Written by ereimondb

Ikapitong Utos – Episode 7: A Leap Of Faith

October 20, 2001
7:30 AM
Brgy. San Jose, Antipolo City

“Francis, gisingin mo na kapatid mo.”
“Opo Ma.”

At kahit naka-pikit pa, ay sinunod na lamang ni Francis ang kanyang ina na gisingin si Michael. Halos tuwing umaga ay si Francis ang gumigising sa kanyang kapatid upang mag-agahan.

“Kuya… Kuya almusal na…”

Hindi umaalis sa pintuan si Francis hangga’t hindi nagigising ang kanyang kuya Michael. May mga pagkakataong nauupo pa siya sa pinaka-unang hakbang pababa ng kanilang hagdanan upang hintayin ang kanyang kapatid. Kinukuha na din niya itong paraan upang makapikit kahit sandali lang.

“Hoy! Kambal gising! Hehehe…”

Madalas ay nakakatulog pa siya sa paghihintay kay Michael.

“Kain na daw kuya.”
“Tara na.”

Bumalik ang magandang pagsasama ng magkapatid makalipas ang ilang araw mula nang umalis ng Pilipinas si Sheryn.

“Oh! Maupo na kayo’t makakain.”
“Good Morning ma! Good Morning pa!” Bungad na pagbati ni Micheal pagdating nila sa dinning room.
“Mukhang maganda gising ah?!” Saad ng kanilang ina.
“Maganda ang gising o may gusto ipabili?” Biro ng kanilang ama.
“Naku, naglalambing lang eh…” Sagot ni Michael.

Niyakap ng mahigpit ni Michael ang kanilang ina at hinalikan pa ito sa pisngi.

Natatawa naman si Francis habang pinapanood ang kalokohang ito ng kanyang kapatid. Ngunit bakas sa kanyang mukha ang kaligayahan na unti-unting nagiging maayos ang pag-uugali ni Michael.

Nakatuon na ito sa kanyang pag-aaral at madalas ay umuuwi na rin ng maaga sa kanilang bahay.

Mukhang nakabuti kay Michael ang mga nangyari sa kaniya noong nakaraang mga buwan.

Sinisikap talaga niyang makapagtapos at pinanghahawakan naman ni Francis ang pangakong ito ng kanyang kapatid.

“Mukhang kinakabahan ako Francis ah. Ano itong kailangan ng kuya mo?” Saad ng kanilang ina sabay kindat kay Francis.

Samantalang nakayakap pa din ng mahigpit si Michael sa kanyang mama.

“Masama na ba maglambing mama? Hehehe Mamaya yayakapin ko din si kambal.” Biro ni Michael.
“Naku kuya si papa na lang yakapin mo. Hahaha.” Sagot ni Francis.
“Huwag niyo ako isali diyan. Michael umupo ka na. Hehehe.”

Nagtatawanan naman ang mag-anak habang pinagsasaluhan ang kanilang agahan.

Tila ang kanilang pamilya ay naging isang ideal na larawan ng masayang pagsasama.

“Kambal, kamusta ang college life?”
“Ayos naman kuya. Nakakapagod dahil sa biyahe.”
“Madami bang bebot dun? Hehehe”
“Madami rin.”
“Hanap ka na dun kambal.”
“Hoy! Huwag mo turuan yang kapatid mo sa mga gawain mo Michael.”
“Ma, kailangan na din ng chicks ni kambal. Kailangan niya na ng inspirasyon.”
“Tama naman si Michael honey. Hayaan mo nang makahanap si bunso ng girlfriend.”
“Ewan ko ba sa inyong mga lalaki. Iyan lagi nasa utak niyo. Basta Francis huwag mong pababayaan ang pag-aaral mo. Lalo na iyang iskolarship mo.”
“Ma, wala ka bang tiwala kay kambal? SIya ang hinahabol ng mga scholarship programs dahil sa katalinuhan niya, chicks pa kaya?! Naku! Kung ako lang matalino malamang…”
“Malamang ano? Malamang ano Michael?”
“Hahahaha Sagot kuya.”
“Malamang nasa UP na din ako ngayon.”
“Umayos ka Michael. Nasa 74 pa din yang average mo ngayong third grading. Kahit isang puntos na lang ipasa mo na. Nahiya ka pang gawing 75 manlang.”
“Honey, kaya yan ni Michael. Huwag mo siya ipressure.”
“Hahaha kaya yan ni kuya, ma!”
“Naman! Trust me, Mom, Dad, Kambal. Makakatapos din ako ng high school.”
“Tsaka pangako mo yan sa akin kuya di ba?”
“Oo naman kambal.”
“Naku! Ewan ko na lang kung hindi ka pa grumaduate Michael. Sinasabi ko sayo! Naku!”
“Relaks ma… Relaks!”

