Elaine – Chapter 1

Elaine – Chapter 1

By Sjr666

---

Chapter 1: Mailap na Sikreto

Maituturing na pangarap na kasal ang nangyari kina Elaine at Henry. Simple pero puno ng pagmamahal—isang biyudo ang seaman na si Henry, at si Elaine naman ay isang dalagang naghintay ng tamang lalaking mamahalin.

 

Pagkatapos ng kanilang kasal, inasahan ni Elaine na magsisimula na silang bumuo ng pamilya. Ngunit ilang linggo pa lang silang magkasama, tinawag na ulit sa trabaho si Henry. Bilang isang seaman, wala siyang magawa kundi sumunod.

 

“Saglit lang ito, mahal. Pagbalik ko, babawi ako sa’yo. Magkakaanak din tayo.”

 

Ito ang huling sinabi ni Henry bago siya lumisan.

 

Pero lumipas na ang ilang buwan… at nananatili pa ring mag-isa si Elaine sa kanilang kwarto tuwing gabi.

 

At ang tanging kasama niya sa bahay ay ang binatang anak ni Henry—si Froi, 18.

 

Maaliwalas ang umaga sa bahay nina Elaine at Froi. Kakaalis lang ni Henry tatlong buwan ang nakalipas, at sa simula, walang nagbago sa kanilang dalawa ni Froi. Mabait ang binata—magalang, masipag, at hindi pabaya sa bahay. Lagi silang nagkakasabay sa pagkain, at madalas pang nagkukuwentuhan bago matulog.

 

Ngunit nitong mga nakaraang linggo, may napapansin si Elaine. Tila naging mailap si Froi. Kung dati’y palaging masayahin at kwela, ngayon ay bihira na siyang tumingin nang diretso kay Elaine. Minsan, dumadaan siya sa kusina habang nagluluto si Elaine pero bigla na lang iiwas ng tingin at magmamadaling umakyat ng kwarto.

 

Naisip ni Elaine na baka napapagod lang ito sa pag-aaral, pero habang lumilipas ang mga araw, mas lalong lumilinaw ang pagbabago.

 

Isang umaga, habang naglalaba si Elaine ng kanilang mga damit, napansin niya ang isang brief na tila may natuyong likido. Sa simula, hindi niya ito pinansin—iniisip na baka sabon lang ang tumalsik. Ngunit nang dumaan ang mga araw, napansin niya ulit ang parehong puting bakas sa ilan pang piraso ng underwear ni Froi.

 

Hanggang sa dumating ang araw na hindi lang natuyo ang likido… kundi mainit-init pa.

 

Nasa banyo siya noon, kumukuha ng maruruming damit sa lalagyan. Kinuha niya ang isang panty na ginamit niya kahapon, pero nang hawakan niya ito, may kakaibang pakiramdam. May malapot na likidong dumikit sa kanyang daliri—hindi discharge, hindi sabon.

 

Mabilis niyang inilapit sa ilong niya, at sa isang iglap, alam na niya.

 

Amoy zonrox.

 

Biglang bumilis ang tibok ng puso niya. Dahan-dahan niyang nilingon ang paligid ng banyo, kahit alam niyang silang dalawa lang ni Froi sa bahay.

 

“Diyos ko… si Froi…?”

 

Mabilis na ibinagsak ni Elaine ang panty sa basket ng maruruming damit. Nanlalamig ang kanyang mga kamay, at tila hindi siya makahinga nang maayos.

 

“Hindi… baka naman hindi totoo. Baka may iba lang itong dahilan…”

 

Piliting kinalma ni Elaine ang sarili. Pero kahit anong rason ang gawin niya sa isip niya, alam niya ang katotohanan. Si Froi lang ang nasa bahay. Siya lang ang posibleng may gawa nito.

 

Pero bakit?

 

Nagbuntong-hininga siya at mabilis na tinapos ang ginagawa. Ayaw niyang bigyan ng kahulugan ang nadiskubre niya. Hindi dapat. Hindi siya dapat mag-isip ng kung ano.

 

Pero nang dumaan ang mga araw, hindi mawala sa isip niya ang nakita niya sa banyo.

