Written by ereimondb
Baler, Aurora
“What were you doing in that cemetery?” Tanong ni Hector sa kanyang anak.
Medyo tuliro pa rin ang pag-iisip ni Alo habang nakahiga sa hospital bed. Panay lamang ang kanyang malalalim na paghinga habang pilit na nakikipagusap sa kanyang ama.
“Tapos, kasama mo pa yung lalaking iyon? Of all people? You should’ve avoided him.” Dagdag pa ng kanyang ama. “I just need to fix something on my own, dad.” “But still, hindi mo dapat isinugal ang sarili mong kaligtasan doon sa taong iyon.” “Dad… Stop! Please. Patay na yung tao. And for the record, wala siyang ginawang masama sa akin.” “How would you know? Paano mo naman nalaman na wala siyang kinalaman sa insidenteng iyon? Wala naman siyang ibang hiningi kundi ang pera natin.” “Dad… I want to rest. I need to rest. Please?”
Tumahimik naman si Hector. Alalang-alala ang kanyang ama sa nangyari sa kanyang nag-iisang anak. Hindi kakayanin ni Hector na mawalay sa kanya ang anak, kung kaya’t lubos na lamang ang pag-aalala at pagusisa nito kay Alo.
“Okay… Just get some rest son. Magpagaling ka.” “Thanks, dad.” “I still need to go back to the hotel. We don’t have the luxury of time to grieve. Kaya kailangan mo nang magpagaling agad. The company needs you. Both the hotel, and your surfing school. So get well, anak.” “I will, dad. I will.”
Nagmamadali namang lumabas ng silid ng hospital si Hector. Iniwan na nitong mag-isa si Alwyn at agad may kinausap sa kanyang cellphone.
Samantalang nanatiling nakahiga ang binata sa kanyang kama at inaalala ang nangyari sa kanyang noong isang araw.
Kahit halos mag dadalawang araw na mula nang maganap ang pangingidnap sa kanya, ay hindi pa rin mabura sa kanyang isipan ang sinapit ni Nestor at ang kasalanan nito sa kanyang kapatid.
Na tila sinisisi siya ni Nestor sa sinapit ng kanyang kapatid.
Unti-unti pa rin siyang pinapatay ng kanyang konsensya dahil sa pangit na pangyayari sa kanyang nakaraan, at dinagdagan pa ng nangyari sa kanila ni Nestor.
Kitang-kita niya ang hitsura ng lalaki, habang nakahandusay ito sa sahig, at naliligo sa kanyang sariling dugo.
Pansamantalang ipinikit ni Alo ang kanyang mga mata. Pinipilit ang sariling kalimutan na ang nangyari sa nakaraan.
Nang mamalayan niyang may biglang yumakap sa kanyang katawan. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata upang makita kung sino ang pumasok sa kanyang silid.
“Alwyn… Alwyn…”
Naaninag niya ang maputing mukha ng kanyang girlfriend na si Nikki.
Agad nitong ipinikit ang kanyang mga mata at nagpanggap na natutulog. Ayaw na muna niyang harapin ang dalaga at gusto na muna nitong makapagpahinga.
Alam niyang aalis lang din si Nikki kapag naramdaman nitong patuloy siya sa kanyang pagtulog.
“Alwyn… What happened to you?” Mahinang saad ng dalaga.
Bakas sa mukha ni Nikki ang sobrang kalungkutan nang malaman at mabalitaan nitong may nangyaring masama sa kanyang nobyo.
“Alwyn… Please wake up… I miss you soooo much…”
Patuloy naman si Alo sa pagtutulog-tulugan.
Patuloy pa rin niyang nararamdaman ang mahigpit na yakap sa kanya ni Nikki.
Maya-maya ay naramdaman nitong hinahalikan siya sa may bandang ulunan pababa sa kanyang pisngi.
Maliliit na mga halik ngunit dama pa rin ang init ng pangungulila ng kanyang girlfriend.
Gusto na sanang gumising ni Alo ngunit pinili pa rin nitong pumikit at ipagpatuloy ang pagkukunwari.
Hindi niya alam kung ano ang susunod na gagawin sa kanya ni Nikki.
Hanggang sa naramdaman nito ang malambot na labi ng kanyang girlfriend. Sinisikap niyang huwag munang gumalaw at hayaan si Nikki sa kanyang ginagawang paghalik.
At nang kumalas na ito sa kanyang labi ay agad na ring bumitiw ang magandang babae sa pagkakayakap kay Alo.
Iminulat ng binata ang isa niyang mata at nakita nitong naglalakad na papalayo sa kanya si Nikki.
Dahan-dahan itong gumalaw at kunwaring nagising ito sa ginawa sa kanya ng dalaga.
Napalingon naman ang kanyang nobya at agad napangiti nang makitang nagising na si Alo.
“Kuya…Alo?” “N-n-niks.”
Agad itong tumakbo sa binata at muli niya itong niyakap.
“I am so worried about you…” “Don’t be Niks… I’m okay now…” “I am sorry… I am sorry Alo…” “Why? You don’t need to be sorry…” “No. It is my fault. Kung hindi dahil sa akin, hindi ka mapapahamak sa Nestor na yun…” “It’s okay now Niks… Let’s just forget about this…” “I’m sorry…”
Yumakap ng mahigpit ang magandang dalaga kay Alo.
