Daluyong ng Panahon – KABANATA 10 & 11: SA GITNA NG MATINDING LABAN

Daluyong ng Panahon – KABANATA 10 & 11: SA GITNA NG MATINDING LABAN

By Sjr666

KABANATA 10 & 11: SA GITNA NG MATINDING LABAN

Dumating na ang araw ng Regional Competition. Ang gymnasium ay puno ng ingay at sigla—mga estudyanteng sumusuporta, mga huradong nakatutok, at ang iba’t ibang koponan na handang ipakita ang kanilang husay. Hindi ito basta-bastang kompetisyon; ito ang laban ng pinakamahuhusay sa rehiyon.

Si Rho at ang kanyang koponan, kabilang si Angela, ay nakatayo sa gilid ng entablado, tahimik na pinagmamasdan ang kanilang magiging mga kalaban. Kitang-kita sa postura at kilos ng iba pang mga kalahok ang kanilang kumpiyansa—mga estudyanteng halatang likas na matatalino, ilan pa’y mula sa prestihiyosong paaralan na may pambihirang mga guro at kagamitan.

“Mukhang mahirap ‘to, Rho,” bulong ni Angela, na bahagyang kinakabahan.

Ngunit iba ang pakiramdam ni Rho. Alam niyang may kalamangan ang mga kalaban, pero may baon siyang lihim—ang kanyang kaalaman mula sa hinaharap.

Nagsimula ang unang round. Ang mga tanong ay teknikal, mahirap, at halos imposibleng masagutan nang walang malalim na pag-aaral. Sa bawat sagot ng kanilang mga kalaban, ramdam ni Rho ang bigat ng kompetisyon. Ngunit hindi siya natinag. Ginamit niya ang kanyang kaalaman mula sa 2025—ang mas malalim na pag-unawa sa agham, teknolohiya, at lohika—upang maisakatuparan ang tamang estratehiya.

Sa ikalawang round, nagkaroon ng problem-solving challenge. Isa-isa, naglatag ng sagot ang bawat koponan, at doon nakita ni Rho ang isang pagkakataon. Habang ang iba ay sumusunod sa nakasanayang pamamaraan ng paglutas, ginamit niya ang kanyang kaalaman sa mas advanced na algorithm at mabilis na pagpoproseso ng impormasyon. Ang bawat hakbang niya ay may kumpiyansa, tila isang beterano sa larangang ito.

“Imposible… paano nila nakuha agad ang sagot?” bulong ng isang hurado matapos makita ang kanilang solusyon.

Ngunit sa ikatlong round, dito nagsimulang mabigatan si Rho. Ang mga tanong ay tila hindi sakop ng kanyang inaasahan, at unti-unti niyang naramdaman ang panghihina. Ang mga kalaban ay walang bahid ng kaba, tuloy-tuloy sa pagbibigay ng sagot habang siya naman ay nagsisimulang pagdudahan ang sarili.

Napalunok si Rho, ramdam ang bigat ng sitwasyon. Kung hindi siya magpapakitang gilas ngayon, mawawalan ng saysay ang lahat ng kanyang paghahanda.

Mula sa gilid ng kanyang mata, napansin niyang nakatingin sa kanya si Ms. Perez. Ang mapanuksong ngiti nito ay tila may ibig sabihin—isang tahimik ngunit matinding paalala. Ang mga mata nito ay nagliliwanag, at sa isang iglap, naalala niya ang bawat sandali sa opisina nito. Ang tinig nito, ang init ng katawan nito noong mga nakaraang gabi kung saan siya humihingi ng motibasyon. Nang lumalim ang ngiti ni Ms. Perez, isang ngiting puno ng pananabik at pagnanasa, biglang bumalik ang lakas ni Rho. Hindi niya maaaring biguin ang kanyang sarili. Hindi rin niya maaaring biguin si Ms. Perez.