 

Tuwing makikita niya si Froi, parang may bumibigat sa dibdib niya. Minsan, habang nag-aalmusal sila, hindi niya maiwasang mapatingin sa kamay ng binata. Malalaki, matigas… Napalunok si Elaine.

 

“Ano bang iniisip ko?”

 

Matagal na rin siyang tigang.

 

Simula nang umalis si Henry, walang gabi na hindi siya nag-iisa sa kama. Walang halik. Walang yakap. Walang katawan ng lalaking nagpapainit sa kanya.

 

Sa una, madali pa niyang tiniis. Pero habang tumatagal, may hinahanap na siya.

 

Minsan, nagigising siya sa kalagitnaan ng gabi, namamasa ang kanyang pagitan at may kakaibang init sa kanyang katawan. Nagigising siya mula sa malalabo at maiinit na panaginip.

 

Hinahanap niya ang asawa… pero wala si Henry.

 

At ngayon… nakikita niya ang pagbabago kay Froi.

 

Dati, parang bata lang ito sa kanyang paningin. Pero ngayon…

 

Parang binata na talaga siya…

 

Muling sumagi sa isipan niya ang natuyong likido sa brief nito. At ang mainit-init na likido sa kanyang panty…

 

Napakagat-labi si Elaine at mabilis na umiling.

 

“Hindi! Hindi ko dapat isipin ‘yon!”

 

Pilit niyang iniwasan ang ideyang bumabalot sa kanyang isipan, pero sa tuwing mapapansin niya ang pag-iwas ni Froi sa kanya… lalo lang siyang hindi mapakali.

 

Dalawang linggo na ang lumipas mula nang madiskubre ni Elaine ang kakaibang bakas sa kanyang panty, pero hindi pa rin siya mapakali. Habang tumatagal, mas lalong lumalalim ang pangungulila niya sa init ng isang lalaki.

 

At mas lalong lumalakas ang tukso sa kanyang paligid.

 

Gabi-gabi, nagigising siyang basa… hindi sa pawis, kundi sa sarili niyang likido. Minsan, nahuhuli niyang hinihimas niya ang sarili habang mahimbing na natutulog—isang bagay na hindi niya madalas gawin noon.

 

At si Froi… mas lalong naging mailap.

 

May pagkakataong dumadaan ito sa harap niya, bagong ligo, nakatapis lang ng tuwalya. At kahit saglit lang, naaaninag niya ang matikas na katawan ng binata—ang mga muscles sa dibdib, ang linya sa kanyang tiyan pababa sa puson.

 

Minsan, nahuli niya ang sarili niyang nakatitig nang matagal sa katawan ni Froi.

 

At sa kanyang isipan, napapaisip siya kung ano ang ginagawa nito tuwing gabi sa kanyang kwarto…

 

“Elaine, ano ba ‘tong naiisip mo?” pinagalitan niya ang sarili.

 

Pero hindi niya mapigilan.

 

Hanggang isang araw, dumating ang pinakamalaking pagsubok sa kanyang pagpipigil—si Janus.

 

3:00 PM

 

Tahimik ang buong bahay. Walang ibang tunog kundi ang mahinang ugong ng electric fan sa sala at ang kaluskos ng mga dahon sa labas.

 

Umalis si Froi—lumabas kasama ang mga kaibigan para maglaro ng basketball. Iniwan siyang mag-isa, tulad ng dati.

 

O, iyon ang akala niya.

 

Nagising si Elaine sa bahagyang tunog ng boses. Sa simula, inakala niyang panaginip lang—hanggang sa narinig niya ang mahina at pabulong na pagsasalita mula sa kabilang silid.

 

Dahan-dahan siyang bumangon mula sa kanyang hinihigaan, pinakiramdaman ang paligid. Si Froi ba ‘yun?

 

Pero hindi… wala si Froi.

 

May ibang tao sa loob ng bahay.

 

Mabilis siyang kumuha ng kutsilyo mula sa kusina at dahan-dahang lumapit sa kwarto kung saan nanggagaling ang boses. Bukas ang ilaw. May liwanag na lumalabas sa siwang ng pinto.

 

Dahan-dahan niyang itinulak ang pinto—at napahinto siya.

 

Si Janus.

 

Nakahiga sa kama ni Froi, may hawak na cellphone… at naka-video call.

 

Walang suot na pang-itaas.

