyang kumakatas…

Napangisi na lang ako habang patuloy na nilalaro ng aking kanang kamay ang kanyang utong at sa kabila naman ay ang init ng pinto ng langit.

May paglalagyan ang libog mo…

Puta kita ngayong araw…

Maya-maya ay hinarap niya ako at tinulak sa aking kama.

Takte!

Parang sanay na sanay itong si Ms. Abella. Agad siyang pumunta sa aking ibaba at dyinakol ang kargada ko.

Inilagay ko na lamang ang dalawa kong kamay sa ibaba ng aking ulunan habang pinapanood siya kung papaano sumubo.

Nakakalibog din pala ang ganito… Nakakalibog panoorin ang dati mong guro habang gutom na gutom niyang kinakain ang burat mo.

“Galing niyo ma’am ah… hehehe…”

Sarap na sarap ako sa ginagawa sa akin ni Ms. Abella. Iba ang husay niya sa pagsuso.

Hanggang sa tinablan na rin ako ng matinding libog. Hinila ko siya papalapit sa aking mukha at siniil ko siya ng halik.

Ilang minuto din kaming napalaban sa halikan, at unti-unti kong tinatanggal ang kanyang panty. Ako na mismo ang pumunta sa kanyang ilalim habang nakahiga. Hinayaan ko siya kumapit sa headboard ng kama habang pinapaubaya ang basang-basa na puke ni ma’am.

Ginalingan ko ang pagbrotcha sa kanyang kaselanan at sarap na sarap ako sa tuwing naririnig ko ang kanyang pag-ungol. Hindi man niya ako pinuri noon bilang estudyante, dama ko naman ang papuring nanggagaling sa kanyang bibig at sa pagkatas ng kanyang puke.

Kinalkal ng dalawa kong daliri ang kailaliman ni Ms. Abella habang dinidila-dilaan ko ang mainit-init na tamod na galing sa kanyang puki.

At nang maramdaman kong puwede nang pasukin ang puki niya ay agad ako umiba ng ayos sa pagkakahiga.

Marahan ko siyang hiniga sa kama at pumatong ako sa kanyang katawan. Paulit-ulit kong niroromansa si Ms. Abella at habang hinahalikan ko siya ay pinapakatok ko na sa pinto ng langit ang aking burat.

Napapakapit siya sa akin sa tuwing kumakadyot ako ng malakas upang maipasok ang ulo ng aking burat.

Puta! Ilang linggo din akong hindi nakapasok sa ganitong kadulas na puke. Sobrang makatas talaga itong si Ms. Abella.

At nang tuluyan ko nang naipasok si junior ay hinayaan ko muna siyang manatili sa kalaliman ni ma’am.

“Ayos ba ma’am? Hehehe…”
“Ayos Michael, galing mo pala gumawa ng bata…”
“Anong grado ko ma’am? Taasan mo baka hindi ko na ituloy itong pagkantot ko kung mababa ang grado. Hehehe…”
“100. Excellent!!! Kantutin mo na ako!”
“Ano ma’am? Anong sabi niyo? Noisy kayo ah… hehehe…”
“Tangina! Kantutin mo na ako…”

Hehehe… Napatawa na lang ako.

At dahil gusto na agad ni Ms. Abella na kantutin ko siya ay malalakas at mabibilis ang ginagawa kong pagbaon sa kanya.

Maingay pala sa kama si ma’am. Natatakot ako baka marinig kami ng mga taong nasa ibaba. Pero nakakadagdag sa libog ko na nagugustuhan ng babae ang pagkantot ko. Kung kaya’t hinayaan ko na lang na ganoon si ma’am.

Makailang ulit siyang nilalabasan. Sarap na sarap siguro itong tumikim ng binatang tulad ko.

At dahil sa paulit-ulit na pagpulandit ng katas ni ma’am ay lalo naman akong ginaganahang bilisan ang pag-angkin sa kanya.

“Malapit na ako ma’am… tangina mo ma’am… sarrrrrraaaappppp…”
“Gawan mo na ako ng bata Michael. Paputukin mo sa loob…”
“Tangina ka ma’am… Ang libog mo…”
“Pasok mo pa… Ibaon mo pang bata ka!!! Aaaaaaahhhh!”
“Heto na ako ma’am… Heto na ang juice mo…. Tangina… lunukin mo lahat……aaaaaaaahhhhh…”

Isa. Dalawa. Tatlo. Apat. Lima. Anim.