Alam niyang malaki ang naging kasalanan nito sa binata. Kahit wala naman siyang balak sabihin ang ginawa niyang kalokohan kasama si Nestor, ay hindi nito ginusto na mapahamak ang kanyang boyfriend na si Alo.
“Niks… We have to talk.”
Sandaling bumitiw sa pagkakayakap sa kanya si Nikki at tumingin sa seryosong mukha ni Alo.
“About what Alo?” Mahinang tanong ng dalaga. “I need you to listen to me, and I hope you will understand me…”
Kinakabahan naman si Nikki sa gustong sabihin sa kanya ng binata. Tila alam na nito ang gustong ipahiwatig sa kanya ni Alo, kung kaya’t agad nitong inalis ang kanyang suot na sapatos at tumabi sa higaan ni Alo.
Hindi pa man nagsisimulang ang binata sa gusto nitong sabihin kay Nikki, ay natigilan na ito sa ginagawa sa kanya ng magandang dalaga.
Niyakap siya ni Nikki ng mahigpit at ang ulunan nito ay nasa kanyang kanang balikat.
“Niks…” “I miss you… I miss you so much…”
Sinusubukan ng binata na tanggalin sa pagkakayakap si Nikki ngunit mapilit talaga ang babae.
Siniil ng halik ng dalaga si Alo at pinadama sa kanya ang pagkasabik nito.
Hanggang sa bahagyang itinulak ng binata si Nikki upang siya’y pigilan.
“Niks, stop this. We can’t do this here…” “But Alwyn, sobrang namiss kita… and I am just so happy that you’re okay na…” “No, Niks…” Saad ni Alo sabay nguso sa may pintuan ng silid.
Napangiti naman si Nikki at agad kumalas sa binata at naglakad patungo sa pintuan.
Nagtaka naman si Alo sa kung anong balak gawin ng kanyang girlfriend, at nang makarating ito sa may pintuan ay agad nitong pinindot ang lock nito at nagmamadaling bumalik ulit sa higaan ng binata.
“It’s only us, Alwyn…” “Niks…” “Please? Please…Please…Please…” “But we still have to talk…” “Later na lang… Please?”
Napakamot naman si Alo sa kanyang ulo.
“Okay…” Maikling saad nito. “Yehey!!!” Just lie down, Ako na bahala sayo…” Saad ni Nikki.
Bumangon ang babae at agad pumatong kay Alo.
Nakatingin na lang ang binata sa kanyang nobya at pinagmamasdan ang kagandahan nito habang naghuhubad.
Kahit sinong lalaki ay hindi makakatanggi sa puti at kinis ng balat nito.
Maging ang mga suso ni Nikki ay sadyang nakakapang-akit. Na agad namang sinapo ng maiinit na palad ni Alo.
Inabot naman ni Alo ang mga ito at sinimulang sipsipin ang utong ni Nikki. Sarap na sarap naman ang magandang babae sa ginagawa sa kanya ni Alo at pilit pa nitong kinakabig ang ulo ng binata sa sobrang kiliting nadarama buhat nito.
“Uhhhmmmmmm…I miss this Alo…”
Maya-maya ay umakyat ang mukha ng binata patungo sa labi ni Nikki at agad niya ito siniil ng halik. Lumaban naman agad ang dalaga at tila gutom na gutom na sinunggaban ang nakakapasong halik ni Alo.
Hanggang sa nararamdaman ni Alo ang mainit at malambot na kamay ni Nikki na nagtataas-baba sa kanyang burat. Pinapatigas na ito ng dalaga at tila nagmamadali sa kung anong balak gawin sa kanyang boyfriend.
Napapangisi na lamang si Alo at nagugustuhan na niya ang ginagawa sa kanya. Hinahabol na rin niya ang kalibugan ng kanyang kaniig.
Ipinatong na lang ni Alo ang kanyang ulo sa kaliwang kamay nito habang ang isa naman ay niyayapos ang kanang suso ng dalaga.
Masaya na siya sa kung anumang ginagawa sa kanya ni Nikki habang pinapanood niya ito.
At hindi na rin nagpapaawat sa kanyang kalibugan ang dalaga, at agad na nitong itinapat ang ulo ng burat ni Alo sa kanyang naglalawang puke.
“fall me fast and hard Alo…Please…?” Pakiusap ng magandang dalaga.
Ngumiti ang binata saka ito tumango kay Nikki.
Dahan-dahang nilalamong ng puki ni Nikki ang matigas at malaking burat ni Alo.
Hinahayaan na muna nitong mag-taas-baba ng marahan ang dalaga sa kanyang galit na galit na alaga.
At nang medyo bumibilis na ang bawat indayog ni Nikki, ay saka nito sinalubong ng malalakas na pag-ulos.
“Aaaaaahhhh…shit….” “fall me hard….fall me hard…” “Okay…take this bitch! Take my cock!” “Sige pa Alo…. Harder! Harder!”
Mabilis namang sumunod si Alo sa kagustuhan ng kanyang girlfriend at agad umiba ng puwesto ang binata. Bahagya itong bumangon at pinilit ang sariling makaupo sa ibaba ng dalaga.