 

At ang mas lalong nakatawag ng pansin ni Elaine—nakababa ang shorts ni Janus hanggang tuhod.

 

Mabilis niyang naunawaan ang nangyayari. Nakikipaglaro si Janus sa kanyang kasintahan.

 

Oh my God.

 

Hindi niya napigilan ang sarili. Napatili siya.

 

Nagulat si Janus at biglang bumagsak ang cellphone niya sa kama. Napatayo ito at mabilis na itinaas ang shorts, pero huli na ang lahat.

 

“Tangina! Sinong—” Naputol ang mura ng binata nang magtama ang kanilang mga mata. Nanlaki ang kanyang mga mata sa gulat.

 

“S-Sino ka?”

 

Elaine, na nanginginig pa rin, ay lalong hinigpitan ang hawak sa kutsilyo. “Ako si Elaine. Asawa ng tatay ni Froi.”

 

Saglit na katahimikan.

 

“Ha?” Nanlaki lalo ang mga mata ni Janus. “Step-mom ka ni Froi?”

 

Hindi makapaniwala ang binata, halatang ngayon lang nalaman ang tungkol sa kanya.

 

Elaine crossed her arms. “At ikaw? Anong ginagawa mo rito?”

 

Napakamot sa batok si Janus. “Uh… dati kasi akong tumutuloy dito. Wala namang tao, kaya pumasok ako. Hindi ko alam na nandito ka pala.”

 

Elaine tightened her lips. “At anong ginagawa mo bago ako dumating?”

 

Napangisi si Janus, pero halatang hindi nahihiya. “Video call kay girlfriend.”

 

Elaine raised an eyebrow. “Mukhang… busy kayo.”

 

Tumawa nang mahina ang binata, ang tingin ay mapanukso. “Medyo. Miss na miss ko na siya eh.”

 

Elaine pursed her lips. Huwag kang magpapadala…

 

Pero habang nakatitig siya kay Janus, doon niya lang napansin ang sitsit ng kanyang damit—maluwag ang suot niyang pang-itaas, at wala siyang bra.

 

Bakat na bakat ang kanyang utong sa malamig na hangin.

 

Bumaba ang tingin ni Janus sa kanyang dibdib—hindi garapalan, pero sapat para maramdaman niyang nasipat siya.

 

“Mukha nga.”

 

Elaine swallowed hard, pilit na ibinabalik ang usapan sa normal. “Kung wala kang ibang gagawin, umalis ka na.”

 

Pero imbes na sumunod, bahagyang lumapit si Janus, nakangiti. “Ate, halata namang galit ka. Relax ka lang.”

 

“Anong relax? Nakita kita sa ganung sitwasyon!”

 

“Normal lang naman ‘yun, ‘di ba?”

 

Elaine blinked. “Ano?”

 

Dumikit pa lalo si Janus, bahagyang yumuko upang titigan siya nang mas malapitan. “Siyempre, tao lang. May pangangailangan din.”

 

Tumingala si Elaine upang sagutin ito, pero bigla niyang naamoy ang natural na amoy ng katawan ng binata—isang pinaghalong pawis at pabango, isang bagay na hindi niya inaasahang makakapagpagising ng init sa kanyang loob.

 

Napalunok siya.

 

“Eh ikaw, Ate?” bulong ni Janus. “Hindi mo ba nami-miss si Tito Henry?”

 

Tahimik na nakaupo si Elaine sa harap ni Janus, parehong hindi agad makapagsalita. Kahit gusto niyang panatilihing normal ang usapan, alam niyang hindi na niya maibabalik sa dati ang nangyari.

 

Si Janus mismo ang bumasag ng katahimikan.

 

“So… nakita mo ba?”

 

Napatingin si Elaine. “Anong… nakita?”

 

Bahagyang umangat ang isang kilay ng binata, kasabay ng mapanuksong ngiti. “Alam mo na. ‘Yung… kanina.”

 

Ramdam ni Elaine ang pag-init ng kanyang mukha. Ayaw niyang aminin, pero oo—nakita niya. At hindi lang basta nakita, kundi tumatak iyon sa isip niya.

 

Pilit niyang inilayo ang tingin. “Pasensya na… Hindi ko naman sinasadya.”

