Ikapitong Utos – Jungle Bells

Ikapitong Utos – Episode 12: Jungle Bells

By ereimondb

 

♫ ♫ Jingle bell, jingle bell, jingle bell rock.
Jingle bells swing and jingle bells ring.
Snowing and blowing up bushels of fun.
Now the jingle bell hop has begun.
What a bright time, it’s the right time.
To rock the night away.
Jingle bell time is a swell time
to go gliding in a one-horse sleigh.
Giddy-up jingle horse, pick up your feet.
Jingle around the clock.
Mix and a-mingle in the jingling feet.
That’s the jingle bell, that’s the jingle bell,
that’s’ the jingle bell rock. ♫ ♫

2004

December 16

Alas tres y media pa lang ng umaga ay nakaalis na ako ng bahay namin upang kuhanin ang tricycle na aking ipapasada.

Kahit sobrang lamig ng simoy ng hangin ay sadya ko itong nilalabanan para makakuha ng mga pasahero. Unang araw kasi ngayon ng simbang gabi at sinisigurado kong tiba-tiba nanaman kami sa pasahero.

Patong-patong ang suot kong damit at may kasama pang jacket, upang hindi ako masyadong ginawin habang pinapaharurot ko ang tricycle.

“Simbahan?”
“Sige po, simbahan. Isang biyahe na po ba?”
“Naku iho, hindi ko kaya ang isang biyahe.”
“Sige po, sakay na po. Marami pa namang pasahero diyan manang.”

Tiis-tiis lang.

Ito lang naman sa ngayon ang kaya kong gawin.

Malapit naman nanag makatapos si kambal. At alam kong igagapang ko rin, katulong niya, ang aking planong magbalik sa pag-aaral.
Si kambal.

Natutuwa ako at malapit na siyang makapagtapos. Maabot na rin niya ang mga pangarap niya.

Parang kailan lang yung mga araw na magkaklase kami.

Parehas naming sinusubukang makatapos sa highschool.

Lagi niya akong tinutulungan sa mga assignments ko. Pati sa pagrereview para sa exam, siya rin ang punong-abala.

Hinding hindi ko makakalimutan yun.

Kung kaya’t lahat ng puwede kong itulong sa kanya ay ginagawa ko.

“Simbahan?”
“Opo manong.”
“Sakay na.”

Ngayon ko lang naisakay si Jessica ng ganito kaaga. Sobrang ganda pala niya kahit mukhang kagigising lang. Estudyante siya sa CEU. Mukhang ka-batch siya ni kambal at hamak na mas maganda siya kapag naka-ayos at hindi lang suot ang puti niyang uniporme.

“Simbang gabi?”
“Opo manong.”
“Huwag mo naman akong tawaging manong. Halos magka-edad lang naman tayo.”
“Ilang taon ka na ba?”
“22.”
“Ahhh.. edi kuya pala kita. 20 pa lang ako eh.”
“Saklap naman. Kuya?!”
“Hehehe… Eh ano bang gusto mong itawag ko sayo?”
“Puwede bang baby na lang? Hahaha. Biro lang.”
“Hihihihi.”
“Michael. Michael na lang.”
“Ahhh… Okay. Sige, kung yan gusto mo.”

Ito yung mga oras na ayaw ko na siyang ibaba sa pupuntahan niya.
Gusto ko pa siyang maka-usap. Madami pa akong gustong malaman sa babaeng ito.

Pero alam kong hindi puwede, hindi maari.

Ano namang gagawin niya sa isang hamak na tricycle driver lang?

“Jessica pangalan mo di ba?”
“Oo manong. Este, Michael.”
“Ayan nanaman tayo eh… Hehehe.”
“Sorry Michael. Paano mo pala nalaman pangalan ko.”
“Nakita ko sa ID mo.”
“Aaaahh…”
“Lagi kasi naisasakay eh. Kung napapansin mo.”
“Hmmmm…”

Nagiging madaldal na ata ako.

Nagkakarinigan kami dahil katabi ko siya sa likuran ng tricycle ko. Dahil may sumakay na matanda sa loob, kung kaya’t nagpaubaya na lang siya at tumabi sa akin.

Amoy na amoy ko ang pabango niya, at sobrang sarap langhapin. Isa ito sa pampalubag-loob ko bilang isang tricycle driver. Ang makapagsakay ng mga nagagandahang mga babae.

“Sige. Michael, dito na lang ako. Heto bayad ko.”
“Okay na Jessica. Libre na kita.”
“Huh? Eh sayang din naman itong bayad ko.”
“Ayos lang. Next time na lang.”
“Okay. Sige, thank you.”

OO. ALAM KO.

Dapat kinuha ko yung bayad niya sa akin.

Pero anong magagawa ko, sa simpleng pag-ngiti lamang niya, buo na ang araw ko.

Hindi ko siya nakitang ganoon ka-gandang babae, dahil lagi na lang isang estudyante ang pagtingin ko sa kanya.

Kung siya ang regalo ko ngayong pasko, solb na solb na ako.

Pero tulad ng mga pangarap ko, parang hirap akong abutin siya.

Ang tanging kaya kong gawin ay ang tanawin siyang naglalakad papalayo sa akin.

At… ang pagmasdan ang ngiti niya.

Hanggang doon lang. Hanggang sa ganoon lang ang kaya ko.

Ooops! Teka…

Sayang ang oras ko. Puwede pa ako bumalik ng isa pang biyahe bago magsimula ang simbang gabi.

Agad akong humarurot pabalik sa una kong ruta. Kahit wala na akong sakay pabalik, basta’t makakuha lang ako ng pasahero papuntang simbahan.

“Simbahan! Simbahan! SImbahan!”
“Simbahan?”
“Opo.”
“Isang biyahe na tayo boy!”
“Okay po sir.”

Jackpot!

Buti na lang may nag-isang biyahe. Medyo bawi-bawi ako nito.

40 pesos.

Puwede…

“Antok na antok pa ako.”
“Naku sir, dapat pinaghandaan ninyo ang paggising ng maaga. Lalo na siyam na araw ninyo itong gagawin. Hehehe..”
“Yun na nga eh. Sa call center kasi ako nagtatrabaho. Lagi ko namang tinatapos itong simbang gabi. Madami lang talaga akong inasikaso kagabi.”
“Ahh… Tiis tiis na lang sir.”
“Kaya nga eh. Tatapusin ko talaga ito para matupad ang kahilingan ko. Hehehe…”
“Totoo po ba yun sir?”
“Oo naman. Pero siyempre dapat lagi naman tayo nagsusumikap para makuha natin ang gusto natin. Dapat lang samahan ng dasal. Ika nga nila, nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa.”
“Ahh hehehe ganun po ba sir?”

Tama naman siya sa kanyang mga sinabi sa akin. Wala naman akong dapat ikareklamo doon. Madalas nga lang hindi ako nagdadasal at lumalapit sa Kanya.