Ngumiti siya pabalik at huminga nang malalim. Kailangan niyang manalo—hindi lang para sa tropeo kundi para sa gantimpalang naghihintay sa kanya.

Sa huling bahagi ng kompetisyon, isang debate ang naganap. Ang kanilang kalaban ay isang koponan na eksperto sa pagpapaliwanag at lohikal na pangangatwiran. Isa itong matinding hamon, ngunit dito lumabas ang tunay na bentahe ni Rho—ang kanyang pagiging isang ganap na adulto sa isip. Ang mga argumentong ibinigay ng kanilang kalaban ay matalas, ngunit dahil sa kanyang mas malawak na perspektiba, nagawa niyang paikutin ang usapan sa paraang hindi nila inaasahan.

Ang huling sagot ni Rho ay dumagundong sa buong gymnasium. Tahimik ang lahat, namangha sa lalim ng kanyang pangangatwiran. Nang ianunsyo ang panalo, hindi makapaniwala ang kanyang koponan.

“Nanalo tayo!” sigaw ni Angela, halos lumuha sa tuwa habang niyakap siya.

Habang inaabot ang tropeo, napatingin si Rho sa paligid. Alam niyang ang panalong ito ay hindi lamang bunga ng kanyang talino kundi ng pagsisikap ng buong koponan. Ngunit sa likod ng kanyang isipan, isa lang ang sigurado—ito pa lang ang simula ng mas malaking laban na kanyang haharapin sa hinaharap.

Mula sa di kalayuan, nagtagpo muli ang tingin nila ni Ms. Perez. Mapanukso itong ngumiti at bahagyang kumindat. Alam ni Rho—ito ang tunay na gantimpala na matagal na niyang inaasam.

Matapos ang matinding laban sa Regional Competition, tumayo sina Rho at Angela sa gitna ng entablado upang tanggapin ang tropeo ng kanilang pagkapanalo. Ang buong gymnasium ay umaapaw sa palakpakan at sigawan mula sa mga tagasuporta. Ngunit ang pinakahihintay ng lahat ay ang kanilang talumpati.

Unang nagsalita si Angela. Kahit kabado, matamis ang kanyang ngiti habang humarap sa mikropono. “Maraming salamat po sa inyong suporta. Hindi namin ito inakala, pero sa sipag, tiyaga, at pagtutulungan, nagawa naming mapagtagumpayan ang laban. Sa aming guro, sa aming pamilya, at sa aming paaralan, ito po ay para sa inyo.”

Muling umalingawngaw ang palakpakan. Ngayon, si Rho na ang susunod. Tumayo siya nang tuwid, may kumpiyansang aura na tila hindi karaniwang taglay ng isang estudyante. Nang magsimulang magsalita, agad niyang nakuha ang atensyon ng lahat.

“Alam kong iniisip ng ilan sa inyo, ‘paano ito nangyari?’ ‘Paano natalo ng aming koponan ang mga pinakamahuhusay sa rehiyon?’ Simple lang—hindi ito tungkol sa pagiging pinakamatalino, kundi sa kakayahang umangkop, mag-isip nang mas malawak, at matuto nang mas mabilis.”

Napatingin ang mga hurado sa isa’t isa, namamangha sa lalim ng kanyang pananalita. Ngunit hindi pa doon natatapos si Rho.

“Ngunit hindi ito ang hangganan. Sa hinaharap, ang mundo ay mabilis na magbabago. Sa loob ng sampung taon, may mga teknolohiyang darating na babago sa takbo ng ating buhay. Halimbawa, alam niyo bang sa lalong madaling panahon, ang Artificial Intelligence ay magiging mas matalino pa sa karamihan ng tao? Sa taong 2023, may isang AI na tatawid sa limitasyon ng karaniwang pag-iisip ng tao. Gagamitin ito sa agham, medisina, at maging sa edukasyon. Isipin niyo kung paano nito mababago ang ating mundo.”