 

“Hmm…” Tumango-tango si Janus, kunwari’y nag-iisip. “Pero Ate, kung hindi mo sinasadya, bakit ang tagal mong nakatayo sa pinto?”

 

Napatigil si Elaine. Nahuli siya.

 

“Shit.”

 

“Ah… Kasi—”

 

“Natuwa ka ba sa nakita mo?”

 

Halos malaglag siya sa kinauupuan. “Ha?!”

 

Tumawa nang mahina si Janus, halatang nag-eenjoy sa pamumula ng kanyang mukha. “Wala lang naman, Ate. Baka naman kasi nag-enjoy ka.”

 

“Putang ina, Elaine, kontrolin mo sarili mo.”

 

Pero bakit parang ang hirap?

 

Dahil kay Janus.

 

Ang lalaking nasa harapan niya ngayon ay hindi na ang batang madalas niyang naririnig sa kwento ni Froi noon. Isa na itong ganap na lalaki. Matangkad, matipuno, at may itsura. Idagdag pa ang malalalim nitong mata na parang tumatagos sa kanya.

 

At ang kanyang katawan…

 

Hindi niya dapat tinitingnan, pero hindi niya maiwasan. Kahit pa natatakpan ng damit, hindi maikakaila ang magandang hubog ng kanyang dibdib at tiyan. Batak. Matigas.

 

Naglaro sa isipan ni Elaine ang imahe ng hubad na katawan ni Janus—at ang bahaging muntik na niyang makita kanina.

 

Napalunok siya.

 

“Ate?”

 

Napakurap si Elaine nang mapansing nakatingin si Janus diretso sa kanya, tila inaalam kung saan lumilipad ang kanyang isip.

 

“Ah—wala! Wala ‘yon!” pilit niyang depensa. “Tsaka ‘wag mo akong tinatawag na ‘Ate,’ mas matanda ako sa ‘yo.”

 

“Eh ano gusto mong itawag ko?” Mapanukso ang tinig ni Janus. “Tita?”

 

Napangiwi si Elaine. “Ang tanda ko naman pakinggan.”

 

“Eh ano nga?”

 

Napaisip siya. Ano nga ba?

 

Bago pa siya makasagot, bumaba ang tingin ni Janus sa kanyang dibdib.

 

Muli, nasipat siya.

 

Elaine stiffened. Shit.

 

Alam niyang manipis ang suot niya, pero hindi niya naisip na baka… baka bakat.

 

Nakita niya kung paano bahagyang dumilim ang tingin ni Janus bago ito muling ngumiti.

 

“Eh kung…” Sandali siyang tumigil, saka bahagyang inilapit ang mukha sa kanya. “‘Elaine’ na lang?”

 

Napalunok si Elaine.

 

“Putang ina… delikado ‘to.”

 

Pero bakit parang ang init ng pakiramdam niya?

 

At bakit parang hindi niya gustong umalis si Janus?

 

Sa harap ni Janus, tahimik na nakaupo si Elaine. Pilit niyang pinapanatili ang kanyang kumpiyansa, pero sa loob-loob niya, hindi niya alam kung ano ang dapat maramdaman—hiya, inis, o kaba.

 

O baka… libog?

 

Sinubukan niyang ibaling ang tingin sa ibang bagay. Sa lamesa, sa dingding, kahit saan huwag lang kay Janus. Pero ramdam niyang tinititigan siya ng binata. Parang may iniisip ito… o may inaabangan.

 

“So, Elaine…” Malambing ang tono ni Janus, parang sinusubukan kung paano lalapat ang kanyang pangalan sa labi niya. “Gusto mo na bang aminin?”

 

“Aminin ang ano?” Umiiwas si Elaine, kahit alam niyang wala siyang ligtas.

 

“Na nakita mo ako kanina… at nagustuhan mo ang nakita mo.”

 

Nanigas si Elaine.

 

“Putang ina, bakit niya kailangang sabihin ‘yan nang diretso?”

 

Nag-init ang kanyang pisngi. Hindi siya makatingin nang diretso kay Janus.

 

Napangisi ang binata sa kanyang reaksyon. “Tama ba ako?”

 

“Hindi,” sagot niya, pero alam niyang hindi ito kapanipaniwala. Kahit siya, hindi kumbinsido sa sarili niyang boses.

