Written by turbo_22
“Ohhhh…okey, make me happy, honey…., yes…there…ok….yeah….hmmmmmpt…I like it…come on….yeah…go on, honey…yes. That’s it…ahhhhhhh…ohhhhh”.
Parang kailan lang ay naririnig ito ni Roel mula sa kanyang kaibigan, si Joyce habang nagpapahinga sila sa isang malamig na lugar. Mag best friend sila at si Joyce ang kanyang takbuhan sa lahat ng bagay. Mula sa kanilang pag-aaral hanggang halos sa lahat na personal na buhay nito. Kung wala siyang assignment ay si Joyce kaagad ang tumutulong sa kanya. Kung napapagalitan siya sa bahay ay si Joyce rin ang nag-aalo sa kanya at nagpapaintindi na natural lang iyon sa kanyang mga magulang dahil concern lang ang mga ito sa kanya. Kahit sa pagpili ng damit nito na ginamit noong JS Prom nila ay si Joyce din ang pumili.
Ah, ngayon lang niya napagtanto na wala palang saysay ang buhay niya kung wala si Joyce sa kanyang tabi. Ngunit bakit ganoon? Kung kailan hindi na niya nakikita ang kanyang kaibigan ay saka niya nakikita ang kahalagahan nito? Bakit ngayon lang niya nalaman na kay Joyce uminog ang kanyang mundo sa mahabang panahon?
Marami pang tanong na “bakit” ang pumasok sa isipan ni Roel. Pabiling-biling siya sa pagkakahiga niya at hindi siya makatulog. Parang kailan lang. Paano nga pala niya nakilala si Joyce? Sobrang typical na pangyayari. Umuulan noon at nakipayong lang siya kay Joyce. Ngunit imbes na ipasukob siya sa payong ay nagulat si Joyce sa kanya at napatakbo. “Hoy, miss…sandali lang. Hindi ako masamang tao. Wait…, pls…” Nahabol niya si Joyce ngunit sinabihan siya nito na sorry. Hindi raw siya nagpapasukob sa hindi niya kakilala lalo na sa isanglalaki.
Wala siyang nagawa noon. Nabasa na talaga siya at halos nanginginig na siya sa ginaw ng kalabitin siya ni Joyce at pinasukob sa payong. Dahil basa na siya eh nabasa na rin ang damit ni Joyce ng dumikit ang katawan nito sa katawan niya. “Oppsss, I’m sorry…nabasa ka tuloy. Sana hindi ka na bumalik pero salamat na rin at bumalik ka…, I’m Roel pala. ”
Iniabot niya ang basang kamay sa kamay ni Joyce. “I’m Joyce.” ,sagot nito sabay sabing sa uli-uli ay magdala ako ng payong. Sabi ko sa kanya, “Ayaw ko nga baka sabihin nila, “mhin” ako. Eh di lalong hindi mo ako pasusukubin.” Napatawa na rin siya sa sinabi ko.
Hinatid ako ni Joyce hanggang sakayan ng jeep. Sabi niya ay saka na lang raw siya sasakay at patitilahin niya talaga ang ulan. Hindi na rin ako sumakay nang sinabi niya iyon. “Uy, delikado rito na maghintay ang isang magandang katulad mo. Baka kung anong mangyari sa iyo eh makonsensiya pa ko. ” , sabi ko sa kanya. Titigan ako ni Joyce. Parang may inaapuhap siya sa sinabi ko. Pero sa totoo lang ay nabighani ako sa ganda niya. Simpleng kagandahan dahil wala kang makikitang make-up sa mukha.
Tiningnan ko si Joyce. Disente siyang manamit ngunit alam mong may itinatago sa loob ng uniform nito na puti. Humuhulma rin kasi ang boobs nito na may kalakihan din. Para itong bulkang mayon na tayong-tayo sa magandang hugis nito. Para bang nagmamalaki pa ito na sa isang iglap lang ay mag-aanyaya na akyatin ng isang mapagpalang dila. Bumakat ang kanang utong nito dahil nabasa rin ng ulan. Hindi naman talaga kami nagkasya sa payong niya maliban lang kung inakbayan ko siya. Natural hindi kami magkakilala at di naman pwedeng gawin ‘yon.
Tinigasan ako sa pagmumuni-muni kong ‘yon. Mabuti na lang at itim ang pantalon ko at hindi masyadong halata ang unti-unting pagtigas ng aking sandata. Natural lalaki lang ako at hindi maiwasang magkaroon ng makamundong pagnanasa. Mabuti na lang kamo at hindi ako nahalata na nagpapantasya. HIndi ko naman maiwaglit sa aking isipan ang katotohanang mayroon siyang maipagmamalaki kung sakali.
Naisip ko na kailangang makilala ko pa siya ng lubusan. Matagal na rin akong walang nakakausap na babae magmula ng maghiwalay kami ng una kung naging girlfriend. Maya-maya ay pumara si Joyce ng Jeepney. Papuntang Bacood, Sta. Mesa pala siya. “Uy, Joyce, ihatid na lang kita. Lulubos-lubusin ko na ha? Tanda ng pasasalamat ko sa ‘yo.”
“Huwag na Roel. Kaya ko na.”, ang sagot nito. Ngunit nagpumilit pa rin ako. Wala na rin siyang nagawa ng sumakay rin ako ng jeepney. Hindi nga lang kami nagkaroon ng pagkakataon na umupo ng magkatabi. Parehong isahan na lang ang bakante pero magkaharap naman kami. Habang nasa jeepney kami ay nahingi ko sa kanya ang cellphone number niya na ibinigay niya naman.
Dahil sa ulan kaya nagkaroon ng banggaan malapit sa old Sta. Mesa kaya medyo ma-traffic. Hindi na siya halos mapakali dahil mag-aalala na raw ang mama niya. Ginabi na raw talaga siya. Malikot siya habang nakaupo sa loob ng jeepney. Palingon-lingon ito sa labas at paminsan-minsan ay di niya sinasadyang maibuka ang kanyang harapan. Napasilip tuloy ako bigla at nakita ang kanyang katambukan na nababalot ng puting panty.
Biglang kumislot-kislot ang sandata ko at pasimpleng tiningnan ulit ang harap nito. Wala talaga siyang kamalay-malay dahil tinatakpan ko ang mukha ko ng aking kanang kamay na nakahawak sa hawakan ng jeepney sa may tapat ng mukha ng mga pasahero. “Putsa, nakakahiya. Baka mahalata ako ng ibang pasahero, ah!”, usal ko sa sarili ko.
Hindi naglaon at nakarating na rin kami sa kanila. Nagpasalamat siya ngunit di niya ako maimbita sa loob dahil baka magtaka raw ang mama niya na may kasama raw siya. Di ako nakatiis at hinawakan siya sa kamay. “Sana Joyce hindi ito ang huli nating pagkikita”, sabi ko sa kanya. “Ikaw!”, sagot nito. “Alam mo na naman ang sa amin”, sabay ngiti ng matamis.
Halos mapatalon ako sa tuwa sa sinabi niya. Akala mo eh nanliligaw ako sa isang babae ng oras na iyon at sinagot ako ng oo. Ng umalis ako ay nilingon ko pa siya at nakita kong di pa siya pumapasok hanggang sa makasakay rin ako ng sasakyan. Habang nakasakay ako sa jeepney ay naramdaman ko na lang na parang nilabasan ako. Parang nag wet dreams yata ako ng mga oras na ‘yon. (Itutuloy)
- Bosohan sa Boarding House Part V - May 10, 2024
- NINA - May 3, 2024
- ALMA Part VII - April 28, 2024