ANG KARANASAN NI BIN (Pang Anim na kabanata) 4

Matapos akong makapag-paalam sa mga magulang nila Melvin at Bogart, sumakay ako ng Bankang de motor at nag punta sa Boracay. Dumating ako doon na halos mag-tatakip silim na din, pag-baba ko pa lang ng bangkang de motor na aking sinakyan. Ramdam ko ang kasiglahan, nang maliit na islang iyon. Nag ikot-ikot muna ako sa lugar, para mag hanap kung saan ako puwedeng mag palipas ng magdamag.

Nag hanap-hanap din ako ng mumurahing karinderya, dahil halos na lipasan na din ako ng gutom. Marahil sa haba na din ng biyahe na aking pinanggalingan, halos ang mamahal ng bilihin sa mga kainang na-andoon. kung aking susumahin di aabot ng isang linggo, ang pera kung naipon. Malamang sa pagkain palang mapunta, ang lahat ng ito.

Naki-nood ako ng Telebisyon sa isang karinderyang naandoon, nakilala ko si Luisa. Isa sya sa mga serbadura sa nasabing karinderya, pala ngiti si Luisa sa lahat ng naandoon. Isang sandaling lumabas sya ng karendirya, para kunin ang mga pinggang pinag-kainan sa mga mesang nasa labas. Naki-usap ako sa kanya na kung pupuwede akong bumili ng kanin lang, at mang hihingi ako kako ng konting sabaw. Kulang kako kasi ang pera ko, matapos syang kumuha ng kanin at sabaw. Inabutan nya pa ako ng isang balot na kanin, at may ulam pang kasama. Kako kulang nga ang pera kung pambayad, ok lang daw libre na yong iba. Ang totoo noon gusto kung tipirin, ang dala kung konting pera.

Mga bandang alas Dos ng madaling araw, naandoon pa rin ako sa karinderyang iyon. Habang nag sasara na sila Luisa ng kainang-iyon, tumulong ako sa kanilang ginagawang pag sasara. Naki-usap ako sa kanya na kung puwede akong mag palipas ng gabi, sa nasabing kainan. Sumang-ayon naman ang may-ari nito, sa aking paki-usap. Doon din pala natutulog si Luisa at dalawa pa nitong kasama.

Nang maisarado na naming lahat, ang maliit na kainang iyon. Mga ilang minuto lang lumabas na din si Luisa, nakipag kwentuhan ito sa akin. Sinabi ko sa kanya kung saan ako pupunta, nag tanong din ako kung ano ang magandang diskarte. Para makarating ako ng San Josie Occidental Mindoro, dapat daw kahit papano may pitong daan piso ako, hanggang isang libong piso para makarating sa aking pupuntaha. Halos kulang sa Dalawang daang piso, ang aking pera ng mga sandaling iyon. Sinabi din nya na taga doon din sya, sa aking pupuntahan.

Nag karoon tuloy ako ng interes sa aking kausap, di dahil may itsura din si Luisa. Kundi puwede akong makakuha ng impormasyon sa kanya, patungkol sa lugar na aking pupuntahan. Nang tanungin nya ako, kung saan sa San Jose ako pupunta. Kako di ko nga alam kung saan, o anong Barangay nakatira ang aking tiyuhin. Tumawa sya sa mga sagot ko, sobra sa tatlumpong Barangay daw ang San Jose. Para tuloy nawalan ako ng pag-asa, nang ipakita ko ang litrato ng aking tiyuhin na bigay ng tatay ko. Di nya daw ito kilala.

Lumipas ang mga araw, tumulong ako sa karinderyang pinapasukan ni Luisa. Tangging pag kain lang, ang aking kabayaran. Dahil di naman nila talaga kailangan ng tao. Medyo ilag din akong mag gagala sa araw, dahil nga nag tatago ako ng mga pag-kakataong iyon. Sa gabi ako gumagala, pag tapos na ng trabaho sa karinderyang iyon. Isang gabing nag libot ako sa Isla, may lumapit sa aking isang banyagang bakla. Ayon sa kanya bakasyon lang sya sa lugar na iyon, ok naman pala daw kahit papaano nakakapag-salita ako ng English.