Nagkaroon ng katahimikan sa buong gymnasium. Hindi lang ang mga estudyante ang nagulat, pati ang mga guro at hurado. Isang propesor ang tila hindi makapaniwala. “Paano niya nalaman ‘yon?” bulong nito sa katabi.

Ngunit hindi pa doon natapos si Rho. “At hindi lang ‘yan. Sa larangan ng medisina, sa loob ng isang dekada, ang cancer treatment ay hindi na kasing hirap ng ngayon. Mas mabilis, mas epektibo, at mas mura ang magiging paraan ng paggamot. Ang mga sakit na ngayon ay walang lunas, maaaring magkaroon ng solusyon sa hinaharap.”

Nagsimula ang bulungan sa buong gymnasium. Ang ilan ay namangha, ang iba ay nagdududa, ngunit hindi maitatangging binago ni Rho ang atmospera ng paligsahan. Hindi lang ito tungkol sa tagumpay nila sa kompetisyon—ito ay isang pagpapakita ng isang mas malaking bagay, isang boses na tila mula sa hinaharap.

Mula sa gilid ng entablado, napansin niya ang titig ni Ms. Perez. May kakaibang ningning ang kanyang mga mata, at sa kabila ng seryosong usapan, isang mapanuksong ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. Para bang sinasabi nitong lalo siyang humahanga kay Rho—at may mas malaking gantimpalang naghihintay.

Sa pagtatapos ng kanyang talumpati, muling umalingawngaw ang palakpakan. Ngunit alam ni Rho na higit pa sa tropeo ang kanyang napanalunan ngayong araw. Ito ang unang hakbang sa kanyang mas malaking plano—at isang patunay na hawak niya ang hinaharap sa kanyang mga kamay. 

Matapos ang matagumpay na seremonya, nagbalik sina Rho at Angela sa kanilang hotel para sa kanilang pansamantalang pananatili bilang bahagi ng programa ng paaralan. Tahimik ang hallway habang naglalakad sila patungo sa kanilang silid.

“Rho, aalis muna ako para makipagkita kay Mama. Maghahapunan kami sa labas,” paalam ni Angela habang inaayos ang kanyang buhok sa harap ng salamin.

Tumango si Rho. “Sige, enjoy kayo. Ako rin lalabas sandali, gusto ko lang magpahangin… at kumain.”

Ngunit sa likod ng kanyang ngiti, may ibang plano si Rho. Hindi lang simpleng hapunan ang nasa isip niya—kundi ang mas espesyal na ‘hapunan’ kasama si Ms. Perez.

Pagkalabas ni Angela, agad siyang nagtungo sa silid kung saan naroon ang kanyang guro. Kumatok siya ng marahan, at ilang segundo lang ay bumukas ang pinto. Doon niya nakita si Ms. Perez na nakatayo sa loob, suot ang isang manipis na robe na bahagyang nakabukas, animo’y naghihintay ng bisita.

“Alam kong darating ka,” aniya, kasabay ng mapang-akit na ngiti.

Dahan-dahang pumasok si Rho, alam niyang sa gabing ito, hindi lang gutom sa pagkain ang kanyang pupunan.

Nakaupo si Rho sa gilid ng kama, nakatingin kay Ms. Perez na nakasandal sa pader, ang kanyang manipis na robe ay bahagyang nakalilis. Ang liwanag mula sa lampshade ay nagbibigay ng anino sa kanyang mapanuksong postura.

“Sigurado ka bang kaya mo akong makuha, Rho?” bulong ni Ms. Perez, may halong panunukso ang kanyang tinig.

Ngumiti si Rho. “Alam mo namang hindi ako sumusuko sa hamon, Ma’am.”

Lumapit si Ms. Perez, dahan-dahan, ang bawat hakbang ay puno ng pang-aakit. Hinaplos niya ang pisngi ni Rho at bumulong sa kanyang tenga, “Kung ganun, patunayan mo.”

