ANG KARANASAN NI BIN (Pang Pitong kabanata) 4

Matapos kung yayain si Clara, na salubungin ang lalaking kumakaway sa amin. Nilapitan namin ang nasabing lalaki. Halos ka-edaran ko lang ang itsura ng lalaking tumawag sa amin, nang ito ay aming malapitan. Matapos kung sabihin sa kanya ang aming pakay, agad na din kaming nag paalam at lumayo. Pina-alalahanan pa kami nito, huwag daw kaming gagawi sa may gilid ng dagat. Pagka-lampas namin ng ikalawang bundok, pabalik sa aming pinang-galingan. Naging pala-isipan tuloy sa akin ang sinabing iyon, nang lalaki sa amin.

Niyaya ko si Clara na doon dumaan, sa daang pina-iiwasan sa amin ng nasabing lalaki.
“Ano kaba honey, sinabi na nga ng lalaki sa atin na huwag tayong dadaan dito.” “Baka tayo mapahamak, sa kakulitan mo.” Ang wika sa akin ng aking maybahay.
“Paano natin malalaman kung hindi natin susubukan, wala naman syang sinabing pangit.” “Ang sabi lang nya, huwag tayong dadaan dito.” Ang sagot ko naman sa mga sinabi nya, habang patuloy naming tinatahak ang nasabing daan.

Lumampas kami sa nasabing lugar, na sinabi ng lalaki naming naka-usap. Napansin ni Clara ang isang babaeng naliligo sa dagat, malapit lang sa aming kina-roroonan. Niyaya nya ako, na itoy aming lapitan. Nang malapitan na namin ang nasabing babae, agad itong nag tatakbong papalayo na tila baga takot na takot sa tao.

Nag katinginan pa kami ng aking maybahay, isang babaeng ubod ng ganda. Kahit pa may kadungisan ang kanyang itsura, maa-aninag mo pa din ang kagandahan ng kanyang mukha. Nag pasya kaming sundan, ang nasabing babae. Halos tatlong daang metro ang layo mula sa aming kinatatayuan, natanaw namin ang isang bahay kubo na yari sa dahon ng niyog. Doon nag tuloy ang nasabing babae. Na tumakbong papalayo sa amin.

Nilapitan namin ni Clara, ang nasabing bahay kubo. Lumabas ang isang may edad ng babae, mula sa loob nito. Nag tanong ito sa amin, kung may kailangan daw ba kami sa kanila. Kako nakikiraan lang, doon kami kako naka-tigil kina Manuel Villarosa. Pina-upo kami ng nasabing babae, pag pasensyahan na daw ang kanilang anak. Nag karoon daw ito ng deprensya sa pag-iisip, nang maligo itong may regla. Ilang taon na ang naka-karaan. Ang pag papatuloy na pag kukuwento sa amin, nang nasabing babae.

Nang tanungin ko ang babae, kung nasaan ang iba pa nyang kapamilya. Ang dalawa daw nyang mga anak na lalaki, kasama ng kanyang asawa sa bundok para manga-ingin. Pauwi na din daw ang mga ito, mula sa bundok. Habang kausap ni Clara ang may edad ng babae, nag lakad-lakad ako sa gilid ng kanilang bahay. Nakita ko ang mga gula-gulanit na damit na naka-sampay, sa gilid ng bahay kubong iyon. Naalala ko tuloy ang aming kahirapan ng buhay, nang ako ay bata pa.

Pumapasok ako noon sa eskwelahan, gula-gulanit din ang aking suot na damit. Wala akong suot na sapin sa paa, fish net ang aking pinaka bag. Mahirap talagang maging isang mahirap. Hindi ko masi-sisi ang pamilya ng aking kababatang si Mario, kung sila man ay sumalungat sa pamahalaan. Dahil na din sa kahirapan ng buhay ng mga mahihirap, samantang ang ibang mga naka-upo sa Gobyerno. Nag papasasa at nangungurakot sa kaban ng bayan.