Malalakas na kadyot ang binigay niya kay Nikki at siniguradong pasok na pasok ang kanyang burat sa kaloob-looban ng dalaga.
“I’m cumming….shit….I’m cummingggg baby…” Saad ni Nikki habang hawak nito ang kanyang dalawang umaalog na suso.
Nakatingin naman si Alo sa kanya at gustong-gusto nito panoorin kung papaano napapaligaya ng husto ang kanyang girlfriend.
“Harder di ba? You want harder! fall this! Take this! Take this!” Saad ni Alo habang patuloy pa rin ito sa pagbayo sa dalaga.
Tila nangisay naman ang katawan ni Nikki at naramdaman ng binata na nilabasan na ito sa sobrang libog na naramdaman.
Lalong dumulas ang lagusan ng dalaga na siya naman nagustuhan ni Alo.
Umiba ng puwesto si Alo at pinaupo niya sa kanya si Nikki.
Hindi nito binunot ang kanyang tigas na tigas na burat at ipinagpatuloy ang pagbayo sa kanyang nobya.
Patuloy pa rin sa pagsalubong sa bawat ulos ni Alo ang magandang babae.
“You miss this, bitch? Miss me???” “aaaaaaah yes! Yes!”
Hindi na rin mapigilan ni Alo ang sobrang kiliting nararamdaman kung kaya’t lalo pa nitong pinagbutihan ang malalakas na kantot kay Nikki.
“Ayan na ako Niks… I’m cumming…”
Sabay bunot nito sa lagusan ng dalaga at pinasirit niya ang unang tilansik ng kanyang tamo sa bandang puwitan ng babae. At maya-maya ay ipinasok niya muli ang kanyang burat at pinakawalan ang natitirang katas sa loob ni Nikki.
Hingal na hingal ang magandang babae, gayundin si Alo.
Mabilis na umayos sa kanyang pagkakahiga si Alo at agad ding tumabi sa kanya si Nikki.
Pareho pa rin silang naghahabol sa kanilang hininga.
Ipinatong ng dalaga ang kanyang ulo sa bandang balikat ni Alo, samantala ang binata ay diretsong nakahiga habang nakatingin sa kisame ng silid.
“Niks… What I want to say to you is that…”
Tumingin sa kanya si Nikki at handa na nitong pakinggan ang gustong sabihin ng kanyang boyfriend.
“I’m sorry… I’m not the right person for you…that is why I’m breaking up with you…”
Samantala, nang makarating sa hotel si Angie ay agad itong dumiretso sa kanilang silid ni Hector. Hindi na nito naabutan sa hotel room ang kanyang kinakasama dahil sa dami ng trabahong kailangang asikasuhin ni Hector.
Kumuha ito ng baso at naglagay ng dalawang pirasong yelo, saka ito binuhusan ng ala. Marahan niya muna itong hinalo bago ininom ang lamang alak ng baso.
Tila uhaw na uhaw ang magandang babae at hindi ito nahirapang lunukin ang medyo mapait na alak. Nararamdaman niyang gumuguhit sa kanyang lalamunan at dibdib ang tapang ng alak, ngunit mas nananaig sa kanyang damdamin ang pait na sinapit ng kanilang pamilya.
Kahit ano pa man ang nangyari sa kanilang relasyon ni mang Ricardo, ay mahal na mahal pa rin niya ito. Hindi niya maitatago sa kanyang sarili ang katotohanang nais pa nitong makasama ang kanyang ama ng mas matagal pa. Ngunit tila hindi na ito mangyayari pa.
Muli niyang binuhusan ng alak ang kanyang baso at unti-unti niya itong inuubos habang inaalala ang pakiusap ng kanyang ama. Ito ay ang pagbawalan na siyang pumunta at bisitahin pa siya sa kulungan.
Nais siyang protektahan ng kanyang ama at tuluyan na nitong ipakalimot sa kanyang ang hindi magandang nakaraan.
Ang tanging kagustuhan lang ni mang Ricardo ay ang makabawi sa kanyang anak at mapagbayaran ang kanyang mga kasalanan mula sa kanyang naging trabaho.
Nais lamang din niya na tuluyan na siyang mapatawad ng kanyang anak.
Ginunita din ni Angie ang isang gabi, bisperas ng Pasko, ang simula ng kanilang paghihirap at pagkasira ng kanilang dating masaya at buong pamilya.
Iyon na lamang ang nais isipin ni Angie na alaala ni mang Ricardo.
Isang ama na lagi siyang isinasama sa mga karnabal sa kanilang lugar. Isang ama na laging may bitbit na pasalubong pagumuuwi sa kanilang bahay. At isang ama, na laging may dalang regalo tuwing kanyang kaarawan at Pasko.
Maya-maya ay naalala ni Angie ang huling mga sinabi sa kanya ni mang Ricardo. At isa sa kanyang mga laging nababanggit, ay ang manyikang ibinigay sa kanya noong Pasko, na si Rose.
Alam niyang ito na lamang ang nag-iisang regalong ibinigay sa kanya ni mang Ricardo, bago naganap ang insidenteng pamamaril sa kanilang tahanan noon.
At kahit lumipas ang napakaraming taon, ay sadyang itinago ni Angela ang laruang ito.
Binuksan niya ang isang kabinet kung saan nakasilid ang kanyang maleta.