Sa labas, ang buong hotel ay tahimik. Ngunit sa loob ng kwartong iyon, isang lihim na gabi ang nagsisimula—isang gabi na hindi nila makakalimutan.

Hindi na nag-aksaya ng oras si Rho. Hinaplos niya ang bewang ng guro at idinikit ang kanyang katawan dito. “Ang bango mo, Ma’am… Nakakabaliw,” bulong niya habang dahan-dahang inaamoy ang leeg ni Ms. Perez. Napasinghap ito at napakapit sa kanyang balikat.

Dahan-dahang hinila ni Ms. Perez ang kamay ni Rho, at sa isang iglap, ipinatong niya ito sa kanyang tagiliran—sa hubad at mainit niyang balat.

Nanigas si Rho.

“Gusto mong hawakan ako?”

Hindi siya makasagot. Tangina, gusto niya—gustong-gusto. Pero hindi niya alam kung paano.

“O mas gusto mong… ako ang hahawak sa’yo?”

Gumalaw ang mga daliri ni Ms. Perez, gumagapang pababa sa tiyan ni Rho. Nagsimula na siyang mawalan ng kontrol.

“Ma’am…”

Tumawa ito—hindi malakas, kundi isang malambing at mapanuksong hagikhik.

“Kawawa ka naman, relax ka dyan.”

Napakapit siya sa bedsheet. Ramdam niyang lumalakas na ang pagtibok ng kanyang pagkalalaki, lalo na nang umupo si Ms. Perez sa kandungan niya, ang malamig na silk slip nito ay dumudulas sa kanyang balat.

Hinaplos siya nito sa pisngi, saka dahan-dahang ginamit ang dulo ng kanyang dila upang dampian ang leeg ni Rho.

“Ma’am, putangina… ang init mo…”

“Hindi mo pa ako nararamdaman nang buo.”

At bago pa siya makapagsalita—kinagat ni Ms. Perez ang kanyang labi, hinigop ito, saka kinulong ang kanyang mukha sa pagitan ng kanyang palad.

Ito na ang simula ng pagkawala niya sa sarili.

Nakayakap ang malalambot na kamay ni Ms. Perez sa kanyang batok, habang ang dila nito ay gumuguhit ng maiinit na landas sa kanyang labi. Tangina, hindi niya na alam kung paano pipigilan ang sarili.

“Huwag kang matakot, Rho…” bulong ni Ms. Perez habang kinakagat ang kanyang earlobe, saka idinampi ang kanyang mainit na hininga sa balat nito.

Napapikit si Rho, hinayaan ang sarili na lunurin ng sensasyon. Hindi niya na kaya.

“Ma’am…”

Pero imbes na sagutin siya, mas lalo pang idiniin ni Ms. Perez ang sarili sa kanya, ang manipis na silk slip nito ay halos wala nang saysay—ramdam niya ang bawat hubog ng katawan nito, ang maiinit nitong hita na nakapulupot sa kanya.

“Sabi mo, gusto mo ‘ko, di ba?”

“Putangina, oo.”

Napangiti si Ms. Perez, saka gumapang pababa ang mga kamay niya, papunta sa tiyan ni Rho—unti-unti, mabagal, tila sinasadya ang bawat haplos para lalo siyang mabaliw.

“Gaano mo ‘ko kagusto, hmm?”

“Putangina, Ma’am… ‘wag mo akong tuksuhin hindi ko yan kakayanin.”

Madiin ang boses ni Rho, puno ng pagpipigil at paninikip ng dibdib. Nakapatong sa kanya si Ms. Perez, ang manipis nitong silk slip ay halos wala nang naitago. Ang bawat paggalaw nito, kahit gaano kahina, ay parang apoy na lumalamon sa natitirang kontrol niya.

Pero imbes na umatras, mas lalo lang itong lumapit.

