ANG KARANASAN NI BIN ( Pang Pitong kabanata ) 2

Matapos ang aking madam-daming paglalahad, para sirain ang kagustuhan ni Clara’ng mag pakasal sa akin. Di ko lubos maisip, kung bakit ko ba nagawa at nasabi sa kanya ang mga katagang iyon. Alam kung puwede itong maging dahilan, nang kanyang pag kawala. Sarili ko lang ang ini-isip ko palagi, nawala sa isip ko ang kanyang kalagayan.

Ang mga isiping nasa isip ko, habang ini-hihiga namin sya ni Manuel. Sa maliit na kama, nang nasabing pagamutan. Matapos lagyan ng oxygen ang bibig ni Clara. Ipina-liwanag ko kay Manuel ang history ng karamdaman nang aking mahal na si Clara. Tumawag sya sa kanyang tiyuhin, upang alamin ang tumpak na gamot para dito. Nang masak-sakan nya ng gamot ang aking magiging kabiyak, medyo nakahinga na din ako ng maluwag. Habang nakahiga sya sa kamang iyon, hinimas ko ang kanyang noo. Doon ako nakaramdam na labis na pagka-awa sa kanya, panay lang ang tulo ng kanyang mga luha sa kanyang mga mata.

“Kaya mo yan honey,” “Sana sa akin nalang nangyari ito.” Ang mahina kung mga bulong sa kanyang taenga, habang nakadikit ang aking mga labi sa kanyang isang pisngi. “Mahal na mahal kita Clara,” “Ayaw kung saktan ka.” “Pero sadyang napaka-hina ko sa tukso,” “Lalo’ng lalo na sa tawag ng laman.” Habang hawak ko ang isa nyang kamay, pumisil ang isang kamay ni Clara. Sa kamay kung may hawak sa kanya, Nabuhayan ako ng loob ng mga sandaling iyon. Alam kung okey na sya. Dumilat sya ng bahagya, habang nakatitig ako sa kanyang mga mata.

Halos mag sara na, ang kanyang singkit na mga mata. Dahil na rin sa mga pag-iyak at mga luhang lumabas dito. Niyakap ko sya ng marahan, at pinag hahalikan ko sya sa kanyang pisngi. Aminado ako sa aking sarili, di ko rin kayang mawala si Clara sa aking buhay. Sa mga sandaling iyon, doon ko naramdaman ang labis kung pag pa-pahalaga sa kanya. Sinisi ko tuloy ang aking sarili, bat ko ba sinabi pa sa kanya ang mga sekretong mga bagay na iyon. Kung magiging mitsa pa ng kanyang buhay, maigi pa sigurong manatili nalang itong isang nakatago. Pero wala na akong magagawa pa, na bitawan ko ng lahat ang aking salita. Salitang di na puwedeng bawiin pang muli.

Doon tumanim sa aking isipan, di na ako mag sasalita sa susunod. Kung wala lang din naman akong magandang sasabihin, pero ganun talaga siguro ang tao. Kaya nga raw nakalagay sa madulas na parte ang ating dila, kaya mahirap itong pigilin sa pag sasalita.

Matapos matingnan ng tiyuhin ni Manuel si Clara, at sabihin nitong maigi na sya ng mga oras na iyon. Para akong nabunutan ng tinik sa aking lalamunan, alam kung di ko kayang tanggapin sa aking sarili, kung sya ay mawawala. Lalo pa’t mag kasama kami, di kakayanin ng aking konsensya. Ang mga isipin na nasa aking utak, nang mga sandaling iyon.

Tumagilid sya sa kanyang pag kaka-higa, at yumakap sya sa aking batok. Alam kung ang pag yakap nyang iyon, ay tanda ng kanyang pag papatawad sa aking mga kasalanang nagawa sa kanya. Binulungan ko uli sya nang. “Clara patawarin mo ako,” “Di ko sina-sadyang saktan ka.” Tanging mga tango lang ang kanyang itinugon, dahil na rin sa may oxygen nga sya sa kanyang ilong at bunganga. Doon na din kami nag palipas ng magdamag, sa nasabing ospital ng Mayor. Kinabukasan bumalik na din ang normal para sa kalagayan, nang aking magiging kabiyak.