Madami kasi akong katanungan. Naghahanap pa rin ako ng kasagutan.
Mali man itong ginagawa ko, pero alam ko pagdating ng panahon ay maliliwanagan din ako.

“Oh, heto bayad ko.”

Binigyan niya ako ng 50 pesos. Kailangan ko pa siyang suklian ng diyes.

“Keep the change na. Okay na yan.”
“Salamat po bossing.”
“Ikaw? Hindi ka ba bababa at magsisimbang gabi?”
“Ah eh…”
“Isang oras lang naman.”
“Hehehe…”

Hindi ko alam ang isasagot ko sa paanyaya niya.

Matagal-tagal na rin akong hindi nakakapagsimba.

Iniisip ko naman ang kikitain ko sa loob ng isang oras. Sayang din yun.

Pero…

Sa kabilang banda, parang may naguudyok sa akin na bumaba at sumilip manlang sa simbahan.

Bahala na…

Babawi na lang ako mamaya. Madami pa namang oras siguro. Madami pa namang pasaherong sasakay sa akin.

Sige…

Dadaan lang muna ako. Iba ang pakiramdam ko habang naglalakad ako papasok ng simbahan.

Halos lahat ng nakikita kong tao ay kasama ang kanilang mga mahal sa buhay.

Madaming tao. Hindi ko rin alam na napupuno ang simbahan sa tuwing simbang gabi.

Nakipagsiksikan ako upang makapasok sa loob.

Tahimik ang lahat habang naghihintay ng pari.

Napatangin ako sa isang malaking krus na nasa harapan ng altar.
Nakatingin lang ako. Nakatitig.

Hindi ko alam kung papaano ko sisimulan ang panalangin ko.

Para akong isang estrangherong pumasok sa bahay ng iba.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung bakit.

Hanggang sa may bumangga sa kanang balikat ko. May taong sumisiksik sa tabi ko.

Napalingon ako dahil medyo malakas ang pagkakabangga nito sa akin.

At nang tumingin na ako…

Nakakita ako ng anghel…

Anghel…

Napakagandang anghel…

Ang babaeng lagi kong naisasakay sa tricycle. Kalong-kalong niya ang kanyang anak na lalaki. Tulog na tulog ito.

Tingin ito ng tingin sa harapan, nagbabakasakaling may mauupuan pa siya sa bandang harap.

Napatingin na rin siya sa wakas sa akin. Agad naman akong ngumiti at nginitian naman din niya ako.

Maya-maya ay nagsimula na ang misa.

Wala naman talaga akong balak na simulan o tapusin ang simbang gabi, pero parang hindi na ako makaalis.

Parang napako na ako sa aking pagkakatayo. Tahimik kong pinagmamasdan ang mag-ina. Alam kong hirap na hirap na siya sa pagbuhat sa kanyang anak.

Maganda siya.

Mahaba ang kanyang buhok. Maputi. At talaga namang kitang-kita ang ganda ng hugis ng kanyang katawan.

At hindi mo aakalaing nanganak na ito.

Pero hindi pa rin maalis sa isip ko kung nasaan ang asawa niya.

Ang alam ko lang ay iniwan na siya ng mokong na yun.

Totoo naman kayang wala na ang nakabuntis o mister niya?

Sa ganyang kagandang babae, sino pa ba ang magtatangkang iwan at layasan ito?

Tsk.. Tsk.. Tsk..

Kung ako lang siguro ang lalaking minahal niya, hindi ko siya iiwan.
Pero kaya ko na nga bang magkaanak? Kaya ko na kayang magkaroon ng responsibilidad?

Parang hindi pa. Pagdating siguro ng panahon. Sa ngayon, hindi pa.

Hanggang sa bumalik ang atensyon ko sa bata.

Bigla itong nagising at umiyak ng pagkalakas-lakas.

Nagtinginan lahat ng tao sa paligid namin, at hindi naman siya magkanda-ugaga sa pagkalong dito. May inaabot siyang bote ng gatas sa isang bag, at nakikita kong hirap na hirap siya.

Gusto ko sanang magpatay-malisya pero paglingon ko sa aking kaliwa ay may nakatinging matandang babae sa akin. Parang sinusumbatan ako at inuutusang buhatin ang bata.

Dahan-dahan akong umiwas ng tingin sa kanya at ibinalik ko ang tingin ko sa mag-ina. Hirap na hirap pa rin siya.

Hanggang sa iniabot ko ang aking dalawang kamay.

“Akin na, kargahin ko muna.”

Mahina akong bumulong sa kanya.

Napatingin at tila nabigla naman siya sa aking sinabi.

Ngumiti siya sa akin at agad ipinakarga sa akin ang baby niya.

Hindi ako marunong bumuhat ng bata, pero kinaya kong kargahin ang anak niya.

Nakatingin lang ako sa mukha ni baby. Habang ang nanay niya ay kinukuha ang dede na nasa kanyang bag.

Medyo tumigil ang bata sa kakaiyak nang simulan kong igalaw ang katawan ko na parang ipinaghehele siya.

Iba pala ang pakiramdam na may hawak kang bata sa bisig mo. Unti unti siyang tumahimik at saka inilagay ng kanyang ina ang dede sa kanyang bibig.

Kitang kita ko kung paano niya sinipsip ang tsupon sa dede, habang iniinom ang maligamgam na gatas.

Hindi ko maiwasang mapangiti habang pinapanood ko yung baby.

“Pasensya ka na ha… Naabala ka pa tuloy.”
“Ayos lang. Kawawa naman kung hahayaan lang natin umiyak.”
“Hindi ko kasi maiwan sa bahay. Wala naman kasing ibang mag-aalaga.”
“Ahh… Natutulog lang naman siya. Nagutom lang siguro. Hehehe…”
“Hihihi… Kaya nga eh. Sige akin na, ako na kakarga.”
“Ako na. Mukhang pagod ka na din eh. Ako na bahala.”
“Sigurado ka? Mabigat yan.”
“Kaya ko na to!”

Ngumiti lang siya sa akin.

Parang matagal ko nang kakilala ang babae na ito. Matagal ko na rin naman siyang tinitignan mula nang naisakay ko siya sa isang kanto.
Nagpatuloy ang misa at hinayaan niya naman akong kalungin ang anak niya.

Parang huminto ang oras ko habang pinapatulog ang anak niya.

Naisip ko, may nagawa rin akong tama sa buhay ko. At parang ayaw ko na ring matapos ang misa. Gusto ko pa silang makasama. Ngayon ko lang ulit naranasan maging responsable.

Pagkatapos ng misa ay karga-karga ko pa rin ang kanyang anak. Sabay na kaming lumabas ng simbahan.

“Hatid ko na kayo… may wheels naman ako eh.” Biro ko sa babae.
“Naku nakakahiya naman… laking abala na namin sayo.”
“Ayos lang sa akin. Huwag ka mag-alala.”

