Daluyong ng Panahon – Kabanata 7
By Sjr666
KABANATA 7: SA GITNA NG TUKSO
Habang nakaupo si Ms. Perez sa kanyang opisina, hindi pa rin niya mapigilan ang pagbalik ng eksena sa kanyang isipan—ang saglit na pagkakadikit ng katawan nila ni Rho, ang init na sumiklab sa kanyang balat, at ang matalim ngunit mapang-akit na titig ng binata. Sa una, sinubukan niyang itatwa ang nararamdaman, ngunit habang pinagmamasdan niya ang medalya at sertipikong natanggap ni Rho, hindi niya maiwasang mapangiti at mapahanga.
“Hindi lang pala siya basta matalino, may kakaiba siyang dating… isang aura na bihira sa isang binata,” bulong niya sa sarili habang kinukuyom ang sertipiko.
Naputol ang kanyang pag-iisip nang biglang bumukas ang pinto. Si Rho, may bahagyang nakakalokong ngiti sa labi, lumapit sa kanyang mesa. “Ma’am, mukhang natuwa sila sa pagkapanalo namin. May narinig akong maaaring ma-promote kayo dahil advisory ninyo kami.”
Napataas ang kilay ni Ms. Perez ngunit hindi maitago ang tuwa. “Hmm… kaya mo bang sabihin na ako ang dahilan ng pagkapanalo mo?”
Pilyong ngumisi si Rho. “Hindi naman po… pero malaking bagay ‘yung motivation na ibinigay ninyo. Sabi niyo kasi may bonus ako. Kaya naisip ko, baka may reward na ako ngayon?” Itinaas nito ang isang kilay, may bahagyang hamon sa tono.
Napatingin si Ms. Perez sa kanya, at sa isang iglap, isang mapanuksong ideya ang sumagi sa kanyang isip. Bahagya siyang lumapit, sinadya niyang itaas ang kanyang baba at titigan ang binata sa mga mata. “Special ang reward sa mga espesyal na estudyante. Pero tanong, kaya mo ba talagang tanggapin ang anumang ibigay ko?”
Napangisi si Rho, ngunit sa loob-loob niya, may kung anong bumibigat sa kanyang dibdib—isang tensyon na hindi niya mawari kung kagustuhan o kaba. “Depende po kung anong klaseng reward ‘yan, Ma’am. Kung tungkol ito sa grades ko, gusto kong siguruhin na tataas ang standing ko.”
Napahagikhik si Ms. Perez, ang kanyang mga mata may bahagyang kinang ng kapilyuhan. “Siyempre, mataas na grade ang isa sa mga gantimpala… pero hindi lang iyon. Minsan, ang pinakamagandang reward ay hindi lang matatagpuan sa papel, kundi sa pakiramdam.”
Habang nakatayo sa gitna ng silid, nararamdaman ni Ms. Perez ang bigat ng bawat sandali. Ang kwartong ito—ang kanyang opisina—ay saksi sa kanyang mga prinsipyo, pangarap, at pagsusumikap bilang isang guro. Ngunit ngayong gabi, ito rin ang magiging saksi sa isang desisyong hindi niya inakalang gagawin niya kailanman.
Nakatitig siya kay Rho, ang estudyanteng hinangaan niya sa talino, sa tapang, at sa kakaibang karisma. Sa kanyang isipan, bumalik ang lahat—ang unang pagkakataong sumagot siya ng tama sa klase, ang pagsagot niya sa pinakamahirap na tanong, ang pagkapanalo niya sa kompetisyon, at ang hindi matatawarang husay ng kanyang talumpati. Lahat ng ito… isang patunay ng kanyang halaga, ng kanyang galing. At ngayon, narito siya sa harap ng binatang ito, handang ipagpalit ang tropeo sa isang bagay na mas matindi, mas personal.
Dahan-dahan niyang inabot ang unang butones ng kanyang puting blouse.
“Ang unang tanong… ang unang hakbang sa tagumpay.” bulong niya sa sarili, kasabay ng pagbagsak ng blouse sa sahig, inihayag ang kanyang makinis na balikat at ang pangamba sa kanyang dibdib. Huminga siya ng malalim. Hindi na niya mababawi ito.