Patuloy sa pagbibiruan ang mag-anak habang nag-aalmusal.

Malaki ang pressure na ibinibigay nila kay Michael para sikapin nitong makapasa at makapagtapos ng high school.

Tinutulungan pa rin ni Francis si Michael sa kanyang mga aralin kapag may oras ito.

“Oo nga pala, bago ko makalimutan. Pupunta kami sa isang trade event ng papa niyo. Hindi ko alam kung gagabihin kami. Basta kayo na muna bahala. Wala din si manang sabado ngayon, day off niya.”
“Michael, Francis, kayo na muna bahala dito. Text lang kayo o tawag if you need something.”
“Si kuya lang po nasa bahay ngayon, may Saturday classes mo ako.”
“Aw! Ganun ba kambal. Sige, uwian mo na lang ako ng dinner. Hehehe.”
“Basta kayo na muna bahala. Ibibigay ko sayo Francis ang pera para sa pagkain niyo sa gabi. Ikaw na bahalang bumili. Michael, iinit mo na lang yung niluto kong Menudo diyan nasa ref.”
“Okay ma, ako na bahala mamaya.”
“Magtulungan kayong dalawa. Kayo na lang ang tanging magkasangga sa lahat ng oras. Michael ayusin mo na yang pag-aral mo, kaya mo yan. Francis, alam kong nasa top ka, tulungan mo itong kapatid mo.” Saad ng kanilang ama sabay inom ng kanyang kape.
“Pa? Serious? Hindi bagay… Hahaha!” Biro naman ni Michael sa kanilang ama.
“Hahahaha si kuya talaga.”

October 20, 2001
11:30 AM
Diliman, Quezon City

“After his brother’s death, Edgar Allan Poe began more earnest attempts to start his career as a writer. He chose a difficult time in American publishing to do so. He was the first well-known American to try to live by writing alone and was hampered by the lack of an international copyright law. Publishers often pirated copies of British works rather than paying for new work by Americans.” Saad ni Francis habang tinatalakay ang kanyang review tungkol sa buhay ng isang kilalang manunulat.

Ang lahat naman ay nakatuon ang atensyon sa kanya at tahimik na nakikinig.

“Do you think original ang lahat ng tema ni Poe?” Tanong ng isang estudayante.

Tumingin naman si Francis dito.

Alam niyang sobrang matanong ang kaklase niyang ito tuwing may book report or author review na nagdidiscuss sa kanilang harapan.

Siya si Linda.

Hindi ganoon katangkad, at medyo may kapayatan.

Maganda ang kanyang mga mata na parang nangungusap, at makikitaan ng kagandahan kahit hindi ganoon kaputi ang babae.

Siya ang madalas nakakalaban ni Francis sa paging top one sa klase at sadya namang nagiging kilala silang dalawa ni Linda dahil madalas silang nagpapagalingan.

“He is well known from his twisted plots and tragedies about love. Love is universal. You can’t claim it as an original plot.” Nakangiting sagot ni Francis.
“So bakit siya naghahabol sa mga publishers about property rights? Paano niya nalaman na kinopya nila ang ginawa niya? Tanong ni Linda.
“Because publisher often refused to pay their writers or paid them much later than they promised. Para makatipid ang mga publishers na ito, madalas ay kinokopya na lang nila ang mga gawa niya.” Sagot ni Francis.
“So it is all about money?” Hirit ni Linda.
“Yes. Mahalaga ang pera to survive. It is hard to become an artist, a writer or an independent entity. Sobra naman kung nakawin pa sa kanila ang gawa nila hindi ba?” Sagot ni Francis.
“Fair enough… Fair enough…”

Tila hindi naman nagpatalo si Francis sa mga tanong sa kanya ni Linda.

At parang kinukuha lang ng babae ang atensyon ng kanyang karibal sa eskuwelahan.

Tinapos naman ni Francis ang kanyang report at agad umupo.

Pinalakpakan naman siya ng kanyang mga kaklase maliban kay Linda.

Tumitingin naman sa kanya si Francis at parang napipikon sa ginagawang pagtatanong ng magandang babae.

Nang umalis na ang kanilang professor ay agad tumayo si Linda papalabas ng silid-aralan.

Hinabol naman siya ni Francis.

“You are kinda annoying… do you know that?” Saad ni Francis at mabilis itong naglakad.

Tumingin naman si Linda sa binata at hinabol niya ito.

