[1902] Hacienda De Pecado

ANG MGA SUSUNOD NA SALAYSAY AY MAY NILALAMAN NA HINDI ANGKOP SA NAKARARAMING MAMBABASA. ITO AY MAY TEMANG GRAPIKONG SEKSWAL, IMAHE, AT LABIS NA KARAHASAN. MATINDING IMINUMUNGKAHI ANG GABAY SA PAGPAPASYA BAGO BASAHIN ANG MGA NILALAMAN NG AKDA

Prologo:

Malapot na tubig ang bumabalot sahig ng pasilyo. Ang mga pader na gawa sa lidradilyo ay nababalot na din ng agiw at patse ng lumot. Tanging bugso ng mga kulog at kidlat ang nagbibigay liwanag sa loob ng isang piitan.

*huff hafff huhhh* hingal ng isang babae habang pinipilit na tumakbo pero parang sariling paa niya na ang tumatraydor sa kanya. Sa ilaw ng kidlat ay aninag sa mukha nya ang pagiging hapung-hapo. Ang mga mata niya ay lubog at medjo maitim na ang ilalim. Ang mukha niya ay parang natuyoan na sa dugo sa sobrang putla. Pero kahit ganun ay aninag na siya ay may dugong banyaga dahil sa tangos ng ilong at ang hulma ng kanyang itsura.

Halos napapasubsub na siya habang naglakad pero pinipilit niyang tumayo at ituloy ang lakad. Ang suot niya lamang ay isang manipis na puting daster. Sa nipis nito ay habang kumikidlat ay kita ang magandang hubog ng kanyang katawan.

“Kailangan ko lang makalabas sa pinto, sa bintana, sa kahit na ano. Ayoko….ayokong mamatay dito.” Sabit niya sa sarili habang inaalalayan ang sarili at nakawak sa pader. Sa di kalayuan ay kita niya ang isang hagdanan pataas ng piitan. Kahit nawawala na siya sa kanyang kamalayan ay nakatitig parin siya sa hagdanan. Na para bang yun nalang ang nagbibigay sa kanya ng pag-asa na tumayo, maglakad o kahit pa gumapang.

*uggghhhh* ang pag-igik niya habang ginagapang yung hagdan pataas. Ang mga kamay niya ay marumi na at ang mga kuko niya ay puno ng lupa na para bang naghukay siya gamit ang sariling kamay. Habang inaahon niya ang sarili sa bawat hakbang ng hagdan ay di niya maiwasang lumingon.

Sa likod niya ay natatanaw niya ang dilim ng piitan. Sa mukha niya ay nakapinta ang matinding takot sa dilim. O sa kung ano man ang umahon mula sa dilim sa di kalayuan niya. Habang iniisip niya yun ay nabigyan siya ng lakas para ituloy ang pag-gapang paitaas.

Nung maabot niya ang tuktok ng hagdan ay nasa isang koridor uli siya. Pero it ay malinis na. Ang paligid ay naliliwanagan hindi lang ng kidlat kundi ng mga nakasabit na lampara. Ang sahig ay may makapal na alpombra. Nanghihina parin siya pero pinipilit niyang igapang ang sarili. Napakapit siya sa alpombra at lumingon sa likod. Napanatag ang loob niya ng nakitang walang kahit na sino o ano ang naglalakad patungo sa hagdan at kinaroroonan niya.

“Ten cuidado. acabas de despertar a mi esposa(Mang-ingat ka naman. Kakagising mo lang mahal kong asawa” isang malalim na boses ang nagmula sa harap niya. Dahil dito napatigil ang panglingon niya sa likod.

“Ngayon, hindi na ako magpipigil sa mga gagawin ko sayo.” Ngiti ng isang lalaki habang yumuyuko sa babae. Sa kamay niya ay isang gintong kopita. Uminom siya mula sa baso habang nakangiting nakatitig sa babae.

“Patayin mo nalang akooooo. Parang awa mo na” biglang hagulgol ng babae habang nakahiga sa sahig.

“hasta que la muerte nos separe. Kamatayan lang ang makakapaghiwalay saating dalawa. At ngayon…..pareho nating alam na hindi na yun mangyayari” sagot ng lalaki. Habang nakayuko siya ay biglang napatingin sa kanya ang babae. Nakita ng babae ang baso na hawak ng lalaki. Kita sa leeg ng babae ang paglunok niya ng laway.

“Uhaw kaba aking mahal?” nakangiting tanong ng lalaki.

“Uminom ka. Itoooo” alok ng lalaki habang nilalapit ang baso sa mga tuyong labi ng babae. Pinipilit hawakan ng babae yung baso at dahil dun ay aninag yung kalagayan ng kamay niya. Yung mga kuko niya ay bitak na, at ang iba nga ay nalalaglag na. Sa sobra ng uhaw niya ay para bang amoy niya na ang laman ng baso. Na para bang inaabangan na ng dila niya at mga labi niya ang tamis ng likido.