Naglakad kami papunta sa parking lot sa tapat ng simbahan.

Hindi pa rin nagigising ang kanyang baby at para itong anghel na tahimik na natutulog.

“Pasensya ka na sa wheels ko, tatlo lang gulong niyan. Hehehe…”
“Hahaha… Ayos lang naman. Kami na nga lang ang makikisakay.”

Kahit nahihiya ako sa dala-dala kong tricycle, ay pinasakay ko pa rin sila sa loob nito.

“Kaya pala, parang pamilyar ka sa akin.”

Nagulat ako sa sinabi niya nang ibinigay ko sa kanya si baby.

“Ah ehh… Oo. Madalas kasi kitang naisasakay dito sa tricycle ko.”
“Sabi ko na nga ba eh. Hihihi.”

Napakamot na lamang ako sa aking ulo habang nangingiti sa kanyang sinasabi.

Hindi ko alam kung matutuwa ako o hindi.

Pero mas lamang ang kasiyahan na nadarama ko.

Dahil kahit papaano ay naaalala niya ako.

Kahit papaano ay tumatak ako sa isipan niya.

Hmm… Bakit kaya? Hehehe…

Pero sige, hahayaan ko na lang kung anumang puwedeng mangyari sa amin. Basta ako, porsigido ako sa gusto kong gawin sa kanya.

Pakiramdam ko kasi ay nagkaroon ako ng halaga, ng silbi.

Iba pala ang ganitong pakiramdam. Yung ako naman ang inaasahan. Kahit sa kaunting oras na aming pinagsamahan ay naramdaman ko ito sa kanilang mag-ina.

Ngayon ko lang din naramadaman ang hindi umasa sa iba. Positibo ako, na kaya ko rin naman maging responsable tulad ni kambal. At sana’y lagi akong mabigyan ng ganitong pagkakataon.

Nang marating namin ang bahay niya ay tinulungan ko siyang bumaba.

“Oh heto bayad namin.”
“Naku, huwag na!”

OO, ALAM KO… Dapat kong kunin ang bayad niya.

“Kunin mo na. Naghahanap buhay ka, gusto mo bang malugi?”

Ngumiti siya sa akin. Napakaganda niya.

“Kunin mo na… Para hindi ako mahiya sayo.”
“Ah, o sige.”
OH AYAN KINUHA KO NA.
“Bukas…”
“Ha?”
“Bukas, kung mgasisimba ka ulit. Text mo ako, dadaanan ko kayo.”

Napatingin siya sa akin at parang naghahanap ng isasagot sa sinabi ko.

“Kung okay lang naman sayo… Kasi, ganoong oras naman ako namamasada.”
“Sige. Okay lang sa akin. Sunduin mo kami ng mga pasado alas-tres y media.”
“Sige, sige. Ako bahala. Darating ako ng ganoong oras, huwag ka mag-alala.”
“Relax ka lang. Hahahaha… Sige, bukas ulet?”
“Sige. Bukas ulit.”
“Nessa. Nessa nga pala pangalan ko.
“Ahh, ako naman si Michael.”s
“Pasok na kami ha…”
“Okay…”
“Ingat ka at salamat ulit Michael.”

BOOM!!!

Ingat?

Sabi niya ingat?

Tama ba nadinig ko?

Parang lumukso ang puso ko sa sobrang tuwa.

Pumayag na siyang sunduin ko siya sa umaga. Tapos sinabihan niya pa ako ng ingat?!

Ayos yun!

Tama nga. Hindi pa ako humihiling sa Kanya, pero may regalo na agad siyang ibinigay sa akin.

Nagkaroon ako ng kakaibang pananaw sa buhay. Binuksan ko ang aking mga mata sa mga posibleng mangyayari sa buhay ko.

Nagkaroon ng kaunting liwanag ang dating madilim kong kinabukasan.
Nabuhayan ako ng loob.

Ang sarap sa pakiramdam.

“Oh! Parang maganda ata simula ng araw natin kuya ah?!”
“Hehehe… Tama ka kambal. Masarap pala magsimbang gabi.”
“Woah! Nagsimbang gabi ka?”
“Oo tol.”
“Hmmm… Dapat pala sumama ako sayo. Anong oras ba yun?”
“Alas-kwartro ng umaga.”
“Ahhh…”
“Alam kong antukin ka kambal. Kaya hindi mo kakayanin ang madaling araw na simba.”
“Oo nga kuya eh… Sa gabi na lang kami magsisimba ni Linda. Mayroon namang anticipated mass.”
“Kamusta na pala si Linda?”
“Ayos naman kuya. Masaya naman akong kasama siya.”
“Mukhang mahal na mahal mo na yang bebot mo ah.”
“Oo nga kuya eh. Siya na talaga ang gusto ko mapangasawa.”
“Ayos… Talagang pang-habambuhay na ang tulad ni Linda.”
“Oo kuya.”
“May….”
“May ano kuya?”
“May nangyari na ba? Hehehe…”
“Wala pa nga kuya eh.”
“Ahh…”
“Yun kasi gusto niya. Kaya nirerespeto ko.”
“Ahh… Ayos lang yan kambal. Hayaan mo na lang kung anong gusto niya. Tama ka, irespeto mo na lang.”
“Oo kuya. Mahal na mahal ko yun, at kaya kong maghintay para sa kanya.”

Pero ang totoo, hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayaning walang nangyayari sa amin ni Linda.

Alam kong, alam ni kuya Michael ang ganitong pakiramdam.

Sa tinagal-tagal ng pagsasama nila ni Sheryn, ay hindi niya natikman at hindi siya pinagbigyan ng kanyang dating girlfriend.

Ganito pala ang nararmdaman ni kuya noong mga panahong iyon.

Pero…

Tinitibayan ko ang aking sarili para huwag masyadong matukso kay Linda.

Mahal na mahal ko si Linda.

At magdadalawang taon na an gaming relasyon.

Halos isang taon ko siyang niligawan.

Para akong dumaan sa butas ng karayom.

At isa ito sa mga bagay na ikinagusto ko sa kanya.

Mahirap siyang makuha, at lalo naman aking nanggigil para maging syota siya.

“Oh, Francis. Tuloy ka.” Saad ng nanay ni Linda sa akin.

Mabait ang mga magulang niya. Lahat sila ay boto sa akin. Kaya masaya na rin naman ako sa ganoon.

“Pasensya ka na, nagbibihis pa si Linda. Gusto mo bang magkape o uminom ng juice muna?”
“Naku, salamat po. Pero kakaalmusal ko lang po.”
“Ahh ganun ba. SIge, maiwan muna kita dyan at itutuloy ko lang ang paglalaba ko.”
“Sige po. Salamat po.”

Kitang-kita na rin ang katandaan sa nanay ni Linda.

