Ang Mga Tukso Sa Buhay Ni Dan – Chapter 8 – Like A Rose

Chapter 8

Nang matapos tulungan ni Angela si Dan na balikan ang mga napag-aralan kahapon ay hindi na muna niya nilikom ang mga ginamit. Nakangiting tiningnan ang kaklaseng ang atensyon ay nasa nakabukas niyang libro.

“Any question Mr. Alvarez?”

Nag-angat ng paningin si Dan.

“Wala po Mam.”

At saka sila muling nagkangitian na dalawa. Nang nagsimulang magligpit si Angela ay tinulungan na siya ni Dan.

“Thanks.”

“Ako dapat ang magpasalamat sayo, kaya, thank you Angela.”

Kiming ngumiti naman si Angela, parang ang isang araw na hindi nila pagkikita ay napunan na agad ng mga sandaling magkasama ulit sila.

“Para kahit papano ay makabawi ako sayo, may gusto ka bang inumin. Ako taya, basta yung sa loob lang ng school para mabili ko agad.”

Inilagay ni Angela ang hintuturo sa kanyang pisngi habang nag-iisip. Si Dan naman ay nangingiti lang sa parang isang batang paslit na nakikita sa dalaga.

“You don’t have to go Dan, I’m not thirsty naman eh. Can I ask a few questions na lang?”

“Okay?”

“Hm, medyo personal ha, okay lang?”

Napangiti naman si Dan, hindi magawang tumanggi sa parang nahihiyang kaklase.

“Okay lang Angela.”

“Hm, first crush?”

“Hm.., personal nga ah, akala ko katulad lang dati, paboritong kulay o saang probinsya nanggaling?” Ang nagbibirong tugon ni Dan.

“There’s nothing wrong kaya sa question ko. Lahat naman nagkakaroon ng crush.”

“Okay, my first crush is…” Itinigil ni Dan ang sasabihin habang nakatingin sa kaklase. “It’s my social studies teacher noong first year high school pa lang ako.”

“Your teacher?”

“Ms. Castellano, libre lang po ang magka-crush, at walang masama kahit pa sa teacher. Pwede ka naman magka-crush sa isang tao at magkaroon ng sarili mong definition. Pwedeng dahil sa physical attraction, pag-uugali, admiration or respect, or even as an inspiration.”

Saglit na tiningnan ni Angela si Dan at nag-isip. Attracted siya kay Dan, gusto din niya ang ugali ng binata, may admiration siya dito dahil kahit hirap sa pamumuhay ay patuloy na nagsusumikap para magkaroon ng magandang kinabukasan. At si Dan ang inspirasyon niya sa bawat araw na nagdadaan. Hindi niya crush si Dan, matagal ng nakalagpas doon ang lihim niyang pagtatangi sa binata.

“Angela?”

“Hm.., okay, next, hm…, na-nagka-girlfrend ka na ba?”

Isang tipid na ngiti ang ibinigay ni Dan sa kaklase habang nasa isipan ang imahe ng isang babae.

“Isa…”

Mahigpit na pinagsalikop ni Angela ang dalawang palad na inilagay niya sa ilalim ng lamesa. Alam naman niya ang posibilidad na iyon ngunit nakaramdam siya ng pagnanais na sana ay siya na lamang iyon.

“Are you still with her?”

Umiling muna si Dan.

“Hindi na Angela, may isang taon na din ng huli kaming nagkita.”

“I’m sorry.”

“Nakalipas na yun Angela.” Si Dan na muling ngumiti sa kaklase. “So, ako naman?”

“Ha?”

Pigil ni Dan ang sarili dahil nasa loob sila ng library. Dahil sa ekspresyon ng pagkabigla na nakita niya kay Angela.

“Ang bad, ako lang dapat magtatanong dahil ako ang nag-review sayo.”

“Okay, promise, isang tanong lang.”

Saglit na tiningnan ni Angela si Dan at nag-isip.

“Isa lang ha.”

“Ikaw, nagka-boyfriend ka na ba?”