Iniwasan na naming pag-usapang muli, ang mga pag kakamali kung nagawa para sa kanya. Isang araw na walang pasok si Manuel, iginala nya kami sa mga kalapit baryo ng kanilang lugar. Pumunta kami sa baryo Central, kung saan ito daw ay makasaysayang lugar ng San Jose. Doon daw nag pugad ang mga hapon, noong world war two. Hindi ang mga sinabi ni Manuel ang pumukaw sa amin ni Clara, kundi ang isang napaka gandang simbahan. Nasa loob ng isang paaralang high school, nang Holy Family Academy. Matapos kaming makapag paalam sa aming kasama, pumasok kami ng aking mahal na si Clara sa nasabing simbahan.

Na datnan naming nag mimisa ang isang pari, sa mga estudyanteng naandoon. Napag kasunduan namin ni Clara na lapitan ang pari, matapos itong mag misa. Para humingi ng payo at basbas, para sa aming gagawing pag papakasal. Matapos naming makilala si Father Romualdo Mallar, kina-usap namin ito at humingin ng payo. Sinabi ni Clara na tutol ang kanyang ama sa akin, kaya gusto naming mag pakasal ng kami-kami lang. Matapos sabihin ni Father Romualdo, na walang kahit sino mang nilalang ang puwedeng pumigil sa dalawang pusong nag mamahalan. Sinabi din nya sa amin na sya din daw ang pari, sa simbahan nang Saint Joseph Church sa San Jose. Kung gusto daw namin, doon nalang kami pakasal. Sya daw ang mag kakasal sa aminng dalawa.

Matapos naming kausapin ang pari, bumalik na din kami sa bayan ng San Jose. Dumaan kami sa ibang daanang di namin na daanan, nang kamiy pumunta sa lugar na iyon. Pinahinto ni Clara si Manuel, sa kanyang pag-mamaneho ng mga oras na iyon. Pati ako man ay napukaw, sa ganda ng tanawin at ng nasabing Irrigation Canal. Sa maka-kahuyang parte ng baryo Central na iyon. Para tuloy nasariwa ko sa aking mga ala-ala, ang unang araw naming pag mamahalan ni Clara. Sa isa ring Irrigation Canal, sa aming bayan sa Roxas Palawan. Nag-umpisa ang lahat-lahat, sa amin ng aking mahal.

Habang nasa daan kami, binanggit namin kay Manuel ang plano naming pag-papakasal. Nagulat pa ito ng sabihin ni Clara na, wala syang ni isang kamag-anakan na pupunta. Kahit man ako kako ay ganun din, dahil nga di ko man lang kako nakita ang aking tiyuhin sa bayan na iyon.

Inim-bitahan namin si Manuel, nang gabing iyon. Sa hotel ng Sikatuna Beach Resort na tinutuluyan namin ni Clara. Sa isang Hapunan, halos di makapaniwala ang aking bagong kaibigan na sya ang aming magiging Best man. At kung mamarapatin kako nya, kukunin namin ang kanyang tiyuhing Mayor. Para tumayong aming ninong at pinaka-pangalawang magulang na din namin. Matapos ang aming pag uusap, umalis na din si Manuel. Ka-kausapin din daw nya ang kanyang tiyuhin, para tumayo nga naming ninong. Sa aming nalalapit na pag papakasal ni Clara.

Halos isang linggo din ang aming ginugol, para ayusin ang aming pag papakasal. Dahil na din sa koneksyon ni Manuel sa lugar na iyon, di na namin kinailangan pa ang mga ibat-ibang papeles na kailangan. Ang tanging mga driver’s license lang namin ni Clara, ang aming mga pag kaka-kilanlan ng mga panahong iyon.

Matapos nyang matawagan si Grace na kanyang best friend, para tumayong abay din sa aming nalalapit na kasal. Madali naming nai-ayos ang lahat, Tatlong araw pa bago maganap ang aming pag-iisang dibdib ng aking mahal na si Clara. Niyaya ko sya na bumalik sa Baryo Central, kung saan ang magandang Irrigation Canal na andoon. Nang marating namin ang tahimik na lugar na iyon, niyaya kung maligo ang aking mahal na si Clara. Sa nasabing ilog patubiga’ng iyon.