Sumunod ang kanyang itim na slacks. “Para sa tanong na halos walang may kayang sagutin… ngunit nasagot mo.” Bumitaw ang tela mula sa kanyang baywang, dumulas pababa sa kanyang makurbang hita hanggang tuluyang humalik sa sahig. Napansin niya ang bahagyang pagbilis ng paghinga ni Rho, ngunit hindi ito umimik. Nanatili siyang nakatitig—hindi lang sa kanyang katawan, kundi sa bawat emosyon na pumupunit sa kanyang kaluluwa.
Ngunit ang susunod na hakbang ang pinakamabigat.
Dahan-dahang hinagilap ni Ms. Perez ang hook ng kanyang lace bra, ramdam ang panlalamig ng kanyang mga daliri, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa hindi matatawarang tensyon na bumabalot sa kanila. “Para sa tropeo… para sa tagumpay na hindi lang sa akin, kundi sa iyo rin,” aniya, habang tuluyan nang lumaya ang kanyang dibdib sa pagkakakulong.
Ramdam niya ang panlalamig ng hangin sa kanyang balat, ngunit mas matindi ang init na bumabalot sa kanyang katawan. Si Rho ay hindi gumalaw, hindi nagsalita—ngunit ang kanyang mga mata, masyadong matalim, masyadong uhaw sa kasagutan.
At ngayon, ang huling hadlang. Ang manipis na tela na natitira sa kanyang katawan, ang huling sagisag ng kanyang moralidad at kontrol. Nanginig ang kanyang mga kamay habang hinihila ito pababa, hanggang sa tuluyang mawala. “Para sa talumpating hindi lang nagpahanga sa akin, kundi nagbigay ng dahilan upang makita kita bilang higit pa sa isang estudyante.”
At sa huling sandali, sa halip na kunin ang tropeo, marahang inikot ni Ms. Perez ang kanyang katawan sa paligid ni Rho, isang paggalang na kakaiba, isang pag-aalay na hindi nasusukat sa medalya o sertipiko. At sa isang iglap, iniabot niya ang maliit na tela—ang kanyang tanging natitirang saplot—sa kanya.
“Ito ang iyong tropeo, Rho.”
Tahimik na tinanggap ito ng binata, hindi mawari kung dapat bang ngumiti o manginig sa bigat ng ibinigay sa kanya.
At si Ms. Perez, sa kabila ng kanyang ginawang pagsuko, ay nanatiling nakatayo nang taas-noo, ang kanyang katawan hubad sa malamig na silid, ngunit ang kanyang puso—ang kanyang isip—ay nag-aalab sa init ng kanyang desisyon.
Sa loob-loob niya, hindi niya alam kung siya ba ang nagbigay ng gantimpala, o siya ang tunay na nagtagumpay ngayong gabi.
Naglakad si Ms. Perez palapit kay Rho, halos dumidikit na sa dibdib nito. May pilyang ngiti sa kanyang labi habang marahang kinuha ang kamay ng binata at idiniin iyon sa malambot niyang dibdib.
“Alam mo bang hindi lang ‘yan ang pwede mong maramdaman?” bulong niya, dahan-dahang ibinaba ang kamay ni Rho, dumaan sa kanyang tiyan, at huminto sa gilid ng kanyang hita—sapat para maramdaman niya ang init ng balat nito.
Napalunok si Rho.
“Ms. Perez…”
Ngumiti ito, inilapit ang labi sa tenga niya. “May mas matindi pa diyan…” bahagya siyang lumayo, hinagod ng daliri ang baba ni Rho. “Ipanalo mo sa Regional Competition.”
Nag-iwan siya ng pabango sa hangin at isang matamis na ngiti bago siya tuluyang lumayo, tila walang nangyari.
Si Rho, nananatiling nakatayo, ang puso’y kumakabog.
- Daluyong ng Panahon – KABANATA 10 & 11: SA GITNA NG MATINDING LABAN - March 28, 2025
- Daluyong ng Panahon – Kabanata 9 - March 26, 2025
- Daluyong ng Panahon – Kabanata 8 - March 26, 2025