At nang makuha ang bag ay agad nitong tinanggal sa pagkaka-kandado ang maleta at agad bumungad ang isang madungis na manyika.
Pinagpag niya muna ito bago niyakap ang manyikang si Rose.
Para sa kanya, ay nagdudulot ng magagandang alaala sa ang laruang ito na bigay ni mang Ricardo. At kahit anong galit na nadarama niya noon sa kanyang ama, ay agad napapawi nito sa tuwing niyayakap ang marungis na manyika.
At dahil sa kalumaan ay medyo humihiwalay na ang isang kamay ni Rose at lumalabas ang mga bulak na palaman sa katawan ng manyika.
Pilit na ipinapasok ni Angie ang mga bulak sa loob ng may nakapa itong medyo matigas na bagay sa may bandang dibdib ng laruan.
Sinungkit ng kanyang hintuturo ang matigas na bagay na iyon at pilit na inilalabas sa katawan ng manyika.
Hanggang sa lumabas ang isang pirasong kumikinang na diyamante. Nanlaki ang mga mata ni Angie nang makita ito at agad na tinignan ang kanyang lumang laruan.
Lumabas ito ng silid at kumuha ng panggupit, at sinimulang tastasin ang manyikang regalo sa kanya ni mang Ricardo.
Tila nanginginig pa ito habang tinatanggal ang mga bulak sa katawan ng laruan at ingat na ingat ito sa kanyang ginagawa.
At nang may nakapa muli itong matitigas na bato ay agad nitong hinatak papalabas sa katawan ng manyika.
Nakuha niya ang ilang pirasong diyamante sa katawan ni Rose.
At nang tuluyang masira ang manyika, ay itinabi niya muna ito, saka isinilid sa isang lalagyan ang mga diyamanteng nakuha sa loob nito. Ngayon ay malinaw na kay Angie kung bakit sinundan ng mga sindikato ang kanyang ama noong gabing iyon.
Ito marahil ang naging dahilan kung bakit pinapaingatan sa kanya ni mang Ricardo ang bigay na manyika.
Inisip ng magandang babae na ito ang naging katumbas ng kanilang dating payapang pamumuhay.
Sandaling tumigil sa paghinga si Angie. Hindi niya mawari kung ano ang dapat na maramdaman para kay mang Ricardo.
Napagisip-isip ni Angie na matagal nang plinano ng kanyang ama na lumayo sa kanila, at iwanan ng malaking halaga ng pera o kayamanan, upang hindi sila mapahamak dahil sa kanyang trabaho.
Ngunit hindi niya ito nagustuhan. Lalo lamang siyang nalungkot at tila sinisisi ang ambisyon ng kanyang ama na mamuhay sila ng marangya sa kahit sa anong pamamaraan.
Na mas pinili ni mang Ricardo na kumuha ng isang kabuhayang katumbas ay ang buhay at kaligtasan ng kanyang pamilya. Pilit ni inaabot ang nais makamtan sa masamang paraan.
At hindi ito ang hinahangad ni Angela.
Ang tanging nais niya ay ang buo at masayang pamilya, na may simpleng pamumuhay. Payapa at tahimik.
At habang hawak ni Angie ang mga iilang pirasong diyamante sa kanyang mga kamay, ay tila hawak rin niya ang naging kapalit at kabayaran ng kanilang pagkatao at karangalan.
Nanginginig ito sa galit at tuluyan nang tumulo ang kanyang mga luha sa sobrang pighating nararamdaman.
Napalitan ng galit at pagsisi ang dating pagkaawa na naramdaman laban sa kanyang ama.
“Tita Andeng… I don’t want to lose him…” Saad ni Nikki habang umiiyak at kausap si Andrea.
Ikinuwento ng magandang dalaga sa kanyang tiyahin ang ginawang pakikipaghiwalay sa kanya ni Alo. Iyak naman ng iyak si Nikki sa pagkakabigla nito sa kagustuhan ng binata.
“I have been nice to him naman, tita eh… What have I done wrong? Wala naman di ba? Wala naman… Then why he would just leave me and want me out of his life?” Patuloy na saad ng dalaga.
Hindi naman alam ni Andrea kung ano ang dapat sabihin sa kanyang anak-anakan.
Sa kabila ng kalungkutan ni Nikki, ay natuwa na rin ito dahil hiniwalayan na siya ni Alo. Isa ito sa mga bilin niya sa binata upang ayusin ang gusot na nagawa nito sa kaniyang pamilya.
“Nikki… I think, mas makakabuti sa iyo not to have him. Mayroon pang puwede diyan na mas babagay sa iyo at yung tunay na magmamahal sayo… It can’t be Alwyn…” “But tita, wala na pong tulad niya… I can’t live without him na…” “That’s wrong, Nikki… If he doesn’t want you, and he has told you what you need to know, then maybe it is time to move on. He doesn’t deserve you. You deserve better.” “But he’s the best I ever had, tita…”
Tila hindi mapatahan ni Andrea si Nikki sa kanyang kalungkutan at pag-iyak.
Alam niyang mahihirapan ang dalaga sa mga ganitong pagkakataon dahil sa nararamdaman para kay Alo. Gustuhin man niyang pagbigyan ang pamangkin ay hindi na nito mababawi pa ang naging desisyon ng binata.