Nag lalangoy kaming parang mga batang musmos, nag biruan at nag sabuyan ng tubig. Isa yon sa pinaka-masayang mga oras, sa buong buhay namin ni Clara. Lalo na ako, pakiramdam ko ang laya-laya ko ng mga sandaling iyon. Kahit pa alam kung may mga mabibigat pa akong problema na kaka-harapin, pero ibang-iba ang aking pakiramdam ng mga pag kakataong iyon. Lumangoy akong naka-aba sya sa aking likuran, dinala ko sya sa mga mapupunong parte ng nasabing Irrigation Canal.

“Kinakabahan ako dito honey,” “Grabeng dami ng mga puno dito.” Parang bahay ng mga engkanto ang lugar na ito,” “Di ka ba natatakot?.” Ang pag papatuloy nya at tanong sa akin. “Psssstt,” Wag kang maingay.” Ang Utos ko sa kanya, alam kung kahit saang lugar may roon batas ang bawat nilalang. Maging ang mga bagay na di nakikita, alam kung dapat din silang igalang. Sobrang tahimik ang lugar na iyon, parang walang nanga-ngahas na maligo at lumasok doon. Lubhang napaka-laki ng ilog patubigang iyon, kung ikukumpara ko ang Irrigation Canal sa amin sa Roxas Palawan. Halos kalahati lang iyon nito. Ibang-iba ang ganda para sa akin ng lugar na iyon, kung hindi lang ako sanay sa ganung mga lugar. Malamang di ako mag tatangkang pumasok sa lugar na iyon.

Sobrang tahimik ng tubig sa lugar na iyon, halos lahat ng aking balahibo sa aking katawan ay tumayong lahat. Nang sapitin namin ang pinaka-gitna ng nasabing patubigan. Napakaraming bulaklak ang mga puno ng Dap-dap na na-andoon, nakasabit ang mga ligaw na halamang gubat na puro bulaklak. Sa malalaking punong kakahuyan na-andoon.

“Robin anong gagawin natin dito?,” “naka-katakot naman dito honey.” Ang wika ni Clara sa akin, habang naka-aba sya sa aking likuran. “Parang tirahan ito ng mga engkanto ah.” Ang mahinang wika nya sa akin. “Relax ka lang,” “Akong bahala sayo.” Ang sabi ko sa kanya, na punong-puno ang aking tiwala sa aking sarili. Naa-alala ko pa ang kuwento sa akin ng aking lolo, nang akoy pitong taong gulang pa lamang. May ruon daw dalawang magka-sintahan, nag sumpaan sa ganun din lugar. Kahit ano daw pag- subok ang dumaan, sa mag asawang iyon. Di sila nag hihiwalay, dahil daw. Ang kalikasan ang kanilang naging saksi, sa kanilang pag susumpaan. Ang tubig daw ay sumi-simbolo, sa isang busilak na hangarin. Ang tubig daw ang nag sisilbing, panghugas sa mga kamaliang nagawa ng bawat isa. Ang malalaking puno daw, ang nag sisilbing gabay. At taga-salo, sa bawat pag-subok sa buhay na magdaraan. Sa buhay ng dawalang nag sumpaan, sa ganung lugar.

Halos mapayakap sa akin si Clara, sa sobrang kaba. Nang bang-gitin ko sa kanya, ang kuwentong iyon ng nasirang ama ng aking ina. Sabi ko sa kanya walang mawawala sa amin kung, susunod kami sa alamat ng sumpaan sa tubig at puno. Kako labis ang paniniwala ko at pag hanga sa aking lolo, kaya kako kahit nasa-kabilang buhay na ito. Dala dala ko pa rin ang kanyang mga ala-ala, at mga kuwento noong ako’y bata pa.

Sumandal kami ni Clara sa pinaka malaking puno ng Dap-dap, na naandoon. Punong pinaka maraming mga bulaklak, at mga sanga. Hinalikan ko sya sa kangyang labi, upang tanggalin ang nalalabing mga takot sa kanyang sarili. Nag hinang ang aming mga labi, hinalikan ko sya na punong-puno ng pag mamahal. Sadyang napawi na ang aking pag aalin-langan, sa aking puso. Alam kung wala ng atrasan pa ito. Inihanda ko ang aking sarili ng mga oras na iyon, alam kung yon ang tamang sandali. Sandali, na para bitawan namin ang aming mga sumpaan. Sumpaang, ang tanging kalikasan lang ang nakaka-alam at nama-magitan. Bumitaw ang aming mga labi, sa pag halik sa isat-isa.