*Ugh ughhhh ugh* rinig ang malakas na paglagok ng babae. Sa sobrang uhaw ay para bang inaagaw niya na ang baso sa lalaki. Nakangisi lang ang lalaki habang nakatingin pababa sa babae.

“Sabihin mo nga sakin. Kumusta ang lasa ng ate mo?”

____________________________________________

[KABANATA I]

Takipsilim na sa isang liblib na baryo sa bulobunduking parte ng Batangas. Sa sentro ng baryo ay madalang nalang ang dumadaang karwahe sa kalsada. Ang mga bahay sa baryo ay naaaninag lang ng mga konting kislap ng lampara. At ang tunog ng mga kuliglig ang tanging musika sa dahan dahang paglubog ng araw.

Kung mula sa baryo ay titingala ng tingin, sa direksyon ng tuktok ng bundok ay makikita ang itim na silweta ng isang mansyon. Ang mga pader neto ay natatakpan na ng malalaking lumot at ang mga bintana ay natatabunan ng makakapal na sanga.

Signup, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

Sakto sa direksyon ng araw yung mansyon. Kaya habang lumulubog ang araw ay para bang kinakain ito ng bahay mismo. At habang saktong nasa gitna ng bahay yung araw ay kita ang pulang liwanag na parang maihahantulad sa manipis na kulay ng dugo. Matapos tuloyang lumubog ang araw ay para bang yung anino mismo ng mansyon ang pinagmulan ng kadiliman. Na parang mula sa anino nito ay gumagapang yung dilim palibot sa lugar.

*ZZZZZZZ…PANG!* alingawngaw ng kulog at ang pagkislap ng kalangitan dahil sa kidlat. Medjo nagpulasan na ang ibang taong nasa labas ng kanikanilang tahanan. Mula sa baryo ay may isang lalaking nakatingin pataas ng mansyon. Napapahanga siya sa itchura ng mansyon.

*AHHHHHHHHH!!!!* isang malaking alingawngaw ang narinig niya kahit pa siya ay nasa baryo. Ang tinig ng sigaw ay mula sa mansyon sa taas ng bundok. Pero ang boses ay sobrang linaw na alam niya mismong galing yun sa isang babae.

===ERNESTO LA-ISTOSCIO POV===

Ernesto: “Rinig niyo ba yun inay?” kunot noo kong tanong.

Constancia: “Ang alin ba Ernesto! Tawagin mo na ang kambal ng magsipasok na. Ahora mijo!”

Ernesto: “Opo inay. Tawagin ko na sina Ina(Czarina) at Denden(Dienisita).”

Binalewala ko nalang ang narinig ko at inisip na itoy guni-guni lang at likha lang ng malikhain kong isip. Habang naglalakad ako sa kalsada ay nagsisimula ng magpalitan ng tunog ang mga kuliglig at palaka. Habang naglalakad ay tanaw ko na sa malayo na naglalakad ang aking dalawang kapatid na babae.

Ernesto: “Ate tawag na kayo ni nanay. Bakit ang tagal niyo mag-igib sa batis?”

Czarina: “Ay kung ganun edi ikaw nalaang ang mag-igib.”

Ernesto: “Eh pag ako kasi ayaw niyo ako samahan. Nakakatakot kaya mag-isa”

Dienisita: “Eres maricon? Ikaw ba ay bakla?”

Ernesto: “Samahan niyo nalang kasi ako ate”

Dienisita: “Sayang nakita pa naman naming si Enajia”

Ernesto: “Eh ano naman kung nakita nyo?”

Czarina: “te gusta ella verdad? Abay ikaw ang may gusto sa kanya diba? Ikaw nga etong nagsasabi. –Ate nakita ko ang ganda ng suot ni Enajia sa pagpasok ng academia— Ate ang ganda ng mga libro niya. Ate ang-“

Ernesto: “Pag-hanga lang yun. Wala naman akong balak ituloy o paruruonan”

Hindi ko napansin na nasa tapat na kami ng bahay. Habang pumapasok sina ate sa loob ay tinignan ko sa huling beses yung mansyon sa taas ng bundok. Iniisip ko kung guni guni nga lang ba yung narinig ko kanina.

Constancia: “O! Buti umuwi pa kayo. Den umakyat kana sa taas at magsindi na ng lampara. Isara mo na din yung mga bintana habang dun ka. Ikaw jan Nesto! Pumasok kana. Wag mo tignan yang bahay sa taas at baka mapanaginipan mo na naman yan.”

Czarina: “Iihi kana naman sa banig niyan.”