Na-alala ko tuloy ang aking pamilyang naiwan sa Palawan. Nagpa-pasalamat ako sa diyos, naka-pag-asawa ako ng isang mabuting tao. Sa kabila ng matagal na wala kaming kumonikasyon, di nya pina-bayaan at itinigil ang pag suporta sa aking mga kapatid. Para ito ay maka pag patuloy sa kanilang pag-aaral. Parang babasak ang aking puso, sa mga tanawing aking nakita. Nasabi ko sa aking sarili, mahirap talagang maging isang mahirap.

Bumalik ako sa kina-roroonan ng aking kabiyak na si Clara, nang maulinigan kung may mga ibang tao na syang kausap. Marahil dumating na ang asawa at mga anak ng matandang babae, ang naibulong ko sa aking sarili.

Habang papalapit ako sa kina-roroonan nila Clara, napansin kung titig na titig ang aking asawa sa mga taong dumating. Kinuha ko ang aking pitaka sa aking bulsa, inilabas ko ang litrato na bigay ng aking ama sa akin. Bago ako umalis ng Palawan. Di ako sigurado, nang mga oras na iyon. Kung siya nga ang aking tiyuhin, mahaba kasi ang buhok nito at matanda na rin ang itsura. Nilingon ko ang kanyang dalawang anak na lalaki, na kanyang kasama. Hindi ako puwedeng mag-kamali, kamukha sila ng aking mga kapatid. Kahit pa gula-gulanit ang kanilang mga kasuotan, na-anduon pa din ang kagandahan ng kanilang mga itsura.

Matapos akong makipag kilala sa kanila, nawala ang aking agam-agam sa aking sarili. Ang matandang lalaki ay hindi si Urbano Martin, na aking tiyuhin. Francisco ang pangalan nito, naki-pag kuwentuhan kami ni Clara sa kanila. Pero talagang di ako puwedeng mag kamali sa kanilang mga itsura, Pati mga hugis ng kanilang mga mukha. Nang sabihin ko sa matandang lalaki, na may tiyuhin ako dito sa San jose. Hindi ko lang kako sigurado kung saang baranggay nakatira, sa lugar na iyon.

Ini-abot ko sa kanya, ang litratong ibinigay sa akin ng aking ama. Matapos nya itong matitigang maigi, lumapit sya sa akin at akoy niyakap nya ng mahigpit. Wala man kaming relasyon sa dugo, dahil nga ang (putang-inang pulitiko) ang tunay kung ama. Pero na-andoon pa rin ang aming relasyon, bilang kapatid sya ng taong tumindig at nag bigay ng pangalan sa akin.

“Mga anak, sya ang anak ng tiyo Nonong nyong nasa Palawan.” Ang wika ng aking tiyuhin sa kanyang pamilya, lumapit sila sa akin at akoy niyakap. Hindi na napigilan pa ni Clara ang mahula, nang makita nyang niyakap ako ng aking mga pinsan at tiyahin. Labis ang aking kagalakang nadarama ng hapong iyon, di ko ina-asahan na makikita ko pa ang kapatid ng aking ama. Sa Baryong iyon ng Ilin Proper, sa bayan ng San jose Occidental Mindoro.

Matapos ang aming hapunan, nalaman ko sa aking tiyuhin na sadyang iniba nya ang kanyang pangalan, at pag kaka-kilalan. Noong binata pa daw sya matapos siyang mag layas, mula sa aming bayan sa Roxas Palawan. Tumira daw siya sa Aklan at doon naka-pag asawa, di raw nya sinasadyang maka-patay ng tao. Lumipat daw sila ng Mindoro kasama ng kanyang pamilya, para umiwas na din sa batas dahil daw may pera ang kanyang napatay.

Halos hindi kami maubusan ng kuwento ng aking tiyuhin, dahil kamag-anak ko nga sya. Hindi ako nag dalawang salita, at nag alangan na sabihin sa kanya ang totoo. Na akoy nag tatago din sa batas, nang mga oras na iyon. Sinabi ko sa kanya ang lahat-lahat. Kung gusto ko daw doon nalang kami sa islang iyon manirahan, doon nalang daw kami mamuhay ng tahimik. Kasama ng aking asawa at magiging mga anak, Kahit daw mag tayo nalang kami ng bahay sa tabi nila. Ang pag-papatuloy na pag kumbinsi sa akin ng aking amain.
Matapos ang aming pag-uusap, inihatid nila kami ni Clara. Sa aming tinutuluyang lumang bahay nila Manuel, sa islang iyon.

