Elaine – Chapter 1
By Sjr666
Chapter 2 : Ang Pagpapakita
4:00 PM
Tahimik. Wala ni isang ingay sa paligid maliban sa mahina nilang paghinga.
Elaine ay nakaupo pa rin, hindi makagalaw. Ang init sa kanyang katawan ay mas lalo pang lumakas.
Si Janus ay hindi na ngumiti—seryoso ang tingin nito, puno ng pananabik at panunukso.
“Alam kong gusto mong makita.”
Napalunok si Elaine. “A-Anong…”
Pero bago pa niya matapos ang kanyang sasabihin, hinila ni Janus pababa ang kanyang boxer shorts.
At doon… lumabas ang laman na matagal nang gustong makita ni Elaine.
Mainit. Matigas.
At mas malaki kaysa sa inaasahan niya.
“Shit…”
Hindi niya namalayang lumabas ang salita mula sa kanyang bibig. Parang nakalunok siya ng buo sa nakita niya.
Si Janus ay hindi nagmamadali. Hinayaan niyang tumitig si Elaine. Hinayaan niyang pagmasdan ito ng babae.
“Ate…” bulong niya. “Ang laki, ‘no?”
Elaine, na kanina pa nakatitig, ay biglang naputol sa kanyang ulirat. Mabilis niyang tiningnan si Janus, na may mapanuksong ngiti.
“B-Bakit mo ‘yan nilabas?!”
“Akala ko ba gusto mong makita?”
“Janus—!”
Ngunit ang kanyang bibig ay nagsisinungaling…
Dahil ang kanyang mga mata ay hindi lumilihis.
Elaine ay natigil, nakatitig pa rin, habang si Janus ay dahan-dahang hinawakan ang sarili.
At sa harapan niya… dahan-dahang gumalaw ang kamay ng binata.
Umaakyat. Bumababa.
Tinutukso siya.
Elaine ay napalunok. Mas lalo siyang hindi makahinga.
Alam niyang dapat siyang tumayo. Alam niyang dapat siyang umalis.
Pero hindi niya magawa.
Si Janus ay patuloy lang sa kanyang ginagawa, hindi nagmamadali. Parang inaaral kung paano siya bibigay.
At ang mas masama? Hindi na niya alam kung gusto pa niyang lumaban.
Si Elaine ay hindi gumagalaw. Kahit anong pilit niyang sabihin sa sarili na tumayo at umalis, hindi niya magawa.
Dahil sa harapan niya… si Janus, ang binata na dapat ay isang simpleng bisita lang sa kanilang tahanan, ay walang kahihiyang ipinapakita ang kanyang sarili.
At masama pa rito? Alam ni Janus ang epekto nito sa kanya.
“Ate…” bulong ni Janus, ang boses niya ay malalim at mabagal. “Bakit ka nanonood?”
Elaine biglang bumalik sa kanyang ulirat. “H-Hindi!” Napaatras siya sa kinauupuan niya, pilit na iniiwas ang tingin. “Tumigil ka na, Janus.”
Pero si Janus ay hindi natinag. Patuloy niyang hinihimas ang sarili. Hindi mabilis. Hindi marahas. Bagkus, ito ay dahan-dahan… tinutukso siya.
“Hindi ka pa sumasagot sa tanong ko,” aniya. “Nami-miss mo ba si Tito Henry?”
Napakagat-labi si Elaine. Nag-init ang kanyang pisngi.
“Hindi ito tama…” bulong niya, pero hindi niya iyon sinabi nang mariin. May bahid ng panghihina sa kanyang boses.
“Hmm?” Napangiti si Janus. “Ang hina ng sagot mo, Ate.”
Elaine mahigpit na hinawakan ang kanyang damit, sinusubukang labanan ang init sa kanyang katawan. Pero mas lalo lang niyang naramdaman ang pangangati sa pagitan ng kanyang mga hita.
Mas lalo siyang nainis sa sarili. Dahil hindi lang ito libog.
Matagal na siyang nauuhaw.
“Wala kang hiya,” bulong niya, pero hindi pa rin siya umaalis.
Si Janus ay tumawa nang mahina. “Pasensya na, Ate, pero ikaw naman ang nakatitig.”
Elaine sinubukang ipikit ang kanyang mga mata—pero kahit na ganoon, hindi niya maalis sa kanyang isipan ang nakita niya. Ang kahubdan ni Janus… ang kanyang laki… ang paraan ng paggalaw ng kanyang kamay.
Napakagat-labi siya. Nagsisimula nang mabasa ang kanyang kaselanan.