Ernesto: “Ihi ka jan?! Hindi ko na ginagawa yun uy.”

Constancia: “Wag mo na asarin yang kapatid mo Ina. Alam mo naman na binata na yang unico iho natin”

“Neto! Isabit mo itong pistola ko malapit sa aparador.”

Ernesto: “Sige tay”

Constancia: “Mabuti at ikaw ay napaaga Ega(Edgardo). Hala sige. Ayusin mo na yung kubyertos sa mesa ng magsihaponan na”

Eto ang buhay ko dito sa baryo naming. Isang dating guardia sibil at ngayon ay constabularyo ang aking ama noong nagpalit ng gobyerno mula sa mga kastila papuntang amerikano. Masasabi kong normal ang aming pamumuhay. Ako namay papasok na sa kolehiyo dahil dadalhin na ako ng aking tiyo papuntang sentro, sa maynila. Ganun na sana ang mangyayari kung hindi lang naganap ang mga susunod na tagpo ng aking buhay.

Matapos naming kumain ay nagsimula na kaming mag-ayos ng higaan. Tabi-tabi lang kami matulog magkakapatid. Habang sila inay ay nasa hiwalay na kwarto. Ng gabing yun ay hindi ako makatulog dahil sa narinig ko kanina na sigaw mula sa taas ng bundok. Bawat pikit ng mata ko ay naaalala ko ang imahe ng mansyon.

Para bang….Para bang may kung sino na nandun. Nandun na nangangailangan ng tulong. Habang nagmumuni-muni ay nakayapos sakin ang kapatid ko, si Ina. Inisip ko nalang ang paruruonan ko. Ang buhay unibersidad. Kung sino mga makikilala ko, sino makakasama. Sa kakaisip ko nun ay nagulat ako ng biglang nagsalita ang kapatid ko.

Czarina: “Wag kana lumayo” sabay baon ng mukha niya sa dibdib ko. Hindi ko alam kung dahil magkapatid kami ay naiisip niya din naiisip ko. Hinimas ko nalang ang buhok niya habang nakapikit siya.

*Thug….thudddd…..thug!* tunog mula sa kabilang kwarto

Hindi na lingid sa kaalaman ko yung mga nangyayari sa kanila inay at itay. Siguro naman ay nasa idad na ako na naiintidihan ko na ang mga bagay na pangmatatanda. Minsan naiisip ko din kung ano ang pakiramdam nun. Pano makita ang katawan ng kabiyak, ano ang lasa ng isang halik, ano ang pakiramdam ng yakap ng babae……tumingin ako saglit sa dibdib ko. Naisip ko na babae din pala ang kapatid ko.

Kakaibang isipin na ni minsan hindi ko nakita ang aking mga kapatid bilang babae. Naisip ko lang buong paglaki ko na kapatid ko sila at hindi bilang lalaki o babae. Pinatigil ko na ang aking sarili kasi alam kong baka may iba pa akong maisip. Inalis ko ang kamay ng kapatid ko sa pagkayap sakin at pumunta ng kusina para uminom ng tubig. Habang kumukuha ako ng tubig sa palayok ay aninag ko yung liwanag ng buwan sa labas. Umakyat na ako dala ang baso at tumayo sa may bintana.

Binuksan ko ang bintana para maaninag ang labas ng bahay. Ibang iba ang labas pagsapit ng malalim na gabi. Ang dating makulay na paligid ay para bang asul nalang lahat. Nawala na sana sa isip ko yung narinig kong sigaw kanina nung napatingin uli ako sa bundok. Pagkatingin na pagkatingin ko ay napatitig agad ang mga mata ko sa mansyon.

Dati daw ay may nakatirang dayuhan jan sa taas ng bundok. Sabi hindi daw sanay sa mainit na klima dito sa baryo yung dayo kaya nagpatayo sa taas ng bahay. Sabi naman ni itay ay matagal ng walang nakatira dun. Na lahat daw ay pumanaw na. Sa susunod na buwan nga daw ay aayusin bilang kampo o titibagin na ang bahay na yan kasi baka gawing kuta ng mga nagaaklas na rebeldeng grupo laban sa mga amerikano.

Ernesto: “Pero bakit parang buhay ka?” bulong ko sa sarili habang nakatingin pataas. Para kasing humihinga yung bahay na yun. Sa tagal kong nakatitig ay kung ano ano ang pumasok sa isip ko. Na parang ako na mismo ang pinaglalaroan ang sarili.

Ernesto: “Kung buhay ka at nakatingin ako sayo” sambit ko sa sarili.

Ernesto: “Edi ikaw rin ay-“ sinara ko na agad yung bintana bago ko pa masabi yung sasabihin ko.