Sumabay sa akin sa pag lalakad ang puting baklang iyon, Deretsahan syang mag salita. Kinausap nya ako kung pumapatol ba ako sa bakla, kako ang totoo nyan wala pa akong karanasan sa parehas kung lalaki. Inalok nya ako sa halagang dalawang daang piso, kapalit ng pakikipag talik ko sa kanya. Kako di ako pumapatol sa bakla, kagaya kako ng sinabi ko sa kanya. Virgin pa ako kako, sa mga kagaya nya ang pagkatao. Inalok nya ako na gagawin nyang Limang daan piso, kung sasama daw ako sa Hotel na tinutuluyan nya.

Dahil sa hinihingi ng pag kakataon, ayaw ko man kailangan kung ipikit ang aking mga mata. Kailangan ko talaga ng pera ng mga pagkakataong iyon, kako money down muna. Take it or leave it, matapos nyang iabot ang Limang daang piso sa akin. Nag tuloy kami sa kanyang tinuluyang hotel, upang maki-pag talik sa kanya.

Sa kauna-unahang pag kakataon, nadilaan ng kapwa ko lalaki ang aking ari. Labag man sa kalooban ko na gawin ang mga bagay na iyon, pero wala akong magawa. Wala naman akong mapasukang trabaho, sa lugar na iyon. Ipinikit ko nalang ang aking mga mata ng mga sanadaling iyon, Habang nag papakasasa ang puting baklang iyon sa aking katawan. Dinilaan nya lahat ang buo kung katawan, tumanggi akong makipag halikan sa kanya. Parang na-inis pa ito sa akin, nang itulak kong pababa sa aking dibdib ang kanyang mga labi.

Kumuha sya ng Condom at isinuot sa aking burat, nagulat pa ako sa kanyang ginawa. Nai-bulong ko sa aking sarili, “Iba din ang trip ng taong ito.” Matapos nyang isuot ang nasabing Condom, sa aking matigas na burat. Tuma-likod sya sa akin, humawak sya sa gilid ng kama. Kantutin ko daw sya sa puwet, bagay na di ko sinang-ayunan. Aalis na ako kako, wala kako sa usapan namin ang ganun. Nang akmang-aalis na nga talaga ako, kung ipag papatuloy nya ang gusto nya. Kinuha nya ang perang ibinigay nya sa akin. Tang-ina sya kako, nadilaan na nya ang burat ko. Kaya di na nya puwedeng bawiin, Ang sabi ko sa kanya.

Nag maka-awa sa akin ang puting bakla, na huwag na akong umalis. Dadag-dagan daw nya ang pera ibinigay nya sa akin, do-doblihin daw nya ito. Basta kantutin ko sya sa puwet, kako kunin nya muna yong pera. Halos nanginginig na tumalima ang puting bakla, habang kinukuha ang pera nya sa kanyang pitaka. Matapos nyang mai-abo,t ang panibagong limang daan pisong papel. Dinilaan nya uli ang aking burat, habang pinasa-salsal nya sa akin ang kanyang titi.

Kako wala sa usapan ang ganun, pinatuwad ko sya. Sa isip-isip ko, “Para matapos na ito.” Pinahiran ko ng laway ang condom kung suot, labag man sa kalooban ko ang aking gagawin. Kinantot ko sya sa kanyang puwet, habang nag sa-salsal sya ng kanyang titi. Mga ilang sandali pa nilabasan na sya, halos mabaliw sya ng sumabog ang tamod nya sa gilid ng kamang hinahawakan nya. Aaminin ko, kahit labag sa loob ko ang aking ginagawa. Umabot din ako sa sukdulan ng mga sandaling iyon.

Nang maka raos kaming pareho, nag bukas ng beer ang puting bakla. Nag-usap kami sa mga buhay buhay, sinabi nya na taga Sweden daw sya. Kako dumaan lang ako sa lugar na iyon, wala ako kakong pamasahe kaya pumatol ako sa kanya. May kabaitan din ang baklang iyon, binola bola ko sya. Mukhang mabait naman kako sya, bago kami mag hiwalay inabutan nya pa ako ng Dalawang daang piso. Kako Gawin na nyang limang daan Piso ang iabot nya sa akin, babalikan ko sya kako kinabukasan. Libre na kako, at gagawin ko lahat ng gusto nya. Umalis akong isang libo limang daan ang aking nakuha sa baklang iyon.