Tiningnan ni Angela sa mga mata ang kaklaseng kaharap at saka umiling. May sasabihin pa sana si Angela na hindi na niya naituloy.

“Hello there. Having fun?”

Napagawi sa direksyon na pinanggalingan ng tinig sina Dan at Angela.

“H-Hi Christine.” Si Angela na pilit ng ngumiti sa kaibigan na katabi si Oliver.

“Don’t worry, hahayaan na namin ulit kayo.” Ang sabi ni Christine at saka tiningnan ang kaklaseng kasama ni Angela.

“Dan.” At saka ngumiti siya ngumiti dito.

“Christine.” Ang tugon naman ni Dan na gumanti din ng ngiti sa dalaga.

“Come Oliver, let’s get this over with.”

Nagtungo na sina Oliver at Christine sa isang parte na malayo sa dalawa at doon nagsimulang gawin ang kanilang research.

Hindi maiwasan ni Dan ang sarili na hindi mapatingin sa direksyon ni Christine. Hindi niya mahanapan ang sagot sa tanong na nasa kanyang isipan. Dahil madalas niyang napansin na malapit ang kaklase sa iba’t-ibang lalake, particular kay Carlo at ngayon naman ay kay Oliver na laging kasama ng dalaga. Lagi niya itong nakikitang parang masaya ngunit may pagkakataon naman na parang kay lungkot nitong tingan sa kabila ng mapanukso nitong ngiti.

“Dan?”

Ibalik ni Dan ang paningin kay Angela.

“Are you close with her?”

“Hindi Angela…”

“I see..” Ang matamlay na tugon ni Angela. “I think I would love to have that drink now.” Si Angela na pilit na pinasigla ang kanyang tinig.

“Tara, basta budget friendly lang ha.”

Pagkatapos ayusin ang kanilang mga gamit ay naunang lumakad ng bahagya si Angela. At bago makasabay ng paglakad si Dan ay saglit niya pang tiningnan ang direksyon ni Christine. Nag-iba ang pakiramdam ni Dan, dahil isang ngiti ang ibinigay sa kanya ni Christine bago nito ibinalik ang atensyon sa ginagawa.

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

“Palaisipan ka talaga sa akin Christine…”

Habang naglalakad naman palayo sa library sina Dan at Angela ay ang dalaga naman ang palihim na sumulyap sa katabing kaklase.

“I’m inlove with you Dan. This is my first ever confession, kahit hindi mo naririnig.”

Sa isipan ni Angela ay naroon sila ni Dan sa ibang realidad, magkahawak ang kanilang kamay at ang pag-ibig ay makikita sa kanilang mga mata. Sa isang mundong hindi nakakaramdam ng pighati at pangamba si Angela. Dahil ang pinakamamahal niyang si Dan ay para lamang sa kanya talaga.

“If only…”

*****

Ilang subject din ang hindi pinasukan nina Oliver at Christine para lamang sa kanilang research na nais talagang matutunan ng dalaga. Ayaw niyang ipasa iyon na naroon lamang na nakasulat ang kanyang pangalan. Nais niyang maging parte talaga niyon, may pagpapahalaga pa din naman siya pag-aaral kahit ibang kurso ang kanyang talagang gusto.

“I’m sorry, pati tuloy ikaw hindi nakapasok.”

“It’s alright Christine, ilang subjects lang naman iyon. We can always catch up to that later.”

“Thank you.”

“You’re welcome.”

“So?” Si Oliver na nagsimulang ayusin ang mga nasa lamesa. “Don’t you think I deserved some grattitude? You know, for helping you out.”

“Of course you do. Tell me what you have in mind?”

“Can we have a meal together? Just you and me.”

Ngumiti naman si Christine.

“Of course.”

Masayang ngumiti din naman si Oliver.

“Kailan?”

“Grounded ako ngayon, so hindi ako pwedeng umuwi ng late.” Ang pagdadahilan na lang ni Christine.

“Malapit lang sa bahay nyo yung tinitirhan ng close friend ko. How about I come to your home…, some other time.”