“What do you mean Mr. Alcantara?” Tanong ni Linda.
“At alam mo pa ang surname ko.”
“Of course. Alam ko ang lahat ng surname ng mga kaklase ko. How about you?”
“I haven’t answered your first question.”
“Hindi ko kasalanan na mabagal ka mag-isip ng sagot.”

Sinulyapan naman ni Francis si Linda saka ito huminto sa paglalakad.

“I am just thinking, why are you doing that everytime na may magrereport sa harapan?”
“Doing what?”
“Asking questions?”
“What’s wrong with that?”
“What’s wrong? Dahil hindi pa tapos ang nagrereport. Kabastusan yun.” Saad ni Francis sabay lakad ulit.
“So bastos ako.”
“I am not saying that.”
“But it is crystal clear. Bastos ako?”

Panay pa rin ang pagtatanong ng dalaga kay Francis habang hinahabol niya ito.

“Wala akong sinabi.”
“You are judging me na bastos ako. Do you even know my name, Mr. Alcantara?”

Biglang huminto si Francis at hinarap muli ang babae.

“First, why are you annoying? Dahil dami mong tanong. Second, hindi ko kinakabisado ang mga pangalan ng kaklase natin. Third, wala akong sinabing bastos ka and I am not judging you. And lastly, I don’t know your name.”

Napatingin naman si Linda sa mukha ni Francis.

Nakita niya kung gaano kaseryoso ang lalaki habang sinasabi niya ang mga ito sa kanya.

“So please… this conversation is over.” Saad ng binata.

Nagsimula namang maglakad si Francis papalayo kay Linda.

Nakatitig lamang si Linda sa binata habang unti-unti itong nawawala sa kanyang paningin.

“Ni hindi niya manlang tinanong ang pangalan ko?” Bulong ni Linda sa kanyang sarili.

October 20, 2001
2:30 PM
Brgy. San Jose, Antipolo City

Habang nasa bahay naman si Michael ay nakikipag YM chat siya sa kanyang girlfriend na si Sheryn na nasa ibang bansa.

micopogi82: babes mag-isa lang ako sa house.
angelsheryn01: why?
micopogi82: umalis sila mama at papa, si kambal nasa school.
angelsheryn01: sabado?
micopogi82: yup.
angelsheryn01: may pasok siya ng sabado?
micopogi82: yup.
angelsheryn01: that’s sad. 🙁
micopogi82: anong gawa mo?
angelsheryn01: ito patulog pa lang.
micopogi82: I miss you babes.
angelsheryn01: I miss you too.
micopogi82: uwi ka na please?
angelsheryn01: if only I could.
micopogi82: 🙁
angelsheryn01: sad ang babes ko?
micopogi82: 🙁
angelsheryn01: payakap na nga lang.
micopogi82: yakap lang?
angelsheryn01: kiss
micopogi82: kiss lang?
angelsheryn01: uhm…
micopogi82: anong suot mo?
angelsheryn01: sando and panty. Why?
micopogi82: kiss kita.
angelsheryn01: uhmm.. saan?
micopogi82: sa pisngi.
angelsheryn01: uhmm.. tapos?
micopogi82: sa lips.
angelsheryn01: okay. Kiss mo na ako sa lips.
micopogi82: sarap mo halikan babes.
angelsheryn01: kamay mo babes…
micopogi82: hahaha..pano mo nalaman babes?
angelsheryn01: likot ng kamay mo eh…
micopogi82: babes hawakan mo din ito…
angelsheryn01: uhmm… sige…
micopogi82: init at lambot ng kamay mo babes…
angelsheryn01: hawak ko na babes, tama ba itong ginagawa ko?
micopogi82: tama yan babes, tama yan.
angelsheryn01: babes, nakakakiliti daliri mo.
micopogi82: shit babes… sarap ng puke mo!
angelsheryn01: aaaaaaaahh…
micopogi82: basa ka na babes?
angelsheryn01: oo babes…
micopogi82: hawak ko na babes..ikaw?
angelsheryn01: yes babes.. basa na pussy ko..
micopogi82: sarap naman niyan babes…
angelsheryn01: you can lick it babes…
micopogi82: sige babes… akin na kainin ko na yan..

–ding! dong!–

Biglang tumunog ang doorbell at nabigla naman si Michael.

“Badtrip! Wrong timing… Sandali lang!” Galit na bulalas ng binata.

micopogi82: babes, wait lang ha.
angelsheryn01: why?
micopogi82: buksan ko lang yung pintuan.
angelsheryn01: okay. Sleep na ako.
micopogi82: no, wait for me. Mabilis lang ito.
angelsheryn01: andito na rin si ate sa kuwarto. Next time na lang babes. Bye. Love you.
micopogi82: babes.. wait please?
micopogi82: babes?
micopogi82: babes?