Hindi sila mayaman.

Pero dahil ang kuya niya ay nagtatrabaho sa Canada, ay medyo nakakaraos na rin sila sa buhay.

Wala pang asawa ang kuya niya at patuloy ito sa pagsuporta sa kanyang pamilya.

“Psssst! Francis!”

May nadinig akong tumatawag sa akin. Lumingon ako sa may hagdan at nakita ko si Linda na nakaunderwear lamang at naka-sando.

“Halika, akyat ka!”
“Ah…s-s-s-sige.”

Dali-dali akong umakyat ng hagdan at para ko namang binubuhat ang mga paa ko upang hindi kami madinig ng nanay niya.

“Ang aga mo naman. Nagbibihis pa lang ako eh.”
“Maaga pa ba ito? Eh halos magaalas-nuwebe na ah.”
“Hihihi… Eh kasi hindi naman ako sanay gumising ng maaga.”
“Ikaw talaga… Sige na magbihis ka na.”

Shit! Ngayon ko lang nakita si Linda na ganoon ang suot.

At kahit nakapanty at sando lamang siya ay agad akong tinigasan.

Inuna niyang ayusin ang bag niya. Kung kaya’t tumalikod siya sa akin.

“May assignment ka na ba sa accounting?”

Nakatingin lang ako sa kung anong puwede niyang ipakita sa akin.

“Uy, Francis…

At sarap na sarap na ako sa ganoong tanawin.

“Francis!”

Nagulat ako dahil may sinasabi pala siya sa akin. Nahuli niya tuloy akong nakatingin sa kanyang katawan.

Napalunok ako at ibinaling sa iba ang aking paningin.

“Okay ka lang ba?”
“Ah eh… Oo. Okay lang ako.”
“Ahhhh…”
“Ano pa lang sinasabi mo?”
“Tinatanong kasi kita kung may assignment ka na ba sa accounting. Magpapaturo sana ako.”
“Oo ba. Sige. Turuan kita mamaya.”
“Yehey! Thank you.”
“Thank you lang?”

Nabigla siya sa itinanong ko.

Nagulat din ako sa sinabi ko.

Tumingin siya sa akin at dahan-dahang lumapit.

Inilapit niya ang mukha niya sa akin.

Parang tumatambol naman ang dibdib ko sa sobrang kaba.

Unti-unting dumidikit ang malambot niyang labi sa akin.

Hanggang sa tuluyan na itong lumapat sa akin.

Agad ko namang sinunggaban ang labi niya at hinawakan ko ang maliit niyang mukha. Kahit sa mga halik niya ay para akong naaadik sa tuwa.

Sinamantala kong magkahinang ang aming mga labi at dahan-dahan kong iginala ang aking mga kamay.

Hanggang sa bumitiw siya at ngumiti sa akin.

“I love you honey.”
“I love you too…”

Alam niyang nabitin ako. Pero okay lang naman iyon sa akin.

Tama nang hinalikan ko siya ng ganoon kainit. Bumalik siya muli sa kanyang bag at maya-maya ay isinuot na nito ang kanyang damit at pantaloon.

“Oo nga pala Linda. Simba tayo mamaya pagakatapos ng shift.”
“Hahaha… Sasabihin ko pa lang dapat sayo yan. Naunahan mo lang ako. Sige, magsimba tayo. Sayang hindi na natin nakumpleto.”

Ngumiti lang ako sa kanya at tinulungan ko siyang bitbitin ang kanyang bag.

Dahan-dahan kaming bumaba at nagpaalam na rin kami sa nanay niyang naglalaba sa likuran ng bahay.

Hinawakan niya ang kamay ko habang naglalakad.

Okay na rin naman ako sa ganitong pakiramdam. Kahit wala pang nangyayari sa amin, ay masaya pa rin ako dahil nahahawakan ko sa kamay ang babaeng mahal na mahal ko.

Siya na talaga ang gusto kong makasama habangbuhay. Ayaw ko na siyang pakawalan.

Ayaw ko nang bitiwan ang kamay ni Linda.

“Sakayan ng fx?”
“Sige. Sakay na.”

Sumakay kami ng tricycle papunta sa sakayan mula sa Antipolo papunta ng Cubao. Ganito na ang ginagawa namin sa pang-araw-araw. Masaya ako dahil siya lang ang lagi kong kasama, papunta at pauwi ng eskuwela, maging sa part time job namin.

Maya-maya ay natanaw ko si kuya Michael, sakay sa kanyang pinapasadang tricycle.

“Kuya Michael!”

Nagtinginan ang mga pasahero niya at napalingon naman sa akin si kuya Michael.

Nginitian at tinanguan ko lang si Francis nang tawagin niya ang pangalan ko.

Natutuwa ako dahil kahit papaano ay hindi niya pala ako kinakahiya.
Kasama niya pa si Linda sa loob.

Talagang seryoso si kambal sa babaeng iyon.

Alam kong kaya niya ring tiisin na walang nangyayari sa kanila ng kanyang girlfriend.

Si Francis pa, eh sobrang matiisin niyan. Natiis niya nga ako na sobrang daming problemang ibinigay sa kanya.

♪ ♫ ♪ I saw Mommy kissing Santa Claus.
Underneath the mistletoe last night.
She didn’t see me creep.
Down the stairs to have a peep.
She thought that I was tucked up in my bedroom, fast asleep. ♪ ♫ ♪

December 20, 2004

Lumipas ang mga araw at nagpatuloy pa rin kami ni Nessa sa aming pagkikita tuwing alas tres y media ng umaga. Ito ay para makapag-simbang gabi.

Mag mula noon ay lagi ko nang binubuhat si baby Carl. Pakiramdam ko tuloy ako na ang naging ama niya ng halos apat na araw.

Pagkatapos naming magsimba ay lagi kaming dumadaan sa isang kainan upang bumili ng puto bumbong o kaya naman ay may mantikilyang bibingka. Sinasamahan pa namin ng mainit na tsokolate o kape.

Unti-unti ay nagkakakilala kami ni Nessa.

Naikuwento niya sa akin kung ano ang nangyari sa ama ng kanyang anak.

Noong nagtrabaho pala siya sa Japan ay may nakilala siyang isang binatang businessman. Isa sa mga anak ng may ari ng bar na kaniyang pinagtatrabahuhan.

Pinaniwala itong paninindigan, ngunit agad naman siyang iniwan nang nabuntis si Nessa.

Gagong hapon.

Tinikman lang siya, saka iniwan.

Ayoko namang isipin kung ano pa ang trabaho ni Nessa noon.

Ang mahalaga sa akin ay kasam ko siya at naandito ako para sa kanya.

Kahit napaka-aga pa, upang sabihin ko ang mga ito, pero alam ko na gusto ko na siya. Gusto ko silang panindigan.

Sa apat na araw ay may nabuo na akong pangarap, hindi lamang sa para sa sarili ko, kundi para sa aming dalawa.

