Read ANG KARANASAN NI BIN (Pangatlong Kabanata) 4

Written by bullstag

Habang papalapit sa amin ni Clara ang dalawang lalaking naka bonet, na ang isa ay naka tutok na sa amin ang kanyang dala-dalang M-16 rifle. Mabilis na gumana ang aking pag iisip kung anut-anuman kung sakali ang mga susunnod na mangyayari, kung ano ang dapat kung gawin ng mga oras na iyon. Lumapit ang isang lalaki sa gilid ng sasakyan na kinarooonan ni Clara at ang isa naman ay sa gilid na kinaruroonan ko. “Wag kang mag bubukas ng bintana, hayaan mo akong makipag usap sa kanila”. Ang bilin ko sa aking katabi.

Pag tapat ng isang lalaki sa gilid ng bintana ng Range Rover na minamaneho ko, dahan dahan kung ibinaba ang salamin gamit ang power window button. “Makikiraan sana kami mga Brod. kung pupwede lang, taga dito din ako dumalaw lang kami sa mga kapamilya ko dyan sa looban. Tumitig ng deretso sa akin ang lalaking pinag sabihan ko na makikiraan lang kami kung pupwede, habang ang isang lalaki naman ay nakatayo lang at nakatitig sa saradong bintana na kinaruroonan ni Clara.

“Robin!, ikaw nga Robin!”. Ang wika ng lalaking nakatitig sa akin sa gilid ng bintana ng sasakyan. Medyo malakas ang pag kakabigkas ng aking pangalan na halatang di makapaniwala sa kanyang kaharap. Kasabay ng pag tanggal ng bonet nyang suot, ako naman ay di ko inaalis ang pag kakatitig ko sa kanyang mukha.

“Mario!, ano na Brod.?” Kumusta kana?, ang bati ko sa kanya. Si Mario ang aking kababata na palagi kung kasa-kasama kahit saan ako mag punta noong akoy nasa elementarya pa, si Mario na nauna pa sa aking nangarap na maging isang magiting na pulis. Dahil salat din sa ginhawa ang kanilang buhay, kaya matapos ang elementarya ay di na rin nag patuloy ng pag aaral.

“Ginulat mo ako Brod. akala ko aambusin mo na kami nitong kasama ko”, sabay tingin ko kay Clara. Ano ba ang atin?, Ang mahinahon kung tanong sa aking kausap. “May nakapag sabi kasi sa amin na merong pumasok na pulang Range Rover sa looban, kaya ng makita naming papalabas na ang sasakyan nyo tinambangan namin”. “Di naman namin alam na ikaw pala ang may dala ng sasakyan na ito”. “Matagal tagal na rin tayong di nakakapag usap, kung di kayo nag mamadali pasyal muna kayo sa bahay ng makausap mo din si tatay”. Ang paanyaya ni Mario sa amin. Matapos kung ipakilala si Clara na anak ng amo ko at makuha ang kanyang pag sang-ayon sa paanyaya ni Mario, agad naming tinungo ang kanilang bahay.

Nang sapitin namin ang bahay nila Mario, wala pa ring pinag bago simula ng umalis ako. Humarap sa akin ang kanyang ama na matagal na ding Kapitan del Baryo ng aming barangay, wala paring ipinag bago ang kapitan. Napakahusay at mahinahon pa din itong mag salita, bagay na hinahangaan ko sa kanya simula ng akoy bata pa.

“Robin, napaka-swerte mo anak” “Pinalad kang makatapos ng pag-aaral sa kabila ng kahirapan”. “Sa kabila ng talamak na pulitika sa ating bayan at buong pilipinas, isa ka sa pinag pala anak”. “ikaw ang kailangan ng ating hukbong bayan, Alam kung may plano ang diyos sa iyo anak”. Ang pag papatuloy ng kapitan.

Bago pa mauwi ang usapan sa napakalalim na papupuntahan, na gayong alam ko naman ang patutunguhan. Binasag ko ang malalalim na pananalita ng ama ni Mario, alam kung biktima ang kanilang pamilya ng maling hustisya ng pamahalaan. Ginagamit nya ang samahan ng hukbong bayan para sa pansariling kapakanan at ng iilan lang, ginagamit nya ang kanyang puwesto sa barangay para madaling makakalap ng impormasyon laban sa kanilang samahan.