“Hmm…” Napasinghap si Ms. Perez habang sinasadya niyang iusad ang katawan sa ibabaw ni Rho, ang mahahabang daliri nito ay dumaan sa kanyang dibdib. “Pero gusto kong makita kung hanggang saan mo kayang magpigil, Rho…”

Napakagat-labi si Rho, pilit na inuunti-unti ang paghinga. Tangina, paano siya magpipigil kung ganito ka-lapit, ka-init, at ka-lambot ang katawan nito sa kanya?

“Pero, Ma’am—”

“Shh…” Isinara ni Ms. Perez ang daliri niya sa labi ng binata, saka bahagyang ngumiti. “‘Di ba sabi ko, reward mo ‘to?”

Dahan-dahan, hinila ni Ms. Perez ang kamay ni Rho at ipinatong sa kanyang hita. Mainit at makinis ang balat nito, at nang kusang gumalaw ang daliri niya, naramdaman niyang…

Wala itong suot na panty.

Tangina.

Napasinghap si Rho, at sa sandaling iyon, si Ms. Perez na mismo ang bumigay.

“Gusto mo ‘ko, ‘di ba?” bulong nito, saka dumampi ang labi sa kanyang leeg. “Kunin mo na ‘ko, Rho…”

At doon, wala nang natirang linya sa pagitan ng guro at estudyante.

“Rho…”

Pabulong na tinawag siya ni Ms. Perez, pero hindi na niya hinintay ang sagot. Ang mga mata ng binata ay punong-puno ng libog, ng pagkagutom—at alam niyang ganoon din ang kanya.

Sinalubong niya ang labi nito sa isang marahas na halik.

“Mmmph…” Napasinghap si Rho pero agad din niyang tinanggap ang halik ng guro. Walang pag-aalinlangan, walang pagdadalawang-isip.

Dila sa dila. Labi sa labi.

Nagsanib ang mga hininga nila, parehong mabilis, parehong nag-iinit.

Hinila ni Rho ang katawan ni Ms. Perez palapit sa kanya, mahigpit na niyapos ang kanyang bewang, pinagdikit ang kanilang mga katawan.

“Mmm… tangina…” Napamura ang binata sa pagitan ng halik nang maramdaman niyang ipinasok ng babae ang dila nito sa loob ng kanyang bibig, nilaro, sinipsip ang kanya.

Parang gusto niyang mawalan ng malay sa sarap.

Sinagot niya iyon ng mas matinding halik.

Pinagulong niya ang kanyang dila laban sa dila nito, nilasahan ang laway na parang hindi sapat, parang gusto niyang lunurin ang sarili rito. Napakapit si Ms. Perez sa kanyang batok, dumidiin ang mga kuko, lalong idinidiin ang sarili sa kanya.

“Haa… ang tindi mo, Rho…”

Naputol saglit ang halik nila nang mapangiwi si Ms. Perez, dahil kinagat ni Rho ang kanyang labi—hindi sapat para masaktan siya, pero sapat para manginig ang katawan niya.

At nang ibuka niyang muli ang kanyang bibig, sinunggaban siya ulit nito, mas gutom, mas walang awa.

“Putangina, Ma’am…”

Halos mabaliw si Rho sa bawat halik—malalim, madulas, nagkakasipsipan sila ng laway, nagngangalit ang mga labi nila sa isa’t isa.

At sa gitna ng matinding laplapan, ipinasok na ni Ms. Perez ang kanyang kamay sa loob ng shirt ng binata…

“Rho… ang init mo…”

Basang-basa ang labi ni Ms. Perez, nangingintab sa pinaghalong laway nila. Hindi pa man sila tumitigil sa halikan ay ramdam na niya ang bumibigat na paghinga ng binata—nag-aalab, nagwawala sa pananabik.

At nang maramdaman niyang dumadako na ang mga halik nito pababa sa kanyang leeg, napapikit siya, napakapit sa ulo nito, hinihigpitan ang hawak sa buhok ng binata.