“Uuwi sana ako sa Bicol, kaso hindi ko pa maharap ang tatay ko. Alam kong galit siya sa akin.”
“Bakit naman? Baka nga gusto pa nila makita ang apo nila.”
“Hindi ko alam Michael. Noong huli kaming nag-usap ay hindi maganda ang sinabi niya sa akin.”
“Ganun ba?”
“Akala kasi nila nag-puta ako sa Japan. Hindi nila alam na talagang nagconcetrate lang ako sa pagbabanda doon sa bar.”
“Ahh… Ikaw ba lead vocalist? O may hinahawakan kang instrumento?
“Keyboardist ako.”
“Ahh… Okay. Turuan mo ako nun. Hehehe.”
“Hehehe… sige ba.”

Siya na mismo ang nagpaliwanag sa akin kung ano ang ginawa niya sa Japan bago pa ito nabuntis.

Maganda talaga si Nessa.

Kahit nakasimangot man o nakangiti, ay bakas sa kanya ang sobrang amo ng mukha.

Para siyang anghel.

Naalala ko tuloy yung isang anime na pinapanood ko dati. Ganun siya kaganda. Sino ba namang lalaki ang hindi mahuhumaling sa kanya?

“Oo nga pala, mamaya-maya pupunta kami sa ospital para sa monthly checkup ni Carl.”
“Ahh ganun ba? Sige hatid ko kayo.”
“Ayos lang ba sayo? Baka kasi makasagabl kami sa biyahe mo.”
“Okay lang naman. Hatid ko kayo tapos, kukuha ako ng pasahero pabalik.”
“Okay. Sige.”
“Text mo na lang ako pagtapos ng checkup niya. Tapos hatid ko ulit kayo pauwi.”

Nakatingin lang sa akin si Nessa. Parang nabigla siya sa mga sinabi ko. Hanggang sa ngumiti na lamang siya at tumango.

Parang nang-aakit ang mga tingin niya, minsan pa nga ay hindi ako makatingin ng diretso kay Nessa.

Dahil nakakatunaw… nakakaakit…

Iniuwi ko muna siya sa kanilang bahay at babalikan ko na lang sila mamaya.

Ako naman ay umuwi muna sa bahay upang magpalit ng damit para mas maging kumportable ako sa aking pamamasada mamaya.

“Kuya, kain tayo.”
“Tapos na ako mag-agahan kambal. Magpapalit lang ako ng damit.”
“Mukhang pormang-porma ka sa simbang gabi ah. Hehehe..”
“Siyempre kambal.”
“May bago ba?”
“Hehehe…”
“Naku… Parang alam ko na yang tawang iyan kuya ahh…”
“Hayaan mo, ipapakilala ko rin siya sayo kambal.”
“Nga pala kuya. May pinaplano pala ako sa bisperas ng pasko. Gusto kong iinvite si Linda at magulang niya dito sa bahay para magsalo-salo. Kaunting handaan lang naman. Ano sa tingin mo?”
“Ayos yan tol! Sige gawin natin yan. Tapos dadalhin ko rin dito si Nessa.”
“Yun oh! Nessa?”
“Hehehe… Oo kambal. Nessa pangalan niya. Sige tol, paghatian natin ang ihahanda tapos ipaluto natin kay tiya Susan.”
“Okay kuya. Okay na okay yan.”
“Sige kambal. Alis na ako para makarami.”
“Sige kuya.”

Ayos!

Maganda ang naisip ni kambal.

Gusto ko rin namang ipakilala sa kanya si Nessa.

Gusto ko ring maramdaman ni Nessa na bahagi siya ng aming pamiilya.

At gagawin ko ang lahat para maging masaya kaming dalawa sa pasko. Kasama siya at ang kanyang anak. Kasama ang bagong responsibilidad na iniisip ko para sa aming kinabukasan.

Mga bandang alas-otso y media ay sinundo ko na siya sa kanilang bahay upang ihatid sa ospital. Gising na gising si baby Carl.

Pagkababa niya sa aking tricycle ay nagpasalamat siya sa akin.

Inabisuhan ko rin siya na magtext sa akin pagkatapos ng checkup niya at huwag aalis ng ospital, dahil ako ang susundo sa kanilang dalawa.

Pagkatapos naming magkasundo ay umalis na rin ako at namasada.
Wala akong kapaguran.

Talagang sinadya kong maging masipag ngayong araw na ito.

Inspired, kumbaga.

Ngayon lang ulit ako ginanahang mabuhay.

Yung pakiramdam na sa bawat paggising ko sa umaga ay nagkaroon ako ng dahilan.

Alam kong wala pa itong kasiguraduhan, pero siya ang nagpapasaya ng buhay ko ngayon.

Gusto ko itong nararamdaman ko, at tila ayaw ko na itong matapos.

Makalipas ang halos dalawang oras ay nagtext na siya sa akin.

Hindi na ako kumuha ng pasahero papunta sa ospital.

Humarurot na ako papunta dito upang hindi sila matagalan sa paghihintay.

Nakita ko na sila sa may pintuan ng hospital.

Agad niya akong nilapitan at tinulungan ko naman siya sa bitbit niyang bag.

“Tulog na tulog ah…”
“Nakatulog yan sa iyak. Paano ininjectionan ni dok.”
“Ahhh… kawawa naman si baby.”
“Hehehe… Kailangan kasi eh.”
“Tara na?”
“Sige.”

Dahan-dahan akong nagmaneho upang hindi magising si baby Carl.

At sinikap ko na mas maging maingat ngayon dahil sakay ko ang mag-ina.

Muli ko siyang tinulungang magbuhat ng bag nang makarating kami sa bahay nila.

“Pasok ka muna para makapag-miryenda.”
“Ahh ehh.. sige.”
“Tara na. Makapagpasalamat manlang ako sayo. Hehe..”

Inisip ko na sandali lang naman ito kung kaya’t ipinarke ko na lang ang tricycle sa tapat ng kanilang bahay.

Pagpasok namin sa loob ay agad niyang ibinaba ang halos isang taon niyang anak. Nakatulog ito sa biyahe at kahit pa gaano kalakas ng ingay aking tricycle ay hindi pa rin ito nagising.

Naghintay na lamang ako sa kanyang sala.

Matagal ko nang trip ang bebot na ito. Pero hindi ko naisip na darating ang araw na aanyayahan niya ako mismo sa kanilang bahay.

Mukhang sabik na sabik siya. Nakakramdam ako ng matinding libog sa kanya.

“Tulog na tulog na si Carl. Halika, hahandaan kita ng makakain.”

Agad naman akong tumayo at sumunod sa kanya.

Dumiretso siya sa lamesa at kumuha ng isang pares ng tinapay, saka pinahiran ito ng palaman.

Malapitan kong nakita ang ganda ng katawan niya.