 

“Hmm…” Tumango-tango si Janus, para bang pinag-aaralan siya. “Eh bakit parang hindi ka makatingin nang diretso sa akin?”

 

Doon niya lang napansin—mula kanina, iniiwasan niyang tumingin sa mata ni Janus.

 

“Wala ‘yon,” sagot niya ulit, pero mahina na ang boses niya.

 

“Kung wala ‘yon,” bulong ni Janus, “bakit parang ang pula ng mukha mo, Elaine?”

 

Mas lalo siyang kinabahan. Hindi lang mukha niya ang mainit—buong katawan niya, parang nilalagnat.

 

At ang masama… alam niyang hindi ito sakit.

 

Ito ay pagnanasa.

 

“Nag-iinit ka ba?” Mapanuksong tanong ni Janus.

 

“Hoy!” Pilit niyang pinapanatili ang kanyang sarili, pero mas lalo lang lumakas ang ngiti ng binata.

 

“Totoo naman, ‘di ba?” Nakangisi si Janus. “Sabi mo kanina, pasensya na kasi hindi mo sinasadya… Pero, Elaine, hindi mo ba napansin?”

 

“Napansin ang ano?”

 

Dahan-dahan niyang nakita kung paano bahagyang bumaba ang tingin ni Janus—sa kanyang dibdib.

 

Saka siya napakurap.

 

Shit.

 

Doon niya lang napansin ang malamig na hangin ng electric fan na tumatama sa kanyang katawan. Ang suot niyang manipis na pang-itaas…

 

Bakat na bakat ang kanyang utong.

 

Napangisi si Janus.

 

“Tangina, nakita niya!”

 

Hindi alam ni Elaine kung tatayo at tatakbo siya, o kung dapat niyang takpan ang sarili—pero parang huli na ang lahat. Nakita na ni Janus, at mukhang hindi siya nababastusan… kundi natutukso pa lalo.

 

“Mukhang…” Mapanukso ang ngiti ni Janus. “Mukhang hindi lang ako ang nag-iinit ngayon.”

 

At doon na siya tuluyang naipit sa kanyang sariling init.

 

Tahimik ang pagitan nilang dalawa.

 

Hindi niya alam kung paano isasalba ang sarili sa sitwasyon. Dapat ba siyang magalit? Dapat ba niyang ipagtabuyan si Janus?

 

Pero hindi niya magawa.

 

Dahil alam niyang may bahagi ng katawan niya ang ayaw siyang lumayo.

 

Ramdam ni Elaine ang mainit na tingin ni Janus. Hindi ito garapal, pero hindi rin inosente. Para itong apoy na unti-unting nagpapaliyab sa kanyang balat.

 

Nagpabaling-baling siya ng tingin. Dapat putulin niya ang tensyon bago pa lumala.

 

“Ikaw… ang kapal mo rin, ano?” Pilit niyang pinalakas ang boses niya, kahit pa bahagyang nanginginig ito. “Hindi ka ba nahiya sa ginawa mo kanina?”

 

Pero imbes na mahiya, mas lalong lumapad ang ngiti ng binata. “Anong nakakahiya? Natural lang naman ‘yon sa lalaki.”

 

“Natural?” Umismid si Elaine, pero hindi niya maikakaila ang malakas na kabog ng kanyang dibdib.

 

“Oo naman,” sagot ni Janus, nakaakbay sa sandalan ng upuan, relaxed at walang bahid ng kaba. “Normal lang ‘yon, lalo na kung matagal mo nang hindi nakakasama ang mahal mo.”

 

Napakurap si Elaine.

 

Hindi niya alam kung anong pumasok sa isip niya, pero biglang bumalik sa kanya ang tanong ni Janus kanina…

 

“Eh ikaw, Ate? Hindi mo ba nami-miss si Tito Henry?”

 

Biglang lumunok si Elaine.

 

Dahil sa totoo lang…

 

Putang ina. Miss na miss niya na rin ang asawa niya.

 

Miss niya ang halik. Miss niya ang haplos. Miss niya ang katawan ng isang lalaki.

 

At mas lalong naging masama ang pakiramdam niya dahil nararamdaman niya ito ngayon—hindi sa kanyang asawa, kundi sa isang batang katulad ni Janus.