“Why not? It’s the least that I can offer.” Ang pag-sangayon ni Christine, wala naman mawawala sa kanya sa isang beses na pagpapaunlak sa kaklase. Iyon man lang ang maibigay niya ditong pakunswelo, hindi niya tipo ang lalake para makarating sila kung saan. Ang mahalaga ay mayrooong kahit kaunting maipagmamalaki ito sa mga kaibigan. “And that’s all that you’re gonna get Oliver.”

Kasalukuyang bumubuhos ang ulan nang nasa lobby na si Christine. Napansin niya sina Cherry at Rose na naghihintay sa kanya at nilapitan ang mga kaibigan.

“Let’s go Christine.” Ang yakag ni Cherry na binuksan ang dala niyang payong.

“Sorry, but there is something I have to do first. It will take a while so don’t wait for me.”

“And that is?” Si Rose, na nakabukas na din ang payong na dala.

“Something personal.” At saka siya tipid na ngumiti.

“Intriguing yan ha. So sunod ka na lang sa amin.” Ang paalam ni Cherry at sumabay na ng paglalakad kay Rose.

Wala naman talagang aasikasuhing importante si Christine, ngunit hindi niya nais munang umuwi ng maaga upang hindi makita ang kanyang mga magulang. Idagdag pang ayaw niya ding makasama si Carlo na alam niyang mamaya lamang ay naroon na din sa bahay ni Cherry.

Madilim ang kalangitan at tahimik na pinagmamasdan ni Christine ang bawat pagpatak ng ulan.

“Christine.”

Tiningnan ni Christine ang pinangalingan ng tinig at isang matamis na ngiti ang ngayon ay nasa kanyang labi. Dahil nasa tabi niya ngayon si Dan at malaya niya itong napapagmasdan ng malapitan. Hindi naman kagwapuhan ang binata ngunit ang agad na mapapansin dito ay maamo nitong mukha. Binagayan iyon ng moreno nitong balat at ng matipuno nitong pangangatawan na balingkinitan naman.

“May dala akong payong, ikaw na lang ang gumamit.”

“If ako ang gagamit nan, paano ka naman?” Ang malambing na sabi ni Christine.

“Okay lang ako, patila na din naman. Pwede din kitang ihatid sa sundo mo.”

“Wala akong sundo ngayon…, at ayaw ko pang umuwi.”

“Christine, may problema ka ba?” Si Dan na napansin ang parang pananamlay ng kaklase.

“I’m fine Dan, marami lang akong iniisip. Pero kung nagwo-worry ka sa akin. How about we go for a walk? Tumigil na naman ang ulan. Not unless, may iba ka pang lakad at hindi mo ako maaaring samahan.”

Saglit na nag-isip si Dan, may pasok pa siya sa trabaho ngunit ang makasama si Christine ay ang mas mahalaga sa kanya. Iba talaga kapag tawag ng pag-ibig, dahil kahit nalalaman naman niya ang kanyang dapat bigyan ng prayoridad ay nagiging pangalawa lamang iyon dahil kay Christine.

Napansin naman ni Christine ang pag-iisip ng binata.

“Nevermind Dan kung may pupuntahan ka pa.”

“Okay lang Christine, samahan na lang kita. Pwede naman akong mag-adjust ng time mamaya sa shift ko.” Ang pagsisinungaling na sagot ni Dan para lamang makasama kahit saglit ang dalaga.

Muling ngumiti si Christine, gumaan ang kanyang pakiramdam ngayong kasama na niya si Dan.

“Saan mo gustong pumunta?”

“I don’t know, kasama naman kita, I’m not worried at all where we end up to.”

Natigilan naman si Dan dahil parang naglalambing na pakikipag-usap sa kanya ng dalaga. Na para bang sinasadya nitong laging ganoon kapag magkasama silang dalawa.

“Mauna ka Christine, lakad ka lang at nasa tabi mo lang ako.”