“Haaah… Sige pa, Rho…”

Nang marinig iyon, lalong lumalim ang paghinga ng binata. Mas marahas ang mga halik niya, mas gigil.

“Ang bango mo, Ma’am… putangina…”

Napasinghap si Ms. Perez nang dinilaan ni Rho ang kanyang leeg, pababa sa kanyang collarbone. Napaliyad siya, lalo na nang sipsipin nito ang kanyang balat—isang malalim, basang sipsip na siguradong mag-iiwan ng marka.

At doon na siya tuluyang bumigay.

“Rho… ako naman.”

Bago pa makasagot ang binata, itinulak na siya ni Ms. Perez pahiga sa kama, pumatong sa kanya, at sinunggaban ang kanyang labi nang walang babala.

Mas matindi. Mas hayok. Mas walang awa.

“Tsk… ang sarap mo talaga.”

Dinilaan niya ang labi ng binata, saka kinagat ng mariin. Napamura si Rho, pero halatang mas lalo siyang ginanahan. “Gigil na gigil ka, Ma’am…”

“Hindi lang ikaw ang gutom, bata.”

**At sa isang iglap, gumapang na pababa ang labi ni Ms. Perez—**mula sa kanyang panga, pababa sa kanyang leeg, at tuloy-tuloy sa kanyang dibdib.

Dila. Sipsip. Kagat.

Walang preno.

At nang maramdaman ni Rho ang mainit na hininga ng guro sa ibabang bahagi ng kanyang katawan…

“Rho… upo ka.”

Malalim ang tinig ni Ms. Perez, puno ng utos at pagnanasa. Hinila niya ang binata paupo sa gilid ng kama, saka lumuhod sa harap nito.

“Tangina, Ma’am…”

Pero hindi niya pinatapos magsalita si Rho—agad niyang dinilaan ang kahabaan nito, mabagal sa simula, pero sapat para manginig ang katawan ng binata.

“Ughhh… ang init ng dila mo…”

Ngunit imbes na sumagot, mas lumalim ang ginagawa ni Ms. Perez—mas basa, mas madiin.

Sipsip. Dila. Kagat.

Paulit-ulit. Walang tigil.

“Putangina, Ma’am… hindi ko na kaya…”

Hinawakan ni Rho ang ulo ng guro, napapaangat ang kanyang balakang sa sarap. Pero bago pa siya tuluyang lamunin ng sarap, bigla siyang itinulak ni Ms. Perez pahiga.

“Ngayon… ako naman.”

Pinagtaka ni Rho ang susunod na mangyayari—agad na pumatong ginang sa kanyang matigas na kahabaan,  at madiin itong tinutok.

“Aaahhhhhhhhhhhhhhh! Rho!”

Napakapit si Ms. Perez habang yakap yakap ang binata, napaliyad sa sarap.

Mainit. Madiin. Walang humpay.

“Shit, bata… sige pa… sige pa!”

Walang habas ang pagbayo ng ginang habang ito ay sa ibabaw ng binate, bawat ulos, bawat ipit, ramdam ng bawat parte ng kanilang katawan.

“Ang sarap mo, Ma’am… putangina, ang sarap mo!”

Mas bumilis, mas lumalim.

Pareho silang walang tigil, walang awa sa isa’t isa, parehong hindi nagpapatalo.

Hanggang sa…

“Rho… ughhh… sige pa… ‘wag kang titigil…”

Yakap pa rin ni Ms. Perez ang katawan ng binata, nakaliyad, nakapikit, at nanginginig sa bawat madiin at basang hagod ng kahabaan ni Rho. Hindi siya makapagsalita ng maayos—hindi dahil wala siyang masabi, kundi dahil puro ungol at daing na lang ang lumalabas sa bibig niya.

“Shit… Rho… ang sarap… ang sarap n’yaaan!”