Ganda ng hubog ng kanyang puwitan, at talaga namang ang kinis-kinis ng kanyang hita.

Nakakalibog , maging ang haba ng kanyang leeg. Sarap kagat-kagatin.
Hindi ako nakapag-hintay, nilapitan ko siya at tumayo sa kanyang likuran.

Dahan-dahan kong inilapit ang labi ko sa kanang parte ng kanyang leeg. Amoy na amoy ko ang halimuyak ng kanyang balat habang papalapit ako sa kanya para halikan siya.

“Ay! Ano ba yan!”

Nagulat siya nang dumikit ang katawan ko sa kanya.

Hindi siya umangal habang hinihimod ko ng halik ang kanyang leeg habang inaabot ng isa kong kamay ang kanyang mukha.

Ipanadama ko sa kanya ang kanina pang parang bakal sa tigas kong burat, habang minamasahe ng kaliwa kong kamay ang kanyang bandang tiyan.

“oooooohhhh….” Mahina niyang ungol.

Tangina! Sarap talaga ng babaeng ito… Sisiguraduhin kong masasarapan siya at hahanap-hanapin niya ang kantot ko.

Humarap siya sa akin at agad hinawakan ang mukha ko.

Hinalikan niya na rin ako sa labi at damang dama ko ang init at lambot ng kanyang mga labi.

Agad namang gumapang ang kamay ko sa kanyang magkabilang suso. Nilamas-lamas ko ito habang sinisibasib ko siya ng halik.

Maya-maya ay iniangat niya ang suot kong puting t-shirt. At nang matanggal na niya ito ay hinalikan niya ang balikat ko pababa sa aking dibdib.

Ansaraaaaap.

Sobrang sarap.

Nararamdaman ko ang malambot niyang labi habang hinahalikan niya ako.

Hinahawakan ko lang ang kanyang ulo at buhok. At maya-maya ay tumingin ako sa kanya at tinitignan kung anong balak niyang gawin.

Nakita kong tinatanggal niya ang aking sinturon at ang butones ng aking pantalo. Isinama niya sa pagbaba ang aking brief at lumantad sa kanyang mukha ang aking burat.

Tumingin siya sa akin na parang nang-aakit. Ang galing niya talaga. Kuhang-kuha niya ang gusto ko.

Ansaraaaaap.

Naramdaman ko ang mainit niyang palad. Hawak-hawak niya ang aking burat.

Hindi pa ito nakuntento, inilabas niya ang kanyang dila at ipinapadaan sa ulo ng aking durat.

Libog na libog ako habang pinapanood si Nessa.

Ang maamong mukhang anime na babaeng nakilala ko, ay ngayo’y bidang babae sa isang porn movie na napanood ko.

Ansaraaaaap.

Tigas na tigas na ang burat ko habang dindila-dilaan niya itong parang kendi.

Maya-maya ay naramdaman ko ang makipot niyang bibig nang isinubo niya ng buo ang aking burat. Pilit na ipinagkakasya niya ito habang hawak ko ang kanyang pisngi.

Tangina! Ansaraaaap talaga.

Nang masigurado na niyang matigas na matigas na ang burat ko, ay saka siya tumayo.

Nagmadali naman akong lubusang tanggalin ang aking pantaloon at brief, saka ko siya tinulungang tanggalin ang kanyang natitirang kasuotan.

Nilamas ko ulet ang kanyang suso. Sarap na sarap ako sa habang dinidilaan ko ang kulang pink niyang utong.

Tangina! Wala akong planong tigilan ang pagpapasarap na ito.

“Uuuuuuuhhhmmp!” Impit na ungol niya habang kinakagat-kagat ko ang kanyang utong sa sobrang gigil.

Maya-maya ay iginala ko ang aking kamay sa gitna ng kanyang hiwa.
Basang-basa na ito.

Masabaw.

Sarap.

Sinusubukan kong ipasok ang panggitnang daliri ko.

“Aaaaaaaaaaaaaaaaaahhh” Tuluyan na siyang umungol ng malakas.

Hanggang sa itinulak niya ako sa sofa nila.

Pumatong siya sa akin.

“Ako na ang bahala sayo. Bilang pasasalamat ko… Hihihi..”

Ngumiti ako at lalo akong nasiyahan. SIya na mismo ang tumatrabaho.
Inilagay ko ang aking dalawa sa kanyang dibdib, habang hawak niya ang burat ko upang isentro sa kanyang hiwa.

Nakikita ko ang kanyang mukha na nakapikit at tila tinatantya kung kakayanin ba niyang ipasok ang kabuuan ng aking burat.

Maya-maya ay unti-unti nang nilalamon ng kanyang puki ang aking titi.
Ramdam na ramdam namin ang matinding sarap habang nagtataas-baba na siya sa aking katigasan.

“fall! Sarap mo Nessa….Sobrang sarap mo!”

Ang ganda ganda niya habang kinakabayo ako.

Kung kanina ay siya ang sumasakay sa tricycle ko. Ngayon naman ay ako na mismo ang sinasakyan niya.

Puta!

Sarap talaga nitong nararamdaman ko.

Hanggang sa parang humihinto siya at umuunat ang kanyang katawan.
Tangina! Nilalabasan siya.

Ako na mismo ang bumabayo kapag tumitigil siya.

Hawak-hawak niya ang kanyang kuntil at minamasahe ito habang patuloy ako sa pagbabaon.

“Nessa malapit na akooo…tangina!”

Parang walang nadidinig si Nessa at agad naman niyang kinontrol ang sitwasyon.

Nararamdaman kong parang may kakaiba siyang ginagawa sa burat ko na nasa loob niya.

Puta!

Maduling-duling ako sa sobrang sarap.

“Nessssaaaaa….aaaaaaaaahhhhhh puta heto na tamod kooooo!”

Ilang beses sumumpit ang katas ko sa kanyang loob.

Bumagsak naman siya sa aking dibdib. Hingal na hingal.

Niyakap ko siya habang nakapatong pa rin sa akin.

Ang sarap niyang yakapin habang pinupuno ko ng tamod ang kanyang puke.

Hingal na hingal kaming dalawa.

Pawis na pawis.

Masayang masaya.

Sobrang sarap at saya ng nararamdaman ko.

Maya-maya ay bigla niya akong tinignan.

Inabot ko ang kanyang labi at hinalikan.

Mahal ko na nga ata si Nessa.

Ngayon ko lang naramdaman ang ganitong kasiyahan.

Ayoko itong matapos.

Kuntento na ako kung ganito rin lang ang makakasama ko habang buhay.

Hanggang sa…

Nadinig naming umiiyak si baby Carl.

Nadinig niya yata ang pagmumura at ungol ko nung nilabasan.

“Hahahaha… Sorry nagising ko ata.”
“Hihihi…Ingay mo kasi.”