Hindi sila nag-uusap habang naglalakad ngunit masaya ang pakiramdam ni Dan, dahil kasama at katabi niya ang dalagang pinapangarap lamang ng tulad niya. Hindi niya itatanggi na unti-unting nagkakaroon ng munting pag-asa sa kanyang puso. Pag-asa ng isang kahangalan man na maituturing ng iba. Ngunit sapat na iyon kay Dan, dahil ang mga sandaling tulad nito ay kayamanan na din naman na maituturing niya.

Hanggang sa nakarating sila sa isang park malapit sa pamantasan. Mula sa park na ito ay tanaw ang payapang dagat mula sa malayo.

Lumapit si Christine sa may mababang bakod at malayang pinagmasdan ang paglubog ng araw. Matagal din siyang nagmasid sa malungkot na tanawin na parang ang araw ay nagpapaalam na. Nakatingin lang naman sa kanya si Dan mula sa likuran na hindi din nagsasalita. Kaysarap talagang pagmasdan ng alon-alon na mahabang buhok ni Christine habang nilalaro iyon ng hangin.

Kung maaari lamang niya iyong haplusin at saka ikukulong ang dalaga sa kanyang dalawang bisig ay ginawa na niya.

Nanatiling tahimik si Dan dahil mas makakabuti ang ganito maliban na lamang si Christine ang magsimula.

Ilang sandali pa ay lumingon si Christine sa kaklase at patuloy pa ding makikita ang kalungkutan sa maganda nitong mukha.

“Dan.”

“Christine.”

“Tell me, what kind of woman do you think I am?” Ang tanong ni Christine habang diretsong nakatingin sa mukha ng kaklase. Dahil hindi naman kaila kay Dan ang kanyang pagiging malapit sa iba’-ibang lalake lalo na kay Carlo. Ngunit kapag sila naman ang magkasama ay malambing siya sa binata na hindi niya ginagawa kapag may kasama silang iba. Nakikita siya ng binata na masiglang kasama ng kanyang mga kabigan, ngunit naipapakita din naman niya kay Dan ang mga sandali ng kanyang hindi maikubling kalungkutan.

“Be honest Dan, gusto kong marinig ang sasabihin mo.”

“Roses.” Ang maiksing sagot ni Dan.

“Bakit roses?”

“Yun lang kasi ang nasa isip ko na maaaring maglarawan sa iyo. Gaya ng iba’t-iba nitong kulay na maaaring may kanya-kanyang kahulugan. Nakakahalinang pagmasdan na tulad mo, ngunit hindi maaaring basta hawakan…, dahil kapag hindi ka nag-ingat ay maaari kang masugatan.” Ang sagot ni Dan na nakatingin sa mukha ng dalaga.

“I love that. Roses.” Ang nakangiting sabi ng dalaga. “So, natatakot ka ba isa isang tulad ko? Gaya ng sabi mo, baka masaktan ka kapag hindi ka nag-ingat.”

“Hindi Christine, at kapag kailangan mo ako, sa mga sandaling tulad nito, asahan mong naroon ako.”

Umihip ang malamig na hangin at niyakap ni Christine ang sarili. Mabilis namang hinubad ni Dan ang kanyang suot na jacket, lumapit kay Christine na nakatingin sa kanya. Pumwesto sa likuran at inilagay ang jacket sa likod ng dalaga.

Pagkalagay ng jacket sa kanyang likuran ay mabilis na pumihit si Christine, at itinukod ang kanyang noo sa matipunong dibdib ng binata.

“Christine….”

“Let’s just stay together like this…, don’t talk…, just let me be…”

Hindi ni Dan maipaliwanag ang emosyon na nasa kanya, lalo na ng humawak ang dalawang kamay ni Christine sa kanyang damit habang nakalapat ang noo nito sa kanyang dibdib.

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

Ilang sandali pa ay inalis na ni Christine ang kanyang noo sa pagkakasandal sa dibdib ni Dan. Ngumiti sa binata at nagyaya ng umuwi.

“I need to go home.”

“Ihatid na kita hanggang sa may sakayan.”

“Thank you.”

Nagsimula na silang lumakad palabas ng park. Naghintay sa isang taxi at pinara iyon. Bago sumakay si Christine ay inabot niya kay Dan ang jacket nito kasabay ng isang matamis na ngiti.