Mas lalo namang ginanahan ang binate, pinahiga niya ang ginang, at mas madiin, mas hayok ang ginagawa niya—parang wala nang bukas. Dinidiinan, sinasagad, nilalaro ang bawat ulos, may mabagal, may mabilis, ang bawas ulos ay ramdam ang kahabaan ng bawat sentimetro ng mainit na lumabas pasok sa basang laman ni Ms. Perez.

“Ughhh… tangina mong bata ka, ang galing mo…”

Walang habas. Walang tigil.

“T-Tangina, Rho!”

Napapikit nang mariin si Ms. Perez, mas lalong napadiin ang kapit sa kama. Ramdam niyang hinahatak siya palapit sa isang napakasarap na bangin—pero hindi pa siya handang bumigay.

Kaya naman, sa isang iglap…

“tanginanaaaaaa, malapitt naakoooooooo!!!!.”

“Ma’am—ahhhh! Ako dinnnnnnnn ito naaa!!!!!”

“PUTANGINA, MA’AM!”

Hanggang sa pareho na silang nasa dulo ng kanilang katinuan at nahulog na sa init ng laman ng bawat isa…

Nagising si Ms. Perez sa mahinang katok sa pinto. Nagdahan-dahan siyang bumangon, ramdam ang bigat ng katawan—hindi na siya nagtataka kung bakit. Halos nakailang rounds sila ni Rho kagabi, at ngayon lang niya naalala kung gaano katindi ang nangyari.

Napatingin siya sa tabi niya, at naroon ang binata—walang saplot, payapang natutulog, at bahagyang nakangiti. Mukhang panaginip pa rin nito ang mga nangyari kagabi.

“Shit!” Napamulagat siya nang makita ang orasan sa kanyang cellphone.

7:30 AM.

Napabalikwas siya ng bangon. “Tangina! Male-late tayo sa flight!”

Napaungol si Rho at tinakpan ang mukha ng unan. “Five minutes pa, ma’am…”

“Anong five minutes?! Kung may five rounds kang kinaya kagabi, kayang-kaya mong bumangon ngayon!”

Muling kumatok mula sa labas. “Ma’am, gising na po ba kayo? Paalis na tayo!”

Si Arenas.

Nag-panic si Ms. Perez at mabilis na sinipa ang nakahandusay na si Rho. “Diyos ko, magtago ka! Bathroom, bilis!”

“Hoooy, ang sakit nun ah!” Napaigtad si Rho pero mabilis na kumilos, dinampot ang kanyang pantalon at saplot bago tumakbo patungo sa banyo. Halos madapa pa siya sa pagmamadali.

Muling kumatok si Arenas, mas malakas ngayon. “Ma’am, andiyan pa po ba kayo? Sabi ni Rho maaga siyang aalis para maglibot—nagkita na po ba kayo?”

Huminga ng malalim si Ms. Perez, inayos ang gusot na bedsheet, saka tinungo ang pinto. Nang buksan niya ito, nakangiti si Arenas, pero bakas sa mukha nito ang pagtataka.

“Good morning po, ma’am! Nakapag-ayos na po ako. Nasan si Rho?”

Ngumiti si Ms. Perez nang pilit. “Ah—umalis na siya kanina. Maaga siyang nagpaalam. Sinabi niyang gusto niyang maglibot sandali bago tayo lumipad.”

Napakunot-noo si Arenas. “Huh? Eh ang alam ko po, antok na antok siya kagabi. Paano siya nakabangon nang maaga?”

Muntik nang mapamura si Ms. Perez. Narinig niyang bumuga ng hangin si Rho mula sa loob ng banyo. Tangina, huwag ka ngang mag-ingay!

“Uh, ewan ko. Siguro hyper siya. Pero sabi niya kita-kits nalang tayo sa airport, kaya mag-ready ka na para makaalis na tayo.”