 

Dapat niya itong itigil.

 

Pero hindi niya magawang tumayo.

 

“Elaine,” tawag ni Janus, bahagyang yumuko para mas makita ang kanyang mukha. “Parang malalim iniisip mo ah?”

 

“Oo, dahil nag-iinit ako, gago!” sigaw niya sa isip, pero pilit niyang pinanatili ang kanyang posture.

 

“Wala akong iniisip,” sagot niya, pero halatang pilit.

 

Napansin ito ni Janus, at mas lalo siyang tinukso ng binata.

 

“Talaga?” Napahawak ito sa baba, parang iniisip. “Eh parang kanina, nakatitig ka sa shorts ko?”

 

“Ano?!”

 

Nanlaki ang mata ni Elaine.

 

“Hoy, hindi ah!”

 

“Ah talaga?” Mas lumapit pa si Janus. “Hindi mo ako nakita kanina? Hindi mo nakita kung gaano ako kalaki?”

 

Tumigil sa paghinga si Elaine.

 

Dahil sa totoo lang…

 

Oo. Nakita niya.

 

At simula nang makita niya iyon… hindi na iyon nawala sa isip niya.

 

“Tama na,” mahina niyang sabi, pero halatang wala nang bisa ang pagtanggi niya.

 

“Tama na?” bulong ni Janus. “Eh paano kung gusto mo pa?”

 

Putang ina.

 

Doon niya napagtanto—hindi lang siya ang naglalaro ngayon.

 

Si Janus mismo… gusto siyang mahulog.

 

At unti-unti… Nahuhulog na nga siya.

 

Hindi na alam ni Elaine kung paano makakatakas sa sitwasyon. Ang init sa kanyang katawan ay hindi na basta-basta kayang itanggi.

 

Nakaharap siya kay Janus, pero hindi niya magawang lumaban ng tingin. Pakiramdam niya, unti-unti siyang hinuhubaran ng mga mata ng binata.

 

At ang masama—hindi niya ito kinamumuhian.

 

“Sabi mo tama na…” Napangiti si Janus. “Pero hindi ka naman tumatayo.”

 

Napalunok si Elaine.

 

Gusto niyang gumalaw. Gusto niyang tapusin ang usapan. Pero ang sariling katawan niya ang tila kumukontra. Parang may hinihintay siya.

 

Parang may gusto siyang mangyari…

 

Pero hindi siya pwedeng bumigay.

 

“Tangina, asawa ako ng tatay ni Froi!”

 

Huminga siya nang malalim at pilit na hinanap ang kanyang lakas. Hindi siya pwedeng magpatalo sa tukso.

 

“Janus, tama na.” Mas matatag na ang boses niya ngayon, pero halatang kinakabahan pa rin siya. “Tapos na ang usapan natin.”

 

Pero hindi natinag si Janus.

 

“Tapos na?” Bulong niya. “Sigurado ka?”

 

Doon siya napakurap.

 

Hindi dahil sa tanong mismo… kundi sa naramdaman niya.

 

Mainit. Malapit.

 

Si Janus.

 

Lumalapit.

 

Nakangiti ito, pero may kakaibang lalim ang titig. Dahan-dahan, tila sinusukat kung gaano kalapit ang kaya niyang abutin bago siya umatras.

 

Pero hindi siya umatras.

 

Bakit hindi siya umatras?!

 

Hindi niya alam. Ang katawan niya mismo ang tila nagpaparaya sa binata.

 

“Elaine…” Bulong ni Janus, bahagyang yumuko para mapantayan ang kanyang mukha. “Sabihin mo lang kung ayaw mo… at hihinto ako.”

 

Alam niyang dapat niya itong pigilan.

 

Pero bakit walang lumalabas na salita sa bibig niya?

 

Mas lalong lumakas ang tibok ng kanyang puso nang maramdaman niya ang mainit na hininga ng binata sa kanyang balat.

 

Napapikit siya saglit. Hirap siyang huminga.

 

Hirap siyang lumaban.

 

At sa ilang segundong iyon— isang saglit na kahinaan…

 

Isang saglit ng pagsuko…

 

Narinig niya ang sarili niyang mahina, halos bulong na sagot…

 

“Janus…