“Thank you Dan, sa time.”

“Walang anuman, magsabi ka lang ulit.”

“Dan, yung usapan natin sa Saturday.” Si Christine na sadyang hindi papayag na ang nais niyang mangyari ay hindi magawa sa araw na napag-usapan nila. Kailangan niyang masarili si Dan sa isang buong araw upang masagot ang lahat ng tanong sa isipan at damdamin niya.

“Darating ako Christine.”

Tiningnan ni Christine sa mga mata ang binata.

“I believe you will.” At saka siya pumasok na sa loob ng taxi at nagsabi sa driver na umalis na.

Mula sa pagkakaupo ni Christine sa likuran ay nakita niya mula sa side mirror ng sasakyan na nakatingin pa din sa kanya si Dan.

“I never believe in fairy tale Dan…, but if you believe in it, then even for just a moment, I’ll give you a chance to be in one. And I want it to be the day that you’ll never ever forget.”

*****

Sa magarang bahay ni Angela.

Kinakabahan si Angela habang naghihintay na matapos kumain ng hapunan ang kasabay na mga magulang. Dahil may nais siyang hilingin na alam niyang hindi pagbibigyan ng kanyang ama ngunit may pag-asa siyang matutulungan siya ng kanyang ina. Pagkatapos nilang kumain ay umakyat na muna si Angela sa itaas at nagtungo sa kanyang kwarto. Naglinis ng sarili at saka kinakabahan pa ding bumaba sa may salas upang magbakasakali sa kanyang nais na mangyari.

“May sasabihin ka ba sa amin Iha?” Ang nakangiting si Alice ng makalapit na sa kanila ni Anton ang anak.

“Hm…, Dad, Mom, sa darating ko pong eighteenth birthday, can I choose my escort?”

Dahil sa narinig ay nawala ang ngiti sa labi ni Alice at nagseryoso naman ang mukha ni Anton.

“Angela, all the invitation letters has been printed. Please do imagine kung ano na lang ang mararamdaman ni Lance at ng family niya. Bago pag nag start ang pasukan ay may usapan na tayo sa parents ni Lance. Do remember Iha, when Lance insist about it na maging escort mo, you give your consent without hesitation.” Ang paalala sa kanya ng kanyang mommy.

Katotohanan naman ang sinabi ng kanyang ina. Ngunit ng panahon na iyon ay hindi pa nakikilala ng kanyang puso ang pag-ibig na umaalipin dito ngayon.

“Angela, tungkol na naman ba ito sa classmate mong lalake?” Ang malamig na tanong ni Anton. Pigil ang sarili na magalit sa anak. Dahil walang lalakeng nais niyang pagbigyan ng kamay ni Angela maliban sa isang binatang nais niya.

“D-Dad…”

“Hon…” Ang pagpapakalma ni Alice sa asawa at saka muling tiningnan ang nakatayong si Angela na alam niyang parang maiiyak. Dahil napakababaw lang talaga ng luha nito kahit noong bata pa man.

“Iha, why not let Lance to be your escort, but still invite your friend to come so that we can meet him. I like Lance very much for you Angela, but this classmate of yours intrigue me.”

Dahil sa sinabi ng kanyang ina ay tuluyan ng nawalan ng pag-asa si Angela.

“Is-Is there no other way po Mom?”

“Don’t be so stubborn Angela, dahil kami ng Mommy ang mapapahiya dito. Please be reasonable sa request mo.” Ang pagpupumilit ni Anton, ngunit sa kalmado ng tinig.

Hinawakan ni Alice ang braso ng asawa.

“I’ll try Iha, pero don’t be surprised kung ayaw niya since Lance is eagerly waiting for that day.” Ang sabi ni Alice upang ihanda ang kalooban ng anak dahil alam niyang hindi iyon mangyayari. Nais sana niyang pagbigyan ang anak ngunit mahirap ang sumira sa pangako lalo na sa mga taong malapit sa kanilang pamilya. Hindi dapat masanay ang anak na sumira sa mga salitang nabitawan na, gaano man ito kabigat o kagaan.