Nalaman ko din ang dahilan kung bakit nila tinambangan ang pulang sasakyang pumasok sa looban, na dala dala namin ni Clara. Ito pala ay kaparehas ng sasakyan na pag-aari ng mayor ng bayan, na puro pangako lang sa aming barangay. Matapos ang eleksyon dahil di nya kaalyado sa partido ang aming kapitan, ang matagal nya nang pangakong patambakan ang napakahabang baku-bakung daan papasok sa aming baryo.

“Pag-iisipan ko pong mabuti ang mga sinabi nyo kapitan, bigyan nyo po ako ng sapat na panahon para makatulong sa bayan”.
“Sa ngayon po, hayaan nyo munang iayos ko ang aking sarili at ang kalagayan ng nag hihikahos kung pamilya”.
Pipilitin ko pong sumunod sa batas ng diyos at ng tao, at di magiging pasaway kanino man.”
“Yan po ang payak kung paniniwala sa aking sarili upang makatulong sa ating bayan”.
Matapos makapag paalam sa kapitan at sa kababata kung si Mario, sampu ng kanyang kasambahay. Umalis na din kami ni Clara, halos kagat na ang dilim ng sapitin namin ang high-way pabalik ng Puerto Prencesa.

Matapos akong humingi ng paumanhin kay Clara dahil sa mga nang yari sa amin, sinabihan ko sya na wag na syang sasama sa susunod kung uwi. Kahit pa alam kung kaya ko syang ipagtanggol kahit na kanino pa man, bagay na di nya sinang-ayunan. Kung gusto ko daw tatawagan nya ang ninong nyang gobernador kung kinakailangan namin ng mga body guard, makasama lang sya sa tuwing akoy uuwi.

Nag karoon tuloy ako ng idea kung paano makakatulong sa akin si Clara, sya ang gagamitin ko para makalapit sa gobernador ng aming lalawigan. Habang nasa high-way kami ini open ko sa kanya ang aking mga plano , na kung paano ako makakatulong sa aking baryo. Kahit alam kung ang aming mayor ang dapat na may resposibilidad nito, kinumbinsi ko din sya na pupuntahan namin ang ninong Matro nya. Na syang gobernador ng aming lalawigan.

“Wag mo nang babangitin sa mommy mo ang mga nangyari sa atin sa Roxas BROHA”, ang pabirong sabi ko sa kanya. Kahit pa may konting kaba si Clara sa mga nang yari sa amin ilang sandali lang ang nakakalipas, di pa din maiaalis sa kanya ang lubos na kasiyahan na maging kami ng araw na iyon. Napag kasunduan din namin na ilihim muna sa kanila ang aming relasyon, hanggang di pa sya nakakatapos ng kanyang koleheyo.

Kagat na ang dilim ng dumating kami ng Puerto Prencesa, pag sapit namin sa mansyon nilang bahay halos nasa kanya kanya ng kwarto ang mga kaanak ni Clara. Ang tanging tao na napansin ko ay si mam Amalia, na nasa itaas ng kanilang terrace. Nakasuot na ito ng damit pantulog, maharil inaabangan lang ang aming pagdating.

“Ginabi kayo Clara, kumusta ang biyahe nyo ni Robin”. Ang mga salitang narinig ko mula sa aking among babae, bago tuluyang pumasok si Clara sa loob ng malaking bahay.
Matapos kung maigarahe ang sasakyan at ma i lock lahat ng pinto ng main gate, agad akong nag tungo sa quarter ko para na din maka pag ayos at maka paglinis ng aking katawan. Dahil linggo naman kinabukasan kaya wala akong obligasyon na ipagmaneho ko ang aking mga amo.

kasalukuyan akong naliligo ng mga sandaling iyon ng marinig ko ang tawag ni mam Amalia, mula sa labas ng aking quarter.
“Robin, Robin!. Gusto sana kitang makausap sandali”. Ang salita ng amo kung babae mula sa labas. Nag tapis lang ako ng tuwalya sa parteng ibaba ng katawan ko, at hinarap ko ang amo kung babae.