Nakatayo lang ako dun habang nararamdaman yung paggapang ng takot mula ulo ko papuntang talampakan. Nakatayo parin ako pero pilit kong inaalis sa utak ko yung mga irasyonal na bagay.

Ernesto: “Ano kaba?! Pupunta ka na ng maynila at ganyan ka padin. Umiiral padin ang kaduwagan mo” pagpapayo ko sa sarili.

Ernesto: “Sige!!! Tingnan mo siya ng isa pang beses. Wala kang makikita!”

Binuksan ko ng marahan yung bintana. Hindi muna ako tumingin pataas at binaling muna ang tingin sa dakong paanan ng bundok. Dahan dahan kong tinaas yung tanaw ko.

Ernesto: “O! Diba wala?” nagsimula akong tumitig uli sa bahay. Sa tagal ng titig ko ay para bang nilalapit ako mismo ng bahay. Parang nasa paanan niya mismo ako sa tagal ng tingin ko. Parang nasa ilalim niya mismo ako ng anino niya mula sa buwan.

Signup, share and read more stories on our new website: www.libog-stories.com

Ernesto: “Puti” sambit ko ng may napansin ako na maputing bagay mula sa bintana ng mansyon. Kumurap ako para bumalik sa wisyo. Pumikit din ako at hinimas ang mata ko para makatingin ng maayos.

Pero pagbalik ng tanaw ko ay kita ko talaga. Kita ko na may parang maputing bagay na pilit na umaakyat sa bintana. Yung utak ko na mismo ang humulma ng bagay na yun.

Ernesto: “Parang babae” bigas ko ng mahina.

Ernesto: “Babae nga” napansin ko na parang nagbabalak siyang tumalon. Bago pa ako nakapagsalita ay bigla na siyang lumundag. Sa sobrang bigla ko ay umaksyon pa akong sasaluhin siya. Dahil dun ay muntik pa akong malaglag mismo mula sa bintana.

*Blaaag!* pagsara ko sa bintana. Napatulala lang ako ng saglit sa nakita ko. Iniisip ko na ito’y isang masamang panaginip lang. Na lahat ng to ay nasa isip ko lang. Na ako ay nandun padin sa higaan ko at niyayakap ng kapatid kong si Ina.

Nagtungo na ako sa aming silid ng mapapadaan na sana ako ng kwarto nina inay at itay. Parang lumulutang padin ako sa nasaksihan ko kanina na pagtalon ng babae kaya hindi ko alam kung ano ba dapat ko gawin. Hindi na nakasara ng maayos pinto nila tatay kaya mula sa labas ay kita ko yung mga anino nila dahil sa ilaw ng lampara.

Habang sumasayaw ang apoy ng lampara ay kita ko yung pag angat din ng katawan ni nanay. Kita ko yung pagliyad ng katawan niya habang nasa ibabaw siya. Dahil ayokong dumaan habang ginagawa nila yun ay hinayaan ko nalang muna sila. Ayoko din makita kung ano man ang itsura nila. Sapat na siguro yung nasaksihan ko sa bintana at ayoko ng madagdagan ng isa pang imaheng uukit ng sugat sa aking isipan.

Nung nagtagal ay biglang humina ang ilaw ng lampara sa loob ng kwarto nila kaya hindi ko na kita ang anino nila mula sa sahig sa labas. Dahil dito naglakas loob na akong dumaan sa pintoan nila dahil inaantok na din ako. Dahan dahan akong dumaan sa may pintoan nila. Iniiwas ko yung tingin ko sa loob ng kwarto nila.

Sa sobrang ingat ng paglalakad ko ay biglang napaikot ang aking kanang paa at natapilok ako. Mabuti nalang at nakahawak ako sa barandilyang kahoy sa may hagdan. Pero sa di sinasadyang pagkakataon ay napatingin ako sa loob ng kwarto nila.

Hindi ko alam kung matagal ba ako sa posisyon na yun. Pero napintura sa isipan ko yung imahe ni inay. Habang nakaupo siya sa kay itay ay ginagalaw niya ang bewang niya na parang sumasayaw. Kita ko pano umaalog yung dibdib niya at kung pano ang pag-ugoy ng buhok niya. Natatakpan yung babang bahagi niya ng daster pero kitang kita ko ang taas na bahagi ng katawan niya ng walang kasaplot saplot.

Habang lumiliyad na siya ay kita ko na parang may inaabot siyang rurok ng sensasyon. Nagulat ako ng bigla siyang napatingin sa kinaroroonan ko. Nanigas ako sa takot dahil nakita niya ako. Pero sa halip na magalit o kung ano man ay bigla siyang tumitig sa mga mata ko habang sinimulan niyang himasin ang dibdib niya.

Constancia: “Te gusta lo que ves?(Gusto mo ba ang nakikita mo)”

Itutuloy…….