“Thanks po Mom.” Si Angela sa malungkot na tinig. “I’ll go upstairs na po.”

Ngayon ay nagdadalawang-isip na si Angela kung nais pa ba niyang papuntahin si Dan. Ayaw niyang makita siya ni Dan habang may kahawak-kamay na ibang lalake at pagkatapos ay makikipagsayaw pa ng magkadikit. Sa isipin pa lang na iyon ay nais na niyang umiyak. Dapat ay maging masaya siya para sa nalalapit niyang kaarawan ngunit kabaligtaran naman niyon ang kanyang nararamdaman.

*****

Gaya ng nakasanayang ginagawa ni Diane sa gabi ay naghihintay siya sa kanyang kwarto sa pagdating ng kanyang Kuya Dan. Kaya ng maulinagan niya ang pagbukas ng maingay nilang gate ay mabilis siyang lumabas ng bahay at dalang muli ang lagayan ng pagkain na ihinanda niya kanina.

“Kuya Dan.” Ang masayang bati ng dalagita sabay abot ng hawak niyang tupperware sa binata.

Kinuha naman iyon ni Dan at saka ngumiti sa dalagita.

“Pasok ka na at matulog, bawal magpuyat. Mahihirapan kang gumising sa umaga.” Paalala ni Dan sa kaharap.

Umiling naman si Diane.

“Hindi naman ito palagi Kuya. Hayaan mo na ako. Alam mo namang isa ito sa nagpapasaya sa akin.” Ang naglalambing na pahayag ng dalagita.

Sa mga ganitong ginagawa ni Diane ay lalong nagiging mabigat sa kanya ang kanilang relasyon. Masaya ang kanyang isipan dahil sa napaka-espesyal na pagtatangi sa kanya ni Diane. Ayaw man aminin ni Dan sa kanyang sarili ay masaya din ang kanyang katawan dahil sa pagpapaubaya ng dalagita ng walang pag-aalinlangan at buong pagmamahal. Ngunit ang isang parte ng kanyang isipan ay nagsasabing mali ang kanyang ginagawa sa batang puso ni Diane.

Nilapitan niya si Diane, hinaplos ang buhok nito at saka at hinagkan sa pisngi.

“Salamat Diane.”

“Kuya….”

Bago makalayo ang mukha ng kanyang Kuya Dan sa kanya ay mabilis niyang kinabig ang batok nito at hinagkan niya sa labi. Mainit at maalab, punong-puno ng pananabik at pag-ibig para sa kanyang iniibig na binata.

Nang matapos ang pagkakahinang ng kanilang labi ay saka nagpaalam ang dalagita.

“Sige na Kuya. Punta ka na sa kwarto nyo. I love you.”

Bagaman hindi narinig ang sagot na nais niya ay lumapit na din ang dalagita sa may pinto ng kanilang bahay at binuksan iyon. Minsan pang lumingon sa kanyang Kuya Dan at kumaway ng nakangiti, bago siya tuluyang pumasok sa loob ng bahay.

Nang nasa loob na siya ng kanyang kwarto ay nahiga na si Diane at wala na ang ngiti sa kanyang labi, niyakap ang isa niyang unan at saka tinanong ang sarili.

“May kulang pa ba? Nagawa ko na naman lahat ah…”

*****

Miyerkoles ng gabi.

Pagkatapos magkita sa isang lugar sina Julio at Miguel ay magkasabay na silang nagtungo sa bahay ni Valentin Gomez. Dumaan sila sa isang malaking gate papasok sa lugar kung saan ang mga nakatira ay yung nasa antas na piling-pili lang talaga. Isang malaking gate pa ulit ang pinasukan nila kung saan ipinakita ni Julio ang isang papel sa gwardiya. Pinatuloy naman sila at marami ng sasakyan ang kasalukuyang nakaparada sa napakalawak na lugar na iyon. Ang pinakalamaking bahay na maraming nakasinding ilaw ay hindi maikukumpara sa tinitirhang bahay ni Miguel.

“Are you ready for this?” Ang tanong ni Julio sa alam niyang kinakabahang kaibigan.