“Clara,” “Gusto kung malaman mo.” “Simula sa mga sandaling ito,” “Ikaw na ang nag mamay-ari ng aking puso’t katawan’g lupang ito.” “Sumu-sumpa ako sayo,” “Saksi ang tubig at ang mga ka-kahuyang na-andito.” “Ang langit at ang lupa,” “Ikaw lang ang aking mamahalin.” “Pag-lilingkuran habang akoy nabubuhay.” Mga panu-numpang katagan at salita kung binitawan, para sa aking mahal na si Clara. Habang ako’y naka-tingin ng deretso, sa kanyang mga mata. Nang sabihan ko sya, na sya naman ang sumumpa sa akin.

“Honey,” “Kailan ka pa naging badoy?.” “Makata ka din pala ngayon honey.” Ang wika nya sa akin, sabay tumawa sya ng mahina. Sinabihan ko sya na wala ng biruan, sa huli na kako mag biro. Dahil nakikinig ang mga nilikhang di namin nakikita, nang mga oras na iyon. Tumingin sya ng deretso sa aking mga mata, at nag wika ng ganito.

“Robin,” “Simula sa araw na ito,” “Hanggang sa aking huling hininga ng aking buhay.” “Ipina-pangako ko sayo,” “Na akoy magpapasakop at mamahalin ka.” “Gagampanan ko ang aking mga tungkulin,” “Bilang iyong may-bahay.” “Saksi ang lugar na ito sa aking katapatan sayo.” “Ikaw ang una at huling mag ma-may-ari,” “Nang katawan at puso ko.” Ang mahinang nyang wika sa akin, habang nakatitig sya sa aking mga mata. Sabay binulungan ko sya, na sabay naming bigkasin ang mga katagang.

“Walang kahit sinumang nilalang dito sa ibabaw ng lupa,” “Ang puwedeng maka-pagpapa-hiwalay sa ating dalawa.” Matapos naming bigkasin ng sabay, ang mga katagang iyon. Inutusan ko sya na sabay kaming lulubog sa tubig, para tatakan ng kalikasan ang aming mga sumpaan. Pakiramdam ko ng mga sandaling iyon, naibalik ko ang nawala kung tiwala at pag mamahal sa aking sarili. Ibang-iba talaga ang aking pakiramdam, parang totoong-totoo ang mga ikinuwento sa akin ng aking lolo. Noong ako ay bata pa.

Umahon kami ni Clara, mula sa pag kakalubog sa tubig na mag kahinang ang aming mga labi. Siniil ko sya ng nag-aalab kung mga halik, na punong-puno ng pag mamahal. Isinandal ko sya sa pinaka-malaking puno ng Dap-dap na na-andoon, Pinababa ko ang aking mga halik sa kanyang leeg. Habang hinihimas ko ang kanyang tayong-tayong mga suso, sa ibabaw ng kanyang suot na bra. Nag lulumiyad sya sa aking mga pag himas na ginagawa, sa kanyang mga suso.

Alam kong napukaw ko na ng mga sandaling iyon, ang kahinaan ni Clara. Inum-pisahan kung tanggalin isa-isa, ang kanyang mga kasuotan sa kanyang katawan. Tinanggal ko na din ang aking mga damit na suot, para kaming mga tao sa paraiso. Sa napaka-gandang lugar na iyon.

Inum-pisahan kung pasayaran ng nag-aalab na mga halik, ang bawat parte ng kanyang katawan. Halos i-angat nya ang kanyang pamba-babang katawan, nang umpisahan kung kanti-kantiin ang mumunti nyang tinggil. Sa gitna ng kanyang mga hita. Halos pigil ang pag hinga ni Clara, alam kung di pa sya handa sa mga ganung tagpo. Alam kung kahit anong oras puwede syang bumigay, matapos kung tanungin ang kanyang pakiramdam. At masigurong maayos na sya. Di na ako nag aksaya pa ng panahon.

Itinaas ko ng konti ang isa nyang binti, mula sa hanggang baywang na tubig ng patubigang iyon. Dahan-dahan kung iginiya papasok, ang aking nag huhumindig na ka-angkinan. Sa basang-basa na nyang pag aari. Habang mag kahinang ang aming mga labi, halin-hinan kung sinapo ng aking mga kamay ang kanyang mga suso.