“Nikki… I know it will be hard for you to accept it… But you really deserve more… And madaming inaasikaso si Alo, like his business and this hotel.”
Hindi naman nakaimik ang dalaga. Alam niyang nahihirapan din siyang makahanap ng oras upang makasama si Alo.
Ngunit hindi rin niya maitatanggi ang kaligayahan habang kasama ang binata. Ito ang isa sa mga dahilan kung bakit siya nananatili sa Baler.
Alam din niyang tanging si Alo lamang ang nakakapantay sa kanyang libog. Ito rin ang pumupuno sa kanyang pangangailangan bilang babae. Kung kaya’t hirap na hirap siyang pakawalan ang isang taong nagdudulot sa kanya ng kaligayahan.
“Tita… Please talk to him… I need you to talk to Alo… Please?” “Nikki…” “Tita… Mamamatay ako pagnawala sa akin si Alo…” “Stop it! You have to move on from this.” “But, I can’t… Why can’t you understand tita?” “Nikki, stop it!” “No! Please, talk to him… I’m going to die pagnawala siya sa akin…”
Hinawakan ni Andrea ang kamay ng kanyang anak-anakan at tila nakokonsensya ito sa kanyang ginawa upang palayuin si Alo.
Ngunit alam ng magandang babae na ito ang nararapat niyang gawin upang maitama ang lahat ng pagkakamali.
“Stop this Nikki… Don’t be to hard on yourself… You have to let go…” Malumanay na saad ni Andrea.
Maya-maya ay niyakap siya ng kanyang pamangkin habang umiiyak.
“Tita… Please… I just want you to talk to Alo… For me, tita…Please… Just once lang….” Pagsusumamo ni Nikki.
Nararamdaman ni Andrea ang mahigpit at mainit na yakap ng kanyang pamangkin. Tila humihingi ito ng saklolo sa kanya at kailangan niya itong protektahan.
“Okay, Nikki… I will. Stop crying now…” “Tita Please…Please…” “Hush hush now Nikki… I will talk to him, okay?”
Pumayag na lamang si Andrea sa kagustuhan ng kanyang pamangkin upang mapatahan ito sa pag-iyak. Kahit papaano’y lumalambot ang kanyang puso sa tuwing nakikiusap sa kanya si Nikki.
At wala na itong magagawa pa, kundi sundin ang kagustuhan ng kanyang anak-anakan.
Samantala, agad ding lumabas ng ospital si Alo.
Mas gugustuhin nitong magtrabaho at malibang kaysa sa magpahinga sa isang silid sa ospital habang inaalala ang lahat ng mga nangyaring masama sa kanya.
Pagkadating na pagkadating niya sa hotel ay nagpalit agad ito ng damit at kinuha ang kanyang surfboard.
Nagmamadali itong nagpunta sa pampang at hinubad ang kanyang suot na t-shirt.
Mabilis na nilangoy ang kalagitnaan ng dagat at pumatong sa kanyang surfboard.
Madalas pa ring napapako ang kanyang paningin sa kawalan, dahil na rin sa mga hindi makakalimutang pangyayaring dumaan sa kanyang buhay.
Tila bumabalik sa kanya ang mga nagawang pagkakamali sa nakaraan at wala na siyang ibang magagawa pa kundi ang harapin ito.
Paulit-ulit siyang nadadapa at pakiramdam nito’y hindi na siya makakabangon pa mula dito.
Sinasalubong na lamang niya ang bawat hampas ng alon sa kanyang buhay.
Halos dalawang oras ang inubos ni Alo sa paglangoy at pagsusurf sa dagat. Dito na lamang niya tila hinugasan ang lahat ng problemang kanyang iniisip.
Sinisimulan na niyang itama lahat ng mga pagkakamaling kanyang nagawa at isa na rito ang pakikipaghiwalay kay Nikki. Ginamit lang din niya ang dalaga upang mapalapit kay Andrea. At alam niyang isang malaking pagkakamali iyon.
Gusto na rin niyang itama ang mga pagkakamali niya kay Andrea, at ilayo ang magtita sa kamay ng kanyang mapanakit at mapagsamantalang ninong.
At higit sa lahat, gusto niya ring hanapin si Iris.
Higit na nararamdaman ni Alo ang pagkawala ng isang babaeng nagbibigay sa kanya ng liwanag sa tuwing dumidilim ang kanyang paligid. At ang laging sinasabi sa kanya ni Iris, ay sa kahit anong problemang nararanasan at napagdadaanan, mayroon at mayroong katapusan ito at kusang malulutas pagdating ng tamang panahon.
Pinapanood na lamang niya ang paglubog ng araw, tulad noong una silang nag-usap ng magandang dalaga. Si Iris ang nagmulat sa kanya sa kagandahan ng dapithapon at ang pangakong nakalakip dito.
Patuloy na lamang siyang aasa na matatapos din ang mga pagsubok na dumaraan sa kanya at makakapagsimula ulit ng bagong buhay.
Habang nagkaupo at nagpapahinga sa pampang, ay may lumapit sa kanyang tabi at umupo.
“Huwag ka mag-alala, mahal ka non!”
Lumingon si Alo at tila kinabahan siya sa pamilyar na boses na kanyang nadinig.