“I’m not, but there’s no backing out now.” At saka ngumiti si Miguel na hawak ang isang envelope.

Ngumiti din naman si Julio.

Lumabas na silang dalawa ng sasakyan at nagtungo sa direksyon ng bulwagan. Nang nasa loob na sila ay nanatili siyang nasa isang tabi habang hawak ang baso ng inumin na idinulot sa kanya. Balisa ang pakiramdam ni Miguel habang iginagala ang kanyang paningin. Ang ilan sa mga bisitang naroon ay kilala niya ngunit mas marami ang hindi. Nagpapatunay lamang na ang antas na kinabibilangan niya ay hindi kapantay ng kakausaping lalake.

Hinanap ng kanyang mga mata si Julio at nakitang may kausap itong lalake. Itinuro ng kaibigan ang direksyon niya at sabay na naglakad ang dalawa palapit sa kanya. Napansin agad ni Miguel na napakakisig ng lalakeng kasama ni Julio. Matangkad ito na parang kulang na lang sa isang pulgada para sa anim na talampakan. Maganda ang pangangatawan at magaling din magdala ng sarili at pananamit.

“Miguel, I want you to meet this young man here.”

“Brandon, this is my friend Miguel.”

“Nice to meet you Sir.” At saka inilahad ni Brandon ang kanyang palad na maagap namang ginagap ng kaharap.

“Same here.”

“Tito Julio told me that you’ve came to see my father. Unfortunately, he’s still busy upstairs with some of his close friends, so for the time being, enjoy yourselves and feel at home.”

“Thank you.”

Tumingin si Brandon sa isang direksyon. Hindi na siya nagsenyas o nagsalita man ngunit kaagad na lumapit sa kanila ang isang naka-uniformeng tagasilbi.

“Serve them another drinks or whatever it is they want.”

“Yes Sir.”

“Tito Julio, Sir, maiwan ko muna kayo. I need to attend to someone.”

“Go ahead Brandon.”

Tumingin si Brandon sa direksyon ni Miguel.

“Sir, it’s a pleasure.”

Nakalayo na si Brandon ng kausapin ni Julio ang kaibigan.

“What do you think Miguel? Like father like son, right?”

“Yes, I believe that’s case.” Ang sabi ni Miguel habang nakatingin sa direksyon ni Brandon na ngayon ay may kasamang isang magandang babae na may revealing na damit.

May isang oras na silang naroon ni Julio ng mapansin niyang bumaba mula sa hagdan si Valentin Gomez. Nakipag-usap pa ito sa ilang mga bisita na naroon ng mapansin niyang nilapitan ito ni Julio at tumingin sa kanyang direksyon bago ibinalik ang paningin sa kanyang kaibigan at patuloy na nag-usap.

Nilapitan ni Julio ang nakatayong kaibigan.

“Velentin said he’ll meet us after an hour. I hope you bring the best plan you’ve got in that envelope.”

“This is all I have, there’s nothing more I can offer to a man who have everything.”

Pagkalipas ng isang oras pa ay nasa harapan na sina Julio at Miguel ng isang magarang pinto.

(“tok” “tok”)

“Come in.”

Binuksan ni Julio ang pinto at magkasunod silang pumasok sa loob ni Julio. Lumapit sa isang mahabang lamesa kung saan naroon si Valentin.

“Good evening Sir.” Si Miguel, sa medyo mababang tinig at halos hindi makatingin ng diretso sa karahap.

“Julio, you can leave us now.”

Hinawakan ni Julio sa may balikat ang kaibigan at saka nagsalita ng mahina.

“This is your only chance. Make it worth his time.”

At saka lumabas na ng silid si Julio at isinara ang pinto.

Pinagmasdan munang mabuti ni Valentin ang nakatayong si Miguel sa kanyang harapan.

“Julio told me that you’ve come here with a proposal.”

“Y-Yes Sir.”

“Let me see it.”

Nagmamadaling kinuha ni Miguel ang mga papel na nasa loob ng dala niyang envelope at ibinigay iyon kay Valentin.