Hindi…
Kailangan niyang umalis.
Pero bago pa siya makatayo, biglang lumapit si Janus.
“Ate Elaine.”
Hindi niya namalayan ang paglapit ni Janus. Naramdaman niya na lang ang init ng katawan nito sa tabi niya.
Nagpanting ang kanyang tenga.
“Huwag kang matakot,” bulong ni Janus, dahan-dahang inilapit ang kanyang labi sa kanyang tainga. “Hindi naman kita pipilitin.”
Pero hindi niya kailangan.
Dahil si Elaine mismo… unti-unting nawawalan ng kontrol sa kanyang sarili.
Nanginginig ang kanyang kamay, pero hindi dahil sa takot—dahil sa pananabik.
Si Janus ay hindi gumalaw pa. Hinayaan niya lang si Elaine sa kanyang laban… habang patuloy niyang iniinit ang sitwasyon.
Hanggang sa…
Dahan-dahang ipinikit ni Elaine ang kanyang mga mata.
At doon niya lang napansin…
Na hindi na siya lumalaban.
Alam niyang dapat siyang umalis. Dapat niyang tapusin ito.
Pero hindi niya magawa.
Dahil ang katawan niya… hindi sumusunod sa kanyang isipan.
Si Janus, nasa tabi niya.
Mainit ang katawan ng binata. Malapit ang labi nito sa kanyang tainga, ang hininga nito ay humahaplos sa kanyang balat, nagpapadala ng maliliit na kilabot pababa sa kanyang gulugod.
At ang pinakamalala?
Ramdam niya pa rin ang kanina pang nakabuyangyang na burat ni Janus sa kanyang tabi.
Hindi na niya kayang ipagkaila ang epekto nito sa kanya.
“Ate…” bulong ni Janus, mababa at puno ng tukso ang boses. “Ayaw mo na bang lumayo?”
Hindi sumagot si Elaine. Hindi dahil sa wala siyang sagot—kundi dahil hindi niya kayang magsinungaling.
Dahil ang totoo? Hindi siya aalis.
Dahan-dahang umangat ang kamay ni Janus. Mahina. Banayad. Hindi nagmamadali.
Hinaplos niya ang hita ni Elaine.
Nanginig ang katawan ng babae. Napakapit siya sa gilid ng kama.
“Nanginginig ka, Ate.” Ngumiti si Janus. “Nilalamig ka ba… o may ibang dahilan?”
Elaine napakagat-labi. Hindi niya kayang sagutin iyon.
Dahil may ibang dahilan.
Dahil mainit ang katawan niya. Dahil ang kanyang hininga ay mababaw na.
Dahil unti-unti siyang nilalamon ng libog.
Dahil matagal na siyang uhaw.
“Janus…” bulong niya, hindi sigurado kung ano ang susunod na sasabihin.
Ngunit si Janus… alam na niya ang sagot.
Kusa niyang kinuha ang kamay ni Elaine… at dinala ito sa kanyang hita.
Mas lalo pang nanginig ang babae.
“Huwag kang matakot, Ate,” bulong ni Janus, idinikit lalo ang kanyang katawan. “Kung gusto mong itigil, sabihin mo lang.”
Ngunit hindi nagsalita si Elaine.
Dahil hindi niya kayang magsinungaling.
Dahil sa kauna-unahang pagkakataon… handa siyang bumigay.
Malalim na ang paghinga ni Elaine. Ang kamay niya… nasa hita na ni Janus.
Mainit. Matigas. Naghihintay.
Hindi siya lumalayo.
Hindi niya inalis ang kamay. Dahil kahit anong pilit niyang itanggi… gustong-gusto niyang maramdaman ito.
“Ate…” Bulong ni Janus, malalim ang boses, puno ng tukso. “Alam kong gusto mo.”
Hinayaan niyang dumulas ang kamay ni Elaine pababa… dahan-dahan…
Hanggang sa tuluyan nitong maramdaman ang hubad na kahandaan ng binata.
Mainit. Mabigat. Matigas.
Napasinghap si Elaine. Napaatras ang kamay, pero hindi tuluyang lumayo.
“Janus… huwag…” mahina niyang bulong, pero nanginginig ang boses. Walang halong paninindigan.
Ngumiti si Janus. “Sabihin mo lang at titigil ako.”
Elaine napakagat-labi.
Alam niyang wala na siyang laban.
Dahil ang katawan niya… matagal nang sumusuko.