“Oh! Ikaw pala…” Gulat na saad ng binata.
“Hehehe… Akala mo kung sino ano?” Biro ng babae. “Di lang ako sanay. Alam kong lagi kang busy at lagi kang nakabuntot kay daddy.” “Ganun ba? Ganun na ba ako ka-workaholic?”
Tumabi sa kanya si Angie.
Tila parehas silang namomroblema ni Alo sa kung anumang naganap noong isang araw.
Pareho silang tila may gustong kalimutan sa kanilang nagawa sa nakaraan.
“It’s good na naandito ka. Dapat hindi puro trabaho ang iniisip mo.” “I think, I’m going to take that advice.” Saad nito sabay kindat kay Alo.
Ngumiti na lang ang binata sa kanyang magiging madrasta.
“Alwyn…”
Tumingin si Alo sa babae nang marinig niya itong tinawag ang kanyang pangalan.
“Yes, Angie?” “Hmmmm…” “May problema?” “I just… I just don’t know what to do right now… For the very first time hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin…”
Saglit na tumahimik si Alo kay Angela at pinakikinggan niya lamang ito.
“Kasi… I think, I want a time off… Gusto kong umalis… Gusto kong mawala…”
Nagtaka naman ang binata sa gustong gawin ni Angie.
“What do you mean? Is there something wrong? May problema ba kay daddy? May problema ba sa surfing school? Tell me…” “Wala… wala namang problema sa school… I think, the real problem is me…” “What? Come on! You’re better than that.” “No… Akala mo lang malakas ako, but I’m not.”
Bigla na lang napaluha si Angie at ikinabahala naman ito ng binata.
Nararamdaman niya ang bigat ng problemang dinadala nito sa kanyang puso at kahit pa mayroon siyang mga sariling problema, ay gusto niya pa rin itong matulungan.
Lumapit si Alo kay Angie at marahang hinagod nito ang kanyang likuran.
“What’s the problem. Puwede mong sabihin sa akin. Huwag ka nang umiyak, please?”
Hindi malaman ng binata ang kanyang gagawin at panay ang lingon nito sa kaniyang paligid.
“Its just, I don’t know what to do… It is about my family… about my father…” “Tell me… Kung makakagaan yan sa iyo, I am willing to listen.”
“Kasi, matagal na kaming may samaan ng loob ng tatay ko. I felt really bad noong panahon na nagdesisyon siyang gumawa ng isang masamang bagay para lang matustusan ang pangangailangan namin ni nanay… And then things started to fall-up and blown out of proportion, at nawalan kami ng pera at kahit katahimikan, seguridad nawala sa amin. Tapos, pinaampon niya ako just to have the future that he is always dreaming of, for me. Then ilang taon na walang communication para lang maprotektahan niya ako. Tapos namatay si nanay dahil sa sobrang lungkot mula noong nagkawatak-watak kaming tatlo. Nadagdagan yung galit ko kay tatay dahil doon. Ang sama-sama niya. Kahit bigyan ko siya ng chance na makausap o mamuhay kasama siya, I just can’t. Nasusuka ako. Hindi ko matanggap ang mga bagay na pinaggagagawa niya.” Saad ni Angie.
Patuloy pa rin si Alo sa pagpapatahan sa magandang babae habang pinakikinggan ang problema nito.
“Then recently, I asked for his help. He showed-up. And we really didn’t have the time to talk. Or, let’s just say na hindi ko siya binigyan ng pagkakataong makausap ako. Then, he made another decision just to save my ass again. Yung desisyon na iyon, may lead to not seeing him again, or worst, forever ko na siyang hindi makakausap at makikita. Then, just today… I have learned something na lalong nagpasama ng loob ko. I felt so bad na noong una pa lang, bago magkanda-letse-letse ang buhay namin, eh may ibinigay siyang regalo sa akin to make sure na mabubuhay kami ni nanay kahit wala na siya. What I mean is, talagang balak niyang iwan kami because of his falled-up life. Bakit? Bakit niya ginawa iyon? Bakit hindi niya kami inisip ni nanay bago niya tinanggap ang kung anong trabahong ipinagawa sa kanya kapalit ng malaking pera? Bakit hinahayaan niya kaming mamuhay sa perang galing sa masama? Hindi ko namang ginusto na magkaroon kami ng marangyang buhay kung manggagaling lang din sa masama. Lalo na kung ang kapalit nun eh ang magkahiwa-hiwalay kami o ang mamatay si nanay… I want to forgive him… Gusto ko… Pero parang hindi ko pa rin kayang gawin… Parang hindi pa rin ako handang ibigay…” Patuloy ng magandang babae.
Tila nag-iisip naman si Alo sa kung anong dapat nitong sabihin kay Angela.