Pagkatapos pag-aralang mabuti ang bawat nilalaman ng mga papel na iyon ay inilapag iyon ni Valentin sa kanyang lamesa at saka muling tuwid na tiningnan si Miguel.

“I think it’s a good plan. But a good plan is worth nothing if it’s not going to succeed to achieve its purpose. Do you agree?”

“Yes Sir, I agree.”

“And It should be an equivalent exchange, if I’m going to help you finance your plan, what guarantee can you give that my investment will be fruitful?”

Hindi kaagad nakasagot si Miguel.

“Based in all the documents that you’ve presented. What you’ve legally got left under your name is not even half of what you requires. So I’m going to ask again. Do you anything left to offer?”

Mahigpit na nahawakan ni Valentin ang envelope, malalim na bumuntunghininga at saka nanginginig ang kamay na kinuha ang isang higit na mas maliit na lagayan ng mga papel na kulay rosas at saka iyon inilapag sa lamesa.

Kinuha iyon ni Valentin, tumingin muna kay Miguel at saka iyon binuksan.

Isang ngiti ang kaagad na nasa labi ni Valentin habang isa-isang tinitingnan ang mga larawan na galing doon.

“Your daughter I believe.” Si Valentin pagkatapos ibalik ang mga larawan sa lagayan niyon at inilagay sa ibabaw ng lamesa.

“Yes Sir…”

“Though I must say, It’s not unusual, it’s not the first time I received an offer like this.”

Muling tiningnan saglit ni Valentin ang mga papel na nasa lamesa maging ang kulay rosas na lagayan ng mga larawan.

“You can go now Miguel.”

“Sir? About my-“

“I’ll talk to Julio and he’ll inform you about my decision.”

“T-Thank you Sir.”

Tumango lang si Valentin at saka lumabas na ng silid si Miguel. Nang wala na si Miguel sa loob ay kaagad na itinapon ni Valentin sa basurahan ang mga papel na kanina lamang ay nasa kanyang lamesa. Nauunawaan niya ang mga taong katulad ni Miguel na dahil sa matiding kagipitan ay handang ibibigay ang lahat. Ngunit hindi nangangahulugan iyon na may makukuhang respeto ang mga ito sa kanya.

Hinawakan niya ang lagayan ng mga larawan.

(“tok” “tok”)

“Sir, it’s me.”

“Come in son.”

Pumasok si Brandon sa loob at lumapit sa kanyang ama.

“Sir, I want to retire early from the party.”

“Something tells me that Vivian is somehow involved in that request. Because she looks very stunning tonight.”

“Indeed you are right Sir.” Ang nakangiting si Brandon.

“Then do what you must son.”

“Thank you Sir.” Idinako ni Brandon ang paningin sa hawak ng kanyang ama. “You’re holding that Sir for quite a while now, so I got a little curious about it.”

Inilagay ni Valentin ang hawak sa parte ng lamesa na malapit sa anak.

“It’s several pictures of someone’s daughter, part of the proposal na nasa trash bin ko na ngayon.”

“I see.”

“Do you want to amuse yourself? Go ahead and take a look.”

Napailing naman si Brandon.

“A daughter who isn’t truly valued by her own father doesn’t worth much I think. So I’ll pass Sir.”

“Suit yourself then.”

Tumalikod na si Brandon at lumabas na ng silid, humarap sa ama at mula sa labas ay hinawakan ang seradura ng pinto. Saglit na muling umagaw sa kanyang paningin ang kulay rosas na lagayan na iyon. Na hindi niya nalalaman na ang mga laman na larawan ang magbibigay sa kanya ng isang matinding hamon.

Signup, Chat, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

(Ipagpapatuloy…)

Author’s Note: Do give “Likes”, “Hearts” and “Comments”, if you appreciate my story.

Donation Request: Please do consider giving small donation to support my writings so that I can write more . SmartLoad or GCash lang po. MagPM lang po sana ang nagnanais na tumulong. Salamat po ng marami.

Copyright @ 2022 VTM_Legacy ALL RIGHTS RESERVED.