Pero nag request pa sya bago ako umalis, halikan ko daw sya sa labi, kung talagang totoo ako sa mga sinabi ko. Wala na akong nagawa, nakipag halikan ako sa kanya. Nang maka-alis na ako, at maka-baba ng hotel nyang tinutuluyan. Halos masuka ako sa aking ginawa, inisip ko nalang na hinihingi lang talaga ng pag kakataon.

Nang sapitin ko ang Karinderya nila Luisa, inabutan ko syang gising pa. Nag-usap kami at nag kwentuhan. Nag paalam na ako sa kanya, aalis na ako kako- kinabukasan. Nag taka pa ito kung saan ako kumuha ng ipamamasahe ko, kako may nag yayang bakla sa akin. Ayaw ko man kako, pero kailangan ko talaga ng pera. Gumawa sya ng sulat para sa mga magulang nya, kung maaari daw dalhin ko sa kanila sa San Jose Mindoro. Gusto man daw sana nyang mag padala ng pera sa mga ito, pero malayo pa ang kanyang suweldo. Ini-abot ko sa kanya ang isang buong limang daang piso, kako ilagay nya sa loob ng sobre kasama ng sulat nya. Tutal kako may isang Libong piso pa ako, at may natira pa ding konti sa dala kung pera galing Simirara. Tutal kako pinatira at pinakain naman nila ako ng libre.

Tumulo ang luha sa mga mata ni Luisa, ang bait bait ko daw. Kako wala yon, pero ang nasa isip ko. “Di mo lang alam, isa akong kriminal na tao. Sabagay ipinag-tanggol ko lang ang sarili ko, pero ganun na rin yon. Halos madaling araw na kaming nakatulog, nag kwentuhan kami ng kung ano-ano. Ibinigay din nya ang Address nya sa lugar na iyon, sulatan ko daw sya kung may oras ako.

Inihatid ako ni Luisa sa sakayang papuntang Katiklan, doon daw may mga bumibiyahe na ng papuntang san Jose. Pero madalang daw, mag hintay at mag tanong-tanong nalang ako sa mga taga doon. Halos pasakay na ako ng Lancha’ng iyon, papuntang Katiklan ng pigilan nya ako. Itinuro nya ang halos papaalis na ding Pribadong Yate, pag-aari daw ng Mayor ng San Jose Occidental Mindoro ang Yateng iyon. May business daw sa Boracay, deretso daw iyon ng San Jose. Kako baka puwedeng kausapin nya, para makikisabay na ako. Tumanggi sya sa paki-usap ko, di daw nya kayang makipag-usap sa ganong katataas na tao.

Nilapitan namin ni Luisa, ang isang lalaking halos ka-edad ko lang. Matapos akong mag pakilala, sinabi kung taga San Jose din kami ni Luisa. Binanggit ko ang Barangay Caminawit, kung taga-saan ang aking kasama. Matapos kausapin ng batang lalaki ang may-ari ng Yate, na Mayor nga ng San Jose. Di naman kami nag dalawang salita ni Luisa, ang akala pa nga nila dalawa kaming sasakay sa Yateng iyon.

Umalis ako ng Boracay na punong puno ng pag-asa, bukod sa nag karoon pa ako ng kaibigang tumulong sa akin. Kahit na sa maiksing panahon ng aming pagkaka-kilala, “Hinding hindi kita maka-kalimutan Luisa.” Ang naibulong ko sa aking sarili, habang papalayo ang Yateng iyon. Naka-tanaw pa din ako sa kanya, sya naman ay panay ang kaway sa akin. Matapos akong mag pakilala kay Manuel, ang lalaking nag pasakay sa akin sa Yate’ng iyon. Ayon sa kanya sya ay pamangkin ng Mayor naming kasama, kasosyo daw ang tiyuhin nya sa isang Hotel na naandoon.