Amoy na amoy ko ang bango ni mam Amalia ng humarap ako sa kanya, naka suot ng damit pantulog isang daster na manipis. Kahit may design na bulaklakin ang daster, aninag na aninag pa rin ang mga utong sa malalaki nyang suso. makurba ang balakang ni mam Amalia, kahit medyo lawlaw na ng konti ang kanyang mga suso. Halatang maalaga sya sa kanyang katawan, kahit pa mag be-bente anyos na ang kanyang panganay na si Clara.

“Mam Amalia, magandang gabi po” “may kailangan po ba kayo sa akin”. Ang tanong ko sa kausap.
“Nakausap ko si Clara, ok naman daw ang lakad nyo” “Maliban sa lagay ng pamilya mo sa Roxas”. Ang pag papatuloy ni mam Amalia, habang pasulyap sulyap sa basa ko pang katawan dahil nga di pa ako tapos maligo. Matapos nyang sabihin na wala naman kaming lakad kinabukasan, agad na din syang nag paalam sa akin. Pag talikod nya na halos umalog alog ang pwet sa sobrang tambok, doon ako nakaramdam ng konting libog. Dahil na din siguro sa di ako nilabasan ng salsalin ni Clara ang burat ko ng maligo kami sa irrigation canal.

Matapos akong maligo at magbihis, lumabas ako at naupo sa gilid ng swimming pool na nasa harap ng aking quarter. Di pa ako nag tatagal sa aking pag kakaupo sa gilid ng pool, nag ring ang telepono sa quarter ko.
“Robin di pa pala kayo kumakain ni Clara, bat di mo sya sabayan sa pag kain”. Ang napakalambing na pag kakasabi ni mam Amalia sa akin, matapos kung sang-ayunan ang sinabi ng amo kung babae agad akong nag tungo sa kinaroroonan ng malaking hapag kainan ng mansyon.

Inabutan ko si Clara na naka-upo, habang hinihintay ako sa aking pag dating. “Lika na PANGET kain na tayo”, ang mahina nyang wika sa akin. Habang nasa hapag kainan napagkasunduan namin na mag gala sa puerto kinabukasan, kasama ng kanyang mga kapatid. Nag usap lang kami ng casual na pag uusap, para walang makahalata sa aming relasyon.

Kasalukuyan kaming kumakain ni Clara ng makarinig kami ng mga yabag pababa, nag katinginan kaming dalawa. Halos mag panabay kaming napatingin sa may ari ng mga mumunting yabag na nang gagaling sa itaas ng lagdan, Halos napamulagat ako sa aking nakita.

Si mam Amalia, iba na ang suot na pantulog. Naka nighties lang ito na parang spagetti style na hanggang hita lang ang haba , litaw na litaw ang malapad nyang mga nipple dahil na din sa sobrang nipis na puting pantulog.
“Clara, ok lang ba kayo dyan?”. Ang tanong nya sa anak. Matapos sagutin ng kanyang anak na ayos lang kami ay agad na ding nag paalam at tumalikod si mam Amalia.

Ayaw kung mag isip ng masama sa amo kung babae, pero di ako isang tanga sa aking mga nakikita at ikinikilos nya. O marahil kaya, isa lang syang propisyonal na tao.

“Hoy! para kang natuklaw ng ahas dyan Robin, Crush mo ba si mommy?. Ang deretsahang tanong ni Clara sa akin.
“Ano bang tanong yan, sinisira mo ang usapan natin” “Wala ba akong karapatang tumingin sa mga bagay na gusto kung tingnan”. Sabay ipinag patuloy ko ang aking pag kain, si Clara naman ay di na umimik sa mga sinabi ko. Matapos kaming kumain at ligpitin ko ang aming pinag kainan, sinabihan ko sya ko na mag pahinga na. Inginuso nya ang kanyang labi, na kung mamari ay halikan ko sya. Umiling lang ako at lumabas ng kabahayan.