–ding! dong!–

“Putang ina naman!!!”

Galit na tumakbo si Michael papalabas ng kuwarto.

Pagbukas niya ng kanilang pintuan ay bumungad sa kanya ang kanyang kapatid.

“Badtrip kambal! Wala ka bang susi?” Tanong ni Michael.
“Sorry kuya, nakalimutan ko eh.” Sagot ni Francis.

Napansin naman ni Francis ang nakaumbok sa harapan ng kapatid.

Kung kaya’t alam na niya kung bakit ito na-badtrip.

Tumakbo naman papaakyat si Michael.

“Ikamusta mo ako kay Sheryn kuya ha!” Biro ni Francis sa kanyang kuya.
Mabilis namang naglock ulit ng kanyang kuwarto si Michael.

micopogi82: babes?
micopogi82: babes?
micopogi82: babes?
micopogi82: babes?
micopogi82: please babes………. 🙁

Hindi na sumasagot sa chat si Sheryn.

Lalo namang nabadtrip si Michael dahil nagoffline na ang kanyang girlfriend.

Ngunit dahil tigas na tigas na din ang titi ni Michael ay nagsariling sikip na lang siya.

Agad nitong inilabas ang kanyang sandata para magpakasarap habang iniimagine ang kanyang girlfriend.

Sandaling uminom namang ng tubig si Francis, buhat-buhat pa rin nito ang kanyang back pack.

Halatang pagod na pagod ito at inaantok.

Naiisip pa din niya ang babaeng kanyang nakasagutan kanina.

Alam niyang mahihirapan siyang makipagtagisan sa babae kung kaya’t nababahala ito sa kung anong puwedeng mangyari sa kanila. Ayaw rin naman niyang makipag-away kay Linda, ngunit tila hindi niya ito maiwasan.

Matalino si Linda at halatang nakikipagkumpitensya siya sa binata.

Kung kaya’t lalong napapakunot-noo si Francis at nakakadagdag sa kanyang pagod.

Dahan-dahan itong naglakad at umakyat papunta sa kanyang silid.

Binuksan niya ang pintuan ng kanyang kuwarto at saglit na binuksan ang kanyang laptop.

Gusto pa sana niyang mag-internet ngunit hindi na kinakaya ng kanyang mga mata.

Hanggang sa pinatay na lamang niya ito at pumunta sa kanyang kama.

Pagod na pagod ang katawan ni Francis at agad naman itong bumagsak sa kanyang kama. Hindi pa sanay ang kanyang katawan sa mahabaang biyahe at tila naninibago pa ito.

Hindi na siya nagbihis ng kanyang suot at nagpasyang umidlip muna bago kumain ng hapunan.

Maya-maya, ay naalimpungatan ito nang marinig niyang nagriring ang kanyang cellphone.

Tinignan niya ang orasan at nagulat itong alas-dose na pala ng hatinggabi.

Pinilit niya ang kanyang sarili na tumayo at inabot nito ang kanyang bag.

Tumigil naman ang pagring ng kanyang cellphone.

Ngunit inilabas na lamang niya ito upang tignan kung sino ang tumawag.

Pagbukas niya ng kanyang cellphone ay nakita niya na ang cellphone ng kanyang mommy ang tumatawag sa kanya.

Napaisip naman siya dahil ang alam niya ay alas-nuwebe o alas-diyes dumarating ang kanyang magulang.

Kinusot niya ang kanyang mga mata saka ito umupo sa kanyang kama.

Maya-maya ay nagring ulit ang kanyang cellphone.

Agad niya itong sinagot.

Francis [091724785++]: Hello? Mama? Hello?

Mama [091611478++]: Hello.

Francis [091724785++]: Hello Ma? Hindi pa pala kayo nakakauwi? Nasaan na kayo?

Mama [091611478++]: Hello, si Marley po ito ng Medical City. Nakuha ko number mo sa emergency contact list ng mommy mo.

Francis [091724785++]: Po?

Mama [091611478++]: Nandito sina Mr. Franklin and Mrs. Bea Alcantara sa hospital, dahil po sa car crash accident. Dead on Arrival.

Parang nabingi si Francis.

Tila binuhusan ito ng malamig na tubig na may yelo.

Hindi niya maigalaw ang kanyang katawan.

Gusto nitong sumigaw ngunit walang boses na lumalabas sa kanyang bibig.

Nanginginig na ang kanyang kalamnan.