“Alam mo… Hindi mo puwedeng ipilit ang isang bagay kung hindi pa ito ang tamang panahon para gawin iyon… Pero sana… sana dumating yung panahon na unti-unti mo nang mapatawad tatay mo… Dahil kahit anong gawin mo at kahit pagbalik-baliktarin mo ang mundo, tatay mo pa rin iyon…”
“I know… I’m trying… I am really trying, Alwyn…”
“Ako nga ehhh… Pakiramdam ko, sobrang dami kong nagawang mali sa buhay ko. At ngayon ko lang napapansin na bumabalik ang lahat ng iyon sa akin… May mga pagkakataon lang talagang hindi tayo nakakapag-isip ng tama lalo na kapag ginagawa natin yun para sa mga taong mahalaga sa atin. We decide to something kahit na hindi natin iniisip ang kapalit, ang consequences… But you know… The most important thing is, asking for forgiveness. Taking the time na itama ang lahat ng pagkakamaling iyon. At alam kong, gagawa at gagawa ang tatay mo ng way na maitama niya ang lahat ng nagawa niyang mali sa iyo at sa nanay mo. And I think, you can start from that… learn to forgive…”
Naisip naman ni Angie ang ginawa ng kanyang ama na pagpapakulong sa kanyang sarili. Alam ng magandang babae na kaya ito ginawa ni mang Ricardo ay para pagbayaran ang lahat ng nagawa niyang kasalanan sa ibang tao, at lalo na sa pagkukulang niya sa kanilang mag-ina.
Tila unti-unting naliliwanagan si Angela at nakakakita ng kaunting pag-asang mapatawad ng lubusan ang kanyang ama.
Tumingin ito sa binata at yumakap sa bandang tagiliran nito.
“Thank you, Alwyn… Kahit papaano eh, nailabas ko yung masamang nararamdaman ko…” “Ikaw eh! Ikaw lang naman walang tiwala sa akin eh… Hehehe…” “I owe you one.” Saad ni Angie.
Lumingon naman si Alo sa kanya at ngumiti.
“But you know, seriously, I want to say sorry for being mean to you…” Saad ni Alo sabay akbay kay Angie.
“Ako rin, I’m sorry for underestimating you…”
“Sabi ko na eh! Wala ka talagang tiwala sa akin eh…”
“Hihihi… Salamat ha…”
Kumalas na sa pagkakayakap si Angie sa anak ng kanyang boyfriend at tumayo.
Napailing si Alo saka lumingon sa magandang babae.
“Hindi ka na aalis?” Tanong ng binata.
Saglit na tumigil si Angie at nagkunwaring nag-iisip.
“Hmmmm… Pag-iisipan ko pa… Hihihi…”
“Malulungkot si daddy niyan… Dami pa namang chicks dito… Nakow!”
Ngumiti na lamang si Angie at agad na naglakad papalayo sa kinaruruonan ni Alo.
Gumaan ang pakiramdam nito nang mabigyan ng payo ng binata. Alam niyang darating din ang panahon na mapapatawad niya si mang Ricardo at maghihilom din ang sugat ng kahapon.
Samantalang buo na sa isipan ni Alo ang gumawa ng paraan umang maisaayos ang lahat ng gusot at pagkakamaling nagawa sa nakaraan.
Umaasa rin siya, tulad ni Angie, na matatapos din ang lahat ng mga problemang bumabagabag sa kanila.
Tumayo na si Alo at naglakad patungo sa hotel, at umakyat gamit ang elevator patungo naman sa kanyang penthouse.
Dala nito ang positibong pag-iisip na kaya niyang ayusin ang kanyang buhay at makapagsimula muli.
Habang naglalakad sa pasilyo patungo sa pintuan ng kanyang penthouse, ay may nakita siyang isang anino ng babae na tila kanina pang naghihintay sa kanya doon.
At nang papalapit na ito ng papalapit ay nalalagyan na ng mukha ang babaeng ito.
Tumingin ito sa kanya at ngumiti.
“Kamusta ka? Okay ka lang ba? I heard what happened.” “Ayos naman… Ayos na…” “That’s goot to know…”
Tumango na lamang si Alo bilang pagtugon sa babaeng ito.
“Can we talk?” “Sure. About what?” “Not here…”
Agad na tumalikod ang babae papaharap sa kanyang pintuan at tila naghihintay ito upang mabuksan ang kanyang penthouse.
Mabilis namang binuksan ito ni Alo at agad sila pumasok sa loob.
Saglit na tumigil sa Alo malapit sa pintuan at pinatayo nito ang bitbit na surfboard sa dingding, at nang papaharap na siya upang sumunod sa babae ay bigla siyang sinalubong nito.
Hinila ng babaeng ito ang suot na sando ni Alo at inilapit ang kanyang mukha sa binata.
“A-a-andrea…”
Mapusok na hinalikan ng babae si Alo at agad naman niya itong sinalubong at nilabanan.
“Excuse me po. Ako po si Andrea. Sinabi po sa akin nahinahanap niyo raw po ako?”
2007
Tinignan ng matandang babae si Andrea mula ulo hanggang paa. Mababakas sa babaeng ito na galing siya sa isang mayamang angkan, dahil na lamang sa mga diyamanteng nakasabit sa kanyang leeg at tenga. At kahit na may katandaan na ito, ay makikita pa rin ang taglay na kagandahan mula pa noong kanyang kabataan.
Kabababa lamang ni Andrea mula sa entablado, at sinabihan siya ng kanyang manager na puntahan agad at kausapin ang matandang babaeng nakaupo sa may bandang likuran ng bar.
“Kayo po ba yung record producer madam? Kasi may nagsabi po kasi sa akin na puwedeng-puwede daw ang boses ko sa recording.” Biro ni Andrea.