Tinanong ko ang aking may-bahay kung sang-ayon ba siya sa suhistyon, nang aking amain. Bagay na tinutulan nya, mabubuhay daw siya kahit saang lugar basta kasama ako. Pero hindi sa ganong sitwasyon, kailangan daw na malinis ang aking pangalan. Maubos man daw ang lahat ng naipon nyang pera, Pati daw ang nakuha nya sa trust fund na laan sa kanya ng kanyang mga magulang.

Doon ko naisip ang ina ni Clara, na-alala ko pa noong may relasyon pa kami. Lahat daw ng gusto ko, ay kanyang ibibigay sakin. Kina-usap ko si Clara, kung pupuwede ko ba kakong tawagan ang kanyang-ina. Kalimutan na nya kako ang mga nangyari sa amin, mag-uumpisa kako kami ng panibagong buhay. Matapos lang ang lahat ng aking mga problema.

Kinuha ni Clara ang kanyang Celpon, matapos nakontak ang kanyang ina. Kina-usap nya ito, ramdam kung nilalaro lang nya ang kanyang sarili. Alam kung may tampo sya sa kanyang ina, dahil nga sa mga ipinag tapat ko sa kanya. Bago pa man kami ikasal. Matapos nyang sabihin sa kanyang mommy, na may gustong makipag-usap sa kanya. Nagulat pa si tita Amalia nang akoy mag salita, hindi sya maka-paniwala na ako ang kanyang kausap. Matapos kung sabihin sa kanya na maayos naman ang aking lagay, ini-abot ko na kay Clara ang telepono. Para sila ay maka pag-usap na mag-ina.

Doon ko nakita kung gaano katalino, ang aking asawa. Sinabi nya sa kanyang ina na kami ay kasal na, nang mga panahong iyon. Kung hindi daw nila ako matutulungan na linisin ang aking pangalan, kasama nya akong mag tatago nalang din sa batas. May himig pag lalambing ang mga boses, nang aking may-bahay. Matapos silang mag kasundo na mag-ina, na ako ay tutulungan ano man ang mangyari. Ibinaba na ni Clara ang telepono, yumakap sya sa akin na punong-puno ng pag asa ng mga sandaling iyon.

“Sabi ko sayo honey,” “Hindi ka kayang tiisin ni mommy.” “Ngayon palang tatra-bahuhin na nila kung ano ang mga dapat gawin,” “Hindi ako papayag na makulong ka.”
“Ipinapangako ko sayo yan honey,” “Bibigyan kita ng magandang buhay.” “Magiging mabuti akong asawa.” Ang pag paptuloy ni Clara, matapos nyang bigkasin ang mga katagang iyon. Sa pakiramdam ko ay tumaba ang aking puso, napuno ito ng panibagong pag-asa.

Sinimulan kung halikan ang mga labi ng aking kabiyak, Siniil ko sya ng maa-aalad na halik. Wala kaming kasawaan sa isat-isa, inum-pisahan kung lamasin ang malulusog nyang mga suso. tinanggal kung isa-isa ang kanyang suot na damit, wala akong itinirang saplot sa kanyang katawan. Matapos kung tanggalin, ang suot kung mga damit. Inum-pisahan kung romansahin at lambingin ang aking kabiyak.

“Pasensya ka na honey,” “Sa ngayon ito lang ang puwede kung ipag-malaki at ibigay sayo.” Sabay kuha ko ng kanyang isang kamay, at ipina-hawak ko ang nag-huhumindig ko nang pag-aari ng mga sandaling iyon. Inum-pisahan akong halikan ni Clara sa aking buong katawan, pababa sa aking napaka-tigas ng burat. Walang sawa nya itong dinilaan, sinuso nya itong may kasabikan. Napapa-liyad ako sa kanyang ginagawang mga pag suso, grabeng sarap ng ginagawa nya sa aking ka-angkinan.