“Ah, sige po!” Tumango si Arenas, pero parang may iniisip pa rin. “Ang gulo naman ni Rho. Akala mo pagod na pagod kagabi, tapos biglang may lakas na mag-early morning stroll?”

Ngumiti si Ms. Perez at pilit na hinawi ang usapan. “Oo nga, nakakainis nga siya minsan. Sige na, mag-ayos ka na. Kita-kits sa lobby in 15 minutes, okay?”

“Opo, ma’am!” Ngiting-ngiti si Arenas bago tumalikod.

Pagkasara ng pinto, napasandal si Ms. Perez at huminga nang malalim. “Putangina, ang muntik na!”

Biglang bumukas ang pinto ng banyo at sumilip si Rho, nakangisi. “Mukhang magaling ka sa pagdadahilan, ma’am. Pwede kitang kunin na accomplice sa mga susunod kong kalokohan.”

Sinamaan siya ng tingin ni Ms. Perez at hinampas ng unan. “Tumahimik ka at magbihis ka na! Magkikita tayo sa airport, at siguraduhin mong hindi halatang magdamag kang—”

Napahinto siya nang makita ang mayabang na smirk ni Rho. “Ano, ma’am? Sabihin mo na, ‘magdamag kang gumalaw na parang walang bukas’?” Tumawa ito.

Hinampas siya ulit ni Ms. Perez. “Tangina mo, bilisan mo na!”

Ngunit nang akmang tatayo na si Rho, napatigil ito. Napatingin siya kay Ms. Perez, na nakaupo pa rin sa kama, balot ng kumot—pero hindi nito natatakpan nang maayos ang hubad niyang katawan.

Napansin ito ni Rho at bahagyang kumagat sa labi. “Ma’am… pwede pang isa? Quick lang, promise.”

Napairap si Ms. Perez. “Rho, hindi tayo pwedeng malate ng—”

Pero bago pa siya matapos, lumapit na ito sa kama at dahan-dahang hinila ang kumot. “Eh di magmadali tayo.” Hinaplos nito ang hita niya at tumingin sa kanya nang puno ng panunukso. “Last round bago mag-check-out?”

Napapikit si Ms. Perez, pilit na nilalabanan ang sarili, pero nang halikan siya ni Rho sa leeg, alam niyang talo na naman siya.

“Mabilis lang, Rho!” napalunok siya, hawak sa balikat ng binata.

Ngumiti ito, puno ng kasiguraduhan. “Sabi mo eh, ma’am.”

At doon nagsimula ang kanilang pinakadelikadong laban kontra sa oras—at sa kanilang sariling pagpipigil. Mabilis, matindi, at puno ng gigil, halos hindi na nila inalintana ang oras habang muli nilang pinagsaluhan ang matinding init.

Pagkatapos, kapwa silang hingal habang nakahiga sa kama.

“Okay, Rho, tama na!” Napahagikgik si Ms. Perez habang tinulak ang binata palayo. “Tangina, maliligo na ako!”

Ngumiti si Rho, hinahabol pa ang hininga. “Sama ako?”

Napailing na lang si Ms. Perez. “Tara na, bilisan mo na at baka maiwanan pa tayo ng eroplano!”

Konklusyon:
Kung natapos niyo ang kwento, huwag kalimutang mag-iwan ng komento. Malaking tulong ito para malaman ko kung may mga sumusubaybay at interesado sa aking likha. Maraming salamat sa inyong oras at atensyon, at sana’y nagustuhan ninyo ang kwentong ito! Huwag kalimutang bumalik para sa mga susunod pang kabanata!

• Author
• Recent Posts

Sjr666

Latest posts by Sjr666 (see all)

• Daluyong ng Panahon – KABANATA 10 & 11: SA GITNA NG MATINDING LABAN - March 28, 2025
• Daluyong ng Panahon – Kabanata 9 - March 26, 2025
• Daluyong ng Panahon – Kabanata 8 - March 26, 2025