Nakatingin lang sa kanya ang matandang babae at seryoso ito sa pagkakatitig kay Andrea.
“Limang minuto lang po ang break ko. May susunod pa po akong set. Magtitigan lang po ba tayo?” Medyo napipikong saad ng magandang babae.
“I heard you sing. I can say that you sing really good.” “Salamat po.” “How long have you been singing? I mean, matagal ka na bang kumakanta dito sa bar?” “Hmmm… Dito sa bar, mag-aanim na taon na. But professionally, I’ve been singing for almost sixteen years already.” “Okay… Mukhang mayroon ka pa lang career.” “Opo. 16 years old pa lang po ako eh kumakanta na po talaga ako sa mga ganitong bar. At palagi din akong sumasali sa mga singing competition.” “That’s good, iha. Dahil mas maganda kung may sariling karera ang mga kababaihan. Kung ako ang tatanungin, mas mainam kung tayong mga babae ay hindi dumidipende sa mga lalaki, lalo na sa asawa natin…” “Hihihi… Wala pa po akong asawa. Pero baka nga po magkaroon na rin ako kung seryoso sa akin yung karelasyon ko…” “Si Manuel…”
Natigilan naman si Andrea nang madinig nito ang pangalan ng kanyang kinakasama. Hindi niya akalaing kakilala ng matandang babaeng ito si Manuel.
“Ho?” “Si Manuel… Hindi ba’t si Manuel ang tinutukoy mo, iha?” “Paano niyo po… Bakit niyo po siya kilala?”
Bahagyang ngumiti ang matandang babae at maya-maya ay tila mayroon siyang kinukuhang bagay sa kanyang bag. Hanggang sa inilabas niya ang booklet ng checke at ang kanyang ball pen.
Nakatingin na lamang si Andrea sa babaeng ito at malalim na nag-iisip.
“Katulad ng sinabi mo sa akin, mayroon ka lang limang minuto para sa break mo. At ako rin naman ay hindi na rin magtatagal… Sa totoo lang, hindi ko kayang magtagal sa mga ganitong klaseng lugar…”
Iniisip ni Andrea kung ano ba talaga ang pakay nito sa kanya.
“Dalawang milyon…” “Ano po ito?” “Dalawang milyon para layuan mo si Manuel.”
Tumayo si Andrea at bakas ang galit sa kanyang maamong mukha.
“Nahihibang na po ba kayo?” Medyo malakas na saad ng magandang babae.
Lumingon sa kanyang paligid ang matandang babae at dahan-dahang yumuko upang itago ang kanyang mukha sa mga taong napalingon sa kanila.
“Maupo ka.” “Kung anuman po yan binabalak ninyo, huwag na ninyong ituloy.”
“Ang sabi ko, maupo ka.” Mariing saad ng matandang babae.
Pagalit namang sumunod si Andrea dito at agad naupo. Nakatingin pa rin siya sa matandang babae.
“Hindi niyo ako mabibili. Hindi ninyo ako mapapalayo kay Manuel.” Maya-maya ay kinuha ng matandang babae ang kanyang tasa at uminom ng kaunting kape. Tila ay pinapakalma niya ang kanyang sarili habang kausap si Andrea.
“Iha, hindi ko ito ginagawa para sa sarili ko. Ginagawa ko ito para sayo. Lumayo ka na kay Manuel habang maaga pa. Hindi mo siya lubusang kakilala.” “Mabait si Manuel. Mahal niya ako at mahal ko siya.” “Ganyan din ako noon . Ganyang-ganyan. Ayoko siyang siraan sayo, pero gusto kitang iligtas sa kanya.” “Hindi niyo na po ako kailangang iligtas. Dahil mananatili po ako sa tabi ni Manuel.” “Ano bang habol mo sa kanya, iha? Pera ba? Tanggapin mo na itong dalawang milyon na inooffer ko. Lumayo ka na at magsimula ulit.”
Dahan-dahang tumayo ang matandang babae at iniwan ang checkeng gustong ibigay kay Andrea.
“Hindi po ako bayarang babae…” “Alam ko. Hindi kita minamaliit o hinuhusgahan. Inililigtas kita.”
Sandali namang napatigili si Andrea at tinitignan ang tsekeng nasa kanyang harapan.
“Huwag niyo pong kalimutan dito ang tseke ninyo. Hindi ko po ito kailangan.” Saad ni Andrea.
Napangisi naman sa kanya ang matandang babae at kinuha ang tseke na dapat sana’y ibibigay sa girlfriend ni Manuel.
“Pagdating ng araw, alam kong babalik sa iyong alaala ang ginawa kong ito. At sana lang, ay hindi mo ito pagsisihan. I still wish the best for you, iha. And please… Please say hi to Manuel for me…”
Ngumiti ang matandang babae sabay talikod kay Andrea.
Napaisip ang magandang babae kung bakit ganoon na lamang ang kagustuhan nitong lumayo kay Manuel.
Para sa kanya, ay wala namang masamang ginagawa ang kanyang matandang karelasyon at walang dahilan upang iwan niya ito.
- Undo – Episode 8: Ctrl + Z - November 22, 2024
- Undo – Episode 7: Ctrl + X - November 22, 2024
- Undo – Episode 6: F1 (Help) - November 15, 2024