“AHHH…..HONEY..AHHH,” “ANG SARAP NYAN.”….”OHHHHHH…HINDING HINDI NA TAYO MAG HIHIWALAY PA.” “ROBIN.” Ang mahina at nakaka-libog na bulong sa akin ni Clara. Alam kung malapit na nyang maabot, ang sukdulan kaligayahan ng aming pag tatalik.

“HONEY…..IM CUMMINNGGGGGG..OHHHH.”…”I LOVE YOU SO MUCH.”….”ROBIN.”.. Ang mga mahihinang mga daing nya, habang yumakap sya sa akin ng mahigpit. Halos ilang sadali nalang, sasabog na din ang aking katas ng pag mamahal.

“CLARA LALABASAN NA AKO HONEY.”….”AYAN NA…AHHHHHH.” Pinaka-walan ko na din ang masagana kung katas. Lupay-pay kaming sumandal, sa malaking puno ng Dap-dap na na-anduon. Habang ang mga huni lang ng mga ibon, at kuliglig ang tangi naming naririnig sa lugar na iyon. Ibang-iba ang aking pakiramdam ng mga oras na iyon, matapos ang aming sumpaan at ang aming pagtatalik ng aking mahal na si Clara. Sa aking pakiramdam ay iisa na kami, kahit di pa kami uma-abot sa altar.

Tinanong ko sya kung ano ang kanyang pakiramdam, nang mga sandaling iyon. Parehas din kami ng nararamdam ayon sa kanya. Doon ko ikinuwento sa kanya ang aking panaginip, bago pa man ako dalhin sa Ospital ng Mayor. Halos parehas ang aming panaginip, Mag kaka-tugmang mga bagay-bagay. Sobrang saya namin ni Clara, nang umahon kami sa Napaka-laking Irrigation Canal na iyon. Parang nag karoon ng panibagong kuwento, ang alamat ng tubig at ng kalikasan. Pero kailanagan pang subukin, kung may katutuhanan nga ito. O sadyang mananatiling, kuwento lang ng aking lolo Ponso.

Nang umahon kami sa nasabing patubigang iyon, isang matandang babae ang aming naka-salubong. Nag tanong pa ito kung saan kami nang galing ni Clara. Nang sabihin namin ang totoo, ito ang sinabi ng matanda sa amin.

“Ang sino mang maligo sa pinaka-pusod, nang Irrigation Canal na iyon.” “Babalik at babalik sya sa lugar na iyon.” Magiging mabunga daw ang pag sasama kung silay mag-asawa. Pero di sila bibigyan ng supling, iyon daw ang sumpa ng lugar na iyon. Gustuhin ko mang mag tanong pa sana sa matandang babae, pero mabilis na din itong lumakad pa-palayo sa amin ni Clara.

Tumuloy kami sa bahay nila Manuel, matapos ang aming hapunan. Nag kuwento kami sa kanila tungkol sa babaeng aming nakita. Ang tanong nang nanay ni Manuel, kung nag talik kami ni Clara sa lugar na iyon. Natawa pa nga ang aming magiging abay sa kasal, nang itanong ito sa amin ng kanyang ina. Ano naman daw ang masama kung mag talik kami sa lugar na iyon, eh malapit na kaming ikasal. Ang wika ni Manuel sa kanyang ina. Alamat na raw ang lugar na iyon, mga bagay na di ko na lang pinansin. Sabagay wala akong alam, di naman kami taga doon. Ang tangi kung nai-bulong sa aking sarili.

“Honey,” “Kinakabahan ako ah.” “Baka totoo ang alamat ng lugar na iyon.” Ang maninang wika sa akin ni Clara, habang kamiy nakahiga na sa hotel na kanyang inu-upahan. Kako walang ala-alamat sa kamandag ng tamod ni Robin, sabay nag tawanan kaming dalawa. Doon ko naitanong sa aking sarili, matagal na din kaming nag sisiping ni Clara. Pero di sya nabubuntis, gusto ko man syang tanungin pero inu-unahan na ako ng hiya. Ano nga kaya kung totoo, ang alamat ng lugar na iyon.

Itutuloy…Marami pong salamat sa pagsubaybay…God bless you all.