Tumulong ako sa mga gawain sa Yate, pag luluto at kung ano ano pa. Madali naman kaming nagkapalagayang loob ni Manuel, ang tingin ko nga sa kanya ay may pagka-binabae sya. Silahis kung baga, pero lalaking lalaki ang porma nya. Nang tanungin nya ako tungkol sa bayang aming pupuntahan, sinabi ko sa kanya ang totoo. Wala ako kakong kilala sa bayang iyon, nakilala ko lang kako si Luisa sa Boracay. Binanggit ko lang kako ang barangay nila. Para pasakayin nila ako. Nag tawanan pa sila ng tiyuhin nya, ika itapon na ako sa dagat.

“Gusto ko ang diskarte mo bata,” “Listo ka.” “Yang ang mga kailangan ko,” ang pag papatuloy ng Mayor. Nang tanungin ako ni Manuel kung saan ako tutuloy, pag sapit namin ng San Jose, pinakita ko ang litrato ng tiyuhin kung bigay ng aking ama. Pero kako hahanapin ko pa kung saan sa San Jose.

Nag tanong ng kung ano-ano ang Mayor sa akin, kung anong pakay ko sa San Jose. Kako simula ng maging tao ako, diko pa nakikita ang tiyuhin kung iyon. Kaya pinahahanap ng tatay ko sa akin, ang pag papatuloy ko. Tinanong ako ng Mayor kung mahilig ba ko sa mga manok, kako wala akong karanasan pero madali naman akong matuto.

Dumating kami ng San Jose Occidental Mindoro, halos isang araw isang gabing biyahe sa banayad na takbo ng Yate’ng iyon. Matapos akong dalhin sa bahay ng Mayor, sinamahan ako ni Manuel sa Farm ng mga manok. Yon daw ang dibersyon ng kanyang tiyuhin, ang mag sabong at mag palahi ng mga manok. Ipina-kilala ni Manuel sa akin ang mga tauhan ng kanyang tiyuhin, sa Farm ng mga manok panabong na iyon.

“Robin, ito si Arturo,” “Taga Bacolod sya.” “Ang Handler ng mga manok dito,” matapos kung makilala isa-isa ang mga taga doon sa manukang iyon. Kinabukasan ng umaga, nag umpisa na din akong mag trabaho. Bilang taga walis ng mga tae ng manok sa umaga, taga lagay ng mga inumin at taga pakain. madali kung naging mga kaibigan ang mga kasama ko, sa farm na iyon.

Tuwing Sabado at Linggo, kasama ko sina Manuel at ang Mayor sa sabungan. Si Manuel naman ay isang Registered Nurse, sa isang maliit na pribadong hospital. Na pag-aari din daw ng Mayor, ayon sa kanya ang kanyang tiyuhin ay isang Doktor.

Nalibang ako ng husto sa aking bagong trabaho, kahit pa sa gilid ng bundok ang farm na iyon. Paki-ramdam ko ay safe ako sa lugar na iyon, lalo pa’t may sinabi din ang aking bagong amo. Mabilis na lumipas ang panahon, sa Baryo Magbay na iyon.

Isang araw ng Linggo noon, dumating si Manuel na kasama ang kanyang tiyuhing Mayor. Kumuha sila ng mga manok, para ipapadala raw sa Batangas. Para sa isang Derby, pinasama nila ako pababa ng bayang ng San jose. Para doon na din matulog, at mag pakain ng mga ipapadalang mga manok kina-umagahan.

Matapos kung maisa-ayos ang mga manok, nag yaya si Manuel ng Good time daw. Nag-inom kami sa isang Beerhouse, na isa sa mga negosyo ng tiyuhin nya. Nalasing sya ng sobra ng gabing iyon, halata ko sa itsura nya ang kanyang pagka-tao. Alam kung may itinatago sya, sa kanyang sarili.

Nag tuloy kami ng pag-iinum sa tabing dagat, ayaw na daw nya ng malalakas na tutog sa Beer house na iyon. Pumuwesto kami sa isang maliit na upuan sa tabing dagat, at doon nag tuloy ng pag iinum.