Umiikot ang kanyang paningin.

Pinipilit nitong tumayo.

Hindi niya talaga kaya.

Hinang-hina siya.

Gising ang kanyang dugo. Gising ang kanyang diwa. Ngunit patay ang kanyang katawan.

May luhang kusang tumutulo sa kanyang mga mata. Napakaraming luha.

“Kuyaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!”

Marami ang nagsasabing, napakasakit sa isang magulang ang maglibing ng kanilang anak.

Pero para sa akin, mas masakit ang maglibing ng sarili mong mga magulang.
Makulimlim ang mga ulap.

Tila nakikisabay sa aming pagluluksa.

Biglaan.

Biglaan ang lahat.

Hindi ako makapagsalita.

Hindi ako makausap.

Tanging ang ingay lamang sa aking utak ang aking nadidinig.

Hindi ako makaiyak.

Wala nang tumutulong luha sa akin.

Bakit?

Wala akong mahanap na kasagutan sa mga katanungan ko ngayon.

Bakit sina mama at papa pa ang nawala?

Bakit nila kami iniwan ni kuya?

Napadaya sa akin ng tadhana.

Pinaparusahan ba kami sa aming mga maling nagawa?

Madaming tanong.

Walang sagot.

Tumatambak lamang ang mga ito sa aking utak.

Bakit?

Ano ang ginagawa ko sa lugar na ito.

Madaming tao. Lahat umiiyak. Maliban sa akin.

Ngayon ko lang naramdaman kung papaano maging isang bato.

Manhid. Walang pakiramdam.

Pero…

Si kuya Michael…

Ngayon ko lang siya nakitang umiyak.

Mula nang nasa morgue kami upang tignan at sunduin ang katawan nina mama at papa, ay sobra- sobra na ang kanyang pag-iyak.

Sa halos isang linggong lamay ay nasa harapan siya at nakatulala.

Labis siyang naapektuhan.

Sobrang sama ng kanyang loob.

Sobrang sakit para sa kanya ang pagkawala nila mama at papa.

Dahil alam kong mula sa simula ay nasa sa kanya ang atensiyon ng aming magulang.

Iyak siya ng iyak.

Ako ang umaalalay sa kanya.

Pero madalas ay lumalayo siya sa akin.

Nakayakap siya sa ataol ni mama. At maya-maya naman ay yayakap siya sa ataol ng aming ama.

Ang hirap panooring malungkot at umiiyak si kuya Michael.

Mas mahirap ang maging matatag para maging sandigan ng iyong kapatid.

At ngayong ililibing na sila mama at papa, habang buhay na ba kami malulungkot?

Habang buhay na ba kaming malulugmok?

Si kuya… kailangan ko siyang alalayan.

Hindi ako dapat magpakita ng kahinaan.

Kailangan kong tanggapin na ako na ang kuya sa aming magkapatid.

Kailangan kong aminin sa sarili ko na wala na ang mga magulang, at kailangan ko nang tumanda agad.

Hindi pa rin iniiwan ni kuya Michael ang libingan nila mama at papa.
Hindi ko alam kung papaano siya aawatin.

Wala akong karapatan para pigilan siya sa kanyang nararamdaman.

Naandito lang ako upang alalayan siya. Yun lang, at wala nang iba.

“Francis…”

Dahan-dahan akong lumingon sa aking likuran.

Sinalubong ako ng tingin ni Tiya Susan.

“Alam kong hindi ito ang tamang oras para dito… Pero simula ngayon, ako na ang gagabay sa inyo. Ako na ang magiging guardian ninyo.”

Si Tiya Susan ay ang nakakatandang kapatid ni papa.

Biyuda at may isang anak.

“Ganun po ba? Sa bahay na po ba kayo titira tiya?”
“Kung okay sa inyo. Doon na lang kami mamamalagi ni Carlyn.”
“Wala naman po problema doon, sa amin na lang po kayo tumira.”

Alam ni tiya Susan ang pakiramdaman ng namatayan ng minamahal.

At iniisip kong gawin siyang sandigan ko, sa mga panahong hindi ko na kaya maging sandalan ni kuya Michael.

“Hi kuya Francis..”

Si Carlyn. Tinatawag namin siyang Khang noong mga bata pa kami.

Isang taon ang tanda niya sa akin.

Alam kong magbabago ang lahat sa buhay ko at ni kuya Michael.

Kailangan kong ihanda ang sarili ko upang harapin ang mga pagbabagong iyon.

Hindi ako puwedeng lumingon at matali sa nakaraan.

Hindi ako puwedeng maging mahina.

Hindi ako puwedeng maging bunso.