Agad siya tumayo at kusa namang nabunot ang burat ko sa kanyang puke.

Naglakad siyang nakahubad papunta sa kuwarto.

Ang ganda talaga niya.

Sinundan ko siya papunta sa kuwarto ni baby Carl.

Hindi rin muna ibinalik ang aking damit.

“Gising ang baby??”

Tumingin sa akin si baby Carl.

Nagulat ako nang ngumiti ito sa akin.

Ayos! Parang boto na rin sa akin ang anak niya.

“Cute cute naman ni baby…Choo choo choo….”

Tumingin sa akin si Nessa at ipinakalong ang baby.

Kinarga ko naman si baby Carl at hinahalik-halikan ito.

Maya-maya ay naramdaman kong niyayakap ako ni Nessa.

Ibinalot niya ang kanyang dalawang braso sa akin. Hinalikan niya rin ang aking tagiliran.

Hubo’t hubad kaming dalawa at parang mag-asawang nagsiping.

Hindi ko ito makakalimutan sa buong buhay ko.

Napakasaya ko.

At gusto ko nang mapaninidgan ang aking nasimulan.

Ayoko na itong pakawalan.

Ayoko nang pakawalan ang napakabait at guwapong si baby Carl.

Ayoko nang pakawalan ang napakaseksi at napakagandang si Nessa.

Ayoko na pakawalan ang ngitig mayroon ako sa aking mukha.

Gusto ko na ito ituloy-tuloy. Wal akong planong ihinto ito.

—

♪ ♫ ♪ City sidewalks, busy sidewalks, dressed in holiday style.
In the air there’s a feeling of Christmas
Children laughing, people passing, meeting smile after smile.
And on every street corner you’ll hear

Silver bells (silver bells), silver bells (silver bells)
It’s Christmas time in the city.
Ring a ling, hear them ring
Soon it will be Christmas day. ♪ ♫ ♪

December 24, 2004

Halos alas-nuwebe y media na ng gabi nang dumating ang mga bisita ni Francis sa kanilang bahay. Abalang-abala pa rin si Susan sa pagluluto at paghahanda ng kanilang kakainin sa bisperas ng Pasko.

“Tuloy po kayo. Merry Christmas po.” Magalang na pagbati ni Francis.
“Merry Christmas iho.”
“Merry Christmas.”

Nginitian ng binata ang magulang ni Linda sabay abot ng mga regalo nito.

“Naku, sana hindi na po kayo nag-abala. Pero salamat na rin po. Hehehe.”
“Dapat lang naman iyan iho, napakabuti mo sa amin at lalo na sa aking anak.” Saad ng ina ni Linda.
“Oo nga naman. Kaya bilib na bilib kami sayo. Hehehe.” Saad ng ama ni Linda.

Tuwang tuwa naman si Francis sa mga papuri sa kanya ng magulang ng dalaga.

Lumapit naman si Linda sa kanya at hinawakan ang kanyang kamay.

“Baka may maitutulong pa kami sa inyo.”
“Naku, maupo na po muna kayo diyan. Kami na po ang bahala dito.”
Kumportable namang umupo ang mag-asawa habang nanunood ng telebisyon.

Sinamahan naman ni Linda ang kanyang boyfriend sa loob ng kusina at tinulungan na maghanda ng pagkain.

Marami-rami rin ang inihanda nila Francis na pagkain. May spaghetti, fried chicken at relyenong bangus. Nagdala naman ng cake at leche flan sina Linda upang idagdag sa kanilang handa.

“Naku tiya Susan, malamang masarap na masarap nanaman itong spaghetti ninyo. Hehehe..” Saad ni Linda sa tiyahin nina Francis at Michael.
“Hehehe… Sana naman magustuhan niyo ng pamilya mo ang luto ko Linda.”
“Naku, kahit ano naman kinakain nila mama at papa. Hahaha.”
Niyakap ni Francis ang kanyang girlfriend at hinalikan sa pisngi.
“I love you honey.”
“I love you too… Merry Christmas.”

Maya-maya ay bumusina na ang tricycle ni Michael. Agad namang lumabas sina Francis at Linda upang salubungin ang binata kasama sina Nessa at ang anak nito.

“Hello! Merry Christmas.” Maligayang pagbati ni Linda kay Nessa.

Hinalikan naman sa pisngi ni Nessa si Linda bilang pagbati.

“Merry Christmas din.”
“Kambal, Linda, si Nessa nga pala at si baby Carl.”

Ngumiti si Francis nang ipinakilala sa kanya ang syota ng kapatid.

“Nice meeting you Nessa.”
“Anak mo ito? Ang cuuuuuuute!” Saad ni Linda sabay hawak sa pisngi ng bata.
“Oo anak ko. Carl pangalan niya.”
“Tara pasok kayo. Naandito na rin magulang ni Nessa. Maya-maya puwede na tayo kumain.”
“Heto pala kambal, nagluto ng pansit at puto si Nessa. Specialty niya yan, kaya tiyak ako masarap yan. Hehehe.”
“Ayos! Sarap nga nito. Mahilig ako sa pansit Nessa. Hehehe.”
“Sana magustuhan ninyo.”
“Akin na muna si baby Carl. Ako muna kakarga… Halika baby…”

Ibinigay naman ni Nessa si baby Carl kay Linda.

Hindi naman umiyak ang bata habang kalong-kalong niya ito. Panay pa rin ang halik ni Linda sa anak ni Nessa.

Sabay-sabay na silang pumasok sa loob at nagkakasiyahan habang nagkukuwentuhan.

Nang maglalabing minuto na bago mag-alasdose ay nagtipon-tipon na sila sa dinning area.

Binuksan ang red wine na binili ng magkapatid upang kanilang pagsaluhan.

Umupo na sila habang inaantay ang kulang-kulang sampung segundo bago magpasko.

Eight

Seven

Six

Five

Four

Three

Two

One

“Merry Christmas!”

Masayang masaya na nagbatian ang lahat.

Hinalikan ng tatay ni Linda ang kanyang ina.

Pati si Michael ay hinalikan si Nessa.

Pinagkaguluhan naman ng lahat si baby Carl.

At nilapitan ng magkapatid, pati na rin si Linda, si Susan habang hawak ang isang plato ng puto na ihahain sa lamesa.

“Maaari po bang maupo muna kayong lahat?” Saad ni Francis.

Nakuha naman ng binata ang atensyon ng lahat at agad silang humanap ng mauupuan.

Nakatingin maging sina Michael habang hawaka ang kamay ni Nessa.