Nang masiguro kung maayos na ang lahat, agad na din akong nag pahinga sa aking quarter. Halos mag aalas onse na ng gabi ay di ako dalawin ng antok, halos nakikinita ko pa ang hugis ng katawan ni mam Amalia. Kahit ayaw kung isipin kusang pumapasok sa isip ko ang makurba nyang katawan, ayaw ko ng ganitong isipin. Kahit ano pa ang isipin ay amo ko sya at ina sya ng bago kung mahal, na si Clara.

Naisip ko din na sulatan di Josie at alamin kung ano ang nangyari sa kanya, kung ano na ba ang lagay naming dalawa. Mga isiping naiwan sa aking isipan ng mga sandaling iyon, bago ako panawan ng ulirat at ipikit ang aking mga mata ng tuluyan.

Nasa kahimbingan ako ng aking pag tulog ng gabing iyon, ng meron daw tumatawag sa akin mula sa labas ng aking quarter. Tila baga nananaginip ako at naaalimpungatan sa pag tawag sa pangalan ko.
“Robin!… Robin!….Robin!.. Mga tawag na mahina ngunit madidin ang pag kakabigkas, na nag mumula sa bintana. Para akong idinuduyan sa sarap ng aking pag kakatulog, marahil na din sa pagod sa biyahe.

Napaiktad pa ako ng may sumundot sa mga paa ko, parang matigas na bagay na plastic. Halos maalimpungatan ako at biglang napa upo pasandal da pader ng aking kama, may mahinang tumatawag ng aking pangalan. Nang sinuhin ko kung sino ang sumundot sa aking mga paa, si Clara.

“Robin….Robin…Buksan mo ang pinto”. Ang mahinang tawag at utos ni Clara sa akin.
“Bakit ka nag punta dito baka makita tayo ng mommy mo”, ang mahina kung tanong sa kanya.
“Tulog na tulog na sya, buksan mo ang pinto papasok ako”. Ang mahinang utos nya sa akin, habang nakatayo sya sa may tapat ng pinto ng quarter ko at nakatingin sa terrace ng kwarto ng mommy nya. Kung lalabas o sisilip si mam Amalia, tanaw na tanaw sya nito sa kanyang kinatatayuan sa harap ng pinto ng kwarter ko.

Nang buksan ko ang pintuan para makapasok ang bago kung mahal, agad syang yumakap sa akin na parang ilang linggo kaming di nag kita. “Na mis kita agad Robin, mis na mis kita”. “Mahal na mahal kita Robin, ngayon lang ako nakaramdam ng ganito”. Inihiga ko sya sa aking kama at hinalikan sa labi ng madiin, gumanti sya ng mas madidiing mga halik. Halos ngabngabin ni Clara ang mga labi ko, damang dama ko ang init ng kanyang pagmamahal. Pag mamahal na sa pakiwari ko ay kaya nyang ibigay ang lahat lahat, maging kapalit man ito ng kanyang buhay.

Halos mawala ako sa aking katinuan, sa nararamdaman kung pag nanasa at pag mamahal sa kanya. Pinagapang ko ang aking mga kamay sa bawat parte ng kanyang katawan na alam kung may kahinaan ang isang babae, parang may isip ang mga ito kung kailan sila hihinto at gagalaw na muli. Mga haplos na punong puno ng pang-unawa, pinagapang ko ang aking labi sa leeg ng aking bagong mahal.

Halos dina alam ni Clara ang kanyang gagawing pag liyad sa tuwing masasayaran ng dila ko ang kanyang leeg., nasa ganun kaming kainitan ng romansahan ng isang tinig ang nag patigil sa aming ginagawa.

“Robin….Robin…” Ang mahinang boses na tumatawag mula sa labas ng kwarter ko, si mam Amalia. Bakit kaya? ang naitanong ko sa aking sarili. Habang nakayakap sa akin si Clara at takip takip ng isa kung kamay ang kanyang bibig. Patay ang ilaw ko sa loob ng Kwarter kaya di nya kami nakikita sa loob, may bukas na mahinang ilaw sa gilid ng pool na nag bibigay liwanag sa labas..

Itutuloy…..Maraming pong salamat sa inyong pag subaybay.