Anim na putok.

Binilang ko habang nakikita kong tumutulo sa dila ni Ms. Abella ang napakalapot at napakarami kong tamod. Naipon buhat nang layasan ako ni Nessa.

Natuwa naman ako dahil nailabas ko rin ang matinding libog ko. At mas maraming matutuwa, tulad ni Ms. Abella, kapag pumapayag akong sa kanila ilabas ang kalibugan ko.

“Sorry ma’am. Hindi ko kayo magawan ng bata. Wala pa akong ipon eh… Hehehehe…”
“hihihihi… Ayos lang Michael. Juice lang naman ang sabi mong ibibigay sa akin eh… Tsaka diyeta ako ngayon.”
“Hehehe… Palabiro ka talaga ma’am. Sobrang libog pa.”
“Naku, Michael. Huwag mo na sanang ikuwento ito kay Francis ha.”
“Oo naman ma’am, atin atin lang ito.”

Mabilis na nagbihis si Ms. Abella at nagmamadali pa ito dahil sa takot na hanapin siya ng mga kasama.

Nang nasa pintuan na siya ay nilingon niya ako at hinalikan sa labi.

“Ulitin natin ito Michael ha…”
“Naku ma’am. Hindi ko po alam… Tignan po natin. Pihikan po kasi ako eh… Hehehe…”
“Hihihi… Loko ka talaga! Diyan ka na nga, bababa na ako.”

Pagbukas ng pintuan ay sumilip muna kami kung may tao sa kuwarto ni kambal.

At nang maisigurado na, ay agad na bumaba ng hagdan si Ms. Abella. Samantalang nagpaiwan naman ako sa kuwarto dahil naka brief lang ako.

Maya-maya ay nagulat ako nang may biglang nagpatong ng kamay sa aking balikat.

“Putang Ina!!!”
“hahaha… Sorry kuya, nagulat ba kita?”
“Akala ko kung sino kambal.”
“Hehehe… Matutulog ka na ba kuya? Ang aga-aga ah… Tsaka may mga bisita pa tayo.”
“Hehehe… Pasensya na. Napalaban lang ako.”
“Lupit mo talaga kuya. Pati si Ms. Abella, natikman mo. Hehehe…”
“Hehehe… Siya naman humiling nun. Pinagbigyan ko lang.”
“Oh sige na nga, sabi mo eh! Hehehe…”

Maya-maya ay natigilan ako at tumingin kay utol. Alam kong importante sa kanya ang araw na ito. At alam kong masayang-masaya siya sa pagpapakasal niya kay Linda.

“Kambal. Congrats nga pala ha. Masaya ako para sa inyo ni Linda.”
“Salamat kuya. Salamat sa lahat lahat.”
“Ako nga dapat magpasalamat sayo eh. Kung hindi mo ginawang ninang si Ms. Abella, edi sana hanggang dyakol na lang ako. Hahaha…”
“Hahaha… Gagu!”
“Pero seryoso kambal. Masayang-masaya ako dahil naaabot mo na lahat ng pangarap mo.”
“Yun din kuya eh… Nag-alok sina bob na mag-abroad daw ako. Ano sa tingin mo? Okay bay un?”
“Nasa sa iyo yan kambal. Kung sa tingin mo ay para sa ikabubuti ng buhay ninyo, sige pumunta ka. Alam ko namang lahat gagawin mo para sa pamilya mo eh.”
“Salamat kuya. Ipagpapaalam ko pa yank ay Linda eh. Sana pumayag siya.”
“Huwag kang mag-aalala, mabait at matalino yang asawa mo at tiyak akong maiintindihan niya iyan.”
“Basta kuya, sabay natin abutin mga pangarap natin sa buhay ha. Galingan mo diyan sa trabaho mo para sabay tayong magtagumpay.”
“Oo kambal. Pangako ko iyan sayo. Magiging okay din ang lahat para sa pamilya natin.”
“Okay kuya, sige na. Pumasok ka na sa kuwarto at ang sagwang tignan na naka brief ka habang kausap ko. Hehehe…”
“Tado! Hehehe… Nalimutan ko eh… Kaya pala parang presko ng bayag ko. Hehehe…”