“Gusto ko lang magpasalamat sa lahat ng pumunta, dito sa aming mumunting bahay, para icelebrate ang Christmas. Alam naman siguro ninyo na, medyo maaga rin kaming naulila ni kuya Michael sa aming magulang, at halos tatlo o dalawang taon kaming naging malungkot tuwing sumasapit ang pasko. Pero ngayon, isa ito sa pagbabagong naganap sa amin ni kuya Michael. Salamat sa kasiyahan ni ibinigay mo sa akin Linda, at sa iyong magulang, salamat po sa inyo dahil binigyan ninyo ako ng pagkakataong mahalin ang anak ninyo. Sa iyo, tiya Susan, salamat sa araw-araw ninyong pagsisilbi sa aming magkapatid. Hindi po namin mababayaran o matutumbasan ng kahit anong material na bagay ang tulong na kusa ninyong ibinigay sa amin. Mahal po namin kayo. At sa iyo Nessa, salamat sa pagbibigay mo ng ngiti kay kuya Michael. Alam kong masayang masaya si kuya ngayon at talaga namang sobrang sipag ni utol. Salamat sa pagiging inspirasyon Nessa.” Saad ni Francis.

Hinalikan naman ni Nessa si Michael sa pisngi at nginitian ang kapatid nito.

Maya-maya ay lumapit si Francis sa mga magulang ni Linda.

“Tita, tito… Gusto ko rin pong kunin ang pagkakataong ito para ipaalam sa inyo na mahal na mahal ko po si Linda. At sana po dumating na yung araw na puwede ko na kayong tawaging mama at papa.” Dagdag ni Francis.

Nagtawanan naman ang lahat sa itinuran ng binata.

“Puwede naman iho. SImula ngayon, ituring mo na kaming pangalawang magulang mo. Tawagin mo na kaming mama at papa. Walang problema doon Francis.” Saad ng ina ni Linda.

Ngumiti naman si Linda ng marinig ang basbas ng kanyang magulang kay Francis.

“Yun oh! Botong boto talaga sayo kambal ah!! Lakas mo!!” Biro ni Michael.

Nagtawanan nanaman silang lahat sa pagbibirong iyon ng kuya ni Francis.

“Salamat po, mama at papa…” Nagmano naman si Francis sa magulang ni Linda.

Maya-maya naman ay humarap ito at lumuhod kay Linda.

“Linda. Alam mo naman siguro na mahal na mahal na mahal kita. At gusto ko, ipagsigawan hindi lamang sa mga taong naandito, na mahalaga sa ating dalawa, kundi sa buong mundo kung gaano kita kamahal.” Muling saad ni Francis.

Natataranta naman si Linda si ginagawa ni Francis. Panay ang tingin nito sa kanyang mga katabi at tila naiiyak pa siya habang seryoso siyang kinakausap ng binata.

Parang natulala naman si Michael nang makita niya ang ginagawa ni Francis kay Linda.

Hindi ito makapaniwala na nagaganap ang isa sa mga pangarap ng kanyang kapatid at nasasaksihan ng lahat. Alam niya kung gaano kamahal ni Francis si Linda, ngunit nasurpresa siya na ganito kaaga magpopropose ang kanyang utol.

Inakbayan naman ng tatay ni Linda ang ina nito habang naiiyak sa kanyang nasasaksihan.

“Linda, hindi ko naman hinihingi agad agad ang sagot mo. Itong singsing na ito ay siyang patunay lamang na gusto kita makasama habang buhay. Kaya kitang pakasalan sa kahit saang simbahan, bukas, sa makalawa, sa susunod na buwan, sa susunod na taon. I just want to be engaged to you, Linda. Ikaw lang ang gusto ko. Wala nang iba pa.” Seryosong saad ni Francis.

Isinuot nito ang singsing sa dalaga at tuluyan nang lumuha si Linda.

Napapalunok at tila pinipigilan ni Michael ang pagtulo ng kanyang luha.
Hindi niya alam ang kanyang tunay na nararamdaman.

Ang alam lang niya ay masaya ang kanyang kapatid. At batid lamang nito na ipaalam kung gaano niya kamahal ang kanyang syota.

Inakbayan ni Nessa si Michael at nilingon naman siya ng binata.

“I love you…” Bulong ng magandang babae kay Michael.

Hinalikan naman niya sa labi si Nessa saka ibinulong ang kanyang pagmamahal dito.

“Will you marry me?” Tanong ni Francis.

Tahimik ang lahat habang pinagmamasdan at pinapanood ang ginagawa ng binata.

Nakatitig si Linda sa kanyang nobyo.

Gayundin si Francis habang inaantay ang sagot nito.

“Yes…. Yes!” Sagot ni Linda sabay yakap sa kanyang boyfriend.

“Wooohhoooo!”

Nagsigawan at nagpalakpakan ang lahat sa tuwa. Masaya sila sa nangyayari sa relasyon nila Linda at Francis .

Tumayo si Michael at nagpunta ito sa kusina.

Kumuha ng malamig na beer at biuksan ito.

Nakita naman siya ni Francis at agad niya itong sinundan.

“Kuya…”

Uminom si Michael sa bote at pinipigilan ang kanyang pagluha.

“Kuya… Totohanan na ito. Wala nang atrasan.”

Lumingon sa kanya ang kanyang kapatid.

Hanggang sa hindi na nito napihilan ang pagtulo ng kanyang luha.

“Tangina, kambal! Hindi ka talaga nauubusan ng sorpresa! Congrats tol!”

Niyakap ni Michael si Francis habang malakas na tinatapik ang likuran nito.

“Mahabang-habang inuman ito kuya. Ihanda mo na ang atay mo. Hehehe.”
“Hehehe… Handa ako kambal. At gusto kong malaman mo na masaya ako para sayo. Dahil unti-unti mo nang naiisakatuparan ang mga pangarap mo.”
“Salamat kuya. Tara, balik na tayo sa lamesa. Madami pa tayong uubusing pagkain.”
“Sige kambal, kukuha pa ako ng beer. Mauna ka na doon.”
“Sunod ka.”

Agad na umalis si Francis sa kitchen at sinalubong naman siya ng kanyang girlfriend.

Nagpaiwan naman saglit si Michael habang kumukuha ng maiinom na beer sa ref.

Nasa isip nitong dapat maging masaya siya para sa kanyang kapatid.
Dahil ito naman ang dapat na mangyari at alam niyang ito rin ang pinapangarap ni Francis.

Nasa-isip din nitong, hindi siya kakalimutan ng kapatid, at tutulungan rin siyang maabot ang kanyang mga pangarap.

Wala siyang ibang magagawa kundi ang maghintay ng tamang pagkakataon at tamang oras upang makamtan ang lahat ng mga plano niya. Tiwala siya kay Francis, alam niyang hindi siya nito pababayaan.

Pilit niyang iwinawaksi sa kanyang isipan ang mga masasamang bagay, sa halip ay nag-iisip na siya ng ibang plano, kung sakali man.

Alam niya ring dapat doblehin niya ang kanyang kasipagan upang maiahon ang sarili sa pagkakalubog at hindi na dumepende sa kanyang kapatid.

Nasa Diyos ang awa, nasa tao ang gawa, ika nga.