“Alam ko Robin,” “Alam kung di ka regular na isang karaniwang kabataan lang.” Kasi daw kung mag salita ako, kalmado at parang di raw ako marunong magalit. Nag-usisa din sya sa peklat ko sa braso, at likod ng kaliwang balikat ko. Nang tanungin nya ako, kung sino ba akong talaga. Taga Palawan ako kako, kaya dapat nya ako-kakong tulungan na hanapin ang tiyuhin ko sa bayang iyon. Sa sobrang kalasingan nya, inamin nyang isa siyang Anak ni Adan. Sinabihan ko sya na walang masama, kung ano man sya. Importante kako kung papaano nya pina-halagahan at dalhin, ang kanyang sarili.

Maging nalapit kami sa isat-isa ni Manuel, at naging magkapalagayang loob simula ng gabing iyon. Nang maihatid namin ang mga manok sa airport kina-umagahan, nag tuloy kami sa Munisipyo ng San Jose Occidental Mindoro. Sya mismo ang nag tanong at lumapit sa mga taong munisipyo, wala daw sa record ng Census nila. Ang pangalang Orbano Martin. Pero may dalawang tao din daw ang lumapit sa kanila, mga dalawang buwan palang ang nakakaraan. Ibig sabihin nasa San Jose na ako ng mga oras na iyon, isang magandang babae daw at isang matandang lalaki.

Halos pangani-ngani ko nang maki-usap kay manuel, kung puwede kaming makitawag sa teleponong na-andoon. Parang limot ko na ata ang mga numerong aking tatawagan, pero may mga lista ako nito sa likod ng litrato ni Clara. Sa loob ng aking pitaka, pero piniit ko ang aking sarili ng mga sandaling iyon.

Nag buntong hininga ako, at lumakad ng papalabas ng opisinang iyon. Sumunod sa akin si Manuel na parang nakiki-simpatiya pa sya, kahit di nya alam ang takbo ng aking pag-iisip. Matapos akong ihatid ni Manuel sa farm, bumalik ang normal kung buhay sa pag aalaga ng mga manok panabong. Mabilis na lumipas ang mga buwan halos Sobra isang taon, na rin pala akong nag tatago sa batas. Isang gabing nagising ako ng hingal na hingal mula sa isang bangungot, napanaginipan ko si Clara.

Nasa loob daw ako ng isang maliit at malalim na Balon, pilit nya daw ina-abot ang aking mga kamay para iahon. Sa malalim na balong aking kinahulugan, Iyak daw sya ng iyak. Nagising akong nangi-nginig ang aking katawan, halos mayanig ang kawayang kama kung tinutulugan. Ina-apoy ako ng lagnat, Nag doble ako ng suot kung damit. Lahat ng kumot ko ibinalot ko na sa buo kung katawan, pero parang lamig na lamig parin ako.

Malalakas at nakakabinging mga ugong, ang naririnig ko sa aking dalawang taenga. Sumisigaw ako ng di ko alam, kung ano ang aking sinasabi. Nag sigi-singan ang aking mga kasama, sa maliit na kubong aming tinutulugan sa gitna ng farm na iyon. Alam ko pa ang mga nangyayari, pero wala na akong lakas. Hindi nila kayang pigilan ang panginginig ng aking katawan. Halos di ko kayang abutin ang aking pitaka na nahulog, sa aking higaan.

“Diyos ko po!,” “Patawarin mo ako sa lahat ng aking mga pagkaka-sala saiyo.” “Sa mga pamilya ng taong napatay ko,” “Di ko po sinadyang mangyari ito.” “Ayaw ko pa pong mamatay,” “Pero kung ito ang kalooban mo wala po akong magagawa.” “Clara, Carla,” “Patawarin nyo ako kung minahal ko kayong parehas.” “Ang tanging ala-ala nyo ang babaunin ko sa kabilang buhay.” Ang mga huling kataga kung nailagay sa aking isipan, bago nila ako buhatin at isakay sa Tricycle na Service ng farm na iyon.

Itutuloy….Maraming salamat sa pagsubabay…God bless you all.