Dahan-dahan, kusa niyang ibinaba ang kanyang kamay—at mas mahigpit niyang hinawakan ang katawan ni Janus.
Napalunok siya.
Mainit. Tunay.
At mas malaki kaysa sa inaasahan niya.
“Shit…” Mahina niyang bulong.
Ngumiti si Janus, nakapikit, ninanamnam ang init ng kamay ni Elaine. “Alam kong magugustuhan mo.”
At hindi siya nagkamali.
Elaine hinagod ito—dahan-dahan, parang natatakot… pero curious.
Pero ang mas nakakapagtaka?
Mas lalo siyang namasa.
Hindi niya namalayan na ang kanyang mga hita ay mahigpit nang magkadikit.
Na ang kanyang katawan ay kusa nang dumidikit kay Janus.
“Ate…” bulong ni Janus, marahang hinahaplos ang kanyang baywang. “Mukhang handa ka na.”
Napakagat-labi si Elaine.
Alam niyang mali ito.
Pero wala nang atrasan.
Dahil sa sandaling ito…
Handa na siyang pakawalan ang sarili.
Ang kamay niya… mahigpit na nakahawak sa matigas na laman ni Janus.
Nag-iinit ang kanyang katawan.
Hindi niya alam kung paano nag-umpisa, pero ngayon, alam niyang wala nang atrasan.
“Ate…” mahina ang boses ni Janus, halos pabulong. “Huwag kang matakot.”
Elaine napakagat-labi.
Takot nga ba siya?
O mas tama bang sabihing natatakot siyang magustuhan ito nang sobra?
Nagsimulang gumalaw ang kamay niya.
Mahina. Mabagal. Parang sinusubukan kung hanggang saan siya dadalhin ng kanyang katawan.
“Tangina…” Mahinang ungol ni Janus.
Elaine napalunok.
Ramdam niya kung paano ito tumitibok sa kanyang palad. Mainit. Matigas. Buhay na buhay.
“Ate… gusto mo bang makita?”
Napatingin siya kay Janus—ang mga mata nito, nakangiti, pero puno ng malisya.
Napakagat-labi siya. “Huwag…”
Pero ang katawan niya ang sumagot.
Bumaba ang kanyang tingin.
At doon niya ito unang nasilayan nang buo.
“Shit…”
Napasinghap siya.
Mas malaki ito kaysa sa inaasahan niya.
At sa kabila ng dapat niyang maramdaman—hiya, guilt, takot… mas lalo siyang nalibugan.
Dahil ang una niyang naisip ay…
“Kaya ko kaya ‘to?”
“Gusto mong hawakan nang mas mabuti?”
Napatingala siya kay Janus. Nakatingin ito sa kanya, naghihintay ng sagot.
Elaine hindi sumagot.
Pero dahan-dahan, umabot ang kanyang kamay…
At mahigpit na binalot ang mainit na laman ni Janus sa kanyang palad.
“Ohhh… tangina, Ate…”
Napakapit si Janus sa balikat niya. Nag-iinit ang katawan.
Elaine hindi na nagdalawang-isip.
Nagsimula siyang gumalaw.
Dahan-dahan, taas-baba. Parang nilalasap ang bawat pulgada.
At habang tumatagal… mas lalo siyang nasasanay.
Mas lumakas ang loob niya.
Mas bumilis ang kilos niya.
At mas lalong lumakas ang ungol ni Janus.
“Ate… ang sarap niyan…”
Elaine mas lalong nag-init.
Dahil kahit anong mangyari, kahit gaano niya ito itanggi…
Gustong-gusto niyang naririnig siyang nasasarapan si Janus.
“Masarap ba?” bulong niya, halos hindi makapaniwala sa sariling boses.
“Oo, Ate… sobra…”
Elaine napalunok.
At sa hindi niya maipaliwanag na dahilan…
May gusto siyang subukan.
Dahan-dahan, lumapit siya kay Janus. Mas lalong bumaba ang kanyang ulo.
Hanggang sa ang kanyang labi ay…
Nasa harapan na ng kasalanan.
“Ate…” bulong ni Janus, nakatingin sa kanya. “Sigurado ka ba?”
Elaine hindi sumagot.
Dahil ang sagot ay nasa kilos niya.
Dahan-dahan niyang binuka ang kanyang bibig…
At unti-unting pinaabot ang sarili sa pinakamalalim na tukso.
Itutuloy…
- LEA - March 23, 2025
- Elaine – Chapter 4 - March 23, 2025
- Elaine – Chapter 3 - March 23, 2025
Gnda Ng story mo author..next episode po plsssss