“HONEY ANG SARAP SARAP NYAN.”…….”MAHAL NA MAHAL KITA HONEY.” Ang mahina kung mga ungol, sa aking kabiyak. Inabot ko ng aking isang kamay ang hiwa ni Clara, grabe na ang basa nito. Di ko kayang salatin lang ito, pina-gawi ko ang ibabang katawan nya sa aking mga labi. Nag baliktaran kami ng aming posisyon, kinain ko ang nag lalawang hiyas ng aking may-bahay. Kinanti-kanti ko ng aking dila, ang pinaka-kuntil ng kanyang hiwa. Halos mapa-tigil sya sa kanyang pag subo sa aking burat, ipinag-diinan nya ang kanyang puke sa aking mukha.

“HONEY….HINDI KO NA KAYA…..ANG SARAP…AHHHHH.” Ang mga daing nya sa akin. Pina-tuwad ko sya sa gilid ng kama, kinantot ko sya mula sa likuran. Habang nilalamas ko ng aking dalawang kamay, ang kanyang mga malalaki at tayong-tayong mga suso. Inabot ko ng aking bibig ang mga utong ni Clara, halin-hinan ko itong sinuso. Pinag sawa ko ang aking mga kamay na himasin ang bawat parte ng kanyang katawan, na alam kung mayroon syang libog dito. Parang wala na ako sa aking katinuan, kinain na ng sobrang libog ang aking pag katao, nang pag kakatong iyon.

Inihiga ko uli sya sa kama, ipinag-bukahan ko ang kanyang mga hita. Dahan-dahan ko uli syang inulos ng madidiin, habang ang aking mga labi ay walang sawa sa pag suso sa kanyang mga dede. Yumakap ng mahigpit ang aking may-bahay sa akin, alam kung mararating na nya ang ruruok ng kaligayahan ng mga sandaling iyon.

“ROBIN…AHHHH…HONEY…ANG SARAP…SARAP NYAN…SIGE PA”……”I LOVE YOU HONEY.”
“AHHH…IM CUMMMMINNNGGG….OHH.” Ang malalakas na daing ng aking mahal na si Clara, kinantot ko sya ng sunod-sunod. Madidiin, halos mangilo ako sa Pag higpit ng kanyang ka-angkinan. Hindi ko na din kayang pigilin pa, ang libog kung nararamdaman.

“CLARA….AYAN NA DIN AKO….MAHAL KO…AHHHH…OHHH.”…”MAHAL NA MAHAL KITA HON.”
“SASABOG NA ANG TAMOD KO…SALUBUNGIN MO…HONEY…AHHHH…OHHHHHHHHH..AHHHHHHHHHH.”

Pinakawalan ko na din ang masagana kung katas, lupaypay kung inilapat ang aking dibdib sa kanyang mga suso. Habol ang aming mga hininga, nag hinang ang aming mga labi sa isat-isa. Halos naidlip ako, sa ibabaw ng aking mahal na si Clara.

Nagising ako sa aking maiksing pagkaka-idlip, nang himasin nya ng kanyang mga kamay ang aking buhok. Humiga ako sa kanyang tabi, na naka-yakap parin sa kanya.

“Hinding-hindi na tayo magkaka-layo pang muli honey,” “Pangako ko sayo yan.” Ang mahina nyang mga bulong sa akin, niyakap din niya ako ng mahigpit. Isa iyon sa pinaka-masarap kung pakiramdam, na aking naramdaman sa buong buhay ko. Alam kung nakasisiguro ako, sa pag mamahal sa akin ng aking may-bahay na si Clara.

Matapos kaming mag-usap tungkol sa mga susunod naming plano, nag pahinga na kami ng aking kabiyak. Nasa-kasarapan kami ng aming pag tulog, ginising kami ng malalakas na mga pag katok. Katok na halos gumiba sa pinto ng bahay nila Manuel, sa islang iyon.

Itutuloy….Salamat sa inyong